De olifant met lange snuit

De held, de schurk en het verhaal, het zijn vaste elementen in vele kinderboeken, sprookjes of andere aanstekelijke vormen van verhalen. Nu het einde van ons verhaal aan het naderen is voel ik me soms een held en schurk tegelijk. Het besef dat je alles gaat achterlaten en het gevoel dat het ook voelt als de school in de steek laten schuurt aan alle kanten, anderzijds weet ik nog dat dit op de scholen waar ik in Nederland heb gewerkt idem dito was. Goed onderwijs maak je samen en het is een vak waar je met hart en ziel in zit dus een school

verlaten doet pijn. Hier wel een beetje extra op een of andere manier. Sommige studenten kan ik missen als kiespijn maar de meeste ga ik juist enorm missen! De jongeman die me elke week drie woorden Papiamentu leert en me meeneemt in het verhaal van zijn bestaan en zijn eiland. De dame die al jong een verantwoordelijke baan heeft in de kinderopvang, een kleine thuis en hiernaast nog een studie doet. We delen elkaars verhaal en weten elkaar te inspireren. De jongens die op school niet al te veel doen maar die we op het eiland overal tegenkomen en ons en de kinderen met grote glimlachen begroeten, we zullen ze allemaal missen. Het raakt dan ook enorm hoeveel studenten persoonlijk naar je toekomen om aan te geven dat ze het jammer vinden dat je gaat. Het hele jaar voelde

als een zee van tijd maar nu we in juni zijn aangekomen lijkt die zee van tijd ineens een tikkende tijdbom te zijn. Eerlijk is eerlijk. Ik en tijd zijn sowieso wel een dingetje. Ik moet regelmatig haasten (ben sleutels etc ook altijd kwijt vlak voor vertrek) en ik en klokkijken gaan slecht samen, ik doe altijd maar wat en soms komt het uit, soms niet. Begin juni hebben we nog veel bezoek gehad, genoten van mijn 40e verjaardag op het strand en vriendin en ouders kwamen beide om dit met ons te vieren! Helemaal gaaf. Frea en cornuiten het eiland laten zien en mijn ouders (die nu ondertussen al vaker zijn geweest) bewegen zich op het eiland als ware het de gewoonste zaak van de wereld! Samen snorkelen, lekker eten en mijn verjaardag vieren bij Donkey Beach onder de bomen is iets wat iedere verjaardag wat mij betreft zou mogen. Een biertje op Donkey is sowieso een goed biertje! Na het uitzwaaien van het bezoek en het bijkomen van 40 worden (want serieus, dat gaat je niet in de koude kleren zitten), beseffen we ineens dat aan ons verhaal een eind komt. En dat eind gaat ineens bizar snel! De eerste mailtjes stromen binnen van besef. Schoolreisje van de meiden, eindejaarsexamens studenten, laatste keer zwemles Jonna, laatste keer sporten sportschool, laatste salsales en ga zo maar door. Als we op een avond nog bedenken wat we nog zouden willen lijkt de lijst nog eindeloos lang en voelen we beide weinig tot geen behoefte om naar Nederland te gaan. Nog naar Sorobon, Rincon, Salsa, Beachtennis, snorkelen, duiken, zoutpier en ga zo maar door.

Zelfs de kinderen komen met nog een lange lijst wensen. En ik weet niet hoe ik zonder de ezels moet :( Het helpt dat we door het einde van het schooljaar in een soort van 'laatstekeren-modus' komen. Het is een onderdeel van het proces. Het nest hier verlaten en weer richten op het nest van Nederland. Langzaam maar zeker beginnen we wat plannen te maken voor ons nieuwe huis en gelukkig krijgen we er daardoor ook steeds een beetje meer zin in. Het wonen in een klein huisje met heel andere omstandigheden heeft een enorm relativerende werking. De lijst wat we niet gaan missen is er gelukkig ook:
- continu mieren (ja ook op en over je ontbijt, je bed en eigenlijk overal)
- de dagen dat je alleen maar in de hangmat kan

liggen van de hitte
- de lange wachttijden van de gemeentelijke molen hier
- modder als het regent
- nooit anoniem zijn, iedereen kent hier iedereen en het eiland is klein
- je maakt schoon, uur later lijkt alles weer bedolven onder zand en stof :)
- had ik al mieren opgenomen in de lijst, veel veel hopi veel mieren! OVERAL!!!!
De lijst van wat we wel gaan missen is lang, erg lang maar het zijn vooral de mensen die we uit Nederland missen en vooral de mensen van hier die we straks moeten gaan missen. Het missen van de mooie ontmoetingen is misschien wel de grootste schurk in dit verhaal wat een jaar heeft mogen

duren. Dat gemis is de schurk en de mensen zelf zijn de helden in ons verhaal. We maken samen een lijst met wat we nog willen doen en van welke mensen we afscheid nemen. We schrijven ons team een brief en nemen van een aantal mensen afscheid met persoonlijke cadeautjes en slikken steeds de opkomende tranen weg. Ik zie ook aan de kinderen dit dubbele gevoel. Dit terwijl het leven ook gewoon door gaat. Hutten bouwen in de tuin, etentjes met vrienden, spelen bij de buren, dictee oefenen (met vieze woorden dat helpt), snorkeltje hier, bakkie koffie daar, tanden wisselen en Jonna haar wrat van teen laten snijden. Alle gewone huis tuin en keuken dingen. We blijven nog genieten en beleven en eigenlijk doen we dat altijd overal. Maar in een proces van afscheid gaat zoiets altijd net wat bewuster. Wat hebben ze na een jaar al veel gezien en ervaren en wat hebben ze een open hart gehad voor andere mensen en een andere cultuur. Ze gaan veel dingen missen maar verlangen ook weer naar Nederland. Het grootste goed wat ze hebben gekregen is dat dit open hart ze ver heeft gebracht, vrienden hebben gemaakt en andere dingen

hebben mogen ervaren dan wat "we" in Nederland zo gewoon vinden. Ze kijken uit naar het verlaten van de buitenschoolse opvang maar tegelijkertijd geven ze ook aan dat ze het niet hadden willen missen. We hebben het er veel over samen. Welke ervaringen vinden we mooi, welke ervaringen schuren. De meiden baalden aan het begin van het schooljaar enorm dat ze tussen de middag rijst moesten eten. Rijst met dode kip. Nu eten ze de rijst beide met groot gemak op en als Bonairiaanse dames roepen ze 'ai no mama' als iets ze niet bevalt en 'e-e' tussen de zinnen door als ze de aandacht even willen vangen. T klinkt maf uit de monden van deze hoogblonde dames maar tegelijkertijd ben ik trots hoe ze dit jaar met open hart zijn aangegaan en hoe we alle vier tot op de bodem van ons hart voelen dat dit een goed jaar was!
Als de meiden na het eten tussen de palmbomen spelen en ik vanuit de keuken de balkende ezels hoor die in de knuk achter ons huis lopen dan probeer ik het op te zuigen zodat ik het eeuwig vast kan houden. De papegaaien die ons in de ochtend wakker maken en de kolibri met zijn olieblauwe lijfje zich elke week als een pronkstukje in onze

bloeiende bosjes laat zien, het zijn allemaal elementen die we straks in Friesland moeten missen. De geluiden van de ezels, de geur van de stoffige knuk met haar geiten, de heldere blauwe zee en rijst eten tussen de middag het is ons allemaal eigen geworden. De laatste weken beseffen we het meer dat het hele jaar bij elkaar, hoe mooi dit allemaal is.
Genieten van schoolreis met Annemarij. Een klim in het nationaalpark! Samen de top halen en trots, vies en zweterig weer afdalen. Hoe gaaf is dat! Er werd door klasgenootjes heel wat afgepiept maar ons groepje ging rustig en gestaag de berg op. Je kunt het gerust een heldendaad noemen, zeker als je in groep 4 zit. De jongste heeft ondertussen 3 tanden er uit en het ai no mama en si mama komt er nu uit

met een lekkere slis. Klimmende in de palmbomen en op blote voeten spelen op het pad met de buurmeisjes, die dame is een ware buitenheld. Voor de dames zal het klimaat en de wereld in Nederland nog best eens een onvoorziene schurk kunnen zijn. Wat ik wel weet is dat wij met zijn vieren veel kunnen en dus samen in Nederland weer opgaan voor mooie nieuwe ontmoetingen avonturen en belevenissen. Dat ons verhaal nog maar vele hoofdstukken mag krijgen. Voor nu is het op Bonaire: de olifant met de lange snuit die langskomt... met die lange snuit blaast hij het

verhaal van Bonaire (voorlopig uit). We gaan nog genieten van een paar mooie laatste weken werken en we gaan de malle molen van emigratie weer in en dan sluiten we af met week vakantie op Aruba! ABC afgevinkt dan vliegen we nog terug naar dushi Bonaire om een laatste groet te brengen en met een dikke traan gaan we dan de reis naar Nederland maken. Niet terug.... maar samen verder. De klim in Slagbaai dit weekend met Sandra was genieten en de dag erna de grote route met ons gezin zodat we deze nog kunnen afvinken voor vertrek. Het hele jaar stond dit al op het programma maar we dachten... over twee jaar kan het ook nog. Een jaar is dan sneller om dan je denkt als je besluit toch eerst weer naar Nederland te gaan. Verder wachten we de storm af die nog gaat komen (letterlijk en figuurlijk want we zitten in orkaanseizoen). De schoolreis van Jonna is al geannuleerd en het water komt met bakken uit de lucht. Hopelijk valt het mee en blijft de schade voor iedereen beperkt.
Foto's deze keer van vele zaken. Ik zou over alle zaken a-4 tjes vol kunnen kalken (ik ben nou

eenmaal iemand met veel tekst). Verjaardag op Donkey, etentjes, wijntjes, eerste duikles Annemarij (heerlijk dat Maarten de buurman altijd duiken wil), Brandaris klim met Sandra, wijn met Randa, Slagbaai schoolreis met Annemarij, vaderdagontbijt bij Seru Largu moeder dochter uitje bij bon Tapa, Walk a thon (30 km van slavenhuisjes naar Rincon) door Roel, Frea op bezoek, pa en ma aan het bier bij Havanna (ik heb t niet van een vreemde) en uiteraard adembenemende landschappen van het nationaal park Slagbaai. Mocht je ooit Bonaire bezoeken, sla Slagbaai niet over en betaal je nature fee! Adembenemend en de foto's spreken voor zich. Voor nu; ayo!