Bezoek en vis blijven drie dagen fris

Halverwege ons eerste jaar hier en er staan mooie momenten voor de deur! Carnaval!! Helaas zonder grote parade waar ik zóóóó veel zin in had. Covid gooit weer eens roet in het eten. Maar wel Carnaval op school van de meiden, dus hoppa feestkleding uitzoeken binnenkort en party.
En het is hier op het eiland toch wel een ding. Mensen verheugen zich na Covid op een feestje. Nou beseffen we goed dat we hier nog tevreden mogen zijn! Op de Caribbean gaat, ondanks Covid, her en

der een feestje nog best en uit eten kan nog steeds. Op Dolfijn-FM schalt de Amstel Bright-reclame zo lekker door de boxen van de auto dan we die met zijn allen meezingen en serieus, van dat deuntje ga je drinken en alleen maar denken aan biertjes in de zon. Er komt van alle kanten visite en hier hebben we naar uitgekeken, dus kom maar door met een feestje! De verwachtingen bij de kinderen zijn zo hoog dat het bijna alleen maar kan tegenvallen. We zijn ook nerveus, mensen komen voor ons en we willen ze alles laten zien, maar we hebben zelf geen vakantie. Het eiland mag klein zijn…. alles laten zien is onmogelijk. En we voelen ons ook bevoorrecht. Opa en oma zijn de jongsten niet meer en dan is tien uren vliegtuig toch een hele reis. Maar we gaan er voor! Roel is jarig en op dat moment is er de visite. Samen aan de Bright onder de ritselende palmbomen in ons eigen tuintje! Zalig. Mixen en blenden met mensen van hier en mensen van thuis. Het is interessant om te kijken wat dit met ons doet. We hangen nog steeds een beetje in het gevoel van willen blijven op dit prachtige eiland maar ook knaagt er ergens iets en

we kunnen dit (nog) niet duiden. We laten het maar even geworden...... belangrijke dingen eerst! Het is genieten om te zien hoe opa's en oma's blij worden van de kleinkinderen en hoe we samen deze ervaring kunnen delen. Vreemd en tegelijkertijd zo mega vertrouwd en dus soort van gewoon. De kinderen zeggen al hun speelafspraken met liefde af want met opa en oma zijn is the best there is! En de gewone dingen maken blij; even kleuren bij opa en oma, even chips eten midden op de dag en nét dat koekje meer mogen van oma waar je moeder normaal nee tegen zegt. Mijn opvoeding is in de visite-week meteen gezakt tot onder 't vriespunt en mochten mijn kinderen verpest zijn later.... dan hebben deze weken daar goed aan bijgedragen :-). Samen met oma

de outfits voor Carnaval maken. Ik trouwens blij dat ze tevreden zijn want had veel meegnomen ui Nederland, maar dit niet. Pim en Pom twee katjes zijn het geworden. Super tof ook dat opa en oma de kids uit school halen en de kinderen met trots de school laten zien en grootouders zich verwonderen over het gebouw (de staat er van) de hitte, het stof en de ezels die rond de school wandelen. En die kinderen lijken weer groter en wijzer geworden! Bizar eng soms. Jonna neemt opa en oma mee naar de zee en legt even uit hoe het snorkelen werkt. Dit was wel een avontuur maar al met al lukte dit. Samen met pa en ma gesnorkeld bij 1000-steps en samen met pa (mijn moeder mist het moment gewoon!) een Adelaarsrog gezien en schildpadden! Helemaal gaaf! Maar die oudjes hebben toch wat gehad aan de lessen van kleindochter want het leren snorkelen vergde nog wel wat rust en kalmte.... Annemarij gaat de zee nog steeds niet in, maar desondanks deelt ze haar kennis van wat ze weet op een manier die ik als moeder indrukwekkend vind. Ze wonen hier echt, je merkt het aan wat ze uitleggen, dit is thuis. Echt genieten dit. Best wonderlijk dat het contact hier zo veel intenser voelt terwijl je thuis zo dicht bij elkaar woont. Een paar weken samen optrekken in een andere omgeving maakt contact anders dan thuis de ‘verplichte’ lijst verjaardagen en andere dagen afwerken. Toch goed om eens na te denken over wanneer je iets afwerkt of wanneer je iets viert. Ook samen in een andere omgeving prikkelt. Ik weet niet, iets met kwaliteit/kwantiteit vraagstuk.

We hebben ook onze vrienden Harm en Ingeborg opgehaald, nou dat leverde wel even wat traantjes van geluk op (en een aantal keer een kater). Hoe leuk met je ouders het ook is, een avondje lief en leed delen met onze vrienden deed ons erg goed. We merken dat we dit jaar erg op elkaar aangewezen zijn. Dat maakte dat we geconfronteerd worden met onze communicatie en vaste patronen en niet konden vluchten bij vrienden of andere zaken. Je zit hier letterlijk en figuurlijk met elkaar op een eiland. Het is werken, werken… en in vrije tijd is er de zee. Ik lees boeken aan een stuk door en gelukkig start Boer zoekt vrouw weer, maar naast dat zijn we gewoon veel samen. Hoe doen wij dat eigenlijk dat figuurlijk op een eiland zitten? Welke pratronen zijn er ontstaan en wat brengt het? We hebben

iemand mee laten kijken naar hoe wij communiceren en daar hebben we veel aan, dit jaar maakt ons sterker dan ooit en dat is een fantastische bijvangst! Deze emigratie kent vele mentale aspecten die we van te voren redelijk hadden ingeschat dat ze hun intrede zouden doen in ons leven maar we konden niet bedenken op welke manier. Het is fijn om al die aspecten gewoon te verwelkomen en te kijken wat we er mee willen.
Om deze weken alles met onze vrienden te delen maakt het mega waardevol. We hebben hier fijne mensen ontmoet en zelfs vrienden gemaakt. Toch is het ook fijn om weer even te voelen hoe het is om mensen te ontmoeten die zo veel van je weten, waar je al 100 keer tranen en lachen mee hebt gedeeld en waarbij je een soort van thuiskomen voelt. De fase van elkaar leren kennen kun je overslaan, meteen bij biertje 4 beginnen ?? Niet alles omtrent de visite was top. Het testen van al ons bezoek op Covid van tevoren gaf veel spanning! En helaas kon mijn zusje niet komen en dat leverde wel wat tranen op. Suzet en Efien knuffelen stond wel hoog op de verlanglijst. Maar slikken, en door! Visite is super fijn, maar man man man wat vergt het veel energie. Roel weer een jaar wijzer (ik merk er niks van) en met een BBQ in de tuin dit lekker vieren, werd laat dus de verjaardag bleef lang nazingen zullen we maar zeggen. Tante Gerry en ome Wout zouden een aanwinst zijn op het eiland in de horeca. Ze draaien alles op de BBQ en organiseren met de oma's de afwas. Het was een super fijne verjaardag. Onze vrienden het hele eiland laten

zien en mooie gesprekken gehad en te veel gedronken :) Het kon niet op. Ze zeggen wel eens bezoek en vis blijven drie dagen fris..... nou we hebben het een paar weken fris gehouden het was super fijn. Met tranen van een ieder weer afscheid genomen.

En daarna alle vier energie van een visstick. Carnaval op school en naast werken en naar school doen alsof we met vrienden en familie op visite zijn ?? Het is gelukt maar de puf was zeker bij de meiden totaal op! Opa en oma als eerste en de meiden hadden allebei dikke tranen van vreugde en verdriet. Daarna de rest en we sloten de rij met de andere opa en oma (die heel hard zei; ik ga niet huilen) en de tranen bleven maar komen..... Goed teken, dan hebben we het mooi gehad. Afscheid nemen doet een beetje pijn, maar gelukkig alleen maar als het daarvoor goed was. Vroeger draaide je dan een liedje van Marco maar dat mag tegenwoordig niet meer. Elke week tunen we even in op het Nederlandse nieuws maar daar worden we nou ook niet perse vrolijk van. De nieuwsberichten hier mogen dan weinig voorstellen maar liever kneuterig nieuws over een gat in de weg hier en een dronken gevalletje daar dan al het gedoe als we de NOS-app openen.
Na de visite komt er even een gat, een diep zwart gat, we moeten beslissen wat we willen en we weten ook niet of we dit nu wel goed kunnen voelen. Should we stay or should we go. We hebben huizen gekeken, het niet kunnen vinden, ik hou van het eilandleven hier maar verlang naar een avond wijnen

met mensen in Nederland. We hebben een prachtig huis in Nederland en ook veel liefdevolle mensen, we wonen hier prettig, hebben een fantastische groep mensen om ons heen en alles is hier zo goed. De lijst van goed en mooi is ongekend lang. Toch blijft de twijfel. Ook de kinderen geven geen doorslag, ze vinden blijven goed, terug gaan ook. Ze zijn een belangrijke graadmeter voor mij om keuzes te maken en ik heb op dit moment niks aan die meiden. Schijnbaar vind ik van alles iets maar nu ik iets moet vinden, heb ik geen idee. Bij twijfel niet oversteken zeggen ze. We steken niet over, we gaan naar Nederland. We lichten onze leidinggevende in maar het blijft nog wel een paar dagen knagen....... Na een zalig gesprek met onze

reislustige buurmannen (zeilen de hele wereld over, te volgen op youtube) kwamen ik tot een conclusie die lijkt te passen. We gaan niet terug, we gaan verder! Er staat in Nederland nog een fijn huis maar bovenal zijn er nog plekken op de wereld waar we graag heen willen. De twijfels bij blijven en de wens om verder te gaan maakt dat we voor nu naar Nederland vertrekken en vanuit ons mooie Fryslân plannen maken om verder te gaan. Hier zijn we alle vier het meest tevreden mee, de meiden willen wel graag nog meer van de wereld zien en wij ook. Dus maar meteen collega's etc ingelicht en de daad bij het woord gevoegd. Eind juli naar Nederland met het plan om verder te gaan. Mijn lieve collega Tamara wilde me minstens de rest van het jaar negeren en

met haar prachtige ingevlochten haren, waar liefdevolle donkere ogen me boos aankijken maar ze is te goed in haar hart dus na wat plagerij komt toch het warme hart weer boven en zullen we elkaar nog even liefdevol het schooljaar uitpesten (heel af en toe wenst ze ons Nederlandse kou toe en een intens verlangen om terug te komen :)). Het voelt wrang om de school en het eiland te verlaten. Ik voel me soms niet genoeg van betekenis geweest en soms voel ik me enorm overbodig en zelfs wel eens onwelkom. De 101 ethiek-vraagstukken maken mijn hoofd op dit gebied niet rustiger. Maar als dan net die ene student op zijn of haar vrije dag naar school komt om met je te spreken en aangeeft dat hij/zij wat heeft gehad aan je les of als net die ene collega je bedankt voor je input dan denk

je.... het doet er misschien toch toe. De ethische vraagstukken blijven groot. De manier van omgang met kinderen op de BSO kent dusdanig veel verschillen dat 't me soms boos en verdrietig maakt en tegelijkertijd zo waardevol om te zien dat ik ook maar denk hoe ik denk omdat ik dit heb meegekregen. We zijn als mens zo divers dat ik het overzicht wel eens kwijt raak door al die verschillen. Wat ik wel heb ervaren; de mensen die de verschillen omarmen, ze niet beoordelen en veroordelen maar willen verkennen zijn mensen waarbij je verbinding kunt vinden en dan blijft de goede ontmoeting van ongekende waarde! En vele hiervan hebben plaatsgevonden en nemen we mee waar we ook heen gaan. Om alles te verwerken en de laatste maanden intens te genieten zet ik in op selfcare. Ik doe mijn best om twee keer in de week te sporten en ben ik in Januari de Yoga Challenge begonnen. Godzijdank is hij afgelopen! Ik blijf een beetje een walvis op het droge maar hé, ik ben fit en dat is heel wat waard! Naast sporten is selfcare ook zoals de reclame doet vermoeden: Amstel Bright the Caribbean way! Ondergaande zon, flamingo, pelikaan, azuurblauwe zee en met de voetjes in de natuur genieten! Bon bida (goed leven)!