Wat is thuis?

De eerste maand zit er op! Vol met indrukken! De meiden zijn voor het eerst naar school geweest en Roel en ik beide voor het eerst naar het werk. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met schrijven. We wonen fijn en onze spullen zijn inmiddels aangekomen dus we hebben een weekend de tijd genomen om ons nestje tot ons eigen stekje te maken. Je eigen spulletjes vermengen met wat spulletjes van de lokale kringloopwinkel hier maken dat we ons thuis voelen en ook een beetje kunnen landen in onze omgeving.

De meiden hebben de eerste schoolweek als spannend ervaren maar wat hebben ze ongelofelijk goed hun hart laten spreken naar ons en naar elkaar. Wat vind je spannend, wat ga je aan en waar verleg je je grens binnen wat voor jezelf haalbaar is? Ik nam mezelf voor om goed te observeren en meer bleek niet nodig. Ja het was spannend maar ze deden het gewoon. Jonna had een gouden tip; je doet je ogen dicht en je zegt tegen jezelf, ik kan dit! Beide meiden zijn blij op school, hebben allebei al vrienden gemaakt en we hebben buren die ook twee dochters hebben waar ze fijn mee spelen. Goud waard! We missen onze buries van thuis wel en ondertussen kregen we op de ap de fotos van een

volledig gestript huis op de van de Veldestraat. Even voelen..... au?
Eigenlijk voelde t fijn, de muren gestript en klaar voor nieuwe mensen en zo is ons eerdere thuis ook echt ontdaan van onze energie. Op naar een thuis hier.

De meiden zitten op de Aquamarin een prive school waar vooral veel Nederlandse (niet alleen) mensen heen gaan die een gemiddeld een inkomen hebben boven dat van ons. Waar wij een klein huisje hebben en een zwembad delen woont t gemiddelde klasgenootje in een ruim huis met eigen zwembad. En bij het menemen van een klasgenootje merkt het klasgenootje bij de Gets het volgende op; "is dit een auto?" En even later: "cutest car ever!" Ons

vervoersmiddel is een afthanse Getz en een scooter ipv twee grote pick-u[s :) Het is fijn voor de meiden en ze kunnenzicht in eigen taal redelijk voegen tussen de andere kinderen. De wereld van de school van de meiden is een wereld op zich. Deze wereld sluit het beste aan bij wat ze kenden uit Nederland en het maakt de overgang makkelijker. Toch is het onderwijs anders dan thuis en dit heeft plussen en minnen. Bureaucratie is minder aan de orde maar kwaliteit op t eiland is een blijvend vraagstuk voor al het onderwijs hier. Ik hoop het te mogen ontdekken vanuit eigen visie en kennis.

Voor mij is het genieten om uit mijn bekende wereld te stappen en te zien wat mensen doet bewegen in

een wereld waar ze wonen. Roel werkt op t MBO en ik op MBO en PO. Onze collega's bestaan uit een mix van mensen die hier geboren zijn en mensen die hier zijn gekomen maar er al jaren vertoeven. Mijn leerlingen op het MBO verstaan het Nederlands matig tot goed maar spreken zelf met name Papiamentu en ik doe mijn best om daar wat in te leren. Tot groot gelach van de studenten! Ik heb wel als doel om iedere student oant sjen te leren en gretig schrijven ze dit op om zo in het Frysk ook meneer Roel te kunnen begroeten en ipv Ayo dus oant sjen te kunnen zeggen. De cursus Papiamentu begint volgende week en komt er in t volle schema nog even 10 weken bij.

Na week een waarin ik wederom met genot en trots

naar de kinderen kijk belanden we in verkoudheid en covid uitbraakje op het MBO, ik moet er ook aan geloven en wederom met mijn snuit door de teststraat. De mensen die mij en Roel een beetje kennen weten dat we daar niet zo van houden :) Maar ook hier ontkomen we er niet volledig aan. Al lijkt Covid hier wel vooral op papier te bestaan en niet zozeer in het dagelijkse leven. Fysiek contact lijkt (zo observerende) iets wat mensen hier allemaal niet chromen ondanks COVID. Love it. Geen huidhonger hier.

Stiekem hoopte ik op een vleugje covid met milde klachten maar uiteindelijk bleek ik Negatief. Op Bonaire is wachten en geduld wel een dingetje. Mevrouw ik bel u terug kan betekenen mevrouw ik bel u ooit terug.....
Het verkeer op Bonaire gaat traag maar met goed gemoed. Iedereen laat iedereen voor en overal kun je een glimlach krijgen. Ik geniet van de relaxte sfeer en dat sommige dingen daardoor minder snel gaan neem ik met liefde op de koop toe. Toch levert het wonen op Bonaire me ook de nodige vraagstukken op (eigenlijk precies dezelfde als thuis) het verschil tussen arm en rijk is groot. En de vraag; van wie is het eiland? En wie heeft gelijk lijkt ook hier aan de orde van de dag. Een groot bord op Kaya Grandi trekt elke dag weer mijn aandacht. Ik zal een dezer dagen eens een foto maken van het bord en komende maanden mijn oren, ogen en gevoel overal te rade laten gaan om te kijken of ik het gedurende mijn tijd hier beter ga begrijpen maar tot dusver herken is "gewoon" het mens zijn wat overal ter wereld dezelfde moeilijkheden, bijzonderheden en bizarre situaties opleverd.
Het besef dat je als mens ergens samen kan zijn en niemand gelijk heeft lijkt ook onder sommige mensen hier een uitdaging te zijn. Je merkt het aan het opkopen van panden en het optrekekn van rijke (witte) wijken voor mensen met geld. De toerist en de rijke willen ook wat. Maar door die zaken heen kijkende nemen dankbaarheid, een grote glimlach en nederigheid de overhand en geniet ik van de onmoetingen (met arm en rijk) die over deze grenzen heen kunnen kijken en te durven vragen ipv oordelen. Lastige kwesties dienen zich overal aan.

Nu even de taalbarriere: dat is ook een mooie. Ik voel me klein en kwetsbaar in een wereld waarin ik niet word verstaan en niet word begrepen en al helemaal het gevoel heb een ander niet goed te begrijpen maar tegelijkertijd (als je t allemaal los laat) voel je ook de gelijkheid van mensen juist als de taal iets is wat je niet deelt. De glimlach, traan of frons is gewoon universeel en mede door hart, hand en voeten werk kun je je snel verstaanbaar maken en heb ik genoten van het overleggen met de studenten! Ik had bij mijn kennismaking een tegeltje mee: wer we op de wrald ek binne oeral skient dezelfde sinne. Deze hangt in ons huisje op Bonaire en ik vind het een mooi tegeltje wat juist de overeenkomsten in de wereld laat zien ipv de verschillen.
Op school noemen de studenten me juffrouw Marianne

(ik kan er niet aan wennen) en delen we in de eerste week ons gevoel over: waar voel je je thuis? Wie is belangrijk voor je? En wat zijn je dromen en wensen. Dat ik dit hier op Bonaire met andere mensen mag delen, voelt zeer waardevol en ik ben de studenten er dan ook zeer erkentelijk voor. Op naar mooie weken, waarin ik hoop wat voor de studenten te kunnen betekenen en we elkaar steeds beter leren verstaan.
Op het MBO heeft iedereen ons een hartelijk welkom doen bezorgen en dat maakt het werken plezierig en fijn. Desondanks voelt het ook als keihard werken (veel harder dan ooit te voren) en als een diep zwembad zonder kant nog zwemvestje om even op te rusten. Maar hard werken zijn we niet vies van! Ik ben wel blij dat ik geen 22 meer ben en de spanning van ook de randzaken me nog over kunnen nemen. We zien ook de eerste nieuwkomers om ons heen die t zwaar hebben en we proberen t allemaal met elkaar op te vangen maar uiteindelijk neem je jezelf altijd mee waar je ook bent.
Ook hier weer; een zeer onrustig hoofd maar een kalm kloppend hart maken dat we iedere dag vol aan gaan en bij leren. Het docentschap vraagt altijd veel refectie maar op de momenten dat je probeert aan te sluiten bij alles wat je (nog) vreemd is is reflectie je grootste kracht om de volgende dag weer een stap te maken.

Naast het werken op het MBO draai ik ook een dag mee op de school van de kinderen. Afgelopen week heb ik bij een aantal startende kinderen toetsen afgenomen om te kijken waar kinderen zitten in het niveau. Het toetsen was niet bijzonder maar de verhalen van de kinderen des te meer. De een komt hier voorgoed wonen, de ander zit er al jaren en weer een ander wacht tot zijn of haar ouders eindelijk bij bezinning komen en ze naar "huis" mogen.
Sommige kinderen komen van een ander eiland en spreken alleen maar Spaans of Engels en weer andere kinderen zijn hier begonnen op een lokale school en nu (doordat aansluiting daar lastig bleek) op deze school gekomen. Nog meer dan thuis besef je dat bij ieder mens zijn of haar eigen verhaal het plaatje compleet maken. Het voelt als een eer om een onderdeel te mogen zijn van al deze verhalen en ook mijn eigen verhaal te mogen maken.
Bij het naar huis rijden op de scooter (en door de grote kuilen van de weg heen te bonken) besef je weer: OMG ik werk/woon gewoon op Bonaire!

Naast keihard werken voor ons alle vier hebben we de eerste maand ook aan vieren gedaan (restje Jenaplan?!) Vieren dat we hier zijn, vieren dat we de vuurdoop van wat eerste keren hebben gehad en vieren dat we allemaal open staan voor nieuwe ontmoetingen en er al vele hebben mogen doen! En hoe vier je anders dan met; patat!!! Samen de zon zien zakken in de Caribische zee en genoten van patat en n burger :)
We zijn soms net n aflevering ik vertrek 2.0! Afspraak IND niet goed gemaakt dus meteen weer gedoe met de verzekering. Spullen en auto op t eiland maar pas na tich belletjes en gedoe de boel binnen. We zouden smullen van onze eigen aflevering! De wallen onder de ogen als kandidaat en als toeschouwer denk je: DIT ZIE JE TOCH AANKOMEN!!!!! Nou gelukkig lachen we er zelf ook (nog) om. T is nu wachten op ziek worden of kapotte auto en ergens weer aan moeten kloppen en papieren in orde hebben, dan kunnen we weer een volle aflevering lachen ??
De weekenden gepakt om even bij te komen van alle indrukken en zwijgend (en n tikje moe en verslagen van alles) zitten we in onze huurauto op weg naar 1000 steps en welk kado wacht ons daar: een mega schildpad! Roel en ik pakken onze Snorkels en samen zien we dit pracht exemplaar langs ons heen

zwemmen. Wow! Ik vergeet daarbij dat er echt mega veel soorten maten en kleuren vissen de omgeving sieren. Op t strand spelen de kinderen met dood koraal en loopt een grote leguaan met grote keelzak op de rotsen. Zo mooi.
Gedurende de eerste maand merk ik ook dat we landen. De was, de boodschappen en de dagelijkse (soms heerlijke) beslommeringen komen er bij en tezamen maakt dat t meer thuis wordt en minder vakantie.
De balkende ezels op de achtgrond in de avond, de stekende muggen en de stinkende geitenkudde zijn meer en meer een onderdeel van thuis. De koffie automaat op t werk en de weekenden spenderen met mensen zorgen dat er wat rust en ritme in komt.
Met onze vrienden een lekker strand op zoeken en pannenkoeken bakken is echt genieten! Maandag was t dia di Boneiru dus een extra lang weekend:) en 70% korting bij de Superstore zodat de meiden hun eerste zakgeld dollaraankopen konden doen. Ook hebben we weer fijne mensen leren kennen en beginnen deze mensen allemaal weer een plek in te nemen in ons dagelijks bestaan. Even spelen bij de buren, even een borrel met Sandra drinken, Roel die naar beachtennis gaat met een ploegje en tijdens de zwemles een boek en een bright of tonic drinken, collega’s tegenkomen in de supermarkt…. de weken krijgen vorm.

Vandaag tijdens de koffie onder de palmboom even hardop de vraag: hoe zou het zijn om na een jaar weer terug te gaan? Wat voelen we? Wat vinden we? Er zijn nu alleen maar momenten dat je nooit meer weg wilt maar ook momenten (lang weekend vrij ivm dia di Boneiru) dat je denkt: Aaah even borrelen met Harm en INgeborg nu of op bezoek bij Tjalling en Frea kan nu niet. Toch lonkt het om meer van de wereld te ervaren en is dit misschien een mooie opstap? Komt tijd komt raad. We zullen zien. Maar we leren hier zeker dan thuis overal kan zijn. Thuis is van binnen zei Annemarij en ik voel dat ze gelijk heeft. Sommige dingen mis je maar lang levende techniek. We vergeten niet mijn lieve nichtje Marlinn te online knuffelen! Zis Willie presteerde het om een een baby op de wereld te zetten NA DAT wij waren vertrokken. Gelukkig is er facetime en maken we daar gretig gebruik van!
We gaan na een goede maand op naar maand 2 en ik zal proberen jullie wat op de hoogte te houden! Ayo, voor nu. En drumi dushi!
Ik zal de volgende maand weer even update doen en foto’s volgen!