Als de r oo k om je hoofd is verdwenen

December en januari, de maanden van kil en koud weer. Wachten op schaatsweer en als dat niet komt vooral wachten op het voorjaar. Net als vorig jaar voor ons geen kil weer in petto. Zon, zee, strand en soms een spectaculaire regenbui! Maar tussen de vele zonuren door wél de maanden van het wachten! December was wachten op Sinterklaas (ja ja, de beste man kwam ook hier en de lokale Dieuwertje Blok was zo aanstekelijk in haar enthousiasme dat ik bijna weer ging geloven) en de beste man is nog

niet verdwenen of het was wachten op Oma!
Oma kwam in de decembermaand samen met haar vriendin Rita op visite en de meiden telden de nachten af om dit bezoek te verwelkomen. Oma en Sinterklaas hebben in dit geval veel gemeen, cadeaus en een hoop gezelligheid. Sterker nog, ik denk dat de meiden nog liever oma op visite hebben dan Sinterklaas. Oma neemt een stuk minder spanning met zich mee tenslotte.

Mijn moeder en haar vriendin Rita zijn al lang vriendinnen en meenden dat ze met 40 jaar vriendschap wel weer eens een verre reis mochten maken. We moesten de dames er even aan herinneren dat ze al wat ouder zijn en de vriendschap dus al minstens 50 jaar stand houdt! Benoemende waar ze al zijn geweest samen bleek dat Bonaire 'gewoon' één van de vele tripjes was. Maar 50 jaar vriendinnen is zeker een jubileumvakantie waard! Vriendinnen maken is gemakkelijk, maar ze zo lang behouden is een ware kunst! Samen hebben we Bonaire (wat we inmiddels helemaal als thuis beschouwen) mogen laten zien en dat was prachtig. Waar wonen we, waar werken we en hoe leven we hier. De kleine dingen; samen een ijsje halen, kleuren aan de keukentafel en mee naar zwemles van de kinderen. De meiden wilden oma wel houden hier!
Op Koninkrijksdag is het hele eiland vrij maar één school bleef open, die van de kinderen. Zo konden Roel en ik samen met mijn moeder en Rita een mooie wandeling maken. Dos Pos en de Montana Trail; tegen de rand van het natuurreservaat Washington Slagbaai liggen deze mooie wandelingen.
De wandeltocht was adembenemend. Waar rook is is vuur.... in dit geval, waar donkere wolken zijn is regen. Meestal krijg je een paar emmers water over je hoofd en trekt de bui weg, maar deze dag liep dit wel wat anders. We hebben meer dan twee uren in de stromende regen gelopen! Dit maakte het avontuur niet minder mooi en leuk. Voor de vorm deden we nog plasjes in de bosjes maar 't verschil tussen 't laten lopen of 't bij een bosje doen was niet te merken. De natuur is adembenemend mooi! De laatste loodjes wegen het zwaarst en op het moment dat we alle vier tussen de cactussen aan het vergaderen waren over stoppen of doorgaan besloten we toch door te gaan. Goed besluit want werkelijk vijf

minuten later hadden we de top bereikt! Beloning; prachtig uitzicht over het eiland, Klein Bonaire en de wonderschone wereld van cactussen, groen en rondvliegende papegaaien. Daarna genoten van een overheerlijke lokale maaltijd in Rincon. In het weekend weer een eiland avontuur. Met zijn allen op de boot en snorkelen maar! Met blote voeten op het strand van het onbewoonde eilandje klein Bonaire en genieten van "groot" Bonaire vanaf de zee. Ook al woon je hier, zie je het super vaak...... het blijft adembenemend mooi. Trails lopen, Rincon bezoeken, klein Bonaire zien, Boko Onima en de slavenhuisjes zien. We hebben ons best gedaan om Rita en mijn moeder vol te "gooien" met het dushi Bonaire gevoel.

Visite is altijd aangenaam, 'is het niet bij het komen dan is het wel bij het gaan' sprak een tegeltje bij ons huis in Leeuwarden. Visite hier is zeker een aangenaam cadeautje. Het eiland is klein en juist door anderen het eiland te laten zien ontdek je weer andere mooie kleine stukjes. Gek ook want het haalt heel je ritme weg uit je 'normale' bestaan. En het brengt twee werelden ineens een beetje samen. Je beseft daardoor ook ineens hoe je wereld is uitgebreid en hoe contacten vervormen, veranderen en soms zelfs vervreemden. Vauit hier voel je je bij sommige mensen op afstand nog heel erg thuis en sommige mensen op afstand zijn enorm betrokken bij ons leven op Bonaire en vanuit het hart blijven soms de meest maffe

contacten bestaan en intensief aanwezig. Ook zijn er andere contacten, die vervreemden en vervagen of wachten tot je weer 'gewoon thuis' bent om op te pakken waar je gebleven was (....of zo, geen idee hoor is een aanname). Terwijl ergens anders wonen je van binnen ook vervormt, je komt niet meer terug zoals je bent weg gegaan. Eigenlijk heeft tot dusver iedere reis dat gebracht, met name de plekken waar je langer bent en meer contact hebt met mensen die er wonen in plaats van alleen als toerist. Maar ergens zijn met je gezin versterkt dit nog een beetje meer. Soms is dat een mistige wolk in mijn hoofd, maar meestal juist een warm intens gevoel van leven en blij zijn met dit te mogen ervaren en met mensen die het begrijpen, of willen begrijpen, te mogen delen. Het met zijn vieren delen maakt t nog mooier!
Toch blijft de nieuwsgierigheid naar elkaar het gevoel geven dat iemand elders kan wonen toch heel dichtbij kan zijn. Even eenn artikeltje delen met Akkegé en onze visie delen (zonder Leffe en de Strohoed helaas), even bellen met Floor, overleggen over keuzes in werk en keuzes m.b.t. vaccineren en samen de hele Covid-situatie oplossen, appen met de meiden van Tjalling en Frea en de laatste kringloopaankopen beoordelen en de verbouwing van onze vrienden op de voet kunnen volgen. Dat zijn kleine dingen maar maakt het delen van elkaars verhaal alleen maar mooi. En als je hier zit en merkt dat contacten veranderen, vervormen en jezelf ook weer vol met bagage van ervaringen zit, zie je ook dat 50 jaar van mama en Rita best

bewonderenswaardig is.
De deugnieten (mijn clubje eten, drinken, feesten en delen) en ik zijn blij met de app, maar we kunnen niet wachten tot we real-live vega bbq's kunnen organiseren).
Tegenwoordig staan de middelen van gemakkelijk contact ter beschikking maar echt contact komt voort uit wederkerige nieuwsgierigheid en delen van zaken. Ik mag graag de kunst van het beargumenteren en debateren uitoefenen tenslotte :-)
Maar goed, lang verhaal kort; oma uitzwaaien was een ding, oma in tranen, en Annemarij moest er ook even flink van bijkomen. Met sippe koppen maar even een pizza gaan eten om te verwerken dat we het nu weer zonder oma moesten stellen.

Op naar wachten op; vakantie!!! Zin in kerst, oud en nieuw en vooral zin in even niks doen. De inspectie was op school geweest en de weken voor de vakantie zaten we lekker te pieken met zijn allen. T harde werken werd overigens wel beloond door een dikke voldoende en een heerlijke BBQ waarbij we een vreugdedansje hebben gedaan met zijn allen. Covid (ik wilde het een keer niet noemen maar ontkom er niet aan) deed ook hier weer de boel opschudden.

School eerder dicht, geen kerstfeest met de studenten en kil en koud uit elkaar de vakantie in en vooral bidden hopen en duimen draaien dat we na de vakantie niet online les hoeven te geven. De meiden konden nog met een kerstdiner afscheid nemen van school en toen sloten de poorten ook daar op school.
Gelukkig hadden we de glitter en fancy tule-jurken niet voor niks mee! Goud en glam op naar het kerstfeest op de Aquamarin. Helaas door Covid hebben we besloten dat we in deze vakantie onze trip naar Curacao te skippen. Test heen, test midden, test terug en vijfde dag thuis op Bonare weer testen ging nogal in de papieren lopen. Voor dat geld konden we minstens twee keer een weekend Parijs doen. Wel zuur want we keken alle vier uit

naar de rest van de eilanden verkennen.
Na even een dag zuur zijn, geannuleerd en plannen gemaakt (er zijn ergere dingen) om drie weken vakantie (DRIE WEKEN!) te vieren op het mooie dushi Bonaire.
Kerst was een feestje. Felis Pasku!
Een kneuterige kerstboom in huis maakte dat we echt in de sfeer zaten ondanks de 28 graden buiten.
Een heerlijke avond BBQ tussen de kerstlichtjes in de tuin met Symen en Sandra en genoten van een prachtige zonsondergang bij Ti Amo Beach onder het genot van eten van Stoked!
Een kerstlunch met de buren en een mooie kerstwandeling bij Seru largu.
Suppen langs de boulevard en elke keer weer betoverende blauwe zee!

In de vakantie nog even een bakkie doen met oud collega Bertha van Renn4 (zij was hier op vakantie) en in de vakantie kwamen ook Ton en Ali uit 058 nog even aanwaaien om te genieten van Bonaire en ons de laatste Liwwadder nieuwtjes mee te delen. Altijd leuk om even met mensen bij te kletsen en te horen hoe het aan de andere kant van de zee is. Gek ook, om met iemand die zo vertrouwd is, in een andere context te zitten. Even het wel en wee van mijn oude werk te bespreken met een bak koffie maar dan niet de school als achtergrond met zijn vertrouwde kantoorstoelen, maar met de zee op de achtergrond en de wind door de Unicorn-haren van Bertha!

Het rokerige mistige gevoel in mijn hoofd was sterk in de vakantie. Covid en alle regels, ik kan er slecht tegen. Drie weken lang vrij zijn op een kleine plek (die we ondertussen goed kennen) zorgt bij mij altijd voor veel nadenken en dus voor veel mist. Alle regels maken me dwars en sip en op die momenten heb je De Deugnieten nodig die je met wijn

en dansjes weer op het rechte pad (eigenlijk het verkeerde pad) brengen :-).
De opvang was dicht door Covid, dus drie weken lang waren we veel (bijna alleen maar) zijn vieren.
Desondanks was het ook genieten. Lekkere borrelavonden met Randa en Geert zorgden voor de nodige katers en tevens voor de nodige blije avonden! Even een rummetje met de buren 's avonds en oefenen met de eerste duiken! Eerst zwembad en daarna in de zee...een prachtige ervaring. De mist trekt door nieuwe ervaringen ook weer op en maakt dat er weer ruimte komt voor plannen smeden en nieuwe avonturen beleven. Elke dag even lezen (maar liefst vier boeken uit in de vakantie) in de hangmat onder de palmboom en een glas wijn of een

lekkere Bright doet wonderen! Schakelen naar niet werken vraagt bij mij altijd wat tijd......

De laatste zondag van de vakantie was wel even het cadeau van topniveau: in de vroege ochtend meteen na het ontbijt vertrekken naar 1000 Steps. Een prachtige spot maar ook als snel vol met toeristen in het weekend. We betreden het strand en het is er nog vrij stil en rustig. Roel en ik gaan het water in en de meiden blijven op het strand. Al snel zien we echt op iedere meter om ons heen schildpadden! Grote, kleine en middelmatige zoals Jonna dat zo mooie kan zeggen. Jonna durft het aan en komt ook het water in. Annemarij is minder dapper maar ondertussen trotseert die de hitte op het strand en bewaakt de sleutels.

Roel blij dat hij zijn nieuwe speelgoed mee heeft genomen (onderwatercamera) en Jonna en ik zwemmen zo een uur lang tussen de meest mooie schildpadden door!
Hoppa! Als dat geen cadeautje is!
Met een beetje mist 2021 afsluiten maar zeker met een opgeruimd, leeg hoofd en vol vertrouwen 2022 tegemoet gaan!

De vakantie is voorbij en iedereen weer blij! Net als je t ritme van weinig doen, lekker eten en elke dag de zee met al zijn schoonheid mag begroeten in de vingers hebt....dan roept de plicht weer.
Het is fijn om weer naar het werk te gaan. De studenten hebben nog wat opstartproblemen, er zijn veel mensen afwezig of zitten in quarantaine. De besmettingscijfers lopen enorm op (maar gelukkig valt het ziek zijn tot dusver mee) en dit stimuleert niet tot naar school komen. We werken weer met mondkapjes op (vraag mij niet waarom) en we zoeken elkaar minder op en iedereen is als een schildpad in zijn eigen schild. Verbinding zoeken is belangrijk om je fijn te voelen en tevens lastig in een tijd waarin regels en angst de leidraad lijken te zijn.

We hebben wachten op Sint, oma, kerst en t nieuwe jaar afgesloten maar...... het nieuwe wachten begint!
In februari verwelkomen we een hoop visite. Familie komt vakantie vieren en vrienden komen samen met ons wijn drinken. En ik weet nu al dat we de kunst van het beargumenteren dan volop kunnen uitoefenen. Onder het genot van wijn 's avonds en koffie in de ochtend om er van bij te komen. We stappen 2022 in met mooie snorkel avonturen (we zagen schildpadden en Roel en Annemarij waren bofkonten, die zagen dolfijnen!)
Vanaf hier wens ik iedere lezer een goed jaar, vul je rugzak met mooie ervaringen zodat de vervorming je rijker en voller maakt! Wellicht geeft t een rokerig en mistig hoofd maar als de rook eenmaal is verdwenen ontstaat er ruimer denken.
Bon aña tur hende!

Nog even wat foto materiaal voor de mensen die liever niet lezen maar wel graag kijken.
Boomplantdag bij Stinapa door Annemarij. Ze kreeg een boom mee en onze huisbaas heeft hem voor ons huis neergezet en er een Annemarijboom van gemaakt!
Gewoon de was doen, lekker knutselen aan tafel, etentje met vrienden en in een leeg lokaal zitten

als je wacht op studenten. Allemaal onderdeel van het dagelijkse bestaan. Leuke uitjes zijn ook de bioscoop hier. Er draait maar zelden een kinderfilm. Toen Encanto draaide van disney hebben Annemarij en ik onze kans gegrepen, laat naar bed en samen in de openlucht genieten van de film. En ik zal maar niet foto's maken van iedere ijsco bij Gio's (hoe kan ik ooit weer zonder) want we hebben geen dag overgeslagen volgens mij....Geniet er van en voel je vrij om foto verzoekjes te doen of vragen te stellen over het prachtige eiland hier.