Gluren bij de buren

Curaçao
Yes eindelijk is het zover, we gaan naar de buren! We wilden met kerst al richting het buureiland vliegen maar helaas dat ging niet door vanwege: jaaaaa you know!
Maar nu wel en we hebben er super veel zin in. Onze thuishaven is fijn maar het is ook heeeeeeeeel fijn om even van het eiland af te zijn. Gewoon even wat andere prikkels, een museum(pje) bezoeken, een ander restaurantje en baaitjes in plaats van langgerekte koraalstrandjes. De beschreven

criminaliteit en strandovervalletjes nemen we maar op de koop toe (iieeehhh). Testen hoeft niet meer dus we houden het testgeld in de pocket (althans dat denken we nog bij vertrek, later blijkt anders) dus dat wordt lekker vaak eten buiten de deur.
We staan op in de ochtend en Roel geeft aan dat hij hoofdpijn heeft (heeft hij nooit, is ook niet ongesteld dus ?). Lieve buur Lukas brengt ons naar het vliegveld en met een paracetamolletje vertrekken we. Roel zijn hoofdpijn wordt erger en we stappen in de mega kleine divi divi. Ik kijk hier met dubbele gevoelens naar. Tof avontuur die kleine buurtbus met vleugels maar op zich moet ik doorgaans als overgeven als ik een schommel zie en is vliegen met een groot vliegtuig al behoorlijk hels, dus ik voel een uitdaging aankomen ?? We

stappen in en de koffers worden vakkundig voor in het neusje van het buurtbusje eeh vliegtuig gedaan. We stijgen op en waar het vliegtuig naar links gaat gaat de horizon naar rechts en vice versa. Achter mij zit een vrouw zo te kreunen dat je denkt dat ze elk moment kan gaan bevallen en voor me zie ik Roel kapot gaan van de pijn. Jonna zit met haar handen op haar oren (hard lawaai naast de vleugel maar eigenlijk zit je overal naast de vleugel) en Annemarij trekt zo wit weg dat ik me afvraag of ik het spuugzakje daadwerkelijk nodig ga hebben. En ondertussen hoor ik mezelf door het voertuig met een soort samengeknepen Plien en Bianca stemmetje zeggen: oh jongens wat een avontuur! Door de druk van het vliegen lijkt Roel uit elkaar te knappen. De bevallende vrouw blijkt hoogtevrees te hebben en halverwege de vlucht wordt haar kreunen langzaam zuchten. Roel gaat nog steeds kapot en de meiden krijgen weer iets meer kleur op de wangen. Van hobbelen lijkt het nu ook meer op vliegen en ik ben blij met bewolkt weer want ik zie liever even helemaal niks! We kunnen dit, we zitten deze 20 minuten uit! Ik maak me klaar voor een hobbelige landing maar godzijdank gaat dit soepel en staan we binnen een oogwenk aan de grond. Aangekomen op Curacao moeten we even schakelen. Een groter vliegveld, stoplichten, snel verkeer en ga zo maar door al binnen de eerste minuten op het eiland. Wegen met belijning…. Serieus we zijn niks meer gewend. Het mondkapje is hier nog wat meer aanwezig dan op Bonaire en in plaats van een schamel hokje midden op het buitenterrein van het vliegveld

moeten we hier door poortjes die daadwerkelijk wat meer vliegveld achtig aan doen dan het knusse Flamingo Airport op Bonaire.
Roel nog steeds pijn en ondertussen ook hoge koorts. Eerst maar op bed en de meiden en ik op zoek naar een drogist om paracetamol te halen en iets van oordruppels. We verkennen dus al snel met zijn drietjes het eiland maar dan wel bijzondere plekken. We zien het alle drie als een spannende GPS tocht en we genieten van alles wat we zien onderweg. Al snel blijkt dat een betere keuze is; naar een dokter. Ook al is de zorg prima geregeld, de wachttijden zijn wel vaak een beetje wisselend om het zo maar te noemen. Ik vind het nummer van de avondwacht en krijg niemand te pakken. Al met al vind ik ook een nummer van een privearts. Deze heeft meteen tijd. Een gedeelte van het testgeld is meteen op maar wel fijn dat we snel geholpen worden. Gelukkig zitten onze vrienden (en nog veel meer mensen van Bonaire) ook op het eiland en kunnen die op de meiden passen. Wij naar de dokter en Roel krijgt meteen een spuit met pijnstilling en koortsverlagende middelen. Een ontsteking achter de gehoorgang blijkt het probleem. Duiken voor vertrek, verkoudheid en druk van het vliegen hebben het oor de das om gedraaid. Met medicatie op bed en de komende paar dagen hopen dat antibiotica de ontsteking zal doen afzwakken. Savonds laat met zijn tweetjes op zoek naar een botica (apotheek) en daar een vriendelijke gesprek met de mevrouw achter de tralies (van die kleine loketjes die meer op een coffeeshop lijken dan op een apotheek in onze ogen) over de schoonheid van Bonaire en dat ze er zo graag zou willen wonen. We wisselen nog wat vriendelijke woorden uit en hop naar huis, slapen. Randa, Geert en ik doen nog een brightje en dan maar snel plat en hopelijk snel met zijn allen wat leuks doen. Volgende dag Roel op bed en de meiden en ik samen op pad, grotten bekijken (Hato Caves) en daarna maar even door naar het bekende Mambo strand. Jonna is overtuigd van het feit dat er daar dolfijnen zitten dus die snorkelt de baai af maar ziet helemaal niks. Er zit minder vis in de zee dan op Bonaire. Het aangelegde hippe Mambo is leuk om gezien te hebben maar het voelt toch een beetje als Scheveningen (om maar even te vergelijken) en Bonaire voelt als verlaten Vlieland. S avonds doen

we ons tegoed aan de grote gele M en verwonder ik me over het interieur. T voelt alsof ik in de MCDonalds van 20 jaar terug zit. Roel heeft iets minder pijn, de koorts zakt wat af maar blijft de volgende dag nog veel slapen. De meiden en ik vermaken ons en gelukkig kan Roel na twee dagen zich ook voegen bij de bende van ellende ?? We rijden richting Westpunt en doen wat baaitjes aan. Playa Lagun (prachtig knusse baai) doen we aan en we snorkelen ons suf maar we zien veel minder dan op Bonaire. We verbazen ons over de rotzooi overal en bij de verkeerslichten vergaap ik me aan de mensen die voor luttele guldens frisdrank staan te verkopen met helse toeren tussen de snelrijdende auto’s door. De lege blikjes en flesjes als stille getuigen van wat er allemaal genuttigd wordt voor

de stoplichten. Iets verder van het pad af is het niet minder erg. De kunuku op Bonaire is soms vol afval maar hier lijken sommige plekken een complete stort! Zonde om zo slecht op je eiland te passen denk ik dan als afgerichte geen plastic zakjes en altijd afval in de prullenbak Nederlander.
Na Playa Lagun rijden we langs de Knip strandjes maar deze slaan we over. We komen bij Westpunt en kijken naar hoe een visser de prachtige papagaaivissen met snelheid en een lekkere joint ontdoet van de hoofden en ze daarna waarschijnlijk in de verkoop doet. De meneer gaat stoïcijns of stoned door. Wij zijn niet de enige die genieten want de Pelikanen doen zich tegoed aan het afval en zitten dan ook allemaal te wachten tot de visser klaar is met zijn werk. Dit levert prachtige plaatjes op! Ondertussen snorkelen we met bizar grote schildpadden en geniet Roel vanaf de kant, het oor mag nog niet onder water.
Na Westpunt gezien te hebben cruisen we vooral veel over het eiland. We wandelen door Punda, genieten van de pondjesbrug als we die oversteken naar de kleurrijke wijk Otrabanda en wanen ons in een aflevering van BNN op reis. We verwonderen ons over de mooie muurschilderingen en tegelijkertijd verbazen we ons over de afthanse straatjes, kapotte huizen en slechte wijken. Ook hier een parel met een schaduwkant. De Antillen zijn een boeiender geheel dan ik had kunnen denken. Ik mis prikkels van kunst en cultuur en tegelijkertijd lijken ze overal verstopt maar aanwezig te zijn. Je ziet de armoede om je heen en tegelijkertijd het toerisme wat als ondankbaar tuig het eiland over feest en van de stranden een soort ordinaire plek maakt. Je mist meer dan je meemaakt en zo is het ook voor ons in deze vakantie. Het zee aquarium, de struisvogelfarm, dit soort dierenentertainment laten we ver achter ons. Jonna hoort wel van iedereen dat er hier dolfijnen en verlangt enorm naar het zien van de dieren. In haar hoofd maakt ze er een opvang van en kunnen ze elke dag na de show terug zwemmen naar hun familie. Ze komen terug omdat ze dat willen. Als je 5 bent wil je dit graag geloven en ik vind het moeilijk om haar te

vertellen dat de wereld net wat ingewikkelder in elkaar steekt dan dat. Soms wil ik uit staan en gewoon met popcorn, een blik cola naar dolfijnen shows kijken en mezelf volvreten bij de MCDonalds en niet weten welke kinderhanden mijn nieuwe kleren hebben gemaakt. Mega veel gedoe ook dat opvoeden.
Dat de wereld ingewikkeld is ontdekken de meiden zelf als we naar Kura Hullanda gaan. Waar het kindermuseum een dag daarvoor een groot speelfestijn was (ik ben nog steeds opzoek naar wat er museum was aan het hele museum) is dit museum uit de jaren 60 toch wel andere koek. Het slavernij verleden in beeld en geschrift doet de meiden beide huiveren. Ik lees af en toe wat teksten voor en sta zelf met gemengde gevoelens de kinderen te vertellen over het verleden. Het is

verschrikkelijk. De platen, de gebeurtenissen het raakt. Ik merk dat ik sneller doorwandel. Bij een stukje boot waar je kunt kijken hoe de slaven vroeger als vee de zee over vervoerd werden is Jonna er klaar mee. Die wil niet en vind het eng. Ik weet zelf ook niet goed hoe ik het moet vertellen zonder het zwaar te maken. Het is geen mooi verhaal maar het is wel een belangrijk verhaal. Het doet gewoon zeer. En de meiden willen graag geloven dat het nu over is. Dat het niet meer bestaat. Dat mensen nu eindelijk goed voor en met elkaar zijn. Na een uur hier rondslenteren kan ik het niet opbrengen om dit bruut te verstoren. Ik pers er nog uit dat het helaas nog wel bestaat maar dat we altijd ons best moeten blijven doen om liefde te verspreiden zodat haat in harten minder

ruimte krijgt en dat we daar altijd zelf een rol in hebben. En zo wandelen we een beetje zwaarmoedig het museum uit. Het beeld op het middenplein van het museum geeft woorden aan alles wat we volen. Den kunuku di bo mente: Rosa rabia, planta pas. (in de tuin van je geest: Woede wieden, vrede zaaien).
Stil slenteren we terug en het gevoel van binnen begint wat naar buiten te komen. Kinderen kunnen dit zo mooi. Zere tenen, voeten pijn, jeuk, moe, warm, wil je me tillen en ga zo nog maar even door. Het hele drama komt er lichamelijk uit. Na een pleister voor een bloedend plekje, een bak water voor de dorstige en een knuffel voor iedereen lopen we weer de pondjesbrug op. Eten, drinken, bijkomen, opladen en wellicht iets kopen waar we blij van

worden doet ons vast goed. We drinken een biertje (Roel aan de fris) en we genieten van een lekkere hap. Opgeladen vervolgen we de dag! Elke dag eten we buiten de deur en man wat is dat even genieten! Wat zalig allemaal! Indiaas (heeft Bonaire niet) eten met Geert en Randa en twee keer pizza en beide super lekker en op een mega tof plekje! Onder de lampjes in een baai smaakt bijna alles lekker zou je zeggen. Verse tiramisu en creme brulee rollen over onze tong en de vrolijke bediening die ons even meeneemt in het onderwijssysteem van Curacaou zorgt ervoor dat we bijna de hele toetjeskaart bestellen. De vegetarische faijita in Punda smaken vers, zijn lekker gekruid en in de ochtend maakt de vriendelijke dame uit Suriname elke dag een

heerlijk ontbijtje voor ons. Ze leert ons al snel kennen en het lijkt daardoor iedere dag een beetje meer op onze wensen aangepast. Ze komt deze ochtend speciaal even afscheid nemen want ze is vrijdag altijd vrij. We zullen het dus de laatste twee dagen zonder haar moeten doen. Ons low budget hotel bevalt prima maar de vriendelijkheid van deze dame maakt het zeker af!
De volgende dag gaan we met vrienden een dag naar het Kunuku aquapark. Ik hou het kort: patat, kroket en frikandellen, drie glijbanen, volgevreten mensen en schreeuwende kinderen. Ouders scrollen op mobiel (wij ook) hangen en praten wat en de kinderen doen aan topsport! Hoe vond je deze dag? Mam…. Deze dag was 1000 punten! Nou hoppa! Dat was deze ellendige geestdodende marteling meer dan waard. We gaan

einde middag moe naar huis (kinderen lichamelijk moe en de ouders geestelijk totaal kapot) en besluiten om even te chillen en daarna nogmaals naar het gezellige Italiaanse restaurantje te gaan. Weer lekkere pasta en samen met Myrthe, Ed, Isa en Bibi die we kennen van Bonaire de dag zalig afsluiten!
Al met al top vakantie! Lekker weg en we verlangen alle 4 ook weer naar Bonaire, ons eigen huis. En vooral eigen bed! We brengen de huurauto terug en we gaan richting vliegveld. Stilletjes kijken we alle 4 een klein beetje op tegen de vlucht maar dit keer is het genieten. We stijgen normaal op! Ok, het blijft een buurtbus maar we hebben geen turbulentie en het toestel blijft gewoon recht hangen! Roel heeft geen pijn in zijn oren en we

genieten van het uitzicht op het eiland. Na 15 minuten vliegen zien we in de verte dushi Boneiru liggen! En wow wat mooi! Waar we Curaçao met kleine baaitjes en strandjes achter ons lieten zien we hier heel Bonaire van uit de lucht met een azuurblauwe kring er om heen! We zijn weer thuis en wat is het hier mooi! We waarderen ieder gat in de weg en koesteren de onverharde stoffige straatjes. Oost west, thuis best! We gaan nog een paar dagen vakantie tegemoet en uiteraard gaan we genieten van de verjaardag van onze oudste! Ze wordt al 8. Serieus 8. En mevrouw wil een make up koffer, geïnspireerd door Antilliaanse ijdelheid vrees ik. Ik zal even kijken of ik dit mentaal aan kan en vraag me af wat er mis is met een my little pony of een springtouw. Na nog even doorvragen blijkt dat een hondje ook goed is. Ok, ik ben er snel uit. Make up koffer en snel! Op naar zonnige tropische verjaardagen van de meiden en hopi hopi fijne laatste weken op school en dit prachtige eiland.