Indonesië - Jakarta

We komen aan in Indonesië. Alles loopt hier heel vlotjes. En ze zijn super vriendelijk !
We staan bij de balie om ons visum te betalen en ontvangen. De man zet een stempel en geeft onze paspoorten terug.
<< How much is the Visum ? >>
De man antwoordt supervriendelijk << For you I made a holiday visum and for YOU it is free >>
Zaalig ! Chill ! Allright, dit wordt ons land !!

We nemen de bus naar de buurt van onze guesthouse. We stappen uit aan de terminal. En dan moeten we nog een 2km lopen. (Lees : wandelen).
We hebben de weg al helemaal uitgedokterd op voorhand.
We checken toch nog even de weg bij een lampenwinkeltje. De man tekent voor ons de weg uit. Op het einde stelt hij voor om ons te brengen naar ons guesthouse, het is maar vijf minuten met de motorbike. << Jaat breng ons maar!>> Maar ja, dan, de mama zegt neen. Dus is het ook neen.
Wij gaan dan maar te voet, zoals gewoonlijk.

Na een stevige wandeling langs de baan komen we aan in onze straat en zoeken naar nummer 8. Er hangen kerstlichtjes, dus dat zal ons guesthouse wel zijn.
We kloppen aan en vragen of we hier moeten zijn. We tonen ons plannetje, het madamtje kan geen Engels. Ze doet gebaar dat ze niet weet waar ons guesthouse is.
Op internet stond al dat het moeilijk te vinden was. We zoeken verder..
Ineens horen we een mevrouw achter ons roepen. Er komt een andere vrouw uit het huis met de kerstlichtjes. Ze vraagt ons wat we zoeken. Het adres dat we zoeken is haar huis..
Susan, zo heet zij, vraagt ons mee naar binnen en zoekt voor ons uit waar we moeten zijn. Het is een straat verder, 2 minuten wandelen. Susan zegt dat ze ons zal brengen met de auto, want we zien er zo moe uit en dragen, volgens haar, zo'n zware rugzakken.
Haar twee kleine kinderen gaan ook mee. We hebben een korte gezellige babbel in de auto.
Ze zet ons af aan ons guesthouse.
We installeren ons in onze kamer en ineens klopt onze 'host' op onze deur. Ze geeft ons een zakje af met eten. Susan is ons avondeten komen brengen. Woow wat een lieve vrouw.
Na het lekkere eten kruipen we in bed. Ineens klopt er weer iemand op onze deur. De 'host' zegt dat er telefoon is voor ons. Wie kan dat nu zijn, niemand weet dat we hier zitten.
Het is Susan. Ze zegt dat ze met haar man gepraat heeft en dat ze ons de volgende dag een rondleiding zullen geven in Jakarta!
<<What time do you need breakfast?>> Die meent dat! We krijgen ontbijt en een gratis rondleiding van locals.

16 december

De hele dag zijn we op trot met de familie (Dennys, Susan en hun twee kinderen) en hun personal driver. We gaan naar alle sjieke winkels en restaurants, alle monumeten die we moeten zien passeren we met de auto.
We gaan naar Dennys zijn werk, we volgen een meeting van hem waar we niets van verstaan maar ondertussen hadden we genoeg eten.
We zitten weer propvol!! En het is nog niet gedaan, die avond passeren we nog alle lokale straatrestaurantjes. Het is de eerste keer dat Liam, de oudste zoon onder de sterren eet. Op straat eet met andere woorden.

Wat een dag!!!! Wat zijn we toch luxebeesten!

17 december - trip naar Bogor

En dan de volgende dag! Het is nog altijd niet gedaan.
Dennys neemt ons terug mee naar verschillende winkels en straatkraampjes.
Hij koopt weer ontzettend veel eten om nog samen te ontbijten voor ons vertrek naar Bogor. We worden weeral volgepropt plus nog eens kei veel eten om mee te nemen op onze trip naar Bogor. Wij ontbijten trouwens wanneer Dennys een meeting heeft naast ons.
Ze kunnen ons rollen naar Bogor nu.

Dennys heeft een persoonlijke chauffeur geregeld naar Bogor voor ons. Gepakt en gezakt, vooral met eten, vertrekken we naar Bogor. We worden aan de deur van ons guesthouse afgezet.
Twee dagen Indonesië en we hebben nog geen cent uitgegeven.