Australië - Onze roadtrip dwars door het prachtige eiland

Australië !
Eindelijk, let’s do this.

De vlucht had een klein beetje vertraging, maar dat vonden we helemaal niet erg. Het was een rustige vlucht. We zijn vooral verschoten van hoe deze mensen de vlucht verlaten.
Bij onze voorgaande vluchten (in Azië) stond iedereen al recht, werden rumoerig en begonnen te drummen, terwijl het vliegtuig nog bijlange niet stil stond. Hun zetels gingen al achteruit terwijl het vliegtuig nog opsteeg, en hadden al muziek op terwijl het vliegtuig opsteeg of landde.

Nu is het een andere wereld. Iedereen wacht voorbeeldig tot het vliegtuig volledig stil staat en het lampje uit is van de gordel.
Rij per rij gaat iedereen naar buiten, geen gedrum, geen geroezemoes. We zijn in shock van hun discipline en ook opgelucht om niet te moeten wachten tot de laatste om ons niet ergens tussen te proppen.
We dachten dat het moeilijk zou zijn om Australië binnen te geraken, vooral omdat Lissa eten bij heeft.
Maar het was ‘piece of cake’.

"Enjoy your stay." zei de security vriendelijk.
Heel vlot geraken we binnen.

En eens we buiten waren komt er een man op ons af.
"You seem lost .."
"I will take you for 30 dollars to your place."
Check !! We worden met een busje, met nog andere mensen op, afgezet aan ons hotel. De buschauffeur controleert zelf nog voor ons of er wel iemand aan de receptie zit.

Voila aangekomen in Darwin !!
We gaan op zoek naar een auto, moeten een bankrekening openen, een nieuwe simkaart kopen … Vanalles.

We lopen een beetje rond in Darwin. Hier en en daar zien we groepen zwarte mensen op straat, ze stinken, ze maken lawaai, roepen op iedereen, zijn drankverslaafd, vragen geld of sigaretten, .. Zouden dit de Aboriginals zijn ? Yep dat zijn ze. De steden zijn rond de Aboriginals gebouwd en ze lopen er een beetje verloren bij. Ze krijgen geld (zwijggeld/sit-down-money ) van de maatschappij en een huis, en moeten niet werken.

Dan de zoektocht naar de auto :
We hebben vrij snel een auto gevonden. Bij een garagist, Martin. Het is een campervan, volledig geïnstalleerd. Eigenlijk zijn we allebei niet echt overtuigd. De “Van” rijdt wat stroef, de koppeling gaat soms uit zijn vitesse en het stuur draait heel moeizaam (auto van 1985, dus gene servo). Toch sluiten we de deal om hem te kopen, we zullen het wel gewoon worden. Het is op dit moment dood in Darwin (nat seizoen, en geen backpackers) en het lijkt ons de beste auto die we nu kunnen kopen.
We kopen nog een frigo bij iemand en dan zijn we helemaal geïnstalleerd om te vertrekken. Maar Nick, onze frigoman, verklaart ons zot om de auto te kopen. “Are you fucking crazy?!” In elke zin gebruikt hij wel eens het woord ‘Fucking’. Hij overtuigt ons de auto niet te kopen en zegt dat de garagist ons in’t zak zet. We zijn volledig mee in Nick zijn verhaal. We hadden er al geen goed gevoel bij. Een beetje boos en opgefokt hebben we zin om naar Martin te bellen en de deal af te blazen. We wachten tot de volgende dag, zodat we een beetje afgekoeld zijn.

En de zoektocht begint opnieuw, nu met een andere manier van aanpak. Op een paar dagen hebben we verschillende afspraken met mensen. Maar we vinden niet ons ding. De tijd begint ook te dringen, we verblijven nog een paar nachten in ons appartementje en we hebben geen zin om nog

meer geld uit te geven aan accomodatie.
We hebben nog een laatste afspraak.
Dat is het ! We vinden onze droomauto.
Van in het begin hebben we een goed gevoel. Een kampeerwagen. Volledig uitgerust en geïnstalleerd. Een bed, een keuken, surfgerief, een tafel, stoelen, werkgerief, visgerief, koelbox, en kookgerief en twee ventilators die werken op een tweede batterij. Plus daarboven een registratie gefixt voor 12 maanden. Dus daar hoeven we on sook al geen zorgen over te maken. VERKOCHT !! We dopen haar als ‘Marieke’.

Dan begint het papierwerk, we moeten de auto op onze naam zetten. Het is zaterdag 16 januari, yep we zijn al bijna twee weken in Darwin en willen echt vertrekken. De eerste week was Lissa een beetje ziek.. Zelfde symptomen als Pieter in Manado. We konden niet veel doen dan.

We rijden naar de MVR (Motor Vehicle Registration). Om 12 uur sluit het, om half 12 kwamen we aan. Nog hooopen tijd dachten we. Maar ze vragen een adres, wij zijn backpackers en leven in onze auto, we hebben geen adres. Maar toch willen ze een adres, anders kunnen we de auto niet op onze naam zetten, en rijden we met een ‘gestolen’ auto. Dus bellen we naar het hotel waar we de eerste week verbleven, en vragen of ze een mail kunnen sturen naar de MVR dat ons adres daar is, het is ondertussen 10 voor 12. Ondertussen wordt het 5 voor 12 en er is nog altijd geen mail binnengekomen. We bellen het hotel nog eens op en zeggen dat de mail binnen de 5 minuten bij de MVR moet zijn, anders moeten we wachten tot maandag om onze trip te beginnen. En we zijn al te lang in Darwin, een beetje een dode stad, niet veel te doen, dus willen we vandaag nog vertrekken.
Twee minuten na 12 komt de mail binnen. Yes !! Een super vriendelijke dame achter de info balie regelt al het papierwerk voor ons, want zoals overheidsinstellingen wel vaker zijn sluiten ze stipt, de andere balis waren al toe.

We vertrekken !! Onze planning voor de trip :

* DARWIN - ADELAIDE RIVER 113KM
Lichtfield national park

* ADELAIDE RIVER - KATHERINE 203KM
Kakadu national park

* KATHERINE - DALLY WATERS 270KM

* DALLY WATERS - TENNANT CREEK 405KM
Ti tree, ufo sightings, devils moubles

* TENNANT CREEK - ALICE SPRINGS 508KM
Anzac hill

* ALICE SPRINGS - KINGS CANYON EN ULURU-KATA TJUTA NATIONAL PARK 463KM
Graaf zicht in de middle of nowhere

* ULURU - COOBER PEDY 751KM
Mad max 3 is hier opgenomen

* COOBER PEDY - PORT AUGUSTA 307KM
Flinders range national park

* PORT AUGUSTA - ADELAIDE 307KM
Aankomst is voorzien voor begin februari. Het druivenseizoen begint hier dan!
Tip: Jacobs creek classic merlot 2013 is een zalig goede rode wijn! We ontdekten die in Bali, en wordt gemaakt in Zuid-Australie, in de Barossa Valley. Dat is dus de reden waarom we richting Adelaide gaan.

Op vrijdag 29 januari komen we aan in Adelaide. Maar zeer zeker niet zonder avonturen. Het avontuur kwam niets vermoedend op ons af. Zo gaat dat met avonturen.

In totaal waren we 13 dagen onderweg, waarvan we op 7 dagen praktisch de hele trip hebben gedaan.

De trip van Darwin naar Adelaide is 3551km.

Een helse maar prachtige, een avontuurlijke maar ook leerrijke, een spannende en zeker ook lachwekkende trip. Een trip met alleen zicht op een eindeloze wereld rondom ons. Die beelden zijn zelfs niet op foto vast te leggen.

Een roadtrip die begint met het zien van twee levende kangoeroe’s, met daaropvolgend ongelofelijk veel dode kangoeroe’s langs de weg. Die worden opgeruimd door de roofvogels ;
Een trip die begint met de fascinerende roadtrains : enorme trucks met twee of drie containers. Onze zijspiegels van de auto moesten elke keer weer op zijn plaats gezet worden na het passeren van de roadtrains ;
En een reis die begint met nog groene, prachtige landschappen, die nog volstaan met termietenbergen even hoog als onze auto of zelfs een huis ; een reis die verder gaat in het verdorde, droge eindeloze landschap en een reis die eindigt in het gezellige stadje Tanunda.

Maar een reis eindigt eigenlijk nooit, maar begint op een andere manier.

Zaterdag 16 januari 2016 :
Eerste stop in ADELAIDE RIVER

In de late namiddag vertrekken we uit Darwin. We kunnen nog niet zo ver rijden. We besluiten ook om niet in de donker te rijden.
We kamperen in Adelaide River op straat aan een tankstation, want we willen ons geld niet geven aan de caravanparks. We moeten besparen he. Het plekje lijkt ook niet groter dan dit tankstation..

Zondag 17 januari 2016 - LICHTFIELD PARK

‘s Morgens besluiten we om ons te gaan wassen in het riviertje vlak bij ons Marieke (onze van). We komen onderweg naar beneden twee oudere mannen tegen, ze merken duidelijk dat we ons gaan wassen in de rivier. Allebei in onze zwemkleren en met een handdoek en tandenborstel in de hand kan je onze intentie niet echt missen.
De man waarschuwt ons om niet in de rivier te gaan, hij zag er net nog een krokodil.
<< Zitten er hier krokodillen ? >> Ohla we moeten echt oppassen hier, dat we zelfs niet nog maar een tikkeltje van het pad gaan. Met een ei in ons broek gaan we ons wassen aan de kranen van het caravanpark. Een streng opa’tje komt voorbij en wijst ons erop dat we ons er niet mogen wassen, we hebben niet betaald voor het caravanpark. Oepsie.
Toch nog geplast en gewassen, voor de verniet, vertrekken we naar het Lichtfield Park voor de bekende watervallen.
We gaan op zoek naar de waterval, het is nog ffie wandelen. We moeten een brug over, maar Pieter ziet daar ineens een leguaan zitten, midden op de brug, dat denken we toch. Dat beest stond niet op het informatiebord. We gaan dichter maar zien dat hij actiever wordt in zijn blik en krijgen de poepers. We hebben totaaal geen idée welke dieren hier gevaarlijk zijn of niet. We laten hem rustig zitten en gaan dan maar langs een andere weg naar de waterval.
We genieten van de Florence waterfall, helemaal alleen met enkel het geruis van de waterval op de achtergrond, en af en toe eens wat geknabbel van vissen aan onze benen en tenen. Na lang weken in het water, nu zijn we extra proper, keren we terug.
Op onze terugweg zien we enkele toeristen toekomen met zwembanden en luchtmatrassen, we zijn goed op tijd toegekomen en net op tijd weg precies.

En “On the road again.” Het is nog altijd de 17de januari. Een zondag.
Maar dan loopt het mis.

We zijn 50 km verder en Pieter kan geen gas meer geven.
Niks gas. We vallen stil. In the middle of nowhere en snikheet..
We zijn even in shock. Ook hebben we geen ontvangst met onze gsm. Als je dwars door Australië rijdt is er alleen connectie in de kleinere gemeentes die je onderweg tegenkomt. En dat zijn er niet veel. Het is er echt om te poefen.
Vrij snel komt er al een kleine 4x4 jeep afgereden. Lissa doet haar rok een beetje omhoog en hij stopt voor ons langs de weg. Hij stapt uit en wij leggen hem uit wat er is gebeurd. Hij kent alleen iets van Diesel motors, maar hij heeft een touw bij en zegt dat hij ons zal trekken tot het volgende dorpje, Hayes Creek, 5km verderop. Pieter moest alleen sturen en zorgen dat het touw gestrekt bleef. Das ook al niet zo gemakkelijk hoor.

Vanuit Hayes Creek moeten we een mechanieker zoeken.
“ Dat van die rok omhoog is trouwens een grapje. De Australiërs zijn hier allemaal heel vriendelijk en behulpzaam.”

Hayes Creek is een scheet groot.
Een tankstation en een caravanpark, en daar stopt het. We vragen of we mogen bellen naar een mechanieker, wij hebben geen signaal op onze gsm.
In ieder geval is het zondag, geen mechaniekers aan het werk oftewel heel dure mechaniekers.
Dus we besluiten een nachtje daar te slapen in het dure motel. Ons Marieke staat al een hele dag in de zon, kookt van binnen en onze ventilatoren werken nog niet, want de 2e batterij moet nog aangesloten worden zodat deze oplaadt tijdens het rijden. Wat dus nog niet het geval is.

We geraken er aan de praat met John, een gepensioneerde backpacker van 70, die van plaats naar plaats gaat met zijn caravan. Sympathieke man, we praten de hele tijd over onze plannen in Australië en over zijn avonturen. Hij neemt ons mee in zijn 4x4 naar een butterflygap. Zo hebben wij Hayes Creek ook eens gezien. Het was maar 5 minuutjes rijden hoor. Achteraf zei hij wel dat er slangen zaten. Achteraf zei hij dat. Pieter is een broekschijter op dat vlak, chance dat hij het dan achteraf pas zei. ( Pieter:’ ik ben gewoon gene fan van die beesten.. ‘ )

Maandag 18 januari 2016 HAYES CREEK (nog steeds)

Al heel vroeg wakker. We bellen terug alle mechaniekers en towing companies op vanuit de telefoonboek die we kregen.
Geen response.
Ook spreken we zoveel mogelijk mensen aan die er passeren om te vragen of zij een mechanieker kennen in Katherine. Het is zeker dat we verder willen en niet terugkeren naar Darwin. Katherine is de eerste grote stad na Darwin, 180 km rijden van Hayes Creek.
Voor ons leek het dat we al ver waren in Australië, maar als je het op de kaart bekijkt zijn we nog geen centimeter ver.

Een paar mensen hebben al naar onze auto gekeken en denken dat er iets mis is met onze fuelpump.
En de Cools heeft het weer gezien. Hij ziet een trucker langskomen, en

vraagt of hij eens kan kijken naar onze auto. Hij kan op dit moment niet echt iets voor ons betekenen. Maar zegt als we morgen nog in Hayes Creek zitten kan hij ons wel komen oppikken. Hopelijk zitten we hier dan niet meer. Hij belt voor ons naar het towing bedrijf in Katherine.
<< Hi, mate, I have here two young folks who needs to be towed to Katherine, can you pick them up?>>
Die zijn hier allemaal direct zo familiair. Dat vinden we leuk ! Goed dat hij gebeld heeft. De chauffeur van de towing truck moet eerst helemaal naar Darwin, en zal ons op de terugweg oppikken. We wachten weer een heel dag en leven op sausage rolls en meat pies van het tankstation. Smaakt wel !

Om drie uur in de namiddag komt onze chauffeur aan, Phil heet hij.
Ons koppige Marieke wordt op de truck geheisd en 180 km zitten we bij Phil in de kabine. Omdat er maar plaats is voor een extra persoon, zit Lissa 2 uur op een frigobox.
Rond vijf uur worden we gedropt op een autoyard. Letterlijk gedropt. Daar slapen we ook. Het is nu te laat om nog naar de mechanieker te gaan.
We hebben electriciteit, dus onze frigo aan en al onze ventilators volle bak aan. Het is hier super heet.

Dinsdag 19 januari 2016 - KATHERINE

De volgende morgen belt de baas van het bedrijf naar de mechanieker. Hij zou er binnen een 20 minuten zijn. Na een kleine twee uur wachten gaan we toch nog eens vragen waar hij zit. Blijkbaar was het bericht niet aangekomen. Dus nu zal hij er binnen 20 minuten zijn.

En daar is hij. Hop onze zetels omhoog, de motor zit onder ons. Hij bekijkt onze auto. Doet een paar testen, maar vindt niets.
Hij zweet zich te pletter. Het zweet druipt op onze motor. Onze auto heeft precies toch een erger probleem dan we dachten. Hij gaat even terug over en weer naar zijn werkplaats om een spray te gaan halen. Hij komt terug, probeert de oliespray, en test weer. Nee niets. Hij besluit om ons Marieke naar zijn werkplaats te brengen om haar daar grondiger te kijken.
Onze campeervan terug op de towing truck, en wij terug in de kabine bij Phil. Lissa terug op de frigobox. Het is maar een kleine tien minuten rijden.

De mechanieker, Darin is zijn naam, doet de zetels terug omhoog en bekijkt alles nu grondiger. Wij zetten ons ergens aan de kant. We hebben, ergens in een hoek achterin, stoeltjes gevonden en zetten ons een beetje

voor de ventilator. Het is er snikheet. Darin en zijn assistant testen vanalles, en dan eindelijk om 16u30 vindt hij het probleem. Er zat te weinig spanning op de timing belt, waardoor de timing niet meer juist staat van de motor. En het merk van de timing belts is <Shit>, volgens Darin.
Omdat het nu te laat is, de nieuwe timingbelts moeten besteld worden, gaat hij morgen verder met operatie Marieke. We mogen mee met hem naar huis en bij hem slapen. Zalig. En Darin is niet alleen een mechanician, hij is ook een geweldige kok. We hebben echt enorm goed gegeten bij hem en zijn vrouw Donna, met alles erop en eraan. Wijn, een zeer uitgebreide diner, en dessert.

Woensdag 20 januari 2016 KATHERINE

We staan op en rijden met Darin naar de werkplaats. Alles wordt ook ineens nog eens goed nagekeken en getest. Omdat we geen 5000km verder zijn geraakt met onze van, belt Darin naar onze vorige garagist (van wie we Marieke kochten) en zorgt ervoor dat alle kosten voor hem zijn. Dat is ook weer een mooie besparing.

In de namiddag konden we vertrekken naar onze volgende bestemming, Mataranka.

Donderdag 21 januari 2016 - MATARANKA

We gaan naar de Hot Springs in Mataranka.

Ongelofelijk mooi.

Een beetje bang en voorzichtig gaan we in de Hot Springs, op een bord stond dat je er beter niet in zwemt tijdens de “Wet Season”. Er kunnen krokodillen zitten. We blijven gewoon een beetje dobberen aan de kant. Het is lekker warm en het water zou vol mineralen zitten die goed zijn voor ons velletje.
Nu we gewassen zijn, weer voor de verniet, kunnen we terug vertrekken.

Je gelooft het nooit.
40 km verder gebeurt net hetzelfde. We kunnen geen gas meer geven en we vallen stil, voor de tweede keer !
En weer in the middle of nowhere. Nu nog meer in the middle of nowhere. Dus ook weer geen connectie met de gsm.
We zien een 4x4 driver afkomen met caravan, en we staan beide gewoon in het midden van de straat. Hij moet wel stoppen of zal anders over ons moeten rijden. Een ouder koppel stapt uit en vraagt wat er aan de hand is. Ze zijn heel vriendelijk en sympathiek.
De man is een mechanieker, iedereen is hier precies een mechanieker. De Australiërs zijn allemaal boenken van kerels hier.

Hij kijkt ernaar en ziet het probleem, de timing belt is weer te los en de carburateur is losgekomen. Hij repareert het tijdelijk door de timing terug te zetten en met plastieken riempjes de carburateur vast te zetten. Hiermee zouden we terug in Mataranka moeten geraken. En waarachtig, de auto start weer. Omdat het maar een tijdelijke reparatie is, beslissen we om terug te keren naar Katherine, naar Darin, onze garagist.

En boef, 5 km verder vallen we toch wel niet weer stil zeker ! Nog altijd in die middle of nowhere dus. We beginnen het al gewoon te worden.
En weer staan we op straat om een truck tegen te houden. De truck stopt, ze gaan naar Katherine, perfect ! We nemen ons belangrijkste gerief mee en heisen ons in de truck.
Moeder en dochter zijn onderweg naar Katherine, de dochter moet naar de dokter, en de mama maakt gebruik van de gelegenheid en gaat naar de kapper. Zij komen van de “Outback”. Daar is niet veel luxe, alleen het broodnodige. Ons Marieke laten we achter, aan de kant van de straat. Hopende dat we de vier pinkers hebben uitgezet, wie weet gaat de batterij er van plat.

We hebben een gezellige babbel over het leven en werken op de “Outback”. Na een kleine twee uur zetten moeder en dochter ons af aan onze garagist. Aan de deur welliswaar.
Jawel zij moesten in dezelfde straat zijn als ons. Prachtig.

Darin was al op de hoogte van onze komst, we hadden hem gebeld als we even in Mataranka waren en ontvangst hadden voor tien minuten.
Op tien minuten rijden ben je door de gemeente heen. En hadden we dus geen bereik meer.

We gaan ons Marieke terug halen.
Ze staat er nog, met haar vier pinkers op. Oeps. Die waren we dus toch vergeten uit te zetten.
Tegen vijf uur komen we terug aan in de garage. Het is nu te laat om nog naar de auto te kijken. Ze stoppen normaal om vier uur met werken, ze hebben dus al overuren gedaan.

Wij mogen terug lekker gezellig mee met Darin naar zijn thuis.
Deze keer hebben wij voor hem en zijn vrouw gekookt.

Vrijdag 22 januari 2016

De volgende morgen wordt onze auto terug helemaal bekeken. Het is weer een hele dag wachten, wachten, wachten.
Ondertussen heeft Lissa haar benen kunnen waxen.

We beginnen te denken of dit een teken is, dat we toch maar niet 2000km door de woestijn moeten rijden ? ..

En in de late namiddag is de auto klaar. In plaats van de timing belt terug aan te spannen, heeft Darin deze gewoon vervangen. De banden worden opgepompt en hij steekt er nog een ventilator in.
Klaar om te vertrekken.

Omdat we toch een schrik gepakt hebben, en we ons focussen op alle geluiden van de auto gaan we toch nog eens terug naar Darin. We vinden dat hij nog vreemd start. Hij doet er nog een testrit mee, maar zegt dat alles in orde is.
We blijven deze nacht nog in Katherine slapen, ergens op een parking en besluiten de volgende dag te vertrekken.

Zaterdag 23 januari 2016

Nu vertrekken we echt. We zijn al 5 dagen onderweg en nog maar in Katherine. Dat is niet ver als je dat op de kaart bekijkt.

We rijden aan 110 km/uur door. Volgens Darin kan ons Marieke dat zeker aan. Na twee uur rijden moeten we tanken. We stoppen en ineens vloeit er iets uit de onderkant van de auto. Wablief ??
Waar is Darin, we moeten Darin bellen. Nee daar is iemand met een truck, we klampen hem vast en vragen eens te kijken naar onze auto. Hij zegt dat het gewoon water is door de hitte en dus doodnormaal. Eerlijk, als je die hoeveelheid water ziet stromen, vind je dat toch niet doodnormaal. We hebben waarschijnlijk te snel gereden. Dus vanaf nu rijden we 90km/uur zonder pardon.
Petje Pieter en metje Lissa zullen voor files zorgen in centraal Australië. Maar daar trekken we ons nu eens niets van aan.

We slapen in Tennant Creek deze nacht, op de parking van de post. Naast het politiekantoor. Niet te veel lawaai maken dus.
Om 20 voor 1 ‘s nachts klopt er iemand op onze deur. Het is een aboriginal.
<< Hi mate, do you have a smoke?>>
<< No we are sleeping.>>
Hij begint nog een hele uitleg, en zegt dan dat hij ons zal laten slapen. Oef.

Het loopt hier trouwens ook vol aboriginals. Gisterenavond hadden we nog een scene voor onze neus. Dat is dan onze tv. We werden er wel even in betrokken, ze riepen op ons en we werden met de vinger aangewezen, maar negeerden hen gewoon. Slim zijn.

Veel bosbranden en onweren onderweg ..

Zondag 24 januari 2016

Opstaan, tanden poetsen en vertrekken.

We eten elke morgen een appelsien in de auto en na een twee uur rijden stoppen we voor ons ontbijt.
Rijstkoeken met kaas, choco of confituur.

We rijden vandaag naar Alice Springs.
Ze zeggen dat we daar wel moeten opletten omdat het een beetje een criminelenstad is. We parkeren ons op een verlaten parking tussen 2 centra’s.
We zoeken een plaatsje uit de zon en weg van de mieren. Helaas is dit laatste heel moeilijk! Hier zitten er echt veel.

We gaan slapen.
Lissa gaat weer een paar keer per nacht naar toilet, snel plassen, want anders zit je onder de mieren. En ‘s morgens vroeg vertrekken.

‘t Is niet waar !! Ons Marieke vol mieren.
In een tankstation iets verderop nemen we ons mierenvergif (dat zat al standaard in de auto toen we die kochten, wel handig).
Daar ontmieren we om half 7 ‘s morgens onze auto.
We krijgen kijk van twee oudere mannen in hun truck. Die zullen ons zeker stadskinders vinden.
Tja onze keuken en slaapkamer zit in die auto. Een mens wil daar toch geen mieren in.

Maandag 25 januari 2016

Opgekuist vertrekken we terug.
Vandaag gaan we naar Uluru. Dat is niet meer zo ver rijden nu. Dan komen we er vroeg aan en kunnen ontspannen. We hebben nu toch al op korte tijd wat kilometres gedaan, met elke dag een beetje minder schrik dat we gaan stilvallen. Als Lissa rijdt en haar voet beweegt, dan wordt er een fractie van seconden iets minder gas gegeven en dan is Pieter al alert ! Het is Pieter die ook drie keer tijdens het rijden is stilgevallen, van een trauma gesproken..

We zitten nu in de helft van onze trip.
Exact in de helft van Australië.

Uluru, de Ayers Rock, is de reden waarvoor we door Australië trekken.
Uluru, we zien het al !! Prachtig.
Oeps nee daar is Uluru, aan onze rechterkant. Woow.

Oeie nee, nu zijn we bij de Ayers Rock. Hier zijn er veel precies. Beetje verward komen we aan in de camping en vragen nu waar de Ayers Rock is. Aan zijn frons te zien stellen we een vreemde vraag.

Dit is de eerste keer dat we echt op een camping zitten. We zijn dan ook in Uluru, het mag dan wel eens sjieker zijn.

Oh vergeten te zeggen. Van na Darwin tot nu zit het vol vliegen. Maar echt vol vol !! En de vliegen zijn ook totaal niet gegeneerd om overal te komen zitten. Zo tam als iets. Ze vliegen in onze oren, gaan op onze ogen zitten, aan onze mondhoeken, in onze neus. Over benen en armen spreken we niet, want dat zijn we ondertussen al gewoon geworden. En dat is ook minder erg. Maar in ons gezicht is gewoon onbeleefd en wel vies. Dus beeld je in, alles wat we tot nu vertelden gaat gepaard met een hoop vliegen rond ons hoofd. Overal en altijd. We zijn net 2 koeien.

We vragen ons af of we echt zo hard stinken, maar zelfs als we ons gewassen hebben komen ze er direct aan. Dat zal voor hun de enige attractie zijn hier in het bijna onleefbare gebied van Australië.

Dus in Ayer’s Rock zit het ook vol vliegen.
Een trukje is om ze gewoon, zoalng als je kan uithouden, de vliegen te laten zitten. Vanaf dat je ze wegslaagt komen ze extra hard terug. Ze denken waarschijnlijk dat we met onze koeienstaart staan te zwieren.

We rijden zelf naar Ayer’s Rock voor de zonsondergang en rijden de volgende morgen nog eens terug voor de zonsopgang.

De zonsopgang hebben we in onze auto beleefd. De vliegen waren gewoon te ambetant.
We tellen tot drie, springen in onze auto en doen de deuren tegelijkertijd dicht.
De vliegen die toch nog meekwamen kloppen we binnen nog dood. Je kan u inbeelden dat er na enige tijd toch een vliegenkerkhof hebben in ins Marieke.
Dit concert van tellen en binnenspringen hebben we een paar keer per dag wel moeten doen.

Bij de zonsondergang staan we versteld van de stilte. Die pure stilte komt van heel ver.

We horen niets, alleen af en toe eens een voorbijkomende tourist. Maar de stilte die je hoort is onwaarschijnlijk; mediderend zelfs een beetje, zonder dat je het doorhebt. Je bent even weg van de wereld en denkt aan niets.

Dinsdag 26 januari 2016

Dan van Ayer’s Rock rijden we in een trek door naar Coober Pedy. Lange rit, een 700km.

Na de mijnen, ze ontginnen er opal, komen we in de vroege avond aan in Coober Pedy.
Een verlaten, dode, oude stad.
Er is niemand, overal liggen wrakken auto’s, de huizen zien er uit alsof ze op instorten staan en niemand op straat te zien. Er is precies een oorlog gepasseerd, waarna de stad nooit is heropgebouwd.

Het is een hete stad, sommige mensen leven er onder de grond. We informeren eens om onder de grond te slapen maar het was enorm duur en de man was een beetje eng. Dus beslissen we om nog eens een nachtje op een caravanpark te slapen. Dan kunnen we onze frigo nog eens insteken en op de juiste temperatuur krijgen en onze ventilators volle bak opzetten.
Het was echt een warme, winderige nacht !

Woensdag 27 januari 2016

‘s Morgens, problemen met de auto.
Dju toch. Ons Marieke heeft het lang volgehouden. Het lampje van de olie flikkert. De auto staat zo droog als de woestijn. We gieten er een goede 3 liter in. Ons Marieke zuipt nogal.

Dan naar het plaatselijke bakkertje voor een beroemde meat pie en we vertrekken weer. We rijden altijd om beurten, elks een 200km. Tot de vroege avond. Dan rijden we op het heetste van de dag en kunnen we in de vooravond als het ietsie pietsie koeler is koken en eten.

Donderdag 28 januari 2016

Vandaag rijden we naar Port Augusta. We verheugen ons er allebei op. Het lijkt ons zo een zuiders stadje, dat gezelliger is. De gemeentes die we tot nu toe tegenkwamen zijn allemaal koude huizen die bestaan uit vier platen tegen elkaar met een dak erop. De typische huizen die je soms ziet op de Amerikaanse tv, ter bescherming tegen cyclonen.

We blijven twee nachtjes in Port Augusta, één keer op een caravanpark, om onze frigo nog eens volledig koud te zetten. De campings worden goedkoper hoe verder we naar beneden rijden. We laden ook onze gsm op.
De 2e nacht slapen we buiten de ring op straat, aan een lookout point. Een enorn mooi zicht van de bergen rond Port Augusta. En bovendien is het weer een gratis parking. En dit allemaal zonder vliegen !
Het is wel aanpassen qua weer. Er staat een koude, felle wind op. Het is wel fris voor ons.
Port Augusta is een heel gezellig stadje. Er hangt een rustieke sfeer en met hier en daar een historische toets in de huizen. Héél mooi. Iets wat je ook niet elke dag tegen komt.

Vrijdag 29 januari 2016

We vertrekken naar Adelaide. Op zoek naar werk.
We gaan in de bib zitten op zoek naar werk. Het beste om aan werk te geraken is om in een hostel te slapen, en zij verzekeren je van werk. Geen hostel, geen werk. Zo lijkt het.