Gesloopt

Zooooo hey... Wat een dag. Eerst een lange vlucht van 12 uur, dan om 6.00 uur landen in Kuala Lumpur. Wachten op de shuttle service, in de hostel snel douchen, daarna weer terug naar de stad.

Met de brandende zon op je hoofd word je daar even bij de Petronas Towers in KLCC gedropt. Zonder kaart, zonder enig idee waar je precies bent. Stap 1: kaart kopen. Dat bleek al niet zo makkelijk. In Ampang Mall was er alleen op de bovenste etage in een boekenwinkel een kaart van KL te verkrijgen. Duur en onleesbaar. Zoveel kleine straatjes op de kaart, dat hij eigenlijk niet te begrijpen is. Leuk geprobeerd.

Dus, what's next? Broodje hotdog scoren voor Iris en een smoothie voor mij,

want ik had geen honger. En daarna? De zoektocht naar KL Sentral. Met een hoop geploeter hebben we metro tickets kunnen krijgen. Bij het perron kwamen we een aardige man tegen die ons maar wat graag hielp en ons tijdens de metrorit ook nog van gratis commentaar voorzag bij iedere halte. Kijk, zo kan het dus ook!

Eenmaal aangekomen op KL Sentral hebben we de hop-on hop-off bus gepakt en een ritje door de stad gemaakt van een uurtje of zo. Mooie dingen gezien, onder andere het koninklijk paleis, het parlementsgebouw, de botanische tuinen en de vlindertuin. Toch wilden we heel graag nog de Batu Caves zien, daarom zijn we er bij de Petronas Towers weer uitgestapt. Metro naar KL Sentral poging 2, in het kader van: hoe vaker je het doet, hoe beter dat het gaat of zoiets ;-)

Vanaf dit moment begon het 'feest' pas echt. 30 minuten zweten in een slakkentrein met een rochelende local naast je. Daarna op de laatste

adempufjes de 272 treden van de Batu Caves betreden, even op de foto met wat locals en daarna weer terugslenteren naar het station. Op de terugweg hadden we het geluk dat er een nieuwe trein klaarstond - met airco en ladies wagon! Chiiiiiiill.

Helemaal verrot en uitgewrongen kwamen we terug op KL Sentral. Wat een gruwelijk lange dag! Maar we waren er nog niet, want probeer jij maar eens zonder hulp bij KLIA2 te komen met de KLIA Ekspres als er tig borden en aanwijzingen om te heen staan. Not so easy. Vriendelijk zijn de Maleisiers wel, maar helpen? Neu, zoek het je maar zelf maar uit.

Terug aangekomen bij ons hostel werden we vriendelijk in koor verwelkomd door een 20-tal Chinezen. "Hellooooooo!", hi-la-risch! En dan nu, terug in mijn bedje, mentaal en lichamelijk gebroken, probeer ik te slapen voordat mijn wekker weer om 4.00 uur gaat voor de volgende vlucht. Dat gaat wat worden met die zingende en schreeuwende backpackers hier...