Wij zijn bikkels

Ja, ja. Als jullie dat maar weten. Mount Kinabalu: wat een kreng, maar wat is ze mooi! Wij hebben alles gegeven om haar top te bereiken, zij heeft alles gegeven om ons tegen te houden. Maar dat is haar niet gelukt, wij hebben gewonnen. En trots dat we zijn!

Twee dagen lang ploeteren, hijgen, strompelen en kruipen. Jeetje, wat hadden wij deze berg onderschat. Starten bij Timpohon Gate op 1866 meter, 6 km lang blijven proberen om boven te komen om vervolgens 6 uur later onze rustplek Laban Rata op 3272 meter te bereiken. Daar zijn we meteen naar onze hut gegaan om wat uurtjes slaap te pakken. Tussendoor even wat eten en daarna weer terug ons nest in.

Die hutten waren trouwens niet al te prettig. De verlichting deed het niet, alles stonk, overal schimmel, na 21.00u geen wc-papier meer en er was ook nog eens een water tekort. Heel fijn als je dan laat op de avond naar de wc moet. Tip voor de mensen die ooit nog deze trektocht willen doen: trek gewoon je schoenen aan als je 's avonds naar het toilet gaat. Als je de badslippers van Laban Rata gebruikt dan kan er nog wel eens iets misgaan. Voor je het weet flikker je naast de wc en lig je gestrekt in de toiletruimte. Just so you know...

Enfin. Om 1.45u ging de wekker; tijd voor deel 2 van de klim. Om 2.00u in de nacht 'even' wat rijst met lam naar binnen werken om vervolgens om 2.30u verder te klimmen. Wij dachten dat we het zwaarste al gehad hadden, maar god... wat hadden wij het mis! Het begon met trappen, ging voort in touwen en eindigde in een lange steile klim met veel rotsen. De zuurstof werd ook steeds minder waardoor we op een gegeven moment bijna iedere 50 meter moesten stoppen voor een adempauze. Een aantal keer stonden we op het punt om het op te geven, maar we hebben elkaar genoeg moed in kunnen

praten om toch door te gaan. We waren immers al zo ver gekomen, dan gaan we die top ook halen ook!

En ja hoor. Donderdagochtend 9 april om 5,30u zaten we daar, met onze snoetjes in de koude wind, op de top van Mount Kinabalu op 4095 meter hoogte te wachten tot de zon zich laat zien. We hebben het gehaald! Wat zijn wij een stel bikkels. Stelletje ongetrainde Hollandse meiden die 'zomaar' even dit heuveltje beklommen hebben. Wel is het 't zwaarste wat we ooit in ons leven hebben gedaan. Serieus, dit doe ik NOOIT meer.

Vanaf het moment dat we weer bij Timpohon Gate terug waren, deed alles pijn in ons lijf. Ook kwam er even een tropisch regenbuitje voorbij (wat een geluk dat we al terug waren). Met een heerlijke lunch als afsluiter van deze tocht, wil ik bij deze Iris en mezelf officieel tot bikkels verklaren. Geen discussie mogelijk.