Daar zijn we dan, Pulau Labuan. Volgens het internet 'the place to be', in werkelijkheid.. not so much. Op dit eiland is eigenlijk niks te doen. Het viel ons al snel op dat we hier door iedereen worden aangestaard. Bijna alle vrouwen lopen hier met hoofddoekjes rond en verder zijn we vandaag maar 2 of 3 andere Europeanen tegengekomen. Zacht uitgedrukt vielen we volgens mij nogal uit te toon met onze korte broekjes, zomerse shirtjes en blanke huid.

Zwaar bepakt strompelden we in de hitte richting ons hotel. Alleen bleken de GPS coordinaten van het hotel niet te kloppen, want er was geen hotel te vinden! Lekker dan. Ergens in de buurt van een school besloten we om omstanders naar de weg te vragen. Opeens kwam er een vrouw van rond de 50 naar ons toegelopen om ons te helpen. Ze kon niet goed uitleggen waar het hotel lag, maar ze wilde ons maar wat graag even afzetten. Super aardig!

Lieve mevrouw uitgezwaaid, spullen gedropt en vervolgens het centrum in gelopen. Daar vervolgens door tig mensen aangestaard worden, in de buurt van de ferry terminal stranden en daarna concluderen dat er echt niks te beleven is op dit eiland.

'Hiiii girls!', hoorden we op een gegeven moment toen we naar de zee stonden te staren. Daar was die aardige mevrouw weer, dit keer samen met haar man. Ze kocht ons meteen wat te eten: Japanese boats. Dat zijn gefrituurde deegballetjes met inktvis erin en een soort van sojasaus, in een kartonnen 'bootje'. Erg lekker!
Ze stelde zich aan ons voor: Nazirah heet ze. Nazirah vond ons een beetje zielig en stelde voor dat zij ons een privétour over het eiland zou geven, samen met haar man. 'Puik plan', dachten Iris en ik, want verder is hier echt geen ruk te beleven.

Zo gezegd, zo gedaan. Nazirah liet ons heel Pulau Labuan zien: de water village, Lyang Lyangan 'beach' (voor zover je het strand kunt noemen), de scholen van haar dochters en de school waar zij zelf werkt. Op Lyang Lyangan beach kwamen we een andere toerist tegen. Hij was was helemaal over de rooie omdat hij, net als ons, compleet andere verhalen over Lyang Lyangan gelezen had: mooi stranden, leuke winkels, etc. Op dat moment waren wij wel blij dat we elkaar nog hadden, want stel je voor dat je daar nu in je uppie zou rondlopen..

Aan het einde van de dag liet Nazirah ons haar huis zien. Daar kregen we een bord kipsaté, bananenchips en een soort van deegkoekjes met pinda's voorgeschoteld. Wat een gastvrijheid! Ik houd normaal niet van pinda's of saté, maar deze vond ik stiekem best wel lekker...

Aan het einde van de dag bracht Nazirah ons weer netjes terug naar ons hotel. Ze wilde geen bedankje voor haar gastvrijheid, maar Iris en ik gaan stiekem toch een leuk Hollands pakketje voor haar maken en haar dit opsturen.

Naast een extra moeder in de VS en in Kaapstad heb ik er volgens mij weer een 'mama' bij ;-)