Het leed dat Brunei heet

Dag 1
Brunei, mooi land met een nog mooiere hoofdstad, maar MIJN GOD, wat is het een drama om van A naar B te komen. Taxi vóór 7.00u of na 18.00u? Vergeet het maar. Überhaupt een taxi vinden in het centrum van de stad? Nog lastiger.

Met veel geluk wisten Iris en ik bij aankomst op de Brunei Ferry Terminal een taxi chauffeur te strikken voor de hele dag. Hij bracht ons naar ons hotel, wachtte totdat we onze spullen gedropt hadden en reed ons daarna naar het centrum van Bandar Seri Begawan. De beste man stopte zelfs bij pinautomaten voor ons! Hoe luxe is dat?

We werden afgezet bij de Burger King in de stad, waar we om 17.00u ook weer opgehaald zouden worden. Allereerst zijn we richting rivier gelopen, waar we een speedbootje hebben gepakt voor de water village tour. Heel indrukwekkend, want de water village in Brunei is de grootste ter wereld! Vanaf de rivier kon je het paleis van de sultan zien. Ook zijn nieuwe paleis, die op dit moment nog in aanbouw is. Na de water village zijn we een rondje door het centrum gelopen. Daarbij mocht de Sultan Omar Ali Saifuddin-moskee natuurlijk niet ontbreken! Wat een fantastisch gebouw. De daken bekleed met 64K goud, net als het paleis van de sultan.

Het viel ons op dat Brunei een ontzettend streng en nationalistisch land is. Er is geen enkel gebouw die de nationale vlag niet uit heeft hangen en in bijna iedere winkel hangt een foto van de sultan. Waag het niet om hier afval op de grond te gooien, dat grapje kost je B$1.000 tot B$3.000 of 3 maanden cel. Drugs smokkelen resulteert in de doodstraf. Geen pretje dus..

Dag 2
Wat op de eerste dag allemaal fantastisch leek te gaan, viel op dag 2 enorm tegen. De PHLS Express vertrok om 7.00u vanuit centrum BSB, niet om 8.00u (thanks for nothing meneer de taxichauffeur van dag 1), en de volgende bus gaat pas om 13.00u. Tsja, daar sta je dan.

Voor we het wisten werden we door de taxichauffeur op de lokale bus naar Seria gezet. Een oud gammel ding waarvan de deur niet eens dicht ging en waarvan je je zou afvragen hoe het kan dat het ding überhaupt nog rijdt. Gek genoeg was hij motorisch gezien perfect in orde en kwamen we heelhuids in Seria aan. Daar konden we 20 minuten later de bus naar Kuala Belait pakken.

Volgens mijn reisbijbel - de Lonely Planet - stopt er in Kuala Belait 5x per dag een bus naar Miri. In werkelijkheid bestaat die bus helemaal niet. Eèèèèèn wederom: daar sta je dan. Dit keer mogen we wachten totdat de eerstvolgende bus naar Miri langskomt. Om half 4, terwijl het nu 11.00u is.

En 30 graden. En plakkerig. En er is naast de KFC geen ruk te beleven in Kuala Belait. Jeeeeej.... (ahum). En wat ga je dan doen? Juist. Peentjes zweten, selfies maken, filmpjes maken, reisverslagen typen en zwerfkatjes fotograferen terwijl je wacht op de motherf$%#¥£@!€?& bus naar Miri.

De tijd kruipt voorbij. En dan, half 4.... Eindelijk, eindelijk, EINDELIJK! Daar is onze bus! Met airco en al. Blij als twee kleine kleuters staan we te springen op dat ellendige busstation van Kuala Bel..whatsoever.. Wat maakt het ook uit hoe deze vervloekte plaats heet, de bus is er! We racen aan boord en na een grenscontrole van ongeveer een uur, arriveren we dan eindelijk in Miri. Halleluja!