Ik had verwacht dat ik nerveuzer zou zijn, maar het was nu meer dat ik niet langer kon wachten. Ai stuurde een berichtje dat ze er rond elf uur zou zijn. Dus half negen eruit voordat de mannen wakker waren, douchen, ontbijt halen bij supermarkt 'Oasis' op tien minuten lopen afstand. Hugo is vandaag jarig dus ik was op zoek naar taart. Maar helaas... Dan maar zoete broodjes en wat koekjes voor een later moment. Terug naar huis, ontbijten en de souvenirs verdelen over de cadeautassen die ik last minute nog even bij de HEMA gescoord had.
Om klokslag elf uur stond Ai beneden voor de deur met haar jongste zoontje Shinya (hij wordt over een paar dagen drie). Ik was niks veranderd in haar ogen, maar zij in mijn ogen ook helemaal niet. Geen rimpel te bekennen, als je zei dat ze 25 was geloofde ik het ook. Ze haalde iets te drinken voor ons bij de Family Mart op de hoek omdat we best een tijdje in de auto moesten zitten op weg naar onze oude high school. Met Hugo tussen mijn benen en de airco op volle toeren hadden we het onderweg over van alles, zoals over wat haar broers en man voor werk doen, hoe het met de familie gaat en waarom ze zover weg woont ( op tweeënhalf uur rijden vanaf haar ouderlijk huis). Ze was ook erg geïnterreseerd in hoe we in Nederland leefden, hoe de scholen werkten en waarom we nog niet getrouwd zijn. Ai spreekt opvallend goed Amerikaans-Engels en heeft nog regelmatig contact met haar gastgezin in Reno.
De schoolgebouwen kon ik me nog goed herinneren, in het hoofdgebouw ontmoetten we mrs. Nishimura die destijds mijn mentor en lerares Engels was. Zij nam me in 1997 ook een paar dagen mee naar Nagasaki ('Huis ten Bosch') en ze was mee op schoolreis naar Hokkaido. Uiteraard probeerde ik zoveel mogelijk Japans te praten, maar een Engels woord ertussendoor kon ik niet laten. Bovendien vinden Japanners het leuk om Engels te oefenen met buitenlanders dus daar schuil ik me dan maar heilig achter. We liepen even rond over de grounds, bij de kapel en de gymzaal en wat was het weer een bloedhete dag. De 'semi' (cicaden) tjirpten zo luid dat het bijna pijn deed aan je oren. Ze staan niet voor niets symbool voor de hete zomers in Japan.
Op naar huis. Ai belde Okāsan (mijn gastmoeder) om te vragen of ze een lunch wilde klaarmaken voor onze komst. Een half uur later waren we in Hyōtanyama, de wijk in Oost-Osaka waar ik destijds woonde. Wat is het herkenbaar maar ook zo enorm veranderd. Masanobu(oudste broer) woont nu in het ouderlijk huis dat helemaal modern verbouwd is. De kliniek is kleiner geworden en is in een deel van de oude garage gebouwd. Waar vroeger de kliniek stond staat nu een prachtig modern appartementencomplex dat Otōsan heeft laten bouwen en waarin zij zelf nu ook een luxe appartement hebben op de begane grond. Wat is het mooi geworden, 'Mansion Grace'. Toen we naar de voordeur liepen werd ik overvallen door emotie en kon de tranen niet bedwingen. Otōsan en Okāsan deden samen de deur open en de jongens waren binnen voor ik het wist. Mijn gastmoeder was ook geëmotioneerd en gaf me een knuffel, totaal onverwacht. Eerst de schoenen uit en met alle cadeaus naar de huiskamer. Er werd direct een berg speelgoed neergelegd voor de jongens en op tafel stond allerlei lekkers. Sandwiches, appelflappen en 'reimen' (koude noedels die je in een bouillon doopt en vervolgens opslurpt). Tristan heeft goed gegeten, terwijl Hugo alleen een donut op had. Ach, het was tenslotte zijn verjaardag. Toen ik zei dat hij jarig was zette Okāsan direct een 'happy birthday to yooouu' in. Het was fijn om beiden weer te zien en te spreken. Jeetje, ze leken geen spat veranderd. Met mijn gebrekkige Japans en de altijd vrolijke Otōsan die zijn best deed op Engels was ik blij dat Ai erbij was om details te kunnen vertalen.
Voor mijn vertrek heb ik een brief geschreven over mijzelf en ons gezin, wat we doen en hebben gedaan in de afgelopen negentien jaar. Die brief heb ik laten vertalen zodat ik ook op schrift mijn dankbaarheid aan hen kon overbrengen. Ai en Okāsan hadden allebei zo'n brief in hun souvenirtasje gekregen (naast o.a. de Amsterdamse huisjes, stroopwafels, kalenders en gin).
Nadat we nog wat foto's hadden genomen, maakten we een klein wandelingetje naar het station waar ik tien maanden lang dagelijks kwam. Ook weer herkenbaar maar toch enorm veranderd. We vroegen of de telefooncel er nog zou staan waar ik Thijs destijds vandaan belde, maar helaas, die was blijkbaar lang geleden verwijderd.
Met Ai en haar twee jongens reden we naar een megastore waar ze ook speelgoed verkochten. Ai zei dat de jongens een cadeau voor hun verjaardag mochten uitzoeken, dat dat de reden was dat we daar kwamen. Een beetje ongemakkelijk om dat maar zo aan te nemen, maar Thijs zei ook al dat zij dat waarschijnlijk heel normaal vindt. Allebei kozen de mannen een bouwpakket van Star Wars (H:Kylo Ren en Tr: AT-ST). Veel te duur, maar dat vond Ai wel prima. Ze gaf geen enkele indruk dat het te veel was. Okee dan maar... Toen door naar Rihga Royal Hotel (prachtig!) waar we Masanobu en zijn gezin ontmoetten en waar Otōsan, Okāsan en de man van Ai ook kwamen. Hirotaka was afwezig omdat hij druk was met zijn werk (tandarts).
We hadden een private dining room en twee uur de tijd om van het redelijk internationale buffet te eten. Ik zat aan tafel in het midden, tussen Hugo en Okāsan in. Achteraf zei Thijs dat het hem opviel dat de mannen bij elkaar zaten en de vrouwen en kinderen ook. Dat had ik op dat moment niet gezien, maar dat ik ook wel weer typisch. Ik heb niet veel gegeten, ik was veel te druk met gesprekken voeren en volgen. De jongens (en vooral Tristan) hebben wel zitten smullen.
Tussendoor nog een aantal keer op de foto met z'n allen. Ai had een roos geregeld voor mijn verjaardag en voor de jarigen in juli een speciaal dessert (Tristan beteuterd...) Niemand sprak Engels aan tafel (Otōsan een paar woordjes) behalve Ai, dus zij had het druk met vertalen. Masanobu was niet veel veranderd, hij is nu veertig en is wel wat haren verloren door de jaren heen. Hij is webdesigner en heeft een dochtertje (Rika?) die wat mooie papiervouwkunstwerken voor de jongens had gemaakt: samurai-helmen van oude kranten en werpsterren in allerlei kleuren. Heel erg lief. Otōsan vroeg zich af waarom we geen alcohol dronken. Thijs legde uit dat het door de jetleg komt, dat we anders sneller moe werden. Vlak voordat we de kamer verlieten kregen we cadeautjes van Okāsan. De jongens kregen allebei een een kaart die licht en muziek maakte en een 'noshibukuro': Een authentieke Japanse traditie (Japan heeft voor elke gelegenheid wel een bijpassende gift-etiquette) bij bijvoorbeeld verjaardagen en nieuwjaarsdag. Het is een goedgevulde envelop (met euro's dit keer) voor de kinderen en een persoonlijk briefje van Okāsan bijgesloten. Nu nog even vertalen...
Bij het afscheid gaf Otōsan aan dat we altijd welkom zijn en dat ze ons beiden graag nog eens terug zouden zien. Totaal on-Japans omhelsde Okāsan mij weer. Ze was zichtbaar geëmotioneerd. Met veel liefde zwaaiden we haar uit vanuit de lift die ons naar de parkeerkelder bracht. Ai zette ons af bij ons appartement en misschien zien we haar volgende week maandag nog even in Kyōto omdat ze dan toch 'in de buurt is' (twee uur rijden).
Jeetje, wat een dag. De jongens hebben zich heel goed gedragen. Zo fijn om te zien dat ze het ook wel interessant vinden allemaal.
Ik heb nog een tijdje wakker gelegen van alles wat we gezien en gedaan hebben vandaag. De dag waar ik al zoveel jaren aan dacht is zomaar voorbij...

Afgelegde wandelafstand van vandaag: 4,5 km. (Dankzij Ai die ons rondreed)