Hoera! Vandaag ben ik 36, al voel ik me totaal niet jarig. Bij het ontbijt hebben we gezongen en dat was het wel weer. Met Sachi heb ik om twee uur afgesproken bij Osakajōkoen-eki dus we hebben de tijd om eerst naar Umeda te gaan, het grootste station in west-Japan. Daar staat het Umeda Sky Building. Vandaag is het bewolkt en drukkend warm, misschien is het op 173 meter hoog wel koeler? De jongens vonden de roltrap op de 35e verdieping tussen de twee torens in geweldig! Toen door naar de top waar we de immense grootte van de stad konden zien. Frapant detail: het voelde hier zelfs warmer dan beneden op de grond. Dus zoals we nu iedere dag doen: tijd voor een ijsje, maar dan op hoogte. Na Umeda reed ik met de jongens naar het station waar ik Sachi ontmoette. Thijs sprong er bij Temma Station even uit om de vier paraplus's terug te brengen naar het appartement aangezien de voorspelde regenbuien uitbleven.
Ik zag Sachi direct staan toen ik bovenaan de roltrap kwam. Ze had een vriendin en vijf kinderen bij zich, waarvan twee jongens van haarzelf, Shin en Jo. Ik denk dat ze een jaar of vijf en drie waren. De dames spreken geen Engels, dus in mijn beste Japans heb ik er iets van proberen te maken. Hele diepgaande gesprekken waren het niet. Het ging over de kinderen, hun werk en over vroeger. Toen Thijs zich bij ons voegde liepen we met z'n allen naar Ōsaka Jō (kasteel). Ik kwam hier voorheen vaker en het voelde ook bekend. We kwamen onderweg een waterpark tegen dat was opgebouwd om in deze zinderende weken tijdelijke verkoeling te bieden aan de Osakanezen (?). Omdat Thijs niet met hen kon praten lette hij nu meer op Tristan en Hugo, zodat ik wat meer met Sachi kon praten. De jongens hadden het weer zo heet, ongelooflijk. Dus bij het kasteel aangekomen eerst wat flessen drinken gekocht en vervolgens naar binnen. Onze Japanse vriendengroep (voornamelijk bestaand uit klein grut tussen 1 en 5 jaar oud) wachtte buiten op ons. Na de ticketcontrole weer heerlijk onder de humidifiers door (je kijkt er hier gewoon echt naar uit!) en het kasteel in. Voor de lift stond weer een lange rij dus wij gingen gewoon met de trap (het waren maar acht verdiepingen). Op de bovenste verdieping hadden we een geweldig uitzicht. Op elke verdieping was een tentoonstelling over een thema uit de geschiedenis van het kasteel. We hebben mooie schilderijen van samoerai, wapens en harnassen gezien. Na het kasteel liepen we op slakkentempo terug naar een metrostation in het business district waar we afscheid van elkaar namen. Zij gingen naar huis en wij gingen door naar Tenjin Matsuri: het jaarlijkse zomerfestival in Osaka op 24 & 25 juli. Honderddduizenden gaan de straat op om verlichte boten te bekijken en het denderende vuurwerkspektakel vanaf een uur of half acht (dan is het hier al donker). Vanuit de metro kwamen we in een menigte terecht waardoor we alleen maar met de stroom mee konden lopen. Toen we nog lang niet in de buurt waren de plek waar we eigenlijk wilden zijn zagen we de lichtflitsen in de lucht die weerkaatsten op de wolkenkrabbers om ons heen. Uiteindelijk konden we onszelf uit de menigte ontsnappen en liepen langs een grote avenue richting ons appartement. En net toen we onderweg het verjaardagsijsje hadden gekocht konden we vanaf onze plek precies een aantal grote klappers zien. Maar het werd laat en we waren op. De dag was weer goed gevuld. Tevreden gingen we naar bed.

Afgelegde wandelafstand van vandaag: 15 km.