Week 1: Osaka

Wat een geweldige reis hebben we voor de boeg. We kijken er al zo lang naar uit en nu is het ineens zover: ik kan het zelf maar moeilijk bevatten.
Opa Boots bracht ons dinsdagochtend naar Schiphol en we waren ruim op tijd. Lange rijen voor de bagage drop-off, gelukkig maakten de jongens er geen probleem van. De backpack kon direct ingecheckt worden en de koffer was flink over het gewichtslimiet. Tja wat wil je met zoveel Hollandse souvenirs, de halve koffer zit er vol mee!
Uiteindelijk deden we een uur over alle controles en hoefden we nog maar een uur te wachten om te boarden. Tijd voor een laatste Hollandse broodje en een gezonde smoothie.
Met een paar minuten vertraging vertrokken we met de Boeing 777-200 met een westelijke bocht richting Finland, verder over Siberië om uiteindelijk op Kansai International Airport (KIX) te landen.
Vlak voor het opstijgen kwam een mannelijke purser naar me toe en vroeg of ik Marjolein was. Hij feliciteerde ons met het feit dat we bijna 20 jaar samen zijn en vroeg wat we gingen doen in Japan. Na het opstijgen verrastte hij ons met twee glazen champagne en wat nootjes (à la business class) zodat we konden toasten op ons geluk. Met de hartelijke dank aan Linda van der Star! :D Geweldig geregeld! X
We zaten met z'n vieren naast elkaar op rij 36, prima plekken. De jongens vermaakten zich goed met alle films en series en ook nog een Ipad mee, hun geluk kon niet op. Slapen ging voor iedereen moeilijk, tegen tien uur 's avonds viel Hugo in slaap (5 uur 's ochtend lokale tijd) en Tristan een uur later. Zelf hebben we geen oog dicht gedaan. Anderhalf uur later moesten we de jongens alweer wekken voor het ontbijt dat geserveerd werd. Dus even de wallen wegmasseren en doen alsof je een nacht van acht uur slaap achter de rug hebt. Hugo was vrij snel bij de wekker, Tristan was (zoals we hem kennen) lastig wakker te krijgen. De hele vlucht was erg rustig, alleen boven de Japanse Zee voelden we wat hobbels in de lucht, maar van zware turbulentie was gelukkig geen sprake.
Rond 9 uur lokale tijd, na een vlucht van ruim 11 uur, landden we op KIX. De koffer en backpack lagen al op ons te wachten en de rij voor de douane was goed te doen, dus voor we het

wisten stonden we op het station om een kaartje te kopen richting de eerste AirBnB. Bij het station ervaarden we ook de eerste 'humidifiers' tijdens onze reis: om langslopende mensen af te laten koelen in deze Oosterse hitte (34 graden en felle zon) is er op verschillende plekken in de stad een soort leidingwerk geplaatst dat je benevelt met koude waterdamp, een heerlijke uitvinding!
In de trein voelde Hugo zich niet zo lekker en de eerste geïnteresseerde Japanse blikken richting onze knappe blonde jongens vingen we al snel op. Overstappen ging zonder problemen en een kwartier voor de afgesproken tijd stonden we op Temma Station te wachten op onze host. Wat een opvallend goede timing, zonder te stressen nog wel! Even na twaalven kwam Keitaro-san ons ophalen en hij ging ons voor naar het appartement dat maar vijf minuten lopen van het station verwijderd was. We hadden al gevoeld dat het enorm warm was, dit gecombineerd met de geuren van verschillende eettentjes in de buurt en de klanken en drukte op straat gaf een goed beeld van de wijk waar we in terecht waren gekomen. Daarnaast kreeg ik de eerste flasbacks naar negentien jaar geleden.
In het appartement kregen we een uitleg over de regels van het huis. Zijn vader en dochtertje kwamen ook even kennis maken en we kregen nog wat tips over de goede tentjes die in de omgeving te vinden zijn. Op een gegeven moment gaf ik aan dat de jongens heel moe waren en even wilden slapen, toen vertrokken ze en wensten ons een fijn verblijf. En wat denk je? De enige die een paar uurtjes slaap pakte was Thijs...
Aan het eind van de middag deden we wat boodschappen en merkten we dat ze hier geen kwark kennen, je beter geen kinderen met een jetlag de supermarkt in kunt nemen en dat het hier heel normaal is om meer dan tien euro voor een galiameloen te vragen. Deze weken dus maar even geen fruit, davitamon multi met extra vitamine d moet zijn werk doen.
Op de terugweg gingen we uit gemak langs de mac waar ook niets is zoals je het kent. Burgers zijn hier best wel anders (de teriyakisaus droop er vanaf) en ice koffie is letterlijk gekoelde koffie (zonder suiker, melk etc, zoals wij een 'ice coffee' kennen). De meeste zitplaatsen zijn hier trouwens speciaal ingericht op eenlingen die ongestoord willen zondigen. Dus bijna geen tafeltjes voor twee en heel veel hokjes die lijken op het stemhokje zoals ik die ken. Daarna vlug naar huis, douchen en naar bed. Om zeven uur sliepen de jongens en ik een uur later. Thijs bleef nog even op om zijn Netflix-tekort aan te vullen...