Vanuit Vientiane ben ik, na afscheid van Debbie en Catharina, naar Siem Reap gevlogen. Na zoveel samen gereisd te hebben met een aantal super meiden, was ik wel weer even toe aan alleen zijn. Je moet hier echter een pro of mega chagrijn zijn wil je geen mensen ontmoeten dus na een paar uur zit ik alweer in een tuk tuk met Veronica (uit Oostenrijk, net als Catharina) naar Angkor voor de zonsondergang. De tuktukdriver vond het echter leuker om ons naar "het meer" te brengen. God mag weten waarom, hij had er allerlei niet verstaan- of begrijpbare redenen voor. Nadat Veronica de discussie aanging en boos werd, eindigden we toch nog in Angkor. Ik ben er zelf echt niet voor gemaakt deze discussies aan te gaan. Het zal me een worst wezen waar hij me naar toe had gebracht eerlijk gezegd, maar ik ben dan ook het makkelijkste slachtoffer om op te lichten volgens mij. Maar hey.. de prijs stond al vast en een zonsondergang is een zonsondergang... misschien had hij wel een veel mooier plekje in gedachte? Trust the proces denk ik dan maar.. Anyhow, eenmaal op de heuvel in Angkor konden we alleen maar wensen dat we aan een (rustig) meer zaten. Heel de Koreaanse bevolking had zich verzameld op die heuvel. We hadden het geluk dat we als eerste waren en dus aan de rand van de soort van veranda stonden dus al die mensen niet zagen. Hoewel geluk... Ik weet niet waarom het zo is maar op een of andere manier lijken alle Koreanen zo'n 188000 foto's per persoon te willen maken van die ene zon. Dat ging natuurlijk niet zonder duwen en trekken want wij hadden de beste plek. Ik heb het daar welgeteld 10 minuten volgehouden denk ik. Maar... het uitzicht was prachtig. Helaas heb ik er geen foto van om met jullie te delen :P.

De voornaamste reden waarvoor men naar Siem Reap gaat is dus Angkor Wat. Een van de zeven wereldwonderen en het grootste religieuze gebouw ter wereld. Veel mensen kopen een weekendpas om 3 dagen toegang te hebben. Het schijnt adembenemend te zijn maar stiekem vraag ik me af wie er in hemelsnaam zin heeft om 3 dagen in tempels rond te hangen. Ik kies toch maar gewoon voor een 1-dagspas. Via het hostel heb ik een tuktuk geregeld die me heel de dag rond rijdt van tempel naar tempel. De eerste stop: Angkor Wat. Ja.. het is mooi. En indrukwekkend. En kolossaal. (En heel druk en warm). Maar heel eerlijk.. Ik ben niet zo van de gebouwen enzo. Het raakt me gewoon niet echt. Ik voel me min of meer een cultuurbarbaar maar ieder zn ding, toch? Ik ben ergens in Angkor Wat op een steen gaan zitten en heb mensen zitten kijken met Jack Savoretti in mn oren. Dat was heerlijk! Ik besefte me dat het gedrag van m'n medebezoekers (en hun creativiteit in foto-poses) me meer boeit :P. Vervolgens werd ik zelf als attractie gezien... de ene na de andere monnik wilde met me op de foto. Ik dacht dat het altijd andersom was, dat toeristen met hen op de foto wilden maar hey, het zijn ook maar gewoon mensen. Vanuit Angkor Wat rijden we naar nog een aantal Wats (Wat = Tempel). O.a. Bayon, Ta Prohm (aka Tomb Raider Temple) en Angkor Thom. Heerlijke plekken om gewoon lekker ergens te gaan zitten chillen en genieten van het uitzicht. Na een halve dag was ik echter gesloopt. Wat ik toen nog niet wist maar inmiddels heb uitgevonden: de reistabletten die ik bij elke bus-, vlieg- of bootreis neem werken als slaapmiddel. En ik vroeg me maar af waarom ik zo onwijs veel sliep en moe was... Daarom dus. Tijd om voor een lekkere lunch en grondige facial treatment terug naar Siem Reap te gaan.

's Avonds ga ik met Veronica naar een circus wat het verhaal vertelt over een meisje dat tijdens haar jeugd kindsoldaat van Khmer Rouge was. Ze noemen het Cirque du Soleil van Azie.. Qua grootte komt het totaal niet in de buurt maar goed zijn ze zeker. Wat een flexibele lichamen hebben deze mensen zeg! Om jaloers op te worden. Na afloop gaan we naar Pubstreet wat een avond vol sterke verhalen, lokale vrienden en dancebattles oplevert. Een 14-jarig meisje wat als straatverkoopster op Pubstreet werkt ("Bracelet for you my friend, special price, one dollar") dans iedereen eruit! Heerijk om te zien hoe ze alle boys, die zichzelf nogal stoer vinden met hun "dronken brakedancesteps-voor-beginners", met staart tussen hun benen laat afdruipen. She rocks!

De dag erna bombardeer ik tot een Me-time dag (nee, niet omdat ik een kater heb, ik heb me in weten te houden). Nix doen en vooral heel lief zijn voor mezelf met een goed boek op een fijn terras met een heerlijke cocosshake, een te dure sandwich met avocado en tomatensalsa en als toetje een massage (mocht je ooit in Siem Reap zijn, ga naar Pura Vida, helden zijn het!).

Die avond (de 17e) neem ik de slaapbus naar Phnom Pehn. 7 uur zou het duren. Klinkt super chill, een bus met bedden maar in werkelijkheid valt dat vies tegen. Achteraf blijkt dat ik de hotelbus had moeten boeken voor echte bedden. Ik had de slaapbus met ligstoelen waar m'n benen niet in pasten maar goed.. Aangezien dit m'n grooste problemen zijn ben ik een gezegend kind. 's Ochtends om 7 uur kwam ik aan in mijn hostel in Phnom Pehn. Jammer, ik mocht pas om 14u inchecken omdat mn bed nog bezet was. Aangezien ik in die nachtbus niet de beste slaap heb gehad en ik weer aan de reispillen zat (ook toen wist ik het nog niet) ben ik in de hostellounge in slaap gevallen. En ook de rest van de dag heb ik zo'n beetje liggen tukken, boekje lezen en chillen aan het zwembad (jep!). Op een of andere manier voel ik me in Phnom Pehn minder veilig en vind het niet prettig 's avonds over straat te gaan. Voor de volgende dag regel ik weer een tuktuk die me Phnom Phen in vogelvlucht laat zien met als eerste, de reden waarom ik in PP ben, het Tuol Sleng museum (geocide museum / volkerenmoord museum) en The Killing Fields. Ik was iets voor 8u bij het museum en toen het om 8u open ging was ik de enige bezoeker in het gebouw wat vroeger een school was. Totdat het in 1975 door de Khmer Rouge in beslag werd genomen als gevangenis. Het ziet er nog precies uit zoals toen, echt afgrijselijk. Klaslokalen zijn opgedeeld in cellen van nog geen meter breed met een voetketting in grond. Er hangen foto's van alle gevangenen. Het is zo morbide om ernaar te kijken, wetende dat al deze mensen zijn vermoord met een knuppel of schop. Ik werd er misselijk van. Toen de Khmer Rouge het land over nam ontruimden ze de steden en dwongen iedereen naar het platteland te gaan waar 12 uur per dag in slavernij gewerkt moest worden (rijstplantages) voor een kommetje rijst als voedsel. Het leven werd ontnomen, men had geen bezittingen meer, geen geld, geen familie (de Khmer Rouge bepaalde wie zich met elkaar moesten voortplanten en voedde de babies onder hun regime op). De mensen die maar enigszins iets gestudeerd hadden, een bril droegen, een boek hadden of Engels spraken werden direct geëxecuteerd. Het zou te moeilijk zijn deze mensen te indoctrineren wat nodig was voor de revolutie die zij voor ogen hadden. Ze werden in overvolle vrachtwagens afgevoerd naar The Killing Fields. Men werd voor de massagraven neergezet en werd doodgeslagen, geknuppeld en soms geschoten maar een kogel koste eigenlijk te veel geld. Voor de baby's hadden ze een boom. De kindjes werden bij hun enkels gepakt en doorgeslagen tegen die boom. Het is echt vreselijk om daar bij die boom te staan (want hij staat er nog steeds) en te bedenken dat daar 35 jaar geleden (want zo recent is het) mensen zo gruwelijk zijn vermoord door hun eigen volk. Ik zit er nog vol van en kan er nog veel meer over schrijven maar dat heeft google ook gedaan. Lees het vooral eens: http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Rode_Khmer

Ik had een hele lieve taxidriver die me probeerde op te vrolijken door naar de Russian Market te gaan maar dat werkte niet echt. Ik zat er niet op te wachten nu lukraak mn geld uit te gaan geven aan allerlei dingen die ik niet nodig had. Na de Russian Market zijn we nog naar het National Museum geweest en hadden we eigenlijk nog twee stops op het programma staan maar ik had helemaal geen zin meer dus we zijn terug gegaan naar het hostel. Dat was een heftig dagje!

Het samen reizen met Catharina beviel zo goed dat we besloten Kerst samen te vieren op Koh Rong. Uiteindelijk is ze al eerder naar Phnom Pehn gekomen om de volgende ochtend met mij verder te reizen naar Kampot. We hadden vooraf een kamer geboekt bij Titsch Place, toen we eenmaal aankwamen stond Titsch ons al op te wachten. "Hebben jullie de tweepersoonskamer geboekt? Ja? Dat heeft Booking.com niet aan me doorgegeven dus die is niet vrij, Oke?" Uhh... Ok, hoe weet je dan dat we die geboekt hebben? Anyhow, ze had wel twee bedden in de dorm vrij dus dikke prima. In Kampot viel echter niet veel te beleven. Blijkbaar waren veel backpackers al onderweg naar de plek waar ze Kerst zouden gaan vieren (wat kennelijk voor niet veel mensen Kampot was). Het was dus erg rustig maar wel heel mooi. Het voelde meer als een oud Frans stadje dan een Asiatisch dorp. Na het (heerlijke) ontbijt bij een Art Cafe waar alleen doven werkten en ook hun kunst verkocht werd, hebben we een flinke wandeling gemaakt en de lokale markt bezocht. Die markt hielden we echter niet lang vol. Stel je de lucht voor van vlees, verse en gedroogde vis en gevilde kikkers in de volle zon en je snapt waarom. Tijd voor een massage. In Kampot zijn veel salons waar je door blinden gemasseerd wordt. Daar hebben we dus ook voor gekozen. Ik weet niet of het komt omdat mn masseur niet zo goed was of omdat ik Shiatsu massages gewoon niet fijn vind maar ik verging van de pijn. Allejezus wat duurde dat uur lang zeg. Mijn herhaaldelijke verzoek om zachter te doen snapte hij niet of wilde hij niet snappen. Ik trok het niet meer! Gelukkig kwam er een einde aan. Toen we na het (wederom heerlijke) avondeten terug in het guesthouse kwamen zagen we Veronica (wie ik in Siem Reap ontmoette) bij Titsch naar binnen lopen. Super toevallig, ze koos weer hetzelfde guesthouse uit als ik!

Net voor het uitchecken bij Titsch haalden we onze schone was op. Helaas bleek dat mijn (enige) shorts ontbraken. Terug bij de receptie bleef mevrouw me met vragende ogen aankijken. Zij hadden het heus niet kwijt gemaakt. Uhhu, dat ding is gewoon verdwenen, het heeft de grote verdwijntruc gedaan. Net zoals mijn horloge, dure gezichtszonnebrand en aftersun (die gewoon gestolen zijn in Luang Prabang). Maar goed, zolang ik mn paspoort nog heb kom ik er wel overheen ;-).

Op naar Sihanoukville, een kustplaats in het zuiden van Cambodja. Off too the beach!! Dat miste ik zo! Heerlijk weer met de voetjes in het witte (!!) zand en duikjes nemen in de zee. In Cambodja blijkt het het bruiloftseizoen te zijn omdat het winter is. We zien dus op meerdere plekken partytenten op straat staan (gewoon midden op de weg) waar mensen in zitten te eten rond een grote foto van het bruidspaar. Zo ook naast onze guesthouse. Vreselijke muziek galmt door de straat maar who cares.. we gaan toch lekker naar het strand. Tot we de volgende ochtend om 4.30u gewekt worden door een luid gebed dat door de speakers knalt. Toen we die ochtend onderweg naar het ontbijt weer langs die tent reden zagen we dat die geen bruiloft was maar een begrafenis. Er stond een grote foto van een oude vrouw in het midden. Een begrafenis die 3 dagen geduurd heeft! Drie dagen!! Waar halen die mensen de tijd vandaan?? Anyhow, na twee nachtjes in Sihanoukville verkassen we naar Koh Rong. De ultieme plek om Kerst te vieren.

Koh Rong wordt ook wel Heaven on Earth genoemd. Vanaf de eerste voet op dit eiland snap ik precies waarom. De sfeer, het parelwitte strand dat als sneeuw onder je voeten kraakt, de azuurblauwe zee.... Zo zo zo fijn! Het eiland heeft geen straten, alleen maar strand en zandweggetjes. Slippers hebben we hier dus niet meer nodig en kleding is ook overbodig. Een bikini en sarong are all we need these days. Althans, zo dachten wij. Na de eerste dag op het "gewone strand" bij de pier en de barren besloten we de tweede dag naar Long Beach te gaan. Dat moest een nog mooier strand zijn. We zouden het middels een wandeling van 40 minuten bereiken. Veronica was inmiddels ook in Koh Rong aangekomen dus gingen we met zijn drieën op pad. Na de eerste 5 minuten braken mijn flipflops (die me afgelopen 5 jaar over veel mooie stukjes van de wereld hebben gedragen). Verder op blote voeten of terug voor nieuwe flipflops?? Omdat we hoorden dat er grote mieren zaten toch maar even terug. En achteraf: thank god!! Na een eerste klim naar boven via een trap van rotsen (waar ik me even heel goed besefte dat het beetje conditie wat ik had de afgelopen 7 weken totaal verdwenen was), kwamen we in de dichtbegroeide jungle terecht. Dat had niemand ons verteld...? Hoe meer we over enge beesten die daar moesten zitten praatten hoe banger we werden. Logisch ook, zulke dingen weet je wel maar moet je gewoon niet aan denken en benoemen. Op een zeker moment was er geen pad meer en moesten we de planten voor ons weg slaan. Hoelang gaat dit nog duren? We waren al zeker 30 minuten onderweg en er was nog geen zee in zicht. Toen er 2 Cambodjaanse vrouwen aankwamen vroegen we of we goed liepen. Jahoor, nog 20 minuten maar nu komt wel het zwaarste gedeelte. Wtf? Nou, daar logen ze niets over. Na die klim naar boven in het begin moesten we natuurlijk nog naar beneden! Dit was het moment waarop we beseften dat dit écht geen goed idee was in een sarong en op flipflops. Via een stijle rotswand moesten we naar beneden. In het begin nog wel voorwaarts te doen door te gaan zitten en je te laten vallen. Ik had ondervonden dat er meestal wel een boom was waar je op kon steunen om de trillende bovenbenen enigszins te ontlasten. Tot het moment dat daar die boom was die flexibel bleek te zijn, wist ik veel die hebben we thuis niet! Ik ben gelukkig niet verder dan 1 grote rots naar beneden gekelderd maar besmeurde wel de geleende flipflops van Veronica met bloed. Drie nieuwe wonden op mijn voet, hoezee! Gelukkig hebben de locals bedacht dat het daarna wel erg stijl werd dus hebben ze touwen aangelegd. Vanaf hier dus achterwaarts naar beneden abseilen. We hebben ons kapot gelachen. Terug gaan was geen optie dus je kon je maar beter neerleggen bij het feit dat dit een heel dom idee was en doorgaan. En toen, eenmaal wat lager, zagen we het uitzicht over de zee. Halleluja, dat maakte alles goed! Zoooo zoo mooi!! Ik denk dat we er uiteindelijk ongeveer een uur over gedaan hebben. Kletsnat van het zweet, vies van het zand op de rotsen en het bloed op mijn voeten renden we de oh zo heldere zee in. Dit was het moment dat ik écht verliefd werd op Koh Rong. Heaven on earth, niets is teveel gezegd. Ik zou er een moord voor doen om voortaan al mijn Tweede Kerstdagen zo te vieren. Kort samengevat hebben we op de andere dagen visjes gevangen (jep, ik bleek de pro van de groep en ving 3 vissen die we daarna op hebben gegeten), te veel smerige cocktails gedronken, Thais gegeten bij een topkok die voordat hij naar Koh Rong verkaste een CEO van een middelgroot bedrijf was en veel centjes maakte maar zijn passie miste (koken, koken, koken), hij besloot zijn hart te volgen! Verkeerde cakejes gegeten, nachtzwemmetjes gemaakt om vervolgens in een hangmat op het strand in slaap te vallen (het zullen die foute cocktails wel geweest zijn) en met de hele familie gefactimed. Ik had hier nog zo veel langer kunnen blijven maar ook hier was een tijd van komen en gaan.

De 28e namen we de boot terug waar een kind het nodig vond om niet in het zakje maar eroverheen te kotsen en de hele boot te laten stinken. Ik was (toen nog) blij dat ik mijn reissnoepjes weer had genomen want heb meerdere braakneigingen gehad. Er leek geen eind te komen aan die bootreis en iedereen snakte naar frisse lucht. Catherina en ik zijn nog heel de dag misselijk geweest. En moe, moe!! Niet normaal. Dit was het moment waarop we er dus achterkwamen was een van de zeer vaak voorkomende bijwerkingen van reispillen extreme vermoeidheid is. Dat ik daar serieus 7 weken over heb moeten doen....? Anyhow, die avond was het moment om afscheid te nemen van Catharina. Alles bij elkaar opgeteld hebben we 17 dagen samen gereisd en heerlijke avonturen beleefd. Ik geloof dat ik mezelf een nieuw vakantieadresje in Oostenrijk heb gevonden ;). Goed, na een dikke knuffel was het tijd om naar Phnom Pehn te gaan waar ik de volgende ochtend de vlucht naar Ho Chi Minh neem om Esje in Vietnam te ontvangen! Wat was het fijn om haar te zien! Een "echte" vriendin!! :) Samen op naar nieuwe avonturen!

X S.