De dag voordat Esje aankwam in Ho Chi Minh was ik rond 16:00u in ons hotel. De eerste nacht zou ik hier alleen slapen. Een hotelkamer (t.o.v. de rest van mijn reis best luxe) met tv, een zacht bed en een massagedouche (die achteraf helaas toch tegenviel). Heerlijk! Ik had verwacht dat HCMC echt een schreeuwerige stad zou zijn maar dat viel me die eerste avond best mee. Ik ben naar de lokale markt gewandeld door een gezellig park. Links zag ik mensen stijldansen op minipodiumpjes (4 verschillende podia voor 4 verschillende dansstijlen) en rechts stonden fitnessapparaten in het park waar mensen op tekeer gingen. Tussendoor kwamen een aantal joggers voorbij en waren mensen oefeningen aan het doen. De lokale openlucht fitness I guess ;). Toen ik na wat eten op de markt terug liep was er een Kung Fu Fighting training bezig. Toen ik al een kwartier op een stoeprand zat toe te kijken hoe mega flexibel deze mensen waren, kwam er een Vietnamees naast me zitten. Of we even konden kletsen want hij leerde op school niet veel Engels en wilde graag meer oefenen. Hij heeft me verteld over Kung Fu Fighting, Vietnamese gewoontes en wat leuk was om te doen in Vietnam. Toen ik terug kwam in het hotel en de TV aanzette begon Pretty Woman net. Natuurlijk moest ik die kijken en voelde het eventjes als thuis.. Me-time! (Daarna kwam The Devil Wears Prada, zou dat een teken zijn geweest??).

De dag erna kwam Essie. Wat was het fijn om haar te zien!! Heerlijk om weer met iemand te zijn die je (en jou) kent, met wie je gewoon Nederlands kan praten, aan wie je niets uit hoeft te leggen en waarmee je in een paar woorden genoeg hebt. Yay! :) Es wilde zo snel mogelijk naar het strand en... heel eerlijk, HCMC was ook niet echt mijn stad. We zijn deze dag nog in de stad gebleven, zijn ook ff (met de nadruk op ff) losgegaan op de fitnesstoestellen en hebben een beetje rondgehangen. We hebben nog een poging gedaan wat te ondernemen door een diner op de rivier te boeken maar toen we eenmaal betaald hadden bleek dat er toch geen ruimte was. Dan maar een diner op de hoek van de straat, wat wijntjes een massage en naar bed. Die massage was ook nog een verrassing by the way. We boekten een nek, schouder, rug massage. Uiteindelijk hebben we een fullbody hotstone massage gehad (je weet echt even niet wat je overkomt als je van de hete stenen op je rug krijgt wanneer je ze niet verwacht). Toen de masseuzes binnenkwamen zeiden es en ik nog tegen elkaar: dit zijn nog baby's. De meisjes waren de 16 nog niet gepasseerd volgens mij en waren klein en dun. Tegen het eind van de massage waren we daar dankbaar voor, ze klommen namelijk bovenop ons. Net als in de film weet je wel, een voet op de bil de ander op je schouderblad en langs je ruggenwervel van beneden naar boven lopend. Het was een verrassende maar zeker ook goede massage :). We sliepen als roosjes en vertrokken de volgende dag naar Mui Ne. Geen 4 uur in de bus zoals ik tot nu toe gewend was, nee we gingen vandaag even met de taxi! :)

Mui Ne! We zijn hier twee nachten geweest en hebben er oud en nieuw gevierd. Oh en we zijn naar de dokter geweest. Ik had een oorontsteking en de druppeltjes die ik bij apotheek had gehaald maakte geen verschil. Zuster Es begeleidde me naar de dokter. Een dokter die in het Vietnamees tekeer ging tegen een vrouw met baby (met waterpokken) en waar, zo leek, geen lachje vanaf kon. Toen we aan de beurt waren (of eigenlijk nog niet maar toen ze besloot mij halverwege het gemopper op de andere vrouw te helpen) vertelde ik haar dat ik een oorontsteking had (zelf gediagnostiseerd uiteraard want ik zou uit mezelf nooit naar de dokter zijn gegaan). Ze zou wel even kijken als ik in een behandelkamertje op het bed zou gaan zitten. Een bed met daaronder een prullenbakje waar de bebloede tissues van de vorige patiënt nog inlagen. Vijf schietgebedjes dat we hier nooit maar dan ook nooit in het ziekenhuis zouden komen te liggen later, kwam de dokter met een gewone huis tuin en keuken zaklamp in mijn oor kijken. Probeer dat thuis maar eens, dan zie je echt niet meer dan met het blote oog hoor! Maar goed, het resulteerde in 40 pillen voor de komende vijf dagen. Een antibioticakuurtje. Nu heb ik ook nog eens het geluk allergisch te zijn voor antibiotica dus moesten we ook nog opzoek naar Yakult (probiotica, dat helpt!). Oh en slaolie want dat was het recept van zuster Es: sla olie in je oor! En daar kon ik meteen mee beginnen want die antibiotica moest nog even wachten tot na oud en nieuw die nacht.

Wat een avond! We zijn eerst "op sjiek" uit eten geweest: crab gegeten en prosecco gedronken en zijn toen in een Russiche bar terecht gekomen. We bestelden samen een bucket want dat zou geld besparen (dat doe je nadat je een fles prosecco meester maakt). Ik herinner me nog dat er maar 1 blikje cola in die emmer vodka ging en dat we er beiden niet van konden drinken zonder half over ons nek te gaan. Smerig! Hoe die emmer op is geraakt mag god weten. Net als hoe de avond daarna verliep trouwens. Es en ik schrokken min of meer dat het ineens 12uur was, er werd niet afgeteld en geen vuurwerkt afgestoken (of wel?). Nadat we elkaar happy nieuwjaar wensten, facetimeden we met onze derde musketier: Noor. Daarna met papa en mama en ons Joey. We hebben ze heel Mui Ne laten zien, inclusief kikkers en haaien en krokodillen. Toen wilde Esther friet en hebben we aan iedereen gevraagd of je in Vietnam friet op straat kunt eten. Ze moest het doen met een zakje frietchipsjes uit de supermarkt, niet slecht vind ik. Daar dacht Es de volgende ochtend overigens heel anders over :). Hoe het ontbijt en de eerste uren van de ochtend verliepen kunnen jullie zelf wel bedenken :P. Verder hadden we in Mui Ne niet veel te zoeken. Het scheen de surfplek van Vietnam te zijn maar kennelijk niet in dit seizoen. We hebben niet 1 windsurfer gezien. Tijdens het maken van de volgende plannen twijfelden nog even: zullen we niet gewoon meteen naar Bali gaan? Dat bleek super duur te zijn dus hebben we het Vietnamplan nog even gevolgd: de bus naar Dalat. Hier hebben we 1 dag de toerist uitgehangen en beseften dat we daar ook niet op ons plaats waren. Of wij doen iets fout, of Vietnam is niet ons ding... Op naar Bali. Gelukkig wisten we wat we daar zouden treffen want die reis heeft maar liefst 23 uur geduurd. Jep, langer dan van NL naar Bali vliegen.... Maar daar hebben we het niet meer over ;). We waren in Bali. Het altijd heerlijke Bali. Met Es zou ik op plekken verblijven waar ik nog niet eerder was geweest. Canggu (in het nieuwe Surfana verblijf), Padang Padang en Bingin. Hoewel we iets andere verwachtingen hadden was het heerlijk!!! Door het laagseizoen was er bijna niets te doen en omdat er ook nog eens geen surf was viel voor Es een droom in duigen en eigenlijk ook een beetje voor mij want ik zou leren surfen! :) Gelukkig zijn wij ook heel erg goed in chillen. Opper zen in de zon liggen, de lekkerste restaurantjes vinden, boeken lezen, doelloos rondcrossen op de scooter omdat het zo mooi is en zo fijn, dat zeebriesje door de kleertjes! In Padang Padang had Es een geweldige studio geboekt. Op een clif waar de golven megahard tegen aan braken, een groot prive balkon boven de zee, een buitenbadkamer met bad, een heerlijk bed (vergeet niet, ik was hostels met houten matrassen gewend ;)) van waaruit je met wakker wordings over de zee uit keek. Zie je het al voor je? Opstaan, bikini aan, op de scooter naar Mango Tree Restaurant voor een bak fruit met yoghurt en muesli (echt goeie), terug scooteren met een omweg, hup onder de buitendouche en daarna met een goed boek op de mega chille bedjes de zon in. Met een Bintang. De gekke eigenaar snapt wat het verschil maakt en heeft een geluidsinstallatie neergezet om je iphone op aan te sluiten. Dus de albums van Jack Savoretti en Xavier Rudd werden afgewisseld met Inner Ninja, Sticky Fingers en Erma Franklin. Gemengd met het breken van de golven. Om het Bali gevoel nog even te toppen vonden we op een dag een stel apen, spelend met de inhoud van mijn toilettas! De een at mijn deoroller leeg, de ander zat met mijn make up te spelen. Uiteraard nadat ze al het andere gesloopt hadden. Hilarisch. Oh en ook binnen hadden we een huisdier. We hebben er een paar nachten over gedaan om te achterhalen watvoor een. Ik sliep er steeds doorheen maar Es beloofde me wakker te maken omdat ik nieuwsgierig was. Na een "Maak jij mij nou wakker!!?" en toen ik eenmaal wakker was een slappe lach gingen we "op jacht". Gebukt wachten tot het geluid er weer was: iets wat onze bamisoepjes open maakte op het aanrecht. Maar wel startklaar om tevoorschijn te komen met zaklamp. Mega giechelend want het was natuurlijk ook ergens nog wel een beetje spannend. Het moet er hilarisch uitgezien hebben. De tweede nacht zijn we er na een aantal pogingen achter gekomen dat het een salamander was. Saai zeg! De eigenaar had namelijk gezegd dat het een hele grote crab zou zijn. Bullshit dus! Anyhow, zoals alle tijd voorbij vliegt, ook deze twee weken met Es. Voordat we het wisten zaten we in de taxi naar het vliegveld. Es om naar Italië te vliegen (als ze niet op het surfboard kon staan dan maar op een snowboard ;)), ik om haar uit te zwaaien en papa en mama te verwelkomen.

Bali part two: met papa en mama het eiland rondreizen. En weer samen zijn natuurlijk na 2,5 maand!! Voor hen was het de eerste keer Bali (en Azie) dus was alles nog nieuw en indrukwekkend. Super leuk om hen een stukje van mijn favoriete reizen te laten zien. Na wat daagjes relaxen in Legian gingen we op pad in Ubud, werden we ziek in Lovina en chillden we weer in Sanur. Ook al is dit voor mij de derde keer Bali en ben ik op al deze plekken al geweest: nog steeds zie ik weer andere en nieuwe dingen! Het blijft gewoon een paradijs! Iedereen bleef maar zeggen hoe onwijs veel geluk we met het weer hadden, normaal regent het echt veel in januari! Wij hebben eigenlijk maar op 1 ongelukkig moment regen gehad: toen we op een boot zaten. Dat was een voltreffer. Kletsnat waren we. Ook met papa en mama heb ik rondgescrossed op scooters. Door de authentieke dorpjes waar geen toerisme te bekennen was, over weggetjes waar je denk dat je vol de rimboe in rijd (die dan ineens weer in een gewone weg veranderen). Zonder doel of route, gewoon lekker gaan en zien waar je uitkomt. Mijn favoriet! Toen mama op een middag lekker met een boekje op de veranda zat, zijn papa en ik naar Monkey Forrest gereden. Daar was ik met Jill, Bree en Mir al geweest en ik wist dat de aapjes brutaal waren en dat toch niet mama's favoriete plek zou zijn. Ze laten je wel met rust als je geen eten, drinken, sieraden of bril bij hebt maar dat viel natuurlijk buiten ons plan. Wij kochten een tros bananen. In het begin kon het de apen niets schelen, ze hadden al mega veel eten en hadden geen interesse in ons. Verderop was dat wel anders. Ik wilde een baby aapje op me laten klimmen om een banaantje te pakken maar had voor ik het wist een grote aap aan mn arm hangen. Toen werd het toch al minder grappig. Papa moest te bananen maar geven. Die vroeg zich echter eerst af of je apen ook kon aaien. Ze zagen er zo aaibaar uit. Niet dus. De aap op wie hij het testte was er niet van gediend en beet in zijn vinger. God zij dank niet door. Wel met afdrukken om hem een lesje te leren. Hoewel.... voor degene die nog niet weten van wie ik mijn eigenwijsheid heb.. hier de onthulling. Papa had een aap op zijn arm en wilde hem naar boven laten klimmen door de banaan boven zn hoofd te houden maar de aap was te snel en had de banaan al te pakken. Dat was niet volgens plan dus pakte papa de banaan af om hem alsnog boven zn hoofd te houden. No way dacht de aap en beet hem vol in zijn buik, niemand pakt hier mijn banaan af! Oops, deze had wel doorgebeten. Maar, volgens papa's beredenering zat er een t-shirt tussen en was hij niet in aanraking gekomen met het speeksel van de aap. Hij zou dus geen Rabies krijgen en had geen spuit nodig. Ik weet niet wat de bijwerkingen van Rabies zijn maar hij heeft zich wel een beetje raar gedragen de rest van de vakantie ;). Hij kon niet meer winnen met kaarten en niet op zijn rug drijven in het zwembad :P. In Ubud hebben we verder nog een mountainbiketocht gedaan. 35 graden met afgezwakte conditie (voor mij in ieder geval), het zou van 8.00 tot 16.00u duren. Die ochtend vroegen we ons nog even af waar we toch aan zouden beginnen. We reden naar een vulkaan voor een Indonesisch ontbijt en gingen vervolgens naar een koffieplantage om van alles te proeven. Zo ook Kopi Luwak. De duurste en beste koffie van Bali. Als je hoort hoe hij wordt gemaakt denk je ff twee keer na maar het hoort er toch bij he? De luwak is een katachtig beest dat als hij buikpijn heeft de koffiebessen eet. Vervolgens verteerd alleen de bes en komt de koffieboon er in zijn geheel weer uit, gewikkeld in poep. De poep wordt eraf gewassen (toffe baan) en de boon wordt gebruik voor Kopi Luwak. Vraag jezelf nu eens af wie in hemelsnaam Kopi Luwak heeft ontdekt.. Wat dacht hij/zij dat ie aan het doen was? Anyhow, de koffie smaakt gewoon naar koffie en ik heb het bijzondere er niet aan ontdekt maar je betaald er de hoofdprijs voor. Marketingtrucje? Dat zouden de meesten overigens toch anders aanpakken :X. Anyhow, na de koffieplantage gingen we fietsen. Hoewel, als de definitie van fietsen is dat je twee wielen aandrijft door met je trappers de ketting in beweging te brengen, was dit geen fietsen :). We gingen 3 uur bergafwaarts dus we hebben denk ik zo'n 5 keer moeten trappen. Over onze conditie hoefde we ons geen zorgen te maken (behalve dan dat die er zo dus ook niet beter op werd). Het enige wat we trainden waren de handspieren door in het inhouden van de remmen. Onderweg zijn we gestopt bij een Balinees gezin om te zien hoe zij wonen, heeft papa en mega spin vastgehouden en zijn we de sawa's opgegaan waar we rijst geoogst hebben. Een cultuurlesje en een geslaagde dag! In Ubud hebben we nog een een lokale markt bezocht die de nodige indruk maakte en zijn we bij een houtbewerker en weverij geweest. De laatste nacht in Ubud werden papa en ik ziek (Bali belly) en zo hebben we de eerste dag in Lovina ook niet veel gedaan. Jammer genoeg was dat ook onze enige dag daar en bleek Lovina voor ons niet meer dan een uitziekplek. Vanuit daar zijn we via de Git Git waterval naar Sanur gegaan. Onze laatste plek samen. De laatste dagen van de vakantie van papa en mama in een hotel dat meer dan geschikt was om te lamballen! Zondag kwam het voor hen aan een einde en was het tijd om afscheid te nemen. Ik had nog 5 daagjes alleen en pakte de boot naar Nusa Lembongan. Van Djo en Stan had ik Le Pirate als tip gekregen. Super leuke bungalows aan de zee op Ceningan, een klein eilandje naast Lembongan. Op het eiland verder was niet veel te beleven op een paar mooie plekjes met stunning views na. Hebben ik me laten vertellen dan want ik ben het "hotel" niet uitgeweest. Ze hadden een heerlijk zwembadje, de lekkerste kokosnoten en ook nog eens de beste hangmat allertijden. Ik had niets anders nodig dan dit en een goed boek. Zo geschiede: ik lag hier twee dagen op mijn luie reet van de laatste dagen zon te genieten.

Op dit moment ben ik onderweg naar Bangkok voor de aller aller aller laatste dag van mijn reis. Ik kan het eigenlijk niet bevatten en krijg al tranen in mijn ogen terwijl ik dit typ. Morgen is het voorbij. Waar ik zo lang naar uit heb gekeken en waar ik 3 maanden intens van heb genoten, komt aan een eind. Net zoals alle goede (en gelukkig ook slechte) dingen. Ik heb zoveel mooie dingen gezien, gedaan en geproefd, zoveel mooie mensen ontmoet, zoveel over mezelf geleerd, me zo ontzettend fijn gevoeld in de zon. En ergens natuurlijk ook uitgekeken naar dit moment. Mijn fijne vriendjes, vriendinnetjes, familie, kat, huis en stad weer te gaan zien. Ik besef me alleen zo ontiegelijk goed wat voor bijzondere tijd dit is geweest dat het moeilijk is om daar een eind aan te breien. Maar, zoals alles heeft ook dat een reden. Ik ben er benieuwd naar ;). Om te pijn te verzachten zit ik hier in een vliegtuig vol Indo's en Thaien lekker carnavalsmuziek te luisteren <3.

Alaaf!