Januari 2014, ik kreeg het op mijn heupen. Ik was verveeld en bedacht dat alles op de schop moest, huis verkopen, ontslag nemen, reizen en als ik terug kwam als freelancer (eigen baas) aan de slag en in een appartement midden in de stad gaan wonen. Ondertussen zou ik ook nog afstuderen.

Al snel keerde mijn rust terug (althans.... voor zover mogelijk) en neigde ik er naar alles te laten voor wat het was. De weg van de minste weerstand misschien? Ik ben toch gelukkig, waarom moeten dan al die veranderingen?

Die reis bleef gelukkig wel op mijn visier. Dit zou immers het perfecte moment zijn. Geen baan waar ik aan vast zit, geen relatie die ik niet zou willen achter laten, afgestudeerd (als het goed is)... Perfect! Het enige wat ik moest doen was wat risico nemen en sparen! (oh ja, sparen!)

Een aantal maanden later was ik nog steeds niet zeker. Zal ik het doen? Met hetzelfde (of heel veel meer) gemak, doe je het niet. Scheelt een hoop geld en onzekerheden. Maar, hoe verleidelijk klinkt het om 3 maanden niets te hoeven, te gaan en staan waar je zelf wil, de winter te missen en in plaatst daarvan op mooie bounty strandjes rond te hangen. En ik word heeeeel gelukkig van strand. En, hoe corny het ook klinkt... toch ook dat avontuur van jezelf tegen komen, enkel en alleen op jezelf aangewezen zijn, ieder besluit alleen maken... maar ook: echt enkel en alleen doen waar jezelf zin in hebt, aan niemand verantwoording afleggen... Het mag duidelijk zijn, het lokte!

Op dat moment besloot ik tegen iedereen te gaan vertellen dat ik op reis ga, als stok achter de deur. Mijn ticket was nog niet geboekt, het geld was nog niet gespaard, een huurder had ik ook nog niet. Maar je moet ergens beginnen, voor mij was dat door stellig uit te spreken: "ik ga drie maanden naar Azië"..... En daar kom ik weer aan met mijn wet van de aantrekkingskracht: jongens, het werkt! Gewoon geloven en je ernaar gedragen en... zoals Rhonda Byrne het zegt: "het hele universum spant zich samen om het te bewerkstelligen".. Hoppa dat was me er ééntje! Ik ben nog niet aan de andere kant van de wereld en de wijze levenslessen vliegen je al om de oren!

Anyhow, vanavond is het zover! Er wordt me al weken dezelfde vraag gesteld: vind het spannend? Ben je al zenuwachtig? Ik verbaas me erover dat het antwoord steeds (en nog steeds) Nee is..... Onderschat ik het? Moet ik hier zenuwachtig voor zijn? Stop ik het weg? Of hoort het gewoon zo te zijn en ben ik daarom zo chill?

Lieve iedereen, ondanks dat ik daar een super vette tijd ga hebben en ondanks dat drie maanden echt niet zo heel erg lang zijn... ik ga jullie ook echt wel missen! En die drie maanden moeten ingehaald worden dus voor sommigen onder ons: rust maar goed uit want met carnaval ben ik terug!

Liefs, Sanne