Ready, set and go!

Weet je nog dat ik had geschreven dat ik van m'n reis ga genieten, nou het is begonnen hoor. En het genieten ook. Ik zal je hier vertellen hoe de week bij m'n eerste gastgezin is geweest.

Even terug…
Hierbij een korte toelichting wat ik de komende weken ga doen. Voor de Maya Foundation ga ik mijn onderzoek richten op het onderwijs (special needs). Op dit moment is het de bedoeling dat ik meerdere scholen ga bezoeken om een beeld te krijgen hoe het onderwijs hier wordt vormgegeven. De scholen liggen verspreid om de stad Pokhara heen. Dit is dan ook de reden dat ik bij een aantal gastgezinnen ga verblijven. Afgelopen maandag was mijn start in Thulaket.

(On)gemak
Na meerdere verhalen gehoord te hebben, was ik erg benieuwd naar mijn gastgezin. De kennismaking met het huis was een omschakeling. Het was gelijk al duidelijk geen: warme douche, zacht bed, WiFi en een 'normaal' toilet. Laat ik eerlijk zijn die houten planken waar ik op lig, zijn echt hard. Over de wc citeer ik Grennon (2010) die een vergelijking maakt met de toiletten in Zuid-Azië. 'The toilets in America are THE Bentley's of toilets" (p. 8). Goed nu een idee? Al zijn al deze dingen even wennen voor mij. Het is mooi om zo te proeven van het echte leven in Nepal. Er zijn ook best dingen te benoemen die voor gemak zorgen. Zo beschik ik over een eigen kamer met klamboe en is er altijd wel iemand aanwezig om mee te praten. Vervolgens hoef ik niet meer te verzinnen wat ik moet koken. Zowel ’s ochtends als ’s avonds krijg ik een Dhal Bhat (rijst met wat groenten en bouillon). Omdat dit de hoofdmaaltijden zijn, krijg je echt heel veel rijst. Maar de pittige smaak is zeker goed! Tenslotte weet ik hoe laat ik wakker word (vroeg), hoe laat we gaan eten en hoe laat we weer naar bed gaan.

(Huis)dieren
Ja het wordt een verhaal met de haakjes, valt het je al op? Ik heb rustig kennis gemaakt met de nieuwe familie en dieren die hier thuishoren. Zo hebben ze hier een aantal kippen, koeien, buffalo ‘s en geiten. Dat is voor mij allemaal prima omdat ik er verder niets mee hoef te doen. Totdat ik op een ochtend wel drie joekels van kakkerlakken in mijn kamer had gesignaleerd. Iewl! Op dat moment hoor je mij als enige gillen, en vraagt iedereen rustig wat er aan de hand is. Inmiddels heb ik wel geleerd om het beestje op te pakken en weg te gooien. Het hoort er nu eenmaal bij (in Nepal dan heah).

(Ge)mis
Even serieus want hoe vind ik deze omschakeling? Vooral na m'n eerste nacht was de ochtend niet bepaald fijn. Om 5 uur kraaide de eerste haan en om 7 uur kreeg ik m'n kopje thee (met veel suiker). Na m’n thee had ik even een moment voor mijzelf nodig. In de bergen heb je genoeg ruimte en rust om even tot jezelf te komen. Ook hier kreeg ik een heel naar en zwaar gevoel dat ik niet kon thuisbrengen. Het was niet het gevoel van missen, maar wat was het dan? Misschien wel het besef om ècht alles los te laten en gewoon te gaan…

(Met) zonder handen
Het kostte me moeite om alles gelijk te omarmen alsof ik nog vast zat aan het "oude". Op zo'n moment heb ik even een bericht van het thuisfront nodig. Ik kreeg een fijne tip om het vooral vast te pakken. Ofwel ik moet me in de achtbaan laten gaan en m'n handen omhooggooien. Nu durf ik wel te zeggen dat ik mee ga in die beweging. Zo kan ik genieten van de momenten met de familie. En dan vooral met m'n bahini (jongere zusje): Mameta. De nabijheid van zo’n vrolijk, spontaan meisje doet me goed. Door de week heen leer ik de familie kennen en zie je een beetje hoe ze denken en handelen. Bijzonder om dit op deze manier te ervaren.

Door dit verhaal heb ik je een kleine impressie willen geven van m'n ervaringen. Nu snap je vast m'n (online) afwezigheid. Volgende week staat in het teken van het Lichtjesfeest (Divali) welke ik zal gaan bijwonen. Daarover de volgende keer meer, met vast minder haakjes in m'n verhaal ;)

Grennan, C. (2010). Little princes: One man's promise to bring home the lost children of Nepal. New York: William Morrow & Co.