Divali

Afgelopen week stond in het teken van Divali of Diwali. Tijdens deze dagen werden er een hoop lampjes opgehangen en kaarsjes aangestoken. Het heet niet voor niets het feest van de duizend lichtjes. Deze week was ik samen met een Amerikaanse vrijwilliger te gast om het feest bij te wonen. Maar het was nog net geen kerst voor mij?!

Voorafgaand
Het lichtjesfeest wordt vijf dagen gevierd, met elke dag een andere betekenis waarin een ander dier centraal staat. De gedachte achter dit feest is dat het goede het kwade overwint. Ofwel het licht overwint de duisternis etc. Er zijn een hoop rituelen die tijdens deze dagen worden uitgevoerd. Een eental ervan zal ik beschrijven.

Vorige week stond de hele stad al in het teken van Divali. Overal stonden muziekinstallaties, waren vrouwen en mannen aan het dansen en hoorde je de mensen zingen. Dat zorgde voor een gezellige sfeer. Dit alles deed me denken aan de tijd rond sinterklaas en kerst in Nederland. Vervolgens werden er op zondagavond allemaal kunstwerken van kleurstof gemaakt voor de deuren van huizen en restaurants. De hindoestanen geloven namelijk dat ze op deze manier de goden uitnodigen om het huis te zegenen. Ook in mijn gastgezin werd er een mooi kunstwerk gemaakt.

Dinsdag zou de tikka worden uitgedeeld, wat eigenlijk het hoogtepunt van Divali is. De tikka is een gekleurde stip tussen de wenkbrauwen. Deze wordt gegeven tijdens een speciale gebeurtenis of als afscheid om iemand geluk en voorspoed te wensen. Ik had nog netjes gevraagd of er nog andere rituelen waren op die maandag ervoor, maar dat was niet zo. Iedereen ging dan ook zijn eigen gang en ging zoals gewoonlijk op tijd naar bed. Totdat om elf uur ’s avonds ineens keiharde muziek werd aangezet en de familie ging zingen. Iets wat voor mij totaal als een verrassing kwam. Is toch fantastisch dat je even gaat zingen en vervolgens een half uur later gaat slapen, alsof er niets is gebeurd?

Voorbereiding
Het was grappig om te zien hoe deze familie zich ’s ochtends voorbereidde op de tikka. Waarom ik dit grappig vind, is omdat dit zo herkenbaar is. Alles werd aan de kant geschoven en werd schoongemaakt. Ook ik werd aan het werk gezet om te zorgen dat alles netjes was. Vervolgens moest iedereen een douche nemen. Ja dit komt behoorlijk overeen met de voorbereiding van een feestdag

bij mij thuis. Maar ik zie ook gelijk een verschil met wat ik gewend ben. Er werd hier een groen tapijt uitgerold waar iedereen op moest gaan zitten. Dit was namelijk onze ‘tafel’.

11:52
Vanaf dit tijdstip werd de tika gegeven aan iedereen. Wij deden het op de ‘Nepali way’ ofwel een half uur later werd er begonnen met dit ritueel. Eerst kreeg de deur een tika, vervolgens de mannen daarna volgde de vrouwen. Dit gebeurde op volgorde van je leeftijd. Daarbij kregen we allemaal een ketting van bloemen om. Na het ontvangen van een tika kregen we een cadeau van de ‘moeder’. Daarna moest ik als bedankje een bepaald bedrag aan haar geven. Ik mocht niet te veel buigen omdat ik een vrouw was. Iets wat ik nog steeds niet helemaal begrijp.

Maaltijden
Net als bij ons tijdens de kerstdagen pakte de familie uit met een feestmaaltijd. Na het ontvangen van de tika mocht je pas eten. In dit geval rond een uur of 13:00 dus. De maaltijd bestond o.a. uit een soort kroepoek, gefrituurde rijst, gefrituurde brooddeegringen, nootjes en een hoop snoepgoed. Het was zeker wat anders dan rijst en ook een behoorlijke hoeveelheid. Toch miste ik hier wel m’n groene avocadosalade (Timmers kersttraditie haha). Het was fijn om uitgebreid de tijd te nemen om met elkaar de maaltijd te nuttigen. Krisna, vader van het gezin, zei ook dat we vanaf nu echt een familie zijn. ’s Avonds kregen we nòg een feestmaaltijd namelijk rijstepap. Dit bestond uit rijst met melk en wat nootjes. Hoewel de substantie even wennen was voor mij vond ik de smaak goed. Na zo’n dag hoefde ik voorlopig echt niets meer te eten.


Terugblik
Ik vond het best bijzonder om dit feest op deze manier mee te maken. Je voelt je een deel van het gezin omdat je met alles mag deelnemen. Zo hoorde ik van andere vrijwilligers dat ze alleen mochten toekijken vanaf een stoel. Dan heb je een hele andere ervaring om op terug te kijken. Hoewel er een fijne sfeer was, miste ik wel de ‘warme’ sfeer die ik tijdens de kerstdagen met mijn vrienden en familie kan ervaren. Misschien kom het omdat ik hier nog niet zo lang ben en die echte verbinding nog niet zo kan voelen. Wie weet de tijd zal het leren…