De Haggis presentatie. Wat een spektakel. Toen we aankwamen bij ons hotel in Dunedin, vroeg Shirley (de reisleidster van de Aussies) mij of ze me even kon spreken in de lobby. Ik dacht meteen: Oh, jee, wat heb ik fout gedaan of heb ik iemand beledigd, maar dat bleek gelukkig niet waar. Zij vroeg me namelijk of ik zin had om de Haggis presentatie wat "op te leuken" en een beetje gein te trappen die avond. Nou, daar ben ik altijd wel voor in, dus ik zei dat ik dat wel wilde doen. Akkoord !
We moesten ons om 18.00 uur melden in de foyer van het hotel. Heel gezellig, iedereen was stipt aanwezig en er worden veel foto's over en weer genomen onder het genot van een drankje. Op een bepaald moment wordt ik geroepen om even mee te gaan naar een klein kamertje in het hotel. Daar staat een heuse doedelzakker en een andere man (in vol schots kostuum uiteraard), de verteller, op ons te wachten. Kort wordt ons uitgelegd wat de bedoeling is en we, er zijn nog twee mannen uit onze groep bij, Les en Len, krijgen allemaal de instructie onze broekspijpen zo hoog mogelijk op te stropen. Daarna krijgen we alle drie een schort voor, een schort met een schotse kilt erop. We krijgen ook nog een baret met daaronderuit rode "haren" en ieder van ons een attribuut. Ik krijg de Haggis, Les een blad met 5 glaasjes whisky en Len een zwaard. De bedoeling is dat we het zogenaamde "inpipen", de haggis ceremonie wordt altijd vooraf gegaan door een stukje doedelzak muziek, en het bijbehorende verhaal van het ontstaan van de haggis gaan uitbeelden. De verteller verteld het verhaal, in oud schots, in de vorm van een gedicht. Tijdens dat gedicht krijgen wij een clou, en daarop moeten wij reageren. In optocht, de doedelzakker voorop, dan de verteller, de zwaarddrager, de haggisdrager (ik dus) en de whisky drager, komen we een kleine zaal binnen waar onze medereisgenoten al klaar zitten. Grote hilariteit natuurlijk. Enfin we doen ons toneelstukje en iedereen is laaiend enthousiast. Na afloop verlaten we ook weer zoals we binnengekomen zijn de zaal. Tijdens het daarop volgend diner krijgen we als entree bolletjes haggis met toast. Heel lekker overigens, smaakt een beetje naar paté. Na een overheerlijk diner is het vroeg naar bed want de volgende morgen hebben we al weer een vroege afspraat in het Olveston House in Dunedin.