Na een heerlijke nachtrust, zijn we weer vroeg op pad richting Wellington. We beginnen met een strak blauwe hemel en een leuk temperatuurtje van ong. 19 graden. Dus blote armen, 3/4 broek en natuurlijk geen trui of vest in de handbagage. Al snel verandert het weer, dat doet het hier nog al eens, en beginnen de eerste regendruppels te vallen. Bij onze eerste stop staat er een stevige bries en druppelt het af en toe. Het is ronduit koud. Gelukkig mag ik van een van de dames haar regenjack lenen, zodat ik niet blauwbekkend van de kou over straat hoef. Snel duiken we een bakery in, waar we een kop hete chocolademelk drinken en met z'n tweeën een tompouce (Swiss pastry) delen. Die krengen zijn hier twee keer zo groot als in Nederland, vandaar het delen. Nadat we dit genuttigd hebben snellen we ons terug naar de bus, want erg comfortabel is het niet buiten. Verder op weg begint het te stortregenen, maar dat deert ons niet, de bus is warm en droog. We rijden door nog meer dairy land zoals ze dit noemen, meer weilanden met koeien dus. Ik merk dat het vroege opstaan en Engels praten, is best vermoeiend hoor, zijn tol eisen en val in slaap, power nap. De meeste van onze medereizigers, ja hoor, we zijn wederom de jongsten van het stel, doen dit elke morgen. Eigenlijk zonde want ze missen een hele hoop informatie die Les onze buschauffeur geeft. Die man is werkelijk een lopende encyclopedie. Weet overal antwoord op. Bij aankomst in Wellington gaan we meteen richting het museum, waar we een kleine anderhalf uur kunnen rondwandelen. Erg interessant. Na een kort bezoek aan de cable car, de tandradbaan die het laagste gedeelte van Wellington met het hoogste gedeelte verbind gaan we naar ons hotel. Wederom erg mooi en chique. Net voor we uitstappen uit de bus krijgen we nog even een kleine shock te verwerken. Morgenvroeg worden we om 5.30 uur gewekt , ontbijt om 6.15 uur en vertrek om 7.15 uur. Dus, maar lekker vroeg naar bed. Wellington is sowieso geen leuke stad om te bewandelen.