Om 5.15 uur worden we gewekt. Vanmorgen weer een "early start" want om 7.45 uur moeten we bij het station zijn van de Tranz-Alpine Rail. We hebben voor onze groep een apart rijtuig, met enorm grote ramen om alles goed te zien. Het eerste uur van de 3 uur durende reis is net alsof je in Nederland met de trein reist. Buitenwijken, graslanden, maar dan kom je ineens in een andere wereld terecht. We doorkruisen de Southern Alps. Machtige bergen met besneeuwde toppen, diepe afgronden, maar ook vlaktes waar zowaar een enkel huis te bekennen is, meestal sheepfarms. Stel je voor dat je daar woont en je bent een pakje boter vergeten, moet je wachten tot de volgende trein komt, want wegen zijn er bijna niet. Geweldig, overweldigend en een enorme WOW factor, meer kan ik er niet over zeggen, hier zijn werkelijk geen woorden voor. Helaas verslechterd het weer en vallen er flinke buien uit de hemel. Ook staat er een flinke bries, die het allemaal erg koud maakt. Coen heeft een tijdje in het zgn. Viewing carriage gestaan, een rijtuig zonder ramen, en kwam compleet verkleumd terug. Gelukkig doet een long black (een emmer, sterke zwarte koffie) dan wonderen. Hij had in no time weer zijn eigen normale kleur. Trouwens alles hier in Nieuw Zeeland is enorm, niet alleen de bergen, de weilanden e.d. maar ook de maaltijden, de koppen koffie etc. Wij nemen bijvoorbeeld soms maar een portie van iets, kunnen we samen goed van eten. Maar ik dwaal af. Op het hoogste punt van de treinreis, Arthurs Pass, stappen we uit. Onze coach, let op, geen bus, maar een coach hebben we geleerd, staat al op ons te wachten. In de stromende regen en met een gure wind lopen we er naar toe. De reis vervolgt wederom door een adembenemend, spectaculair landschap. Ik weet, ik val in herhalingen, maar er zijn echt geen woorden te vinden om dit te beschrijven, het valt me nog mee dat we in staat zijn 's avonds om onze mond te sluiten, want die hangt de hele dag open van verbazing en verwondering over alles wat we zien. We stoppen voor de lunch in een leuk plaatsje Hotikita. Dit blijkt de geboorteplaats te zijn van onze chauffeur. Hij gaat dan ook lunchen bij zijn moeder en laat ons hier voor een kleine 1,5 uur aan ons lot over. We bezoeken een jade fabriek, er zijn er wel 10 in dit dorp, echter allemaal van dezelfde eigenaar, en natuurlijk worden ook hier weer souvenirs gekocht. Nice toch? Na dit aangenaam verpozen gaat de reis verder naar het Westland National Park, waar de Franz en Josef gletsjers zijn. Als het weer goed is gaan we daar een helicoptervlucht maken, over deze gletsjers, en zullen we ook daadwerkelijk op deze gletsjers uitstappen voor een korte wandeling. Helaas verslechtert het weer alleen maar, in de stromende regen, met af en toe ook fikse hagelbuien arriveren we in onze overnachtingsplaats. We horen onderweg al dat onze vlucht niet doorgaat, maar wellicht, als het weer morgen beter is, zullen we dit morgenvroeg om 8 uur doen. Het blijft maar regenen en er valt af en toe een donderslag. Ons hotel is wederom schitterend en we hebben een mooi uitzicht op het onderste deel van de gletsjer. Het bovenste deel is verborgen achter dikke, grijze wolken.