Nieuw Zeeland

WOW, wat een dag. Vanmorgen 7.00 uur bericht dat we gaan vliegen. Krijg geen hap door mijn keel bij het ontbijt. Schijterd als ik ben. Ik neem dramatisch afscheid van de achterblijvers als we naar het heli platform lopen. Peggy vraagt of ze mijn sjaals mag hebben al ik niet terug kom. Lachen, natuurlijk. Het weer is goed, een enkele wolk, maar de gletsjer is zonnig en helder. We moeten alles achterlaten en mogen alleen een fototoestel, of camera meenemen. Het is een klein toestel vind ik. We worden in groepjes van 4 verdeeld en krijgen onze safety instructies en dan gaan we. Gelukkig wordt ik niet voorin geplaatst. Ik zit achterin tussen Ian en Coen. Daar gaan we. Recht omhoog is niet eng, maar dan schieten we ineens vooruit, neus naar beneden. Dat is eng. Gelukkig herstel ik me snel en geniet van de omgeving. Alleen wanneer de piloot heel dicht langs de bergwand vliegt, om ons een betere blijk te geven, knijp ik hem toch wel even. We vliegen door enorme sneeuwmassa's. Vannacht is hier nog een centimeter of 10 gevallen. De heli landt midden in een sneeuwlandschap. We springen eruit en zakken onmiddellijk bijna tot onze knieën in de sneeuw. Mooie, droge sneeuw. Het is koud hierboven, minus 4, maar mooi!!!!
Even een foto maken en natuurlijk, speciaal voor Agnes, eentje met een sneeuwbal. Had ik beter niet kunnen doen, nu heb ik steenkoude handen. We gaan weer terug in de heli en de piloot verdwijnt naar de achterkant van de heli, wij grappen dat hij waarschijnlijk Yellow Snow aan het maken is, maar niets is minder waar. Hij komt terug met een mapje van de gletsjer, met de door hem genomen foto erin. Die gast heeft warempel een printer achter in de heli. We vliegen verder naar de volgende gletsjer, wat imposant zo'n enorme witte vlakte. Helaas is deze gletsjer niet meer zo groot als voorheen. Vanwege klimaatveranderingen is hij nog maar half zo groot en lang. Maar ik vind het toch geweldig groot. We landen aan de andere kant van de bergen in een dorpje wat Franz heet. We kwamen dus van Josef en vlogen naar Franz. Hier moeten we wachten tot de bus arriveerd met de niet vliegers. Deze tijd wordt gebruikt voor een heerlijk kopje koffie, buiten op het terras, in het zonnetje. Als de bus komt worden we weer met open armen ontvangen. Collin zegt dat mijn gezicht eruit ziet: like te cat Thatcher found The Cream. Ik straal. Ben zo blij dat ik het gedaan heb, ben zo blij met de gulle gift van oom Pierre, die het mogelijk maakte om dit, zeer dure tripje te maken. Dank je wel Pierre, jij zou dit ook geweldig gevonden hebben. We vervolgen onze weg door, wederom spectaculaire gebieden, bossen, ruig terrein en wijngaarden, om via de Haast Pass bij de Haast rivier te komen. Hier maken we een tocht met een jet boot. Deze boot heeft slechts 4 inches water onder zich nodig om te kunnen varen. Ook dit is spectaculair. We vliegen bijna over het water en Lindsay, onze gids en kapitein, tevens eigenaar van de hele onderneming, geeft ons commentaar onderweg over alle bezienswaardigheden. In elke zin komt bij hem wel het woord fricking voor, maar hij doet het op een leuke amusante manier. Op het einde maken we nog een paar "Rolls". De boot maakt dan een 360 graden draai in volle vaart. Geeft een enorme splash water. Hij ziet dat we het leuk vinden en maakt er nog een stuk of 4. Een geweldige sensatie. Hoop dat de filmopnamen goed gelukt zijn. Na een wilde rit van ongeveer een uur, komen we aan waar de bus ons al opwacht. Op naar Queenstown. Ik weet niet meer hoe ik alles moet omschrijven. Het allemaal zo mooi en spectaculair, mijn hersenen draaien overuren om alles op te kunnen slaan op mijn harde schijf. Ik heb een lamme arm van het vasthouden van de camera en verbruik 3 batterijen per dag met filmen. Ik vrees dat ik geheugenkaarten bij moet gaan kopen. Coen heeft al bijna 3000 foto's gemaakt, dus je bent gewaarschuwd als je onze reisverhalen komt aanhoren. Moe maar voldaan arriveren we om 18.00 uur bij het hotel in Queenstown. Later dan normaal. We zijn allemaal murw van de ervaringen van vandaag en de afgelopen weken. Jongejonge wat een land, en wat was het een lange dag. Morgen gelukkig de hele dag vrij. Pas laat in de middag de volgende activiteit. Tot morgen.

martijnkanker

17 chapters

15 Apr 2020

Hoofdstuk 12 Franz Josef-Queenstown

November 16, 2014

|

Franz Josef

WOW, wat een dag. Vanmorgen 7.00 uur bericht dat we gaan vliegen. Krijg geen hap door mijn keel bij het ontbijt. Schijterd als ik ben. Ik neem dramatisch afscheid van de achterblijvers als we naar het heli platform lopen. Peggy vraagt of ze mijn sjaals mag hebben al ik niet terug kom. Lachen, natuurlijk. Het weer is goed, een enkele wolk, maar de gletsjer is zonnig en helder. We moeten alles achterlaten en mogen alleen een fototoestel, of camera meenemen. Het is een klein toestel vind ik. We worden in groepjes van 4 verdeeld en krijgen onze safety instructies en dan gaan we. Gelukkig wordt ik niet voorin geplaatst. Ik zit achterin tussen Ian en Coen. Daar gaan we. Recht omhoog is niet eng, maar dan schieten we ineens vooruit, neus naar beneden. Dat is eng. Gelukkig herstel ik me snel en geniet van de omgeving. Alleen wanneer de piloot heel dicht langs de bergwand vliegt, om ons een betere blijk te geven, knijp ik hem toch wel even. We vliegen door enorme sneeuwmassa's. Vannacht is hier nog een centimeter of 10 gevallen. De heli landt midden in een sneeuwlandschap. We springen eruit en zakken onmiddellijk bijna tot onze knieën in de sneeuw. Mooie, droge sneeuw. Het is koud hierboven, minus 4, maar mooi!!!!
Even een foto maken en natuurlijk, speciaal voor Agnes, eentje met een sneeuwbal. Had ik beter niet kunnen doen, nu heb ik steenkoude handen. We gaan weer terug in de heli en de piloot verdwijnt naar de achterkant van de heli, wij grappen dat hij waarschijnlijk Yellow Snow aan het maken is, maar niets is minder waar. Hij komt terug met een mapje van de gletsjer, met de door hem genomen foto erin. Die gast heeft warempel een printer achter in de heli. We vliegen verder naar de volgende gletsjer, wat imposant zo'n enorme witte vlakte. Helaas is deze gletsjer niet meer zo groot als voorheen. Vanwege klimaatveranderingen is hij nog maar half zo groot en lang. Maar ik vind het toch geweldig groot. We landen aan de andere kant van de bergen in een dorpje wat Franz heet. We kwamen dus van Josef en vlogen naar Franz. Hier moeten we wachten tot de bus arriveerd met de niet vliegers. Deze tijd wordt gebruikt voor een heerlijk kopje koffie, buiten op het terras, in het zonnetje. Als de bus komt worden we weer met open armen ontvangen. Collin zegt dat mijn gezicht eruit ziet: like te cat Thatcher found The Cream. Ik straal. Ben zo blij dat ik het gedaan heb, ben zo blij met de gulle gift van oom Pierre, die het mogelijk maakte om dit, zeer dure tripje te maken. Dank je wel Pierre, jij zou dit ook geweldig gevonden hebben. We vervolgen onze weg door, wederom spectaculaire gebieden, bossen, ruig terrein en wijngaarden, om via de Haast Pass bij de Haast rivier te komen. Hier maken we een tocht met een jet boot. Deze boot heeft slechts 4 inches water onder zich nodig om te kunnen varen. Ook dit is spectaculair. We vliegen bijna over het water en Lindsay, onze gids en kapitein, tevens eigenaar van de hele onderneming, geeft ons commentaar onderweg over alle bezienswaardigheden. In elke zin komt bij hem wel het woord fricking voor, maar hij doet het op een leuke amusante manier. Op het einde maken we nog een paar "Rolls". De boot maakt dan een 360 graden draai in volle vaart. Geeft een enorme splash water. Hij ziet dat we het leuk vinden en maakt er nog een stuk of 4. Een geweldige sensatie. Hoop dat de filmopnamen goed gelukt zijn. Na een wilde rit van ongeveer een uur, komen we aan waar de bus ons al opwacht. Op naar Queenstown. Ik weet niet meer hoe ik alles moet omschrijven. Het allemaal zo mooi en spectaculair, mijn hersenen draaien overuren om alles op te kunnen slaan op mijn harde schijf. Ik heb een lamme arm van het vasthouden van de camera en verbruik 3 batterijen per dag met filmen. Ik vrees dat ik geheugenkaarten bij moet gaan kopen. Coen heeft al bijna 3000 foto's gemaakt, dus je bent gewaarschuwd als je onze reisverhalen komt aanhoren. Moe maar voldaan arriveren we om 18.00 uur bij het hotel in Queenstown. Later dan normaal. We zijn allemaal murw van de ervaringen van vandaag en de afgelopen weken. Jongejonge wat een land, en wat was het een lange dag. Morgen gelukkig de hele dag vrij. Pas laat in de middag de volgende activiteit. Tot morgen.

Contact:
download from App storedownload from Google play

© 2024 Travel Diaries. All rights reserved.