Changmai, Mandalay & Bagan

We hebben de treinreis geboekt naar Chang Mai. Een nachttrein welke om 22uur 's avonds vanaf station Bangkok richting het hoge noorden zou vertrekken. Omdat we al eerder de kamer uit moesten hebben we op Khao San Road biertjes gedronken en voetbal gekeken bij een oude volkswagen busbar. Het op-het-terras-zitten-en-mensen-kijken is toch een hele andere ervaring als op de Havermarkt van Breda.
Eenmaal op het station keken we echt even onze ogen uit. Het hele station lag vol mensen die de centrale hal gebruikte als slaapplaats.

De trein stond al op het perron te wachten toen we aankwamen. De laatste coupe was de slaapcoupé waar wij de nacht zouden doorbrengen. En smal gangetje met aan weerszijden rijen met stapelbedden. Omdat alle bedden al waren opgemaakt, was er ook geen zitplek meer en hebben we het onderste bed als zitkamer gebruikt.
De nacht was

hobbelig, met veel stilstaan en zacht doorkachelen, maar de ochtend maakte een hoop goed. De trein reed door prachtige natuurgebieden waarbij we van het ene prachtige uitzicht in het andere belandden.
Terwijl Stef rustig zat te roken op het trapje tussen de wagons in, was het toch even schrikken toen de trein over een gammel bruggetje reed en we zo 60 meter de diepte in keken zonder houvast.

Na 14 uur kachelde de trein station Chang Mai binnen. Bij het hotel hebben we een scootertje gehuurd en zijn we 's avonds richting de zondagsmarkt gegaan. Het marktje was een kilometer of vier lang, retedruk en aan beide kanten volgestouwd met kraampjes welke ongeveer allemaal het zelfde verkochten. Tussen de duizenden bezoekers was het midden van het gangpad bezet met 'artiesten'. Rijen met blinde straatmuzikanten, Thaise dansmariekes, downies die aan het hoelahoepen waren en nog meer klotemuggen. Zoveel dat we ergens een 7-eleven in zijn gevlucht en het gekochte potje muggenspul in de winkel meteen al weer leeggesmeerd hebben.

De volgende ochtend bracht het scootertje ons rond in de omgeving van Chang Mai. Op naar de top van de berg waar de mooiste tempel van de regio staat. ( we zullen de namen van de tempels achterwege laten, de meeste zijn toch namen met heel veel rare letters achter elkaar waarvan de volgorde toch niet te onthouden is). Zelfs toen was de top nog niet bereikt en moesten we eerst nog 300 traptreden omhoog; best lekker voor 2 van die 'backpackers' die niet bepaald in vorm zijn...

Onderweg zijn we trouwens nog een waterval tegengekomen waar heel Koh Phangan nog wat van kan leren. Bijna onder aan de berg zijn we gestopt bij de plaatselijke dierentuin. Niet bepaald dezelfde beestjestuin zoals we gewend zijn: hier hebben ze de schapen en geitjes achter zesdubbele hekken verstopt, terwijl je de nijlpaarden gewoon kon voeren en aaien.
Onderweg naar de pinguïns kwamen we Bambi nog tegen op straat. Het beestje was over de omheining van der verblijf heen geklommen en zelf op pad gegaan!

Al met al dus een bijzonder dagje dierentuin gevolgd door een avondje muay Thai.
Het 'national Boxing stadium' bleek niks meer dan een groot vervallen hok met een boksring, 400 zitplaatsen en minimaal 15 barretjes. De eerste wedstrijdjes waren vrouwen en kleuters die elkaar de hersens insloegen, waarbij knietjes en elleboogjes op het hoofd gericht de normaalste zaak van de wereld waren. Uiteindelijk gevolgd door het 'main event' waarbij een Duitser een iets te dikke Thai alle hoeken van die ring heeft laten zien.

De volgende dag zijn we naar het Elephant Nature Park gegaan. Een park waar olifanten worden opgevangen nadat ze gered zijn van de straat of bosbouw. Stef was de hele nacht ervoor stikzenuwachtig omdat we al wisten dat er babyolifantjes waren en dat we olifanten mochten wassen.
Het klopt: ze waren er wel, maar je mocht niet bij ze in de buurt komen omdat mama olifant dan wel eens boos zou kunnen worden. Ook het wassen moesten we uiteindelijk met een korreltje zout nemen. Het van een afstandje olifanten natgooien met een emmertje voldeed niet echt aan het verwachtingspatroon.
Dit wil niet zeggen dat het geen fantastische ervaring was. Integendeel, de olifanten daar worden op een geweldige manier verzorgd en geholpen met hun trauma's.

De vrouw die het park heeft opgezet, Lek, is als Tarzan. Ze leeft echt samen met en voor de olifanten. Dit werd meteen duidelijk toen we bij de rivier naar de badderende olifanten stonden te kijken. Toen ze aankwam wandelen kwamen de olifanten meteen op haar af. Waar wij op een afstandje bleven werd zij omringt door de olifanten die haar meteen in bescherming namen. Echt heel bijzonder om te zien.

Ondertussen hadden we besloten dat we vanaf hier voor de verandering maar weer eens terug zouden gaan naar Bangkok en vanaf daar dan door naar Myanmar. De eigenlijke planning was om het via Chang Rai te doen, vanaf daar was het maar een klein stukje richting Myanmar en konden we makkelijk de grens over. Het was inderdaad allemaal waar. Het enige stukje van het verhaal wat we gemist hadden was dat je alleen naar dat grensdorpje kon en verder het land niet in mocht vanwege de burgeroorlog. Jaja we weten het, we zijn goed voorbereid.

Daarom besloten we ook om een dagtocht te maken in plaats van door te reizen naar Chang Rai. Chang Rai is nog wat kleiner dan Chang Mai en daar was al niet heel veel te doen. De dagtocht betekende 600km rijden en stoppen bij de highlights. De witte tempel en de golden triangle ( het drielandenpunt tussen Thailand, Myanmar en Laos) in Laos hebben we een halfuurtje rondgewandeld, cobra whisky gedronken en voor 75cent een pakje nepmarlboro's gekocht. Na een korte stop bij de bewuste grensovergang tussen Thailand en Myanmar zijn we richting de Karen bevolking gegaan.
Dit zijn de traditionele Longnecks. Vrouwen en meisjes met grote gouden ringen rondom hun nek. Vanaf 5 jaar oud krijgen de meisjes ieder jaar extra ringen, de oudere vrouwen hadden wel 30 centimeter gouden ringen rond hun nek geknoopt. Het was wel aapjes kijken. Na het betalen van entree kon je een rondje lopen tussen de kraampjes waar de vrouwen probeerden hun zelfgeweven sjaals te verkopen.
Maar ondanks dat was het wel erg bijzonder om te zien en zeker de moeite waard.

Na een nachtje Bangkok zijn we naar Myanmar vertrokken. Mandalay Airport in centraal Myanmar. Sjezus, wat een hitte. En het eerste half uur hebben we geen huis gezien. Wel tempels en pagodes. En niet een paar. Maar echt honderden. Op iedere hoek van de straat, of halverwege, of op een berg, of onder aan de berg, of in de tuin, of naast een andere, of.... Overal eigenlijk! En ze hebben nog een hobby hier: toeteren! Naar alles en iedereen. Ze toeteren om aan te geven dat ze eraan komen of er langs willen. Dat je op moet passen of gewoon omdat ze zin hebben om te toeteren.. De hele dag door en de hele reis lang. Dit komt waarschijnlijk doordat deze mafkezen hier zowel rechts rijden als rechts de auto besturen... Ik weet niet of ze hier een APK keuring hebben, maar waarschijnlijk wordt je auto alleen afgekeurd als je toeter het niet toet.. Euh doet!

Toen de bus stopte in Mandalay, dachten we dat we in een verre buitenwijk waren beland. Vervallen hutjes aan de kant van de weg, de weg zelf was half weg en half zandpad, vuilnis hoopte zich op aan de straatkant. Dit was 79th street! Maar 79th street was ook de straat van ons hotel en dat was toch echt midden in het centrum.
Dit was het centrum van Mandalay. Een hele bizarre gewaarwording. Hier doet echt helemaal niks westers aan. Ons hotel had een Engelse naam, maar voor de rest hebben we zo goed als geen Engels woord gezien. Ze gebruiken hier alleen maar rare lettertjes. Alle letters zijn een soort rondjes, met een open stukje aan de boven-, onder- of zijkant. Of met streepjes er door heen. Niet heel duidelijk dus!

Onze avondwandeling was een avontuur op zich. Geen straatverlichting, dus pikkedonker. De zoektocht naar een winkelcentrum veranderde in een soort nachtsafari door de stad. De spoorlijn die ons scheidde van het winkelcentrum had minder overgangen als we graag gewild hadden. Uiteindelijk belandde we via een pikdonker straatje en een krottenwijk bij een overgang. Nou niet echt een overgang, maar er stond geen hek dus je kon oversteken. De meeste inwoners van deze wijk hadden de rails omgetoverd tot zithoek en keken ook raar op toen we door hun 'woonkamer' wandelden.
Na een kort bezoek aan het winkelcentrum, waar we waarschijnlijk de eerste blanken ooit waren, zijn we aan de terugtocht begonnen! Een heel avontuur. De overgang welke we op de heenweg gepakt hadden was nergens meer te bekennen en toen we uiteindelijk via het station probeerden over te steken kwamen waarschijnlijk in het meest pure Myanmar terecht. Honderden mensen, veelal hele gezinnen lagen op de perrons te slapen. Van baby'tjes tot bejaarden, terwijl de helft van de mannen op een mega flatscreen tv van een kroegje Engels voetbal aan het kijken was. Dit terwijl ook hier de rails als bankstel diende.

De volgende dag hebben we een guided-tour geboekt. De hele dag met een Birmees en zijn taxi op pad. eerst een rondje met allerlei ambachten. Sjaals weven, goud tot bladgoud slaan, houtsnijden en muurkleden borduren. Stuk voor stuk karweien waar men soms wel een hele maand mee bezig was om 1 product af te krijgen.
Volgende stop was een tempel. Eentje waar het eerder platgeslagen goud op de Buddha geplakt kon worden. Deze Buddha is de laatste 15 jaar een aardig stuk dikker geworden van puur goud. Wat overigens alleen mannen op de Buddha mogen plakken.

Wij denken stiekem dat vooral wij gezien werden als de attractie van de tempel: om de paar minuten kwam er wel iemand vragen of ze met ons op de foto mochten. Bij Stef stond op een gegeven moment een wachtrij met allemaal jonge meisjes in schooluniform.

Na een volgende ronde tempels en pagodes kwamen we aan bij de lunchpauze van de monniken, die gaan 's morgens vroeg op pad om eten voor de lunch te verzamelen. We hebben ze ook gezien bij ons hotel. In een lange rij lopen de monniken langs de buurvrouw, die staat buiten met een grote kom met rijst en geeft iedere monnik in de rij een schep. Die monniken verzamelen zich vervolgens bij een hele grote eetzaal. In twee enorme rijen schuifelen ze langzaam richting die zaal waar ze met 1200 tegelijk gaan eten.

's Middags zijn we nog met paard en wagen op pad geweest om vervolgens te eindigen bij een enorme houten loopbrug over de rivier. Ruim 1.2 kilometer lang gebouwd van gammele en ongelijke houtjes. Prachtig om te zien, iets minder om erover heen te lopen.

Dat gold trouwens ook voor de boottocht over de rivier naar Bagan. Het tempeldorp van Myanmar. De boottocht duurde negenenhalf uur en eigenlijk was de hele route het uitzicht ongeveer hetzelfde. Achteraf bleek dat we de route per bus binnen de helft van de tijd en voor een kwart van het geld konden doen; de terug reis manier was dus al bekend..

Bij aankomst bleek Bagan redelijk overstroomd. Een van de zeldzame buien had de straten in kleine riviertjes veranderd en ook bij het hotel leek de wandeling van receptie naar de kamer meer op een pootjebaadwedstrijd.
Aangezien Myanmar in alles goedkoop is behalve in hotels, kozen we voor het goedkoopste hotel met zwembad. En dat is echt geen overbodige luxe wanneer de temperatuurmeter richting de 40 gaat.
Dat was een aangename meevaller. Het hotel was aan het veranderen van een goedkoop hotel met zwembad naar een luxe resort met alles erop en eraan.

De volgende ochtend hebben we allebei een e-bike gehuurd en zijn we op pad gegaan. 4000 tempels en pagodes moesten er afgestreept worden. En we zaten er middenin.
Zo'n e-bike is een stille scooter met trappers en zonder vering, niet heel ideaal voor de zandpaadjes die je van tempel naar tempel brachten.

Het overall plaatje was prachtig, maar bij tempel 347 waren we het wel een beetje beu. De behoefte om iedere tempel binnen te wandelen was ondertussen wel gevlogen. De drang naar het zwembad daarentegen werd alleen maar groter. Een graadje of 42, strakblauw en met zonder wind droegen er wel aan bij.
Zo gezegd, zo gedaan; laat het toevallig zo zijn dat het zwembad al was geüpgraded naar de luxe versie. Hier hebben we een paar heerlijke dagen doorgebracht.

1 van de minst leuke dingen van deze reis is dat we helaas niet overal bij kunnen zijn. Het missen van Maythe's verjaardag en welkomstfeest is zo'n ding. Het thuisfront had gevraagd of we een filmpje voor Maythe wilden maken zodat we het toch een beetje mee konden maken. Toen Marly en Christophe ons vertelden dat er een boek zou zijn waar iedereen zijn of haar wensen voor Maythe in kon schrijven, zijn wij op zoek gegaan naar alle lokale manieren die we konden vinden om Maythe geluk te wensen. Wat bijna onmogelijk bleek te zijn, was het stukje film wat we voor Maythe hadden gemaakt richting België te sturen. Dit duurde ongeveer een halve dag. We hadden in dezelfde tijd ongeveer heen en weer kunnen vliegen om er bij te zijn, want ohh wat hadden we dat graag gedaan.