Bangkok, Siem Reap, Phnom Penh, Kuala Lumpur

Na het avontuur in Myanmar zijn we weer terug naar onze Aziatische thuishaven gegaan. In plaats van een korte stop over hebben we gekozen voor twee extra nachtjes in ons vertrouwde hotelletje om de volgende dag de Bridge over the River Kwai te bezoeken. Een stukje Nederlandse historie in de binnenlanden van Thailand. Tijdens de tweede Wereldoorlog werden Nederlandse gevangenen gedwongen om 16 uur per dag dwangarbeid voor de Japanners te verrichten om aan de brug en spoorweg te bouwen.
Nadat we eerst een begraafplaats hadden bezocht waar meer dan 3000 Nederlanders begraven lagen en een bezoek aan het plaatselijke museum waar ze met een soort papier machee poppetjes in de daadwerkelijk gebruikte voertuigen hadden gepropt zijn we naar de daadwerkelijke brug gegaan. Een interessant stuk historie wat redelijk teniet werd gedaan door een felgekleurd toeristisch treintje wat over de brug heen en weer bonjourde.

De treinrit over dezelfde 'dodenspoorlijn' was indrukwekkender, misschien niet om de historische waarde, maar zeker wel om het uitzicht en de route over de oude houten bruggetjes welke tegen de rotswanden aangebouwd waren.
Na deze historische bezichtigingen was het tijd voor luchtigere zaken. Een bezoek aan een waterval, we verwachtten er niet al teveel van. Zeker na onze bezoekjes aan de watervallen van Koh Phangan en het feit dat we ergens aan een doorgaande weg stopten.
Blij verrast waren we dus toen we vele lokale mensen in het water onder de waterval zagen spartelen. Terwijl wij even later over de spekgladde stenen voorzichtig omhoog klommen rende de lokale jeugd ons aan alle kanten voorbij om zichzelf vervolgens vanaf een meter of 6 in de ondiepe plomp te gooien.

Na deze dag konden we met een goed gevoel op weg naar ons nieuwe avontuur: Cambodja!

Na een vlucht van nog geen uurtje landden we in Siem Reap, een dorpje in het noorden van Cambodja wat bekend was om de Ankor Wat tempel. De tempel die op de Werelderfgoedlijst staat en dus zeker gezien moest worden. Nadat we ons stempelboekje weer verder hebben laten vol stempelen konden we het land binnen. Daar stond ie dan: een ielig mannetje met een grote grijns op zijn gezicht en een papier met 'Miss Stephanie op 't Hoog'. De grijns werd nog groter toen die dikke en die blonde op hem af kwamen stappen.
Hij stelde zich voor als Samuth, de huischauffeur van het hotel!
We liepen naar de parkeerplaats vol dikke auto's, tussen al het

moois stond 1 scooter met een veredelde aanhanger. Drie keer raden waar wij mee naar het hotel mochten! Na de scooterkoets bestegen te hebben werden we in een kwartiertje naar het nieuwe hotel gebracht.
We waren pas de vierde gasten en dat was aan alles te merken. Ik weet niet of het heel normaal is, maar we hebben standaard onze slippers voor de ingang laten staan. En niet alleen wij, maar ook de receptionist, eigenaar, kinderen en rest van de familie van de eigenaar, de schoonmakers en hun familie en het andere stel wat ergens ook een kamer in het hotel had weten te bemachtigen deden hetzelfde.
Siem Reap zelf was top. Het was toeristisch georiënteerd, erg klein en erg lokaal. Naast alle restaurantjes en tuk tuk chauffeurs in het centrum zat je binnen 5 minuten in de buitenwijken waar je de echte lokalen zag.

We waren in Siem Reap en moesten natuurlijk naar Ankor Wat. Alsof we nog niet genoeg tempels hadden gezien in Thailand en Myanmar... ;-)
Als extraatje werd ons verteld dat het mooiste moment om te tempel te bewonderen bij zonsopkomst was. Na akkoord te waren gegaan vertelde Samuth ons dat hij ons rond 4:45u op zou komen halen!!!
Omdat het ongeveer midden in de nacht was verwachtten we dat het niet heel druk zou zijn. Helaas dachten 2500 Chinezen en andere fototoeristen er precies hetzelfde over. Iets wat resulteerde in een enorme drukte bij een iets te kleine plomp voor de tempel zonder zonsopkomst omdat het stikbewolkt was.
De meeste mensen hebben er ongeveer drie dagen voor nodig om alle tempels te bezichtigen maar wij hadden het na zo'n vier uur het hele lijstje afgestreept.

De dag van vertrek hebben we nog een tocht geboekt naar de water village. Een dorp met 4000 inwoners wat in het regenseizoen helemaal onderstroomt en waar de meeste huizen drijven tussen de huizen welke op palen gebouwd zijn. Die huizen steken er tijdens het droge seizoen bovenuit terwijl de 'woonboten' een paar meter lager op het droge liggen. Een prachtig gezicht om te zien hoe mensen met weinig heel erg gelukkig en tevreden zijn.
We genoten enorm van Siem Reap, van de lokale bevolking, de sfeer die er hing en het dorpje zelf. We konden ook niet wachten om meer van Cambodja te zien.

In het kader van 'we zijn backpackers' hebben we een bus, jaja een bus, naar Phonm Penh geboekt. Wel zo'n luxe, met van die dikke fauteuils, waarmee we in 4 uurtjes naar het zuiden van Cambodja gebracht zouden worden.

Toen er rond middernacht enkel een berg lokale mannen en vrouwen in de zeikende regen op de bus stonden te wachten hadden we onze eerste bedenkingen moeten krijgen. Toen er een of andere afgekeurde ouderwetse BBA bus stopte en er diverse scooters in het laadruim werden gedonderd wisten we het zeker. De stoeltjes waren nog kleiner dan die van een kinder draaimolen en in plaats van vier uurtjes asfalt werd het 9 uur over een zandpad met een bus zonder vering. Vervolgens werden we na deze 9 uur durende hel ergens aan de rand van de hoofdstad in een verlaten loods gedumpt, hebben we ons letterlijk en figuurlijk door een tuktuk chauffeur bij ons hotel laten afzetten en kon het echte avontuur beginnen... De rest van de hel die Phnom Penh heet.

Mensen waren onvriendelijk, overal was het mega smerig, overal waren er bedelaars die gewoon aan je tafel bleven staan, kinderen die midden op straat 'naar het toilet' gingen, kindzwervers die door jouw gegeven drinken voor je neus leegkieperen, omdat ze Spa rood toch niet zo lekker vinden als gedacht en als toetje een paar snotjong op een scooter die bij Steph der tas van der schouder hebben proberen te trekken. Gelukkig had Steph hem zo goed vast dat de tas alleen kapot was en niet gejat. Topstad hoor, dat Phnom Penh.

Was er dan niks goed? Gelukkig wel. We hadden een perfect hotel met nog betere sushi en (eigenlijk is goed het verkeerde woord) we hebben een dag gespendeerd aan de Killing Fields en het oude regime van de Khmer Rouge. Het communistische regime onder leiding van Pol Pot wat in enkele jaren tijd meer dan een derde van zijn eigen bevolking uitmoordde.

De Killing Fields waren echt fascinerend om te zien, om het verhaal te horen van wat er in die tijd daadwerkelijk is gebeurd. Samen met het museum wat in de S21, de zwaarst beveiligde, gevangenis gevestigd is gaf het echt een beeld van wat er zich allemaal heeft afgespeeld. Wat het echt indrukwekkend maakte was het feit dat je op het terrein rond kon lopen en een Nederlandse audio gids had die alles in perfect Nederlands kon vertellen.

De volgende morgen waren we blij dat de tuktuk ons richting vliegveld kon brengen om zo te beginnen aan een nieuw en hopelijk beter hoofdstuk: Kuala Lumpur

Vanaf het begin dat we landden op Kuala Lumpur was alles anders. Het soort Azie wat we kenden van de afgelopen anderhalve maand veranderde ongeveer direct in een modern Europees gebeuren. We landden op een spiksplinter nieuw vliegveld en waren binnen enkele seconden door de douane. Nadat we onze tassen hadden opgehaald, hadden we tickets gekocht voor de express trein die ons met een rotgang in het centrum van Kuala Lumpur af zou zetten.

Die rotgang veranderde echter in een excuus dat de trein niet reed, omdat de bliksem in de stoomleidingen was geslagen. Een andere manier vinden dan maar. Toevallig stond er voor ons een jongen die, na zijn discussie met het trein-loket-meneertje, vroeg of er iemand was die een taxi naar het centrum wilde delen. Toen hij vertelde dat het ongeveer even duur was als de trein was de keuze best snel gemaakt.
Toen we even later vroegen waar hij vandaan kwam, bleek dat Yorrick een Limburger was welke al drie jaar in Kuala Lumpur woonde. Ons hotel was puur toevallig ook nog eens het gebouw waar hij de eerste twee jaar van zijn Kuala Lumpur leven had gewoond. Hij kon de taxichauffeur dus precies vertellen waar we heen moesten en hadden afgesproken hem de volgende dagen nog een paar keer te ontmoeten om ons wat van de stad te laten zien.
Nadat we de volgende dag door de stad hadden gedwaald en van winkelcentrum naar gebouw en van gebouw naar winkelcentrum (met indoor achtbaan langs de mc Donalds) waren gestruind kwamen we toch echt tot de conclusie dat Kuala Lumpur in de verste verte niet leek op al het andere Azie wat we hadden gezien tot zo ver.
Alles was dubbel zo duur, tien keer moderner en tig keer beter georganiseerd.
Omdat we bang waren dat we misschien wel wat over het hoofd hadden gezien zijn we als echte toeristen op een hop on hop off bus gestapt en hebben we een ronde stad gedaan. Gelukkig kwamen we toch plekken tegen die echt op Azie leken. Eten op straat, kleine winkeltjes, veel spleetogen en volgepropte flatgebouwen met enorme wasrekken vol met kleren over de reling van de minibalkonnetjes.
's Avonds zijn we op uitnodiging van Yorrick en Chris naar Helipad gegaan. Een skybar boven op een gebouw tussen de Petronas- en KL tower in. De eigenaren hebben waarschijnlijk gedacht dat het uitzicht op het voormalige helikopterplatform al mooi genoeg was, want het terras meubilair bestond uit keukentrappen en roestige bijzettafeltjes voor in een oude keuken. We moesten ze toch gelijk geven. Het uitzicht was adembenemend en zeker tijdens zonsondergang helemaal fantastisch. We hebben nog wat tips and tricks meegekregen voor de volgende dag nadat we de uitnodiging voor de travestietenshow in de gaybar hadden afgeslagen.

Een van de tips was een bezoek aan Batu Caves buiten de stad. Een tempelcomplex van de hindoes. Haha, weer een tempelcomplex, maar deze was gelukkig anders. In plaats van een bont versierd gouden gebouw met een berg boeddha's was dit een grot halverwege een berg vol met enthousiaste apen op de trappen. De tempel stelde op zich niks voor, maar de zwierende apen op en om ons heen waren briljant.
Ook vandaag waren we weer uitgenodigd bij Yorrick en Chris. Ze hadden een appartement net buiten de stad met een infinity pool op de 40ste verdieping. Wat een fantastisch uitzicht was dit. Zeker toen het na anderhalve minuut badderen ineens pikdonker werd en de bliksemschichten om ons heen sloegen.
De volgende dag was voorlopig al weer onze laatste in Kuala Lumpur. Vanaf KL zouden we naar ons nieuwe avontuur Australie gaan. We hadden wel een fantastische afsluiting van deze citytrip. Vijf minuten van het vliegveld ligt Sepang, het nationale race circuit van Maleisie. En laat nu precies een paar uur voor onze vlucht de moto GP zijn. We hebben de goedkoopste kaartjes op de kop getikt, onze tassen gedropt op het vliegveld en ons tussen 200 anderen mensen in een bus gepropt.

Nadat we in taggenenvijftig graden een plaatsje vol in de zon hadden gevonden kon het feest beginnen. Omdat we alleen de naam Valentino Rossi kenden en er toch echt drie races waren, hebben we bij de eerste 2 races maar kleurtjes gekozen. De eerste ronde waren we voor de groene meneer op zijn snelle brommert en bij de tweede hebben we gekozen voor meneer in het feloranje pak met bijpassende butsmuts.
De laatste race wisten we voor wie we moesten zijn. Net zoals ongeveer 80% van het publiek waren we voor 'The Doctor'. Alleen had meneer besloten dat hij vandaag maar eens het meest onopvallende pak aan zou trekken wat ie in zijn kast had hangen. Maar man, man, wat een fantastische ervaring was dat.

Na de race zijn we op ons gemak naar het vliegveld gegaan, tijd zat. Rustig eten, drankje doen, bah vies eten, naar een nieuw restaurant, flesje drank voor Australie en ja hoor: Final Call voor vliegtuig naar Melbourne. De traditie blijft in ere!! Officieel bij de helft van de vluchten de last call gehaald.