Melbourne, Sydney en Perth

Melbourne, Sydney en Perth (Australië)

Na onze Aziatische avonturen werd het tijd voor een andere manier van cultuur en leven. Na het onderhandelen over tuk tuk prijzen, tempels kijken, rijst eten en op de foto gaan met wildvreemden, gewoon omdat je blond of groot bent, was het nu tijd voor dat grote eiland op het zuidelijk halfrond wat ergens tussen Nieuw Zeeland en Fiji in de oceaan dobbert. Het eiland waar 'hee-eindelijk-begint-de-zomer-feestjes' worden gevierd rond het begin van december en waar de kerstman in z'n korte broek over het strand banjert.
Als Sinterklaas in Australië gevierd zou worden, waren niet alleen de pieten maar ook de Sint donkerbruin tot zwart van de zon, zou je meteen ook een stuk minder gezeik hebben over de kleur van de hulpjes van onze goedheiligman.

De eerste stop werd Melbourne. We gaan op familiebezoek, een beetje last minute, want we hebben vorige week via Facebook Mitch gezegd dat we naar Australië kwamen en gevraagd of er heel toevallig nog ergens een bedje vrij was. Natuurlijk was dat het geval en het was zelfs een must om in huize op 't Hoog te komen logeren.

Na onze fantastische vlucht (fucking krap), kwamen we aan in een heerlijk klimaat (fucking fucking koud) en was bijna alles gratis (fucking fucking fucking €30,- voor 10 minuten bus). Dit was ongeveer alles wat we niet meer gewend waren van die 6 weken Azië. Eigenlijk was deze cultuurshock nog groter dan die van Nederland naar Bangkok. Na aankomst op het station in Melbourne city veranderde dat gevoel gelukkig meteen. Mitch stond ons al lachend op te wachten om ons naar ons nieuwe 'thuis' voor de komende tijd te brengen.
Eenmaal daar begon het echte thuisgevoel meteen: hier is de koelkast, daar de glazen en bestek en verder kan je in deze keuken ongeveer alles vinden wat je kan eten. Verder is dat de hond, Guz, en daar staat de bank waar je heerlijk tv kan kijken. Eigenlijk stom om te zeggen, maar als je al een tijd van huis bent is het echt een heerlijk gevoel om op de bank te ploffen en een kansloze aflevering van Geordie Shore te kijken. Zeker met die bruine boterham met kaas die we in de keuken bij elkaar hadden gevonden. Toen vervolgens Guz ook nog eens het idee had van: ik kan mooi tussen die 2 mensen in gaan liggen was het thuisgevoel wel behoorlijk perfect. Hadden we al gezegd dat het fucking koud was hier? Een graad of 16, das minder dan de helft van wat we de laatste weken gewend waren.
De volgende dag heeft Mitch voor tourguide gespeeld. Eentje die niet helemaal weg wist in eigen stad, maar na een aantal keer links en rechts, voor en achter door elkaar gehaald te hebben, heeft hij toch veel van Melbourne laten zien. Het uitzicht over de stad vanuit een glazen kubus welke op de tachtigste verdieping van de Eureka tower een meter of vier uit de gevel schoof, een rooftopbar in de winkelstraat en de Ponyfish. Een bar rondom een pilaar van de brug op de rivier, wat een toplocatie was dat.

De dagen erop hebben we vooral heerlijk ontspant. Lekker door de stad gesjouwd, op de bank gelegen, uit eten gegaan, nog maar een keer naar de Ponyfish en samen met Jos naar een wedstrijd van het nationale rugbyteam geweest. Niet dat we er heel veel van begrepen, maar briljant was het wel om te zien.
Wat ook briljant was, was ons dagje St. Kilda. Een gedeelte van Melbourne waar de stad is veranderd in een heerlijk surf-paradijs. Met pinguïns, jaja.. Pinguïns! Die beesten hebben besloten dat ze geen sneeuw of ijs nodig hebben, maar dat een stukje surf-paradijs ook prima was om te leven.
Wat vooral op viel in Melbourne was dat het zo ongelofelijk relaxed was. Een megastad waar iedereen alles op z'n elfendertigste deed. Ook zichzelf kleden. Als je deze mensen in Nederland zou laten rondlopen, dan lopen ze allemaal voor lul. Hier niet, hier is het de normaalste zaak van de wereld om zuurstokroze sokken te combineren met een groene broek, paars truitje en een arm, been of rug vol met getatoeëerde pizzapunten, lipstift en finding nemo's. Wel zo makkelijk als je 's morgens niet weet wat je aan moet trekken. Behalve op 'race day'. Tijdens de paardenrennen van Melbourne trekt iedereen zijn beste pak uit de kast om zich vervolgens bij de race helemaal kachel te zuipen. Ziet er niet best uit hoor, zo een zwarte gala jurk met een getatoeëerde pizzapunt halverwege de knie.

Op zaterdag zijn we naar de op 't Hoog familie brunch geweest ter ere van Dallis haar 20ste verjaardag. Hier hebben we ongeveer de hele familie ontmoet. Prachtig om te zien dat opa en oma, zo worden ze hier ook genoemd, nog platter Gestels ouwehoeren dan dat wij af en toe gewend zijn.
'S avonds zijn we op pad gegaan met Lee. De nicht van Lien had ons uitgenodigd om wat te gaan eten en drinken. Want als we toch in Melbourne waren moesten we natuurlijk ook met deze kant van de familie op pad. Na het diner hebben we ons nogal underdressed gemengd tussen het paardenvolk wat met 1 dichtgeknepen oog de kroeg nog had weten te vinden. Na een paar biertjes en en het aanhoren van het plaatselijke zangtalent hebben we ons bedje opgezocht.
Voor maandag stond een nieuwe date met Lee, Shane (verloofde) en Adje (zoontje) gepland. We zijn naar Phillip Island gereden. Een fantastisch eiland met prachtige uitzichten en een berg beesten waar we nog nooit van gehoord hadden. Na een tour langs de kliffen, stranden en lokale fish and chips hut zijn we naar het Australian Wildlife Sanctuary gegaan. Alle inheemse diersoorten renden er vrij rond wat resulteerde in een hilarisch middagje #selfies met kangoeroes en emu's maken.

De volgende ochtend moesten we vroeg uit de veren om ons vliegtuig te halen naar Sydney. Jos wilde ons ruim op tijd wegbrengen, maar toen even later de snelweg splitste en op beide borden een ander vliegveld kwam te staan begonnen we te twijfelen. In plaats van ruim op tijd op het vooraf bedachte vliegveld werd het uiteindelijk 5 minuten te laat op het vliegveld 50 kilometer verder op. Na een stukje rennen kunnen we melden dat in de wedstrijd 'op tijd komen'-'te laat komen' de uitspelende ploeg een 3-4 voorsprong heeft genomen.

Na een kort vluchtje en een nog korter en ongeveer even duur treinreisje belandden we in ons hostel. Omdat alles knetterduur is op dit uit de kluiten gewassen Texel kozen we ervoor de douche, toilet en tv te delen met een berg 'echte' backpackers. Samen lekker liedjes zingen terwijl er eentje om een omgedraaide emmer zit te trommelen, samen biertjes drinken en samen naar de stad op blote voeten was het gemiddelde niveau. Echt iets voor ons dus. Toen even later het matras uit een grote zak met springveren bleek te bestaan en de vloer zo stevig was dat wanneer we 1 keer zouden springen we 2 verdiepingen lager weer in de receptie zouden zitten wisten we dat dit een goede keus was.
We besloten dit kamperen op het afgekeurde studentenkamertje achter ons te laten en de stad in te trekken. Dit ging vlotjes, want na de duidelijke uitleg van die gezellige mevrouw bij de balie die

fantastisch Engels praatte, wisten we meteen hoe we moesten wandelen. Zijn we sarcastisch, ja we zijn sarcastisch.
Uiteindelijk zijn we naar de haven gewandeld en hebben daar de ferry richting Manli beach gepakt. Zo konden we ons bezoekje aan het strand combineren met onze sightseeing tour op het water. Konden we ook meteen het operahouse en de harbourbridge van ons Sydney-must-see-lijstje afstrepen. Dat was meer dan de helft van het hele lijstje, want naast deze drie stond alleen Bondi beach er nog bij. Niet dat dat echt een aanrader was met deze vrieskou, maar toch.

Op Manli beach waaide het echter zo hard dat we zonder een stap op het strand te zetten de helft van de zandbak al in ons gezicht hadden zitten.
Met onze gescrubte gezichtjes zijn we vervolgens een sportcafé ingedoken, omdat de Melbourne Cup op het punt van beginnen stond. Dit is de grootste paardenrace van de hele wereld, gehouden in de stad waar we een paar uur eerder vertrokken waren.
Toen we net hadden uitgevogeld hoe het betting formulier werkte en Stef's ingeving paard nummer 5 was, begon de race en was het wedkantoor gesloten. Geen weddenschap voor ons dus, waarschijnlijk als enige in heel Australie. We snapten er geen klote van, want alle paarden en ruiters leken op elkaar. Toen die beesten 3200 meter op een ongeploegde akker hadden rondgehold werd er door verschillende mensen aardig wat rondgeschreeuwd en gejuicht. Tot onze verbazing kwam lilliputter 5 inclusief hobbelpaard als winnaar uit de bus. Tja, hadden we toch bijna miljonairs kunnen wezen als we 5 minuten eerder de spelregels van de knolhobbelcompetitie hadden uitgedokterd. Vanaf nu hebben we nog een grotere hekel aan paarden als dat we al hadden.
De volgende dagen zijn we op ontdekkingsreis gegaan door de stad. Na een aardige poos wandelen en een hele aardige niet geplande stadstour hebben we de harbourbridge beklommen, zijn we langs de haven gehobbeld, hebben we via een enorme omweg uiteindelijk Bondi beach gevonden, waar het ook ongeveer vroor en zijn we als toetje via een Chinees foodcourt in een backpackerskroeg beland waar, je raadt het al, een berg achterlijk geklede, rare, ongewassen types op blote voeten te dure biertjes dronken terwijl ze naar een vibrator-race aan het kijken waren.
Eindelijk scheen de zon op de dag van vertrek en omdat we pas 's avonds naar Perth vlogen, zijn we, na het inpakken van ons veredelde tentenkamp, opnieuw naar Bondi beach gegaan.
Terwijl we aan de rand van het ijskoude water onze handdoekjes hadden uitgespreid bekeken we de 'donkere medemens' om ons heen aandachtig, omdat deze om het half uur ijverig hun gehele torsootjes van onder naar boven inzeepten met factortje 50. Toen we net voor vertrek nog even een douche wilde pakken, snapten we met onze paarsgebakken lichaampjes pas dat het gat in de ozonlaag boven Australie misschien iets groter was als gedacht.

Na een vlucht van bijna vijf uur belandden we aan de andere kant van Australie om op bezoek te gaan bij Peter en Chelsea. Vanaf 8 november waren we welkom, dus toen het vliegtuig om 00.02u aan de grond kwam konden we wel stellen dat de timing best prima te noemen was.
Omdat het blijkbaar te lang duurde kwam Peter zelf binnen om maar eens even poolshoogte nemen. Dat is toch prachtig om elkaar dan aan de andere kant van de wereld te zien.
Na een kort ritje, een paar biertjes en een hoop geouwehoer was het voor ons ongeveer 6 uur 's morgens en tijd op een powernappie te doen. Toen om 6 uur plaatselijke tijd de zon al weer volle bak door de ramen naar binnen knalde wisten we dat het eerste nachtje Perth een korte zou zijn.
Na het ontbijt, door neef Keagan gemaakt en wat zeker door kon voor een 5 sterren de luxe versie, konden we op pad voor ons eerste dagje Perth. Wat verondersteld werd als een ochtendje koffie drinken in de vallei eindigde in een hele dag vol proeverijen. Van koffie naar chocolade en van likeur naar bier en nog meer bier. Nadat we in de Duitse biergarten het Ein Prosit luidruchtig meegezongen hebben, zijn we uiteindelijk op het balkon geëindigd met een kangoeroe op de barbecue.

Na ons nachtje 'inhaalslapen' zijn we met de trein richting Freemantle vertrokken. Freemantle is het stukje Bondi beach van Perth. Wat je natuurlijk kan verwachten van het openbaar vervoer, is dat niks fatsoenlijk werkt, zelfs aan deze kant van de aardkloot niet.
De trein had een vrije dag en dus moest een bus, met een chauffeur die iets te veel GTA had gespeeld in zijn vrije tijd, zijn plek innemen. De bus vloog alle kanten op en na een uurtje zeeziek op wielen worden stopten we eindelijk bij het gebouw waar officieel de trein had moeten stoppen.

Aangezien de markt de naam markt niet mocht dragen en het strand meer weg had van een vuilnisbelt eindigden we na niet al te lange tijd bij de plaatselijke brouwerij. Daar hadden we nog ervaring mee van de dag ervoor en konden we dus op de zelfde voet verder. Het bierproeven was hier een feestje. 11 verschillende eigengemaakte pilskes op tap en gratis proeven. Volgens ons hebben we een gezellige dag gehad.

De volgende dag begon een paar uur vroeger dan gepland. Rond een uurtje of half 7 stuiterden we op ons luchtbedje heen en weer omdat meneer 'donder en bliksem' het nodig vond om de boom in de voortuin te frituren. Terwijl de vonken uit de stopcontacten knalden en de glazen op de tafel richting afgrond stuiterden holde een halfnaakte Popeye de woonkamer in om hetgeen wat hem uit zijn schoonheidsslaapje haalde vakkundig af te maken.
Lekker op tijd uit bed dus om naar Pinguïn Island te gaan. Ook aan deze kant zijn er pinguïns, 35 graden en pinguïns. Die pinguïns zijn niet goed. Deze waarschijnlijk wel, want hoewel je een toegangsbewijs moest kopen, er honderden Japanners met hun fototoestelletje naar toe komen en dat mensen er zelfs een heel eiland naar vernoemen, hebben we op het hele godvergeten eiland geen enkele pinguïn gezien. Wel 100.000 zeemeeuwen en 1 zeeleeuw. Die lag rustig te tukken onder een rots ver weg van de plek waar de mensen hoorden te komen. Tja, hoorden te komen..

Op de laatste dag Perth zijn we nog op pad gegaan om wilde kangoeroes te spotten. Het natuurreservaat was ondertussen toegangsgeldgevoelig geworden wat van de kangoeroes veredelde huisdieren maakte. Dat mocht de pret niet drukken, zeker omdat ook de koala's en krijsende vogels nog even de natuurwandeling van de basisschoolkinderen kwamen verstoren.

Al met al kunnen we dus wel stellen dat we in 2 weken tijd meer van Australie hebben gezien dan de meeste Australiërs in heel hun leven. Dit alles met heel veel dank aan Mitch, Jos, Dallis, Simon, Dianne, Lizzy, Shane, Leann, Adje, Keagan, Chelsea en Popeye. Niet zo heel veel dank aan Het eten, drinken, hostels, stadtourtjes, Bondi beach en de trein voor het halveren van ons budget!