Wat een rotdag. Na moeilijk uit bed te komen, ging onze verschrikkelijke dag verder. Vandaag is de bom ontploft. Het begon doordat Chris tegen Laura vertelde dat wij geen goede studenten waren en nog dezelfde maken als voorheen. Het grappige is, dat wij deze fouten niet maken, maar dat wij de schuld krijgen voor fouten die andere vrijwilligers maken, of erger nog, die hij zelf maakt. Laura heeft het voor ons opgenomen en heeft hem op zijn plek gezet. Hier was hij uiteraard niet van gediend. Ook had zij tegen Judy gezegd, wat hij over ons zei en dat zij het, naast zijn werkwijze, niet eens was met de manier waarop hij ons behandeld. Chris was vandaag boos op alles en iedereen. Als hij bezoekers waren, wilde hij hen niet eens helpen. Hij liet hen slechts binnen en liet hen daarna aan hun lot over. Hij zei verder ook geen woord tegen ons. Je zou zeggen, lekker rustig, maar wij voelden ons erg ongemakkelijk met deze spanning. Hij gedroeg zich vandaag eigenlijk als een verwende, kleine prinses. Aan het einde van de dag confronteerde hij Lisa. Hij zei dat wij eerlijk tegen hem moesten zeggen als wij hem in de problemen brachten. Lisa vertelde dat wij het niet zo waardeerde dat hij ons slechte studenten noemde, na al het harde werk wat wij aan het CDR hebben geleverd. Elke dag komen wij met een glimlach op onze gezicht naar het werk, ondanks hoe we soms behandeld worden. Volgens hem heeft hij dat nooit gezegd… Na een vrij heftig gesprek, waarbij wij allebei onze mening gaven, beëindigde Lisa het gesprek en zijn wij naar huis gegaan. Een paar high-lights van de dag, wij hebben de puppy's mogen wegen en wij hebben mogen helpen bij Laura, de tandarts.

Eindelijk thuis, ging de discussie verder met Laura en Selina. Gelukkig denken wij er allemaal hetzelfde over. Natuurlijk kwam Taso ons weer bang maken, door te zeggen dat wij dringend naar het CDR moesten komen omdat Judy had gebeld. Wij zaten met een naar gevoel in onze maag op de scooter. Wij dachten dat het gesprek plaats zou vinden met Judy en Chris. Toen wij aankwamen, zagen wij gelukkig Chris zijn auto niet staan. Judy deed te poort open en eigenlijk ging het gesprek erover dat zij ons juist heel erg waardeert en wij Chris gewoon moeten negeren. Het gesprek heeft ons heel erg opgelucht. Toen wij weer naar huis gingen, was helaas Selina al met de taxi onderweg naar het vliegtuig en hebben wij geen afscheid van haar kunnen nemen. Bye Selina, we will miss you!

Vanavond hebben wij weer pasta gegeten en zullen wij de avond spenderen in de bar van Achilleas samen met Laura.