Het land dat je blijft verbazen.

Het is eventjes geleden dat ik van me heb laten horen, de laatste paar weken waren iets minder spannend. Maar gelukkig heb ik weer genoeg leesvoer voor jullie weten te verzamelen.

Zo zijn er al aardig wat ontwikkelingen met ons onderzoek (ik hoor jullie denken, dat werd tijd, maar tijd is hier niet echt een bestaand begrip). Een week na m'n vorige blog kregen we feedback op onze onderzoeksopzet. Zoals veel onderzoekers kunnen beamen gaat een onderzoek vaak gepaard met heeel veeel aanpassingen doen. Kortom, we konden weer aardig aan de slag om alle feedback te verwerken. Daarnaast hadden we nog een gesprek staan met de SGCP om alles te bespreken. Helaas, zoals we van te voren al klein beetje verwacht hadden, gooiden zij onze hele onderzoekvraag weer om. En begon de riedel eigenlijk weer van vooraf aan. Dit hele proces heeft ons ongeveer twee weken gekost, waardoor de tijd toch wel enigszins begint te dringen. Nu zouden we vandaag met de huisbezoeken starten, maar ook dit liep weer eens anders dan gepland. Na al meerdere malen contact te hebben gezocht met de SGCP kregen we zondagmiddag bericht dat maandag toch wel wat kort dag was. Het was al twee weken bekend dat we morgen wilde starten, maar goed we nemen alles hier maar zoals het komt.' Kè Garné?' zouden de Nepalezen zeggen: 'wat te doen?'

Nog een leuke Nepalese miscommunicatie ontstond toen we fietsen hadden gekocht. Dr. Ritesh had aangegeven dat het gemakkelijker zou zijn om een fiets te kopen zodat we op huisbezoek zouden kunnen gaan. Omdat de boycot van India nog steeds aanhoudt, rijden er namelijk geen auto's voor de huisbezoeken. Via de huisbaas hadden we de deal dat we drie fietsen konden kopen en hij ze voor de helft straks weer overkoopt. Mooi geregeld dachten we. Totdat het laatste gesprek bij SGCP en daar even werd medegedeeld dat een fiets niet zo praktisch was. De home visitors hebben namelijk zelf geen fiets en lopen altijd. Serieus? Hadden ze dit niet eerder kunnen zeggen? Nu hebben we dus drie nieuwe mountainbikes in de tuin staan en dat is natuurlijk wel erg zonde. Daarom maken we er maar het beste van en gaan we naar zoveel mogelijk plekken op de fiets. En ja fietsen was best even eng in het begin. Al die keren dat ik voorin bij een taxi heb gezeten, had ik er niet aan moeten denken om hier te moeten fietsen! Maar op hoop van zegen gingen we toch maar op pad van Patan naar Kathmandu. Omdat ik de bijnaam ‘de navigator’ heb gekregen (ik blijk nog best een aardig richtingsgevoel te hebben voor een vrouw), mocht ik voorop fietsen. De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik niet echt een held ben in fietsen en dat verkeersregels niet aan mij besteed zijn. Laat het nou net zo uitkomen, dat er in Nepal geen verkeersregels bestaan! Beetje links, beetje rechts, beetje midden op de weg, het maakt niet uit. Iedereen rijdt om en langs elkaar heen en zolang je voor je kijkt kom je een heel eind. Invoegen is gewoon gaan met die banaan, dus dat zorgt nog wel eens voor bijna aanrijdingen en acute rem taferelen.

Gelukkig zijn we nog heel en worden we er steeds behendiger in.

Naast het onderzoek, hebben we gelukkig ook nog tijd gehad voor wat leuke dingen. Zo zijn we, om even weg te zijn van alle drukte, viezigheid en primitiviteit, opzoek gegaan naar wat meer "westersheid". Onze boekjes vertelde dat je in de wat luxere hotels gebruik kon maken van het zwembad. Uiteindelijk konden we, tegen flinke betaling, in het Anapurna hotel terecht. Westers was het hier zeker. Het was er heerlijk rustig en we hadden het hele zwembad voor ons alleen. Hoewel de meeste Nepalese ons voor gek verklaren om met 25 graden te gaan zwemmen, vonden wij het perfect!

Verder zijn we naar Chitwan geweest. Dit is het oudste en grootste nationale park van Nepal. Het park staat vooral bekend om zijn Indische neushoorns en Bengaalse tijgers, de moeite waard leek ons zo.
Via Madan hadden we een mooi all-inclusive reisje geregeld, een busreis, twee overnachtingen met eten en allerlei activiteiten. De busreis was zoals gewoonlijk weer een 6 uur lange hel. Dit keer hebben we zelfs een uur stil gestaan in de rij voor de benzine. Om vervolgens de hele rij voorbij te rijden en vooraan aan te sluiten, Nepalese logica...
Eenmaal aangekomen in ons hostel, werden we hartelijk ontvangen en konden we meteen aanschuiven voor een drie gangen lunch. Vooraf

tomatensoep met een verdwaalde insect voor Judie. Vervolgens iets van pasta en als klapper op de vuurpijl custard waar je lepel rechtop in bleef staan, een echte aanrader.
Na deze heerlijke lunch kregen we een rondleiding door het olifanten park. Aan de ene kant leuk om te zien, maar veel olifanten zaten vast aan kettingen, dat geef toch een beetje een wrang gevoel. Volgens onze gids waren ze aan het "dansen", maar ik interpreteerde het toch echt dat ze probeerde van die kettingen af te komen. Na de olfianten hadden we de eerste krokodillen gespot langst de oever en veel soorten vogels en planten gezien (ik word nog eens een echte natuur liefhebber).
's Avonds was er nog een culturele tocht. Alle toeristen uit Chitwan kwamen samen in een grote zaal, waar Nepalese dans- en zang (a.k.a. schreeuw) voorstellingen werden gegeven en een vent in een pauwkostuum een dansje deed. Een beetje lachwekkend was het wel.

De volgende ochtend gestart met een heerlijke rijstenp(dr)ap. Waarna onze kanotocht over de rivier begon. Door het roeien ben ik best gewend in een boot te zitten, maar niet in een gammele kano, met Nepalezen die niet stil kunnen zitten in een rivier vol met krokodillen. Ik zat dus niet heel erg op mijn gemak laat maar zeggen. Onderweg wel veel mooie vogels en krokodillen gezien. En als klapper op de vuurpijl, kwam er opeens een mega neushoorn naast ons uit het water zetten! Super gaaf om van zo dichtbij te zien. Minder gaaf dat iedereen in de boot zich begon om te draaien, waardoor ik bijna in het water lag.
Na deze gammele kanotocht overleefd te hebben, gingen we naar het volgende avontuur: lopend de Jungle in. Hier kreeg ik toch wel een beetje de kriebels van, zeker omdat ze vertelde dat er nog niet zo lang geleden iemand was aangevallen door een tijger. Het blijft de vraag of dit een fabeltje was of niet natuurlijk, maar je loopt toch niet echt fijn door die bushbush. Gelukkig hebben we alleen veel herten, zwijnen,

pauwen en jakhalzen gezien.
Na dit keer wel een echt lekkere lunch, gingen we op Jeepsafari. Onze gids vertelde al dat er de kans was dat we niet veel zouden zien, dus ik was al voorbereid op een rustig tochtje. Maar het viel alles mee, apen, roofvogels, herten, zwijnen en krokodillen kwamen voorbij. En, lucky us, na een korte stop reden we een een bocht om waar midden op de weg een neushoorn rustig stond te eten. Nu hadden we ook nog eens mazzel dat onze jeep voorop reed. Bij 20 m afstand vond ik het al geweldig, maar de jeep bleef maar doorrijden tot we op 5 m afstand stonden en het toch best een beetje eng werd. Indische neushoorns zijn echt lelijk van dichtbij! En deze zag er ook niet erg blij uit, omdat hij met zijn oren aan het klapperen was. De gids vertelde als we deze neushoorn lopend tegen waren gekomen, we dan de eerste en beste boom in hadden moeten klimmen. Gelukkig verliep de rest van onze safari rustig.
De volgende ochtend zijn we om 6 uur nog wezen vogels spotten. Niet echt mijn ding zeg maar, een uurtje extra slaap had ik ook niet erg gevonden. Na het vogels spotten zat het jungle avontuur er wee rop.

Afgelopen week was er het zogeheten 'Jazzmandu' in Kathmandu en omstreken. Dit is een jaarlijks jazzfestival met allerlei optredens op verschillende plaatsen. Wij hadden kaartjes weten te bemachtigen voor de finale bij 'Yak en Yeti'. Aan de naam zou je het niet echt afleiden, maar dit schijnt de 'crème de là crème' te zijn onder de hotels in Kathmandu. De onderkant van de taxi werd zelfs met een spiegeltje gecontroleerd bij de ingang (net of drie schattige meiden ook maar iemand kwaad zouden willen doen). In de tuin van het hotel stond een podium met daaromheen vele eettentjes en vuurkorven. Het was een hele gezellig avond met lekker eten en verrassend goede muziek.
Naast Jazzmandu, vond deze week ook een ander belangrijk festival plaats: Tihar. Tihar is het festival van het licht. De eerste dag eren ze de kraaien, de volgende dag de honden (best apart, want het rest van het jaar behandelen ze de honden als uitschot), de derde dag de koeien (die eren ze dan weer altijd, raar volk die Nepalezen), de vierde dag eren ze een aantal goden en de laatste dag eren de zussen hun broers. Voor dit laatste waren wij uitgenodigd bij de familie die in onze tuin woont. De grond werd versierd met kleuren poeder en steentjes in de vorm van bloemen. Daarop werden vier schalen gezet met eten. De twee broers gingen voor de vier schalen zitten terwijl de zus een cirkel met water en een met olie om ze heen maakte. Daarna werden ze wel 10x gezegend op allerlei manieren en kregen ze een kleuren tika. Achter het hele gebeuren zit het verhaal van een zus die haar broer van de dood wilde redden. Ze voerde een ritueel uit, waarbij de goden alleen haar broer mee mochten nemen wanneer een walnoot water op zou nemen en de gedroogde bloemenkrans zou verwelken. Clou van het verhaal; een walnoot zal nooit water

opnemen en de bloemen zullen nooit verwelken, dus de broer blijft eeuwig leven. Na afloop kregen we een gekookt en daarna gebakken ei (blauwer kon het niet) en klonten yoghurt om op te drinken. De broers kregen ook nog een rauw visje die ze zo opaten, gelukkig ontsprongen wij de dans dit keer. De lunch erna bestond weer uit het gebruikelijke: platgeslagen rijst, linzen, spicy groenten en tofu. De tofu omdat we dit keer allemaal spontaan vegetarisch waren, om herhaling van de geit taferelen te voorkomen.

Tot slot zijn we vandaag naar ‘Boudha’ geweest een klein, maar bekend, dorpje in de Kathmandu Valley. Ook dit keer weer op de fiets, wat ons (op wat gevloek na) prima afging. In Boudha staat een van de grootse stupa’s ter wereld. Helaas was deze flink aangetast door de aardbeving. Wel waren er erg veel souvenirs winkeltjes en restaurants. Dit was voor het eerst dat ik een soort westers vakantie idee had. Vooral door het hoge toeristen gehalten denk ik. Na Boedha

zijn we verder gefietst naar Pashupatinath, hier zou een mooie tempel zijn. Eenmaal aangekomen bij de plek, moesten we een ticket betalen voor €10,00 p.p. Echter was nergens een ticketcorner te vinden en zagen de tickets er ook niet echt geloofwaardig uit. We hadden het idee dat we belazerd werden, dus zijn maar weer naar beneden gelopen. Daar kwam een agent naar boven , die we beneden ook al hadden gezien: ‘Moeten jullie de tempel niet bezoeken?’ vroeg hij. We legden uit dat we dat wel wilden, maar dat we het idee hadden dat we belazerd werden. ‘Oh kom maar mee, dan hoeven jullie niet te betalen’. En verdomd na wat Nepalees gepoekel, konden we inderdaad zo doorlopen. Achteraf bleek dus dat het wel degelijk 10€ per persoon kostten. Na een tocht over een smal pad, langs een best wel diepe afgrond, kwamen we aan bij de Pashupatinath tempel. Dit bleek de plek te zijn, die we graag eens wilden bezoeken maar waarvan we dachten dat het heel ergens anders lag. Misschien hebben sommige van jullie het gezien bij Drie op Reis, daar werd dit

ook laten zien. Maar dit was dé crematie plek van Nepal. Het was een heel bizar gezicht. Langs de rivier staan allerlei plateaus waarop de lijken worden verbrand. Toevallig was er net een crematie aan de gang. Het lichaam ligt op een soort brancard en wordt naar de rivier gebracht. Hier wordt het “gereinigd” en vervolgens worden er allerlei rituelen uitgevoerd. Daarna wordt het lichaam naar een plateau gebracht waar een soort altaar is gemaakt. Hier wordt het lichaam op een houtstapel gelegd en maakt de oudste zoon van de familie drie rondjes om het lichaam en steekt het vervolgens in brand. Uiteindelijk wordt het as in de rivier gegooid. Dit gebeurd allemaal direct nadat de persoon overleden is, er is dus eigenlijk geen tijd om te rouwen. Terwijl dit allemaal gebeurd, staan er tientalen toeristen en nog veel meer Nepalezen toe te kijken. De rivier is natuurlijk hartstikke vervuild door al het as van de lichamen en al hun bezittingen die ook mee gaan. Het ergste is nog wel dat een stukje verderop mensen zich in dezelfde rivier wassen! Een apart stukje cultuur zullen we maar zeggen.

Al met al hebben we toch nog heel wat beleefd afgelopen weken. Morgen starten wel hopelijk met de huisbezoeken. Het zal mij benieuwen wat we hier gaan tegenkomen. Dat horen jullie de volgende keer!