Van viezigheid naar schoonheid.

We zijn ondertussen alweer meer dan 3,5 week hier, maar ik moet zeggen het lijkt al veel langer. Afgelopen dinsdag hebben we het 15 jarig bestaan van Stichting Holland Building Nepal bij de locatie van de SGCP. Een erg leuk feest met eten en gezang. Hier hebben we ook voor het eerst de kinderen gezien. Ik heb mijn ogen uitgekeken wat deze kinderen allemaal kunnen! In het centrum zijn al veel ontwikkelde technieken die ervoor zorgen dat de kinderen zich zo goed mogelijk kunnen ontwikkelen. Zo zijn er kinderen die met een zendertje op het hoofd en een camera op de computer, de muis kunnen bedienen. Anderen doen dit weer op aangepaste toetsenborden met hun voeten. Ook zijn er veel goed onderhouden rolstoelen en looprekken e.d. Dit is grotendeels te danken aan de stichting van Co en Corrie (SHBN). Echt super dat ze dit mogelijk maken. De ernst van CP verschilt per kind. Met de ene valt nog goed te communiceren, met anderen is dit een stuk lastiger. Maar het was duidelijk te zien dat ieder kind er enorm van genoot!

Wat onze kookkunsten betreft, die vergen soms nog wat extra aandacht. Zo wilden we zelf pannenkoeken bakken. Niet zo mogelijk zou je denken. Meel, melk en eieren, ik gooide alles bij elkaar en mixen maar. Het beslag bleef erg dun, maar toch in de pan gedaan. Alles bakte vast (een anti-aanbaklaag kennen ze hier niet). Het resultaat smaakte echt nergens naar. Totdat Judie zei dat alles telkens naar de bodem zonk en dat dat eigenlijk alleen gebeurt bij maizena. Wist ik veel, ik gebruik dat soort spul nooit. En inderdaad 'corn flower' is geen mais meel, maar maizena. Uiteindelijk hebben we maar tosti's gebakken, ook lekker. En vorige week is het gelukt om echte pannenkoeken te bakken!

Na een week hard te hebben gewerkt, hadden we afgelopen woensdag onze onderzoeksopzet klaar. Dit betekend voor ons twee weken

wachten op feedback van docenten en op de SGCP (het centrum zit nu twee weken dicht). Kortom, tijd om even "vakantie" te nemen en er op uit te gaan richting Pokhara. Voor degene die dit niet kennen, dit is, op Kathmandu na, de grootste stad van Nepal en staat bekend om haar prachtige natuur.

Vrijdagochtend om 7.00 vertrok onze bus voor een 8 uur durende reis naar Pokhara. Van te voren hadden we weer een kamer gehuurd bij ons vertrouwde Guesthouse in Katmandu, zodat we iets langer konden blijven liggen. De busrit viel me alles mee, ik was allang blij dat we niet halverwege gestrand waren zonder benzine. Alleen het vertrouwen in de chauffeurs hier moet bij mij nog even groeien. Af en toe reden we met aardige snelheid langs afgronden, waar ik het Spaans benauwd van kreeg. 'Drie Nederlandse meiden stuiterend de afgrond in met Nepalese tourbus' is nou niet echt een aantrekkelijke krantenkop. Maar gelukkig kwamen we heelhuids aan.
We verbleven in een prachtig guesthouse met een heerlijke rustige tuin. Vergeleken met Kathmandu, is Pokhara een grote, rustige hemel.
De aankomst dag hebben we rustig aan gedaan. En ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik niks met koeien heb en zij ook niet met mij. In Pokhara zijn veel meer koeien dan in Kathmandu. Ze lopen en liggen overal op straat en "doen niemand kwaad", behalve mij natuurlijk. Ik voelde opeens van achteren iemand in mijn knieholtes schoppen

met iets scherps. Wat bleek, ik stond een koe in de weg, die stond tegen me aan te rijden (blijkbaar ben ik erg "aanrijdbaar", zie ook m'n vorige blog over de bus). Gelukkig kon de lokale bevolking er weer hard om lachen. Tot overmaat van ramp trapte ik ook nog even in een koeienvlaai met m'n teenslippertjes: 'ah nee dit is echt nasty shit', letterlijk dus.

Goed, de tweede dag hebben we een roeibootje gehuurd en zijn lekker gaan varen op het meer. Aan de overkant was een rustig plekje waar we nog even zijn gaan zwemmen. Hier hebben we nog een poging gedaan om foto's te maken op de zelfontspanner, wat hilarische tafarelen opleverde (zie foto's). Vervolgens zagen we wel veel mensen bij een bepaald punt aanleggen, we waren toch wel nieuwsgierig wat hier te vinden was. Hier bleek de 'Peace Pagoda' ergens te zijn. Ach zo ver kan het toch niet zijn? Iedereen loopt die kant op, dachten we. Dus wij met onze slippertjes en natte kleding de berg op. Die bleek toch iets hoger dan gedacht, dik een uur duurde het voordat we ein-de-lijk de pagode zagen. Maar deze tocht was het zeker waard, want we hadden een prachtig uitzicht over heel Pokhara. Na een biertje op de top, mochten we het hele stuk ook weer naar beneden lopen. En ik zou geen kind van mijn moeder zijn, als ik niet minstens een keer onderuit ga bij dit soort dingen. En jawel, modder blijkt toch altijd weer glad, zeker bergafwaarts. Eenmaal weer aangemeerd waren we minstens 2 uur te laat voor de tijd die we hadden gehuurd, maar niemand die het op opmerkte. Echt weer iets typische Nepalees, systemen dat kennen ze niet.

's Avonds zijn we gaan kijken of Pokhara net zo'n uitgaansleven heeft als Kathmandu en dat is zeker het geval. Eerst hebben we ons eerste (geïmporteerde) biefstuk bij Moondance gegeten. Mocht je ooit nog naar Pokhara gaan, een echte aanrader! Boh wat is dat lekker als je eigenlijk amper vlees eet hier! Ik snap nog steeds niet dat die beesten hier heilig zijn, ze weten niet wat ze missen. Vervolgens zijn we de kroegen ingedoken waar we veel nieuwe mensen hebben ontmoet van overal vandaan: Australiërs, Ieren, Engelsen, Amerikanen en Israëliërs. Leuk om zo ook eens met anderen ervaringen te delen en tips op te doen! Het grappige is dat Pokhara net een dorp lijkt, want we zijn iedereen nog minstens 2 keer tegen gekomen de dagen erna.

De volgende dag hebben we een mountainbike gehuurd en zijn we richting Devi's fall gegaan. Dit is een waterval waar de legende de ronde gaat dat ene David hier met zijn vriendin in is verdronken. Als je zoiets hoort, verwacht je natuurlijk wel wat spectaculairs. Dus wij met volle moed een heel stuk de bergen in gefietst, maar nergens een waterval te bekennen. Bij elke beekje dachten we 'dit zal het toch niet zijn?' Na 20x vragen bleek dat we weer terug moesten en er al langs waren geweest. Hoe dan? Vroeg ik mezelf nog af, een waterval valt toch niet te missen?
We waren op de heenweg door een soort van mini ghost town gekomen. Eenmaal weer door het dorp heen gefietst te hebben, wezen mensen ons weer de andere kant op. De waterval moest dus ergens in het dorp liggen, wat ons best vreemd leek. Na nog drie keer door dit dorp te zijn gefietst bleek er tussen de winkels ergens een gevel te staan met daarop Devi's fall, waarachter dus de waterval lag (zie foto). Wie verstopt zoiets nou achter een gevel? Het was mooi, maar ik vond het niet bijzonder spectaculair. Maar goed, we hadden een leuke fietstocht gehad en mooi uitzicht vanaf de berg.

De derde ochtend ging de wekker om 4.15 zodat we de zonsopkomst konden zien vanaf Sarangot. Dit is een van de hogere bergen aan het meer, waar je een prachtig uitzicht hebt op de andere gebergte en dus ook een geweldige zonsopgang kunt zien. We werden halverwege afgezet met een taxi en moesten het laatste half uur klimmen. Eenmaal boven bleek het een bewolkte dag, waardoor de zonsopgang niet optimaal was. Maar alsnog was het een onwijs gaaf uitzicht, beetje jammer dat je dan toch overal die Chinezen met camera's tegen moet komen.
De terugweg was nog een avontuur op zich. We wilden eigenlijk dezelfde weg teruglopen als we gekomen waren (wat meestal op het handigste is, zeker op een onbekende berg). Maar een lokale bewoner adviseerde om de autoweg te volgen, dit was gemakkelijker lopen.
Ik ben er al wel achtergekomen dat je de meeste mensen hier beter niet om de weg kunt vragen. Ze sturen je vaak de verkeerde kant op, maar dat zal deels ook door onze uitspraak komen, want die plaatsnamen e.d. zijn hier ook niet uit te spreken. Daarbij kunnen de mensen in bergdorpjes geen woord Engels. Het grappige is dat ze wel hele Nepalese verhalen tegen je vertellen, waar wij natuurlijk niks van begrijpen. Maar goed, de autoweg was dus niet zo'n strak plan want we liepen alleen maar weg van het meer terwijl we er juist

naartoe moesten. Uiteindelijk zijn we maar ergens de bospaden in gegaan, want naar beneden is naar beneden toch? Nadat eerst weer even bevestigd moest worden dat ik toch een beetje motorisch gestoord ben (lees: 6 keer ben uitgegleden over stenen en mos en bijna m'n enkel heb gebroken) kwamen we na 3 uur eindelijk beneden aan. We zijn vervolgens op het eerste en beste terras gaan zitten om even goed bij te komen van deze, onverwachts, toch best lange tocht.

De volgende morgen was het alweer tijd voor vertrek. Om 07.30 zou de bus vertrekken dus we hadden nog even de tijd ergens snel te ontbijten. Het restaurantje zou om 6.00 open gaan, maar uiteraard was dat niet het geval. We raken al gewend aan de Nepalese tijden. Gelukkig snel nog even broodje mee kunnen nemen en heerlijke smoothie gedronken. Eenmaal bij de bus hadden we drie zit plekken achterin. De bus was iets goedkoper dan de heenweg en ik snap nu

ook waarom. We zaten ongeveer de hele weg bijna letterlijk met ons hoofd tegen het dak, zo hard gingen we op en neer. De wegen lijken hier net maankraters, maar deze bus had ook nog eens geen vering én geen gordels. Slapen en lezen waren dus ook geen optie. Ik heb nog nooit zo'n lange rit van 8 uur gehad. Uiteindelijk zijn we ook deze keer weer heelhuids aangekomen en hebben we woensdags even een heerlijk dagje rust gepakt voordat we Dashain gingen vieren. De blog hierover zal ik zondag plaatsen, aangezien we dit ook al hebben meegemaakt en ik anders wel erg veel achter de feiten aan blijf lopen.