Wat een stad!

Wauw wat een stad! We zijn nu zo'n drie dagen in het hartje van Kathmandu en het is echt overweldigend.
Het begon allemaal al op het vliegveld. We stapte het vliegtuig uit (na een slopende nacht) en moesten in een klein gebouwtje door detectiepoortjes. Op zich vrij normaal, alleen wat het nut van deze poortjes was mocht Joost weten. Bij iedereen gingen de alarmbellen af, maar niemand die op- of omkeek. Tot zover dus de security op Nepal airport. Vervolgens hebben we ongeveer 1,5 uur gewacht op onze bagage. Die van Judie en Jacquelien waren er al vrij snel, maar de mijne was nergens te bekennen. Maar we hadden nog hoop, want wat we wisten al dat alles in Nepal lang duurt, dus waarom dit dan ook niet? Bovendien stonden er nog steeds best veel mensen te wachten op hun bagage. Totdat de band (voor de 5e keer) stopte en een mannetje zei; 'This is all'. Shiiiit dacht ik meteen, zul je zien mijn backpack staat nog in Istanbul. En ja hoor, samen met ongeveer 20 anderen, was onze bagage niet meegekomen. Alles zou vrijdag arriveren en gelukkig kwam m'n tas vanochtend aan.

Onze eerste taxirit door Kathmandu was nog wel het meeste bizarre. Jacquelien viel er helemaal stil van en ik kon allen maar zeggen 'hoe ga ik dit in hemelsnaam thuis vertellen?'Ik zal een poging wagen, maar waarschijnlijk is dit nog niet eens de helft van wat we werkelijk zien: Overal hangen stroomkabels, niet netjes langs elkaar, maar als een grote knoop ellende. Vaak hangen ze zo laag, dat ik moet uitkijken dat ik mijn hoofd niet elektrocuteer. Er komen bussen voorbij die uitpuilen van de mensen, uit het raam, op het dak. Denk aan de studenten lijn 10 in Nijmegen, maar dan nog vele malen erger. Het kan hier allemaal. Verder moet je je hart vasthouden tijdens de taxiritten, want verkeerslichten kennen ze hier totaal niet. Toeteren en gaan met die banaan, daarmee moet je het doen. Iedereen loopt hier met kapjes voor de mond, omdat overal stof opwaait en er veel uitlaatgassen zijn. Naast dat het een mooie en grote stad is, is het er vooral vies. Ik zal in Nederland nooit mee durven te zeggen dat iets stinkt, want in vergelijking met hier ruikt alles in Nederland naar bloemetjes. Verder zijn de mensen erg vriendelijk, maar merk je wel het verschil tussen de mensen van de toeristenkraampjes en de rest van de bevolking. Zo hebben we een man ontmoet van een restaurantje die net iets té vriendelijk was en wel heel erg in onze personal space kwam (een gratis rugmassage voor Judie bijvoorbeeld). Wat daarnaast opvalt, zijn de mensen die overal lopen te rochelen en spugen op straat. Dit schijnt hier heel normaal te zijn, maar voor ons nog steeds erg onsmakelijk.
Ons guesthouse waar we nu verblijven is erg mooi. Ik heb een van de

luxere kamers, dus mag niet klagen (afgezien van de stank uit mijn koelkastje, dat ruikt alsof er een lijk ligt te rotten). De eigenaar, Madan, is een hele vriendelijke man die alles voor ons regelt en ook heeft geholpen mijn backpack weer terug te krijgen. Warm water is er bijna altijd, alleen de stroom ontbreekt nog wel eens. We proberen nog even zoveel mogelijk te genieten van deze plek, want het is tenminste schoon en we zijn van alles voorzien.

Terwijl wij Kathmandu nu al als chaotisch en druk ervaren, is het er volgens de Nepalese erg rustig. Ik weet niet wat jullie er in Europa van mee krijgen, maar er is hier momenteel aardig wat crisis. Er is een boycot vanuit India, vanwege de nieuwe wetgeving. Veel Indische mensen in het zuiden van Nepal, willen ook deel uitmaken van de regering, maar dit is nu niet meer het geval. Daarom heeft India de grenzen gesloten, waardoor hier op dit moment een enorm benzine tekort is. Dit lijkt in eerste instantie niet zo erg, maar de mensen hier zeggen dat de gevolgen bijna erger zijn dan die van de aardbeving. Mensen staan meer dan 24 uur in de rij voor 10 liter benzine. Auto's mogen maar beperkt rijden en mensen komen niet meer op hun bestemming. Daarnaast begint er ook een rijst tekort te ontstaan, omdat dit ook veel vanuit India geïmporteerd wordt. We zijn benieuwd hoe dit afloopt.

Gisteren zijn we er voor het eerst echt op uit gegaan, naar Durbar square. Dit is een plein met ongeveer 40 tempels, klein en groot. Geloof mij, zonder kaart, is het een hele klus om zo'n bekend plein te vinden. Het lijkt wel of we ons in een mierenhoop bevinden, met 1000 borden waar eigenlijk niks nuttig op staat. Uiteindelijk sprak een student ons aan, die 'graag zijn Engels wilde verbeteren' (toen hadden we eigenlijk al beter moeten weten). Hij hoefde geen geld, hij was geen guide, maar wilde ons alleen maar wat dingen laten zien. Zo hebben we mee gedaan met een tempel ritueel en kregen we een

hindi (rode stip) en moesten we voor al onze vrienden en familie bidden. Daarna begon de jongen over karma. Het was 'bad karma' als je geld aan de bevolking gaf, want ze kochten hier drugs en alcohol van. Maar eten, dat was definitely 'good karma'. Kortom meneer wilde eigenlijk gewoon eten van ons aftroggelen. We hadden helaas niks bij ons, maar dat was uiteraard geen probleem. Hij bracht ons naar de eerste, beste supermarkt waar hij voor 40€ aan boodschappen deed, die wij even moesten afrekenen. Dat ging ons toch wat te ver, dus met een zak rijst moest hij het uiteindelijk doen.

Uiteindelijk kwamen we dan toch aan op Durbar square, waar de laatste dag van een festival aan de gang was. Dit was erg indrukwekkend maar ook schokkend. Veel tempels zijn helemaal verdwenen door de aardbeving, waardoor alleen nog het voedstuk staat. Verder ligt nog overal puin en wordt veel ondersteund met houten balkjes. Waar je volgens mij maar een tikje tegenaan hoeft te geven en alles alsnog omver valt. Onbedoeld kwamen we vervolgens opeens langs een offering. Overal stonden mensen, maar we hadden niet in de gaten wat er aan de hand was. Totdat Judie opeens een plas bloed zag, en jawel daar ging het hoofd van een os. Niet erg smakelijk, maar ik vond het ook wel bijzonder om mee te maken.
Jacquelien had ook nog een leuke eerste ervaring met een 'gat in de grond' toilet. Opeens hoefde ze toch niet zo nodig meer naar de w.c. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen.

Vandaag hebben we de Swayambhunath tempel, ook bekend als de Monkey tempel, bezocht. Nou dat heb ik geweten, ik heb mijn eerste 'monkey attack' overleefd. Ik maakte onze rugzak open om mijn camera te pakken en binnen twee seconden werd ik bij mijn been gegrepen door een aap. Ik schrok me natuurlijk helemaal wezenloos en begon te gillen. Gelukkig kon de rest van de Nepalese bevolking er wel heel hard om lachen. Ik zal niet de eerste toerist zijn geweest die zo panisch reageert.
De tocht naar de tempel toe was ook nog een hele klus. Na ongeveer 1 uur lopen, bleken we totaal aan de verkeerde kant te zitten (vrouwen en kaartlezen...) Maar we hebben wel de wat minder toeristische wijken kunnen zien, dit is ook wat waard natuurlijk. De terugweg ging al niet veel beter. Kaartlezen is dus iets dat we nog even moeten oefenen hier.

Het eten valt tot nu toe erg mee. Kathmandu is wat dat betreft vrij 'westers'. Gisteren hebben we bijvoorbeeld heerlijke pizza gegeten, maar we hebben ook al dal bhat (rijst met linzensoep) en curry's geprobeerd. Verder zijn er veel tentjes waar westerse ontbijtjes e.d. worden aangeboden zoals eieren met toast en (klonterige) yoghurt en mulsi. Het wordt nu ook wel duidelijk dat niet alles vanzelfsprekend is. Ik wilde bijvoorbeeld een cappuccino bestellen, maar dit kon niet

omdat er op dat moment geen stroom was. Toch best even wennen, maar we mogen blij zijn dat we nu nog de luxe van een cappuccino hebben, dit zal vanaf morgen wel anders zijn. Dan vertrekken we namelijk naar Dhapakhel, naar ons appartement voor de rest van de tijd. Ik ben benieuwd wat ons hier te wachten staat. Ik zou nog veel meer kunnen en willen vertellen, maar voor nu is het wel even genoeg. Tijd om te eten en te genieten van live muziek.
Jullie horen van me!