Never stop dreaming

Live for the moments you can't put into words

Wauw...where to start.

De laatste keer schreef ik 'It will turn out allright in the end, you'll see'. Trots maar vooral met een grote glimlach op mijn gezicht kan ik inderdaad zeggen dat mijn Nieuw Zeeland avontuur een nieuwe positieve wending heeft gekregen. De afgelopen weken zijn echt voorbij gevlogen en ik heb zoveel meegemaakt. En geleerd.

Mijn laatste weekend in Wellington was een goed moment om afscheid te nemen van andere au pairs, de laatste toeristische attracties nog te zien maar vooral om tot rust te komen. Op deze manier kon ik relaxed beginnen aan mijn au pair 10-daagse in Hawera, aan de voet van Mount Taranaki.

Ik kwam in een gezin met een vader en drie kinderen (9, 6 en 3 jaar). Vanaf dag 1 was ik onderdeel van het gezin. We speelden tikkertje, sprongen uren op de trampoline, bouwden hutten en met de oudste bakte ik verjaardagstaarten, pizza's en brownies. 'sAvonds keken we vaak met zn allen film en tijdens 'fun friday' waren er geen regels. Het was interessant om de dynamiek in een ander gezin te zien en ik leerde dat ik wel degelijk onderdeel kon en wilde uitmaken van het gezin waarin ik werkte. In het weekend en tijdens schooluren kreeg ik ook de tijd om roadtrips te maken, oa richting Mount Taranaki, Lighthouses en New Plymouth, echt super tof.

Na 10 dagen was het tijd voor de laatste etappe...op naar Auckland. Een busreis van bijna 11,5 uur, mijn koffer die niet meer open wilde en een hostel vol met mensen die er al minimaal 3 maanden permanent woonden....niet mijn beste moment. Maar ook dit hoort erbij, en vooral de dagen alleen zijn goed om te leren dat 'alleen' zijn soms ook heel lekker kan zijn. Ik heb veel met Chrissy afgesproken en ben mijn nieuwe woonplaats gaan verkennen. Met mijn lonely planet in de hand en rugzak op mn rug heerlijk als een echte toerist de stad doorgestapt, af en toe punten herkennend van drie jaar geleden. Auckland is in de ogen van niet-Aucklanders een lelijke/verschrikkelijke/massale/etc stad, waar je echt niet wil wonen. Dat werd mij in de dagen voordat ik hier kwam ook vaak genoeg ingefluisterd, dus langzaam begon ik mij af te vragen waar ik terecht zou komen. Zwaar onterecht. Ondanks dat Wellington een 'knusse' stad is en misschien wel mijn voorkeur heeft, is Auckland ook zeker een thuis. De verschillende wijken hebben ieder hun eigen sfeer en stijl waardoor je kleine 'dorpjes' binnen de stad krijgt.

Na vier dagen alleen de stad verkend te hebben kwam hét moment dat ik opgehaald werd door mijn nieuwe gezin. Spannend! Cecil en Henry kwamen samen naar mijn hostel terwijl James thuis was met Eliza. Time flies when you're having fun en ik heb eindelijk mijn match gevonden! Cecil, James, Henry en Eliza hebben mij meteen opgenomen in het gezin. De eerste week was ik nog vrij maar ik zorgde dat ik elke dag op tijd huis was zodat ik tijd kon doorbrengen met het gezin en de kinderen tijd kregen om aan mij te wennen. Henry, Eliza en ik hebben overdag de grootste pret en mijn glimlach staat ongeveer standaard op mijn gezicht. Eliza krijgt meestal meteen een lach op haar gezicht als ze mijn stem hoort, al is ze sowieso wel een vrolijk en tevreden kindje. Henry is een ontzettend lieve peuter, in de heerlijke nee-fase. 'sAvonds eten we met zn drieën als de kinderen naar bed zijn en kijken we films of legt James mij de regels van het rugby uit. De ouders en ik delen dezelfde opvoedingswaarden waardoor alles veel soepeler loopt. Het fijnste is dat alles hier in overleg gaat. Daarnaast krijg ik vaak te horen dat ik moet gaan zitten omdat mijn werktijd voorbij is en in de eerste week heb ik vaker gehoord hoe blij ze met mij zijn dan in de twee maanden daarvoor. En ik hoor het nu nog steeds elke dag. It will turn out allright in the end, you'll see haha!

Doordeweeks heb ik alleen op maandag Henry en Eliza en de rest van de dagen zorg ik alleen voor Eliza en haal ik Henry van daycare. Ondanks dat elke dag afhankelijk is van Eliza's schema, en we de afgelopen weken samen ziek waren, proberen we elke dag toch iets te gaan doen. Dit verschilt van naar playgroups gaan van de organisatie en playdates met andere kinderen tot een dans/zing uurtje in de bibliotheek. Maar het hoogtepunt zijn toch wel de zwemlessen! Eliza en ik zijn samen begonnen met babyzwemmen, echt super leuk om te doen! Gezellig tussen allemaal mama's haha maar samen hebben we de grootste plezier.

In de weekenden ga ik tegenwoordig naar een sportschool (jaja, het achtste wereldwonder heeft plaatsgevonden), spreek ik af met anderen om de stad in te gaan of ga ik op weekend tripjes. Een extra voordeel aan mijn rematch is dat ik, nu de lente en zomer eraan komen, op een betere uitvalsbasis zit voor tripjes. Nu is niet alles meer minimaal 4 uur rijden maar ligt het in een beter bereik. Chrissy en ik hebben ongeveer tot mijn laatste werkdag de weekenden gepland dus genoeg te zien/doen!

Twee weken geleden ben ik naar Christchurch gevlogen waar ik samen met Jitka, een Nederlandse au pair uit Wellington, na een roadtrip van 750 km (Christchurch-Dunedin, en weer terug) een supertoffe rugbymatch tussen de All Blacks en Australia heb meegemaakt, inclusief de Haka! De wedstrijd was tot het allerlaatste moment spannend maar de All Blacks gingen met de winst naar huis!
Afgelopen weekend was ik ook een paar dagen weg. Dit keer met 4 andere meiden richting de Waikato regio. In twee dagen hebben we zoveel mogelijk mooie plekken op de vooraf uitgestippelde route bezocht, met als hoogtepunten Raglan, de Mangapohue Natural bridge, de Bridal Veil en Marakopa Falls, en de Waitomo caves. De laatste zijn bekend om de gloeiwormen (zie foto met 'sterren'). Terwijl de helft van de groep een lange tour door de grotten maakte zijn Chrissy en ik nog naar een Kiwi-house geweest om de famous bird van New Zealand te spotten!
Komende weekend ben ik een weekendje in Auckland en daarna ga ik samen met mijn gezin en Chrissy een weekendje weg. Genoeg leuke vooruitzichten dus : )

In the end, we only regret the chances we didn't take
Liefs, xx

English version

Wow…where to start.
The last time I wrote ‘It will turn out allright in the end, you’ll see’. Full of pride, but especially with a big smile on my face I can say that my New Zealand adventure did get a new postive turn. The past few weeks flew by and I discovered and learned so much.
My last weekend in Wellington was a good moment to say goodbye to other au pairs, visit touristy places but especially a good moment to get some rest. Gaining positive vibes before starting my job as an au pair for 10 days in Hawera, with amazing views on Mount Taranaki.
The family I was working for existed of a father with three kids (9, 6 and 3 years old). From the first day I was part of the family. We played tag, jumped on the trampoline for hours, build forts and with the oldest one I baked birthday cakes, pizza’s and brownies. In the evening we would watch movies and during ‘fun Friday’ there were no rules. It was interesting to experience a different family dynamics. I experienced that I do want to be part of the family I’m working for and the most important thing was that I got my smile back…and (hardly) never lost it. During school time and the weekend I had time to explore. Mount Taranaki, Black sand beaches, lighthouses and New Plymouth, I have seen them all.
After 10 days it was time for the last part of my adventure to find a new hostfamily. After 11,5 hours on the bus to Auckland, a suitcase which didn’t want to open again and a hostel filled with longstays I was exhausted…not my best moment. But, this is also part of the big adventure and being on your own teaches you to enjoy your own company. During those days, I have spent a lot of time with Chrissy and started to explore my new city. With my Lonely planet in one hand and my backpack on my back I wandered through the city like a real tourist, sometimes recognising places I saw three years ago.
After four days of exploring, thé moment had arrived. It was time for me to meet my new hostfamily. Cecil and Henry came to my hostel to pick me up while James stayed at home with Eliza. Time flies when you’re having fun and I have definitely found my match. Cecil, James, Henry and Eliza are treating me as part of the family. I only started my job the second week, but I tried to spend as much time as possible with the family during the first week so the kids could get to know me. During the day Henry, Eliza and me are having loads of fun and I constantly have smile on my face. Eliza smiles everytime she hears my voice but then, she is a happy and cheerful baby anyway. Henry is a sweet and adorable toddler, in the middle of the amazing terrible two’s. When the kids went to bed, we are watching movies or James explains me the rules for rugby. De parents and I share the same ideas about raising children which smoothens everything with the kids during the day. The best thing of all, is that the communication is completely transparent and in the first week I have heard more often how happy they are to have me than I ever heard in the first two months. And I still hear it every day! It will turn out allright in the end, you’ll see haha!
During the week I only take care of Henry on the Monday. The rest of the week I only take of Eliza. Despite the fact that the whole day turns around Eliza’s schedule, and we have been ill together for the past few weeks, we try to do something every day. And the best of all: Swimminglessons! Me between only mums, but I’m just as proud of Eliza.
On my days of I either spend time in Auckland (going to the gym, meeting others in the city) or I go on weekend trips. Two weeks ago I met Jitka, another Dutch au pair from Wellington, in Christchurch and we drove all the way down to Dunedin to see a rugby match between the All Blacks and Australia. It was really cool to see the Haka and best of all, the All Blacks won!
This weekend I went to the Waikato region with four other girls. We tried to see as much as we could in two days, like Raglan, the Mangapohue Natural bridge, the Bridal Veil and Marakopa Falls, and the Waitomo caves. The last ones mentioned are famous for their glowworms. While half of the group was taking a long tour through the caves, Chrissy and I went to a Kiwi-house to spot the famous bird.

In the end, we only regret the chances we didn't take