Een beetje brak van de avond word ik wakker. Maar meteen volgt de geweldige gedachte dat ik vandaag mijn familie na 2 maanden weer een dikke knuffel kan geven! Ik kan echt niet wachten, maar toch moet het nog even. Ik ga vast uitchecken in saesae en naar the westlake resort. Ik word heel blij als ik mijn kamer zie. Het is zo luxe ten opzichte van alle hostels waar ik heb geslapen. Ik heb een ruime, warme douche en we zitten op een mooi natuurpark.

Ik ga nog even naar malioborostreet om cadeautjes te kopen voor mijn familie, want ik wil toch cadeautjes geven met kerst. Helaas ben ik weer de attractie op malioborostreet en vragen alle scholieren of ze met mij op de foto kunnen. Ook word ik een paar keer gevraagd voor een interview die ze moeten houden vanuit een schoolopdracht. Ik word al 2 maanden gevraagd voor foto’s en interviews, maar het went niet echt haha. Uiteindelijk heb ik geen tijd meer om cadeautjes te kopen en is het tijd om naar het treinstation te lopen. Het moment komt nu echt heel dichtbij!

Het wachten op het treinstation lijkt echt eeuwig te duren.. Ik hoef maar een uurtje te wachten, maar de tijd gaat zo langzaam. Ik word zelfs een beetje zenuwachtig en heel onrustig van binnen haha. Het is 14.35 en ik hoef nog maar een kwartiertje te wachten. Ik ga vast staan zodat ik bij elke trein die eraan komt kan kijken of mijn familie uit de trein stapt. Jaaaa het is zo ver! Het is 14.50 en er komt een trein aan. Als de helft van de mensen zijn uitgestapt, kom ik erachter dat ik aan de verkeerde kant op het station zit. Ik loop zoekend om me heen kijkend snel naar de uitgang, maar ik zie mijn familie nergens. Het zal toch niet zo zijn dat ze al een taxi naar het resort hebben genomen, omdat ik er nog niet was? Maar misschien hebben ze vertraging, wat heel normaal is in Indonesië, dus ik ga er nog maar even bij zitten. Na een half uur zijn ze er nog steeds niet, dus ik wil een taxi naar het resort boeken. Net als ik grab open, wordt er omgeroepen dat de trein vanuit Bandung over enkele minuten arriveert.

Een glimlach van oor tot oor
OOOOH YEAH daar komt de trein aan!! Ik word helemaal onrustig en begin al te glimlachen van oor tot oor. Wauw, stiekem heb ik ze best wel gemist. Als de trein is gestopt, kijk ik als een gek om me heen of ik mijn familie zie. En daar zie ik een kale kop lopen. It’s my daddy! En dan zie ik de rest er omheen lopen. Ik loop naar ze toe en dan kan ik ze eindelijk een dikke knuffel geven! Ik ben zo ontzettend blij om ze weer te zien.

Na iedereen een knuffel gegeven te hebben, gaan we met de taxi naar het resort. Ik zit met papa en oma in de taxi en het lijkt net of ik ze vorige week nog heb gezien. Het is net als 2 maanden geleden. In het resort gaan we een hapje eten. Ik heb eigenlijk niks nieuws te melden, want we belden al super vaak haha. Toch was het erg gezellig! Na het eten gaan we lekker naar bedje toe.