Joehoe, het is alweer de laatste stagedag van de week. Vandaag ga ik mijn eerste dag op de verloskunde afdeling lopen en ik ben heel erg benieuwd! Vroeg uit de veren, uniform aan en met de Go Jek naar het ziekenhuis. Ohja helemaal vergeten te vertellen, maar Go Jek is een app, waarmee je taxi's kunt bestellen voor een hele lage prijs. Zo betaal ik elke dag ongeveer 33 cent voor de rit naar het ziekenhuis. We zitten dan ongeveer 25 minuten in de taxi.

verloskunde
Om 7 uur komen we aan in het ziekenhuis. Eigenlijk moeten we elke dag om 7 uur beginnen, maar in Indonesië hebben ze rekbare tijd. Dat houdt in dat je tussen 7 uur en kwart over 7 een keertje binnen mag komen vallen en niemand die dan raar op of om kijkt. Elke dag mogen we naar een christelijke bijeenkomst, waarbij we met z'n alle gaan zingen en bidden.

Om kwart voor 8 is de bijeenkomst afgelopen en loop ik naar de verloskunde afdeling. Daar maken Bernie en ik kennis met de verpleegkundigen. Er is maar 1 vrouw die Engels kan, maar dat is al beter dan op de vorige afdeling. Ik heb gelijk een goed gevoel bij deze afdeling en ben meteen erg enthousiast. Wat eigenlijk een beetje gek is, want er zijn helemaal geen patiënten haha..

Bernie en ik willen heel graag meekijken met een keizersnede en aangezien er nu niemand gaat bevallen, vragen we of er vandaag een mogelijkheid is om een keizersnede te zien. Meteen gaat de verpleegkundige bellen om te vragen of er vandaag een mogelijkheid is. Na een uurtje wordt ze teruggebeld en krijgen we te horen dat we vandaag kunnen meekijken om 14 uur met een keizersnede!! Echt super gaaf! Maar meteen spookt de gedachte door mijn hoofd of ik dat wel aan kan. Het is natuurlijk niet niks zo'n operatie. Het enige minpuntje is dat de operatie pas om 14 uur is en onze dienst om 13 uur al is afgelopen. Maar ik ga deze kans echt niet aan me voorbij laten gaan!

middagje OK
Aaaahh het is 13.50 en we mogen richting de OK. Eerlijk gezegd ben ik best gespannen. Ik ga gewoon een keizersnede meekijken. Hoe gaaf is dat! Eenmaal aangekomen bij de operatiekamer, moeten we ons even omkleden. Ik heb mezelf in een XL broek gepropt, omdat ze geen kleinere maatjes meer hebben. Een beetje vreemd eigenlijk, want Indonesische mensen zijn kleiner dan ik. Je leest het goed ja, ze zijn zelfs kleiner dan ik. Je zou dus ook verwachten dat de kledingstukken kleiner zouden zijn, maar helaas.

Op de crocs loop ik richting de collega's. We worden hier hartelijk ontvangen en mogen gelijk doorlopen naar de OK. Ik ben echt super gespannen, want ik heb echt geen idee of ik dit aan kan. Maar ik vind het super interessant om te zien, dus ik ga het proberen. Allereerst geven ze de moeder een ruggenprik. Daarna wordt alles operatie klaar gemaakt en worden de spullen klaargelegd. Na een aantal minuten komt de chirurg binnen. Ze gaan nog even met z'n allen bidden en dan kan de operatie beginnen. Ik haal diep adem en kijk naar de buik. Als je niet zo goed tegen deze verhalen kan, kan je het volgende stukje beter even overslaan, want ik vertel tot in detail.

De chirurg pakt het mesje en snijdt in haar buik. En meteen word ik niet helemaal lekker. Ik weet dat het heel normaal is, maar toch vind ik het een raar idee dat ze zo haar hele buik opensnijden. Na een paar keer goed inademen trekt het gevoel weg. Ik kan goed de verschillende lagen huid zien, precies zoals ik op school heb geleerd. Het is super interessant om te zien! Na een paar keer snijden komen ze bij de baarmoeder. Ze maken een klein gaatje in de baarmoeder en trekken deze dan open. Meteen komt het vruchtwater eruit. Dan wordt er aan alle kant van de buik getrokken, zodat ze de baby eruit kunnen halen. Dit is een vrij heftig beeld. En ik zie het nog precies voor me als ik er aan terugdenk. De baby is eruit en wordt meteen meegenomen. De moeder kan de baby zelf niet eens zien. Dit vind ik heel gek. De baby wordt bij de operatiekamer weggehaald en de placenta en navelstreng worden uit de baarmoeder gehaald. De placenta en navelstreng zien er heel vies uit. Het wordt in een bakje voor me gelegd en ik heb het gevoel alsof het me de hele tijd aanstaart. Dan is het tijd om de buik te hechten. Dit vind ik nog het moeilijkste om naar te kijken van de hele keizersnede. Ik dwing mezelf om te kijken, maar ik vind het moeilijk om te zien. Nadat de buik gehecht is, zit de keizersnede erop. Ik ben stiekem een beetje trots op mezelf dat het me gewoon gelukt is en ik niet neer ben gegaan!

Voordat ik de operatiekamer af ben, vraagt de chirurg of ik nog een operatie mee wil kijken, wederom een keizersnede. Zonder bij te kunnen komen, huppel ik van de ene naar de andere operatiekamer. Ik hoef niet eens om te kleden, wat heel raar is. Ik kan in hetzelfde pakje elke operatiekamer binnen wandelen, zonder om te hoeven kleden. Ik merk dat ik de tweede operatie al beter kan bekijken dan de eerste. Als de baby uit de buik is, wordt hij weer meteen weggebracht. Dit keer lopen Bernie en ik erachter aan om te zien wat ze met de baby doen als hij uit de buik is.

Nadat ze de baby hebben ingebakerd, opgemeten en de temperatuur hebben gemeten, willen de collega's met ons op de foto. We krijgen allebei een baby in onze handen geduwd. De baby's die net ter wereld zijn gekomen. Ik vind het een raar idee dat de ene moeder de baby zelf nog niet heeft vastgehouden en de andere moeder nog met een open buik op de operatietafel ligt. En wij hebben gewoon beide baby's al in onze handen.. Maar misschien is dat voor hier heel normaal. Je weet het niet. Na een hele fotoshoot, loop ik nog een operatiekamer op. Hier zijn ze bezig met een oogoperatie. Tegen al mijn verwachtingen in, kan ik hier goed naar kijken. Ik heb er geen moeite mee om te zien hoe de chirurg met een naald in iemands oog aan het prikken is.

Na de derde operatie van vandaag is het tijd om naar huis te gaan. Het was een geweldige dag. Na de minder leuke dagen op stage, ben ik erg blij dat ik vandaag zo'n top dag heb gehad! Dit geeft weer wat meer vertrouwen in de rest van mijn stage. Ik hoop dat het volgende week weer zo leuk is!