Laatste dagje camping en terugreis.

Dag 16.

Ook vandaag gaan we het rustig aan doen.
Dat hebben we het in committee besloten omdat we morgen ook al een dag in de auto gaan zitten.

Eerst rustig opgestaan , ontbeten en wat rondgehangen.
Mariëlle had gelezen dat er op vrijdag markt is.
We liepen richting het dorpje en de hele markt was verdwenen.
Het stond toch echt op het bord.
Het leek gisteravond wel, toen was alles opeens ook weg?
Misschien leven ze hier in Italië in een andere tijdzone?

Toch maar even langs wat winkeltjes gelopen en Mariëlle en Thomas wilde terug richting de caravan.
Nu heeft Sarteano verschillende musea en kasteeltjes en eentje daarvan kon je vanaf de camping bovenop de berg zien liggen.
Die wilde ik toch echt even van dichtbij bekijken.
Gelukkig kon ik Jeffrey overhalen.
Wel moest ik beloven dat daar veel Pokémons zouden zitten.
Nou volgens mij zitten er daar heeeeel veeel en zo scheiden onze wegen.
Mariëlle en Thomas naar de camping en Jeffrey en ik liepen dapper de berg op.
We namen ook niet de makkelijkste weg, maar de uitdagendste, welke bestond uit paadjes die je alleen overdag mocht beklimmen.

Eenmaal boven , klopte we de steentjes uit onze slippers, ja slippers, want echte kerels dragen daar geen normale bergschoenen en we melde ons bij de toegangscontrole, welke bestond uit een aardig meisje wat helemaal in haar eentje in dat kasteeltje zat.
Zou ze wachten tot een prins haar zou redden?

Niet wij in ieder geval, wij kochten alleen kaartjes en gingen op ontdekkingsreis door allerlei gangetjes, trappetjes en andere duistere paden.
Eerst bezochten we de torens buiten, waar Jeffrey mooie foto's maakte van een salamander.
Binnenin het kasteel beklom Jeffrey één ronde trap en ik een rechte.

Uiteindelijk kruiste onze paden elkaar en kon ik hem eens goed laten schrikken.
Je moet weten dat het kasteel, op dat meisje na dan , helemaal verlaten was.
Het enigste wat je hoorde , was het klapperen van wat schilderijen tegen de muren, bewogen door de wind.
Lekker spoekkie !
En ja, daar was ik dan, stilstaand , wachtend om een hoekje ,om dat mannetje eens te laten schrikken. BOEHHH !!!
Yes . Gelukt !!

Dé rest van de reis door het kasteeltje deden we met zijn tweeën, helemaal tot bovenaan.
Mooi uitzicht en Jeffrey verbeterde me nog waar de caravan stond.
Ik zat er goed naast.
Zou dat komen omdat ik een dagje ouder word ?

Nadat we alles hadden gezien , liepen ook wij terug naar de caravan, en eindelijk gaf mijn stappenteller aan, dat ik genoeg had gelopen deze vakantie. Pfffff

Thomas en Jeffrey gingen nog even zwemmen en Mariëlle en ik gingen alleen mee als decor.
Even lekker luieren in de zon.

We reserveerde nog een tafel bij het restaurant op de camping en gingen terug om ons opknappen.

Toen het 20 u was, melde we ons en kregen netjes de door ons gereserveerde tafel buiten aangewezen.
Wat viel dat tegen. Die 20 ° waren we niet meer gewend.
Het werd steeds kouder en de eerste ijsbloemen tekende zich af tegen de binnenkant van mijn glas bier.
We zaten er al bijna een uur, zonder wat te hebben gegeten en Mariëlle was van plan om haar wanten te gaan halen.
Toch maar even de ober aangesproken en vriendelijk , in mijn vloeiende Italiaans, gevraagd of we konden ruilen met een tafeltje binnen.
Dit was geen probleem en we zaten er nog geen minuut en ook ons eten kwam op tafel.
Hier kon het niet koud waaien en we genoten van een lekker stuk vlees en de ander van een pizza. Je mag tweemaal raden wie dat was.
We namen nog een dessert en een echte Italiaanse capacino en keerden terug naar de caravan.

Als een tornado gingen Mariëlle en ik door de caravan.
Ff alles inpakken, schoonmaken.
De jongens vonden het maar overdreven en namen het tempo aan , waarmee ze 's ochtends hun bed mee uit komen.
Traag als dikke stront dus.

Maar nadat het meeste was gedaan , zijn we nog een potje gaan
hartejagen en gingen naar bed.
Maar daar was ook alles mee gezegd.
Ik lag te draaien als een dolle vlieg en toen we eindelijk sliepen, werd Thomas wakker omdat hij zich niet lekker voelde.
Toen dat probleem was opgelost werden we wakker gehouden door een enorme regenbui, die neerdaalde op het blikken dak van de caravan.
Wat een herrie. Het trommeltje ergens uit het dorp, waar Mariëlle al avonden last van had, viel in het niks bij de uitvoering van deze regenbui.
Erg hard en constant uit de maat.
Uiteindelijk toch nog wel zo'n 2 uurtjes geslapen.

Accommodatie: Caravan Sarteano
Temp : 20 ° - 26 ° met onze eerste regenbui.

Dag 17.

We stonden op, ontbeten nog wat en maakte de laatste dingen schoon.
Het Homeairvrouwtje zou 8.10 uur zich bij ons melden.
En ja hoor ik kreeg gelijk, ze leven echt in een andere tijdzone, want ze stond er 20 minuten te vroeg en bleef pontificaal voor de caravan wachten.
Wij snel opschieten en binnen 5 minuten klaar, spreek ik haar aan dat we klaar zijn. Was oké, en vervolgens liep ze naar de caravan tegenover ons en liet ons wachten. Rare figuren die Italianen.
Toen we uiteindelijk aan de beurt waren, werd de caravan minutieus onderzocht.
Elk pannetje moest op haar manier in de kast staan en zelfs de net gedweilde vloer, moest nogmaals gebezemd worden.
Tja wij kregen de caravan ook zeer netjes aangeleverd, dus je kan er weinig van zeggen.

Daar begonnen we aan onze reis en reden het dorpje uit, tankte de auto vol en op naar Torbole.
Eerste stuk ging prima, echter het tweede stuk was behoorlijk druk en we stonden langer in de file dan dat we reden.
We waren blij dat we geen hotel nog verder hadden geboekt.
Via een mooie route , die naast de snelweg lag, reden we het laatste stuk naar het hotel.

Nadat we gebeld hadden met de eigenaresse, kwam deze 5 minuten later keurig aanrijden.
We kregen uiterst vriendelijk onze kamer toegewezen.
Dé kamer zag er netjes uit en het Wifi is gratis en een stuk sneller dan op de camping, maar dat is het al snel.
We rusten allemaal wat uit en ik kon het verslag van gisteren en vandaag rustig intypen.

Vanavond zijn we naar Torbole geweest om nog even wat rond te lopen en te eten.
Het bleek ontzettend druk te zijn naar dit idyllische dorpje.
We stonden bijna drie kwartier in een file, maar het was de moeite waard.
Bijna aangekomen op plaats van bestemming, kwamen de herinneringen weer boven en konden we vanaf de weg het hotel zien liggen, waar wij 2 jaar eerder zo heerlijk hadden vertoefd.
We vonden nog een parkeerplek en liepen naar het Gardameer.
Even een stukje pizza om de honger te stillen.
We liepen langs bekende plekjes en de jongens vermaakten zich met steentjes gooien in het meer.
Langzaam attendeerde Thomas ons dat dat stukje pizza echt niet voldoende was om de honger te stillen en we werden overtuigd om ergens te gaan eten.
Gezellig bij een restaurant, waarbij we praktisch in het meer zaten, aten we ons avondmaal.
Jeffrey één omelet, Mariëlle spaghetti, Thomas een vis vanuit het meer en ik voor de verandering een pizza consales.
Nog eventjes de winkeltjes bezocht en de jongens nog een ijsje.
Ook bezochten we ons "oude" hotel en daarna richting ons nieuwe hotel.
Dat was toch nog even leuk om alles nog even te zien.

We waren allen moe en het was al laat, dus even geen potje kaarten.
Morgen willen we in een keer doorrijden .
Het is nog zo'n 1100 kilometer naar huis.
Mocht het niet lukken, dan zoeken we nog wel ergens een hotel op.

Accommodatie : Zugna . Serravalle all Aida
Temp : 28 °