Even afreageren.......

Op 7 juni een slechte dag, om de 1 of andere reden steeds huilen, emotioneel en tot overmaat van ramp had ik mijn schoenen even buiten gezet om "uit te dampen" en zijn ze gestolen. Ik wilde naar huis en zag het die dag echt niet meer zitten. Wat ben ik blij met de vrienden die ik hier heb, bij Maria uithuilen is "Ideal"
Zoveel als ik vorig jaar gelachen heb, zo weinig is dat nu nog.
De 2 vaste chauffeurs van DestinationOne voor de transfers, spreken geen Engels, zijn ongeduldig en noemen iedereen Malaka (gekken). Lang leve Google Translate want mijn Grieks is nog niet om over naar huis te schrijven. De dagen vliegen voorbij en ik werk gewoon ook op kantoor maar niet van harte. Het liefst ben ik bij de gasten, dat is altijd gezellig. Er was nog een mevrouw met ernstige rugklachten die niet kon vliegen, ze is uiteindelijk bijna een week langer gebleven. Dan nog een stelletje dat aangekomen was en meteen ruzie zou hebben. Ze komen bij mij uit de buurt, dus om half 9 's avonds er naar toe en heb ze aangesproken. Ze zijn zich van geen kwaad bewust en ik geloof ze op hun woord. Hadden lekker bij het zwembad gelegen en genoten. Foutje dus van het hotel......en bedankt ! De avond afgesloten met een Griekse avond bij Olympia Appartementen, gezellig met Griekse dans en...stoelendans!

En dan is het 10 juni, mijn lieve zus is jarig, ik ben vrij en heb me voorgenomen om naar Agios Stefanos te gaan, een prachtig strand met een piepklein eilandje waar je naartoe kunt lopen/zwemmen. Op dat eiland staat een kerkje met een bel, als je die luidt mag je een wens doen. Ik ga dat maar eens doen en al lopend en een stukje zwemmend kom ik aan. Glibberige stenen en met de elegantie van een walrus en klimmen als een berggeit sta ik dan eindelijk bij de bel....luiden maar :-) Op het eiland blijkt dat je via de zijkant wel gewoon het water in kunt....niemand die me dat verteld had maar nu dus voor de"easy way" gaan. Dan nog even de restanten bekijken van een basiliek en neerstrijken op het strand...bakken maar. Thuis douchen, eten en schoenen scoren en via sms horen dat Fadoua een retourticket heeft gekocht voor a.s. maandag. Niet persoonlijk dus en we hebben haar het hele weekend niet meer gesproken. Op maandag, 12 juni, als ik op de bus zit denk ik er ineens aan dat zij ook met een bus mee kan. Heb haar dat toch maar even verteld, kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar te laten sappelen met het openbaar vervoer. Eenmaal op het vliegveld zegt ze nog niks totdat ze is ingecheckt. Huilend komt ze naar me toe en zegt dat het een impulsieve reactie was van haar en dat ze spijt heeft. Jammer maar het kwaad is geschiedt. Ze vond me een sympathieke vrouw en was blij dat ik haar toch de tip van de bus had gegeven. Ach, soms moet je je boosheid even parkeren. We hebben afscheid genomen met een tip van me: stel je open, praat en ken je verantwoordelijkheden dan kom je verder in de wereld (mama spreekt hihi)

Fadoua is ook gegaan omdat ze niet met Nikos, onze baas overweg kon en dat kan ik heel goed begrijpen. Als hij je nodig heeft is hij de baas, als het omgekeerd is dan is hij ineens collega en doet gewoon niks. Hij is weer verliefd (ligt nog in scheiding) en de hele dag zit hij maar aan de telefoon te lachen en lieve woordjes te prevelen. Als op dinsdag de "echte" baas, Tasos, uit Rhodos aan komt wil ik dan ook meteen een gesprek met hem. Ik vertel hem al mijn frustraties en zeg ook dat ik naar huis ga als ik geen geld en geen contract krijg. Hij wordt boos en zegt dat hij niet van dreigementen houdt. Ik zeg: It's not a thread, it's a promiss en dat meen ik ook echt. De volgende dag krijg ik mijn geld handje contantje (hoezo zwart geld) en is er een voorlopig contract gemaakt waarmee ik naar de politie moet om mijn vergunning te krijgen. Na 3 keer politiebureau, kan ik dan eindelijk met mijn papiertje naar buiten lopen. Dat is geregeld. Bedelen om geld ga ik niet meer doen, als het de volgende maand weer zo is dan vertrek ik. Inge vraagt steeds of ze het bedje moet opmaken, ik kan daar dan niet werken maar wel samen genieten. Hier op Kos heb ik al geïnformeerd bij een hotel of er werk is en dat is er, dus mocht de nood aan de man komen, dan heb ik wel wat. Het contact met de meiden is ook nog steeds wat stroef en daar wordt ik ook niet vrolijk van.

Dan de aardbeving op Lesbos, wat een ellende voor die mensen. Zelf hebben we het hier ook gevoeld. Ik dacht nog, wat doen mijn benen vreemd en het lijkt of alles extra beweegt. Heb er niks van gezegd totdat bleek dat ik het me niet verbeeld had maar dat het echt zo was.

Ik merk dat ik het toch lastig blijf vinden om met zoveel collega's te werken, speciaal met Monique onze dame van de administratie. Zij heeft bij TUI gewerkt en wil, in mijn ogen, haar zin steeds doordrijven. Als we in gesprek zijn met de Griekse heren dan begint ze ook ineens in het Grieks te praten,.....heel irritant. Ik ben echt niet op mijn mondje gevallen maar bij haar is er geen speld tussen te krijgen en dan houdt ik maar mijn mond (zoooo dom) Als we hotel bezoeken hebben en er komt elke keer niemand opdagen dan wil ik die bezoeken op afspraak hebben, maar dat kan niet volgens haar. We zijn verplicht daar een half uur te moeten zitten. Belachelijk toch?
Dat zijn vaak mensen die al tig keer hier zijn geweest en die niet zitten te wachten op een dame van Corendon. Zij heeft makkelijk praten vanachter haar kantoorstoel: een zittend gat, bedenkt zich wat.

Hadden we vorig jaar de boodschap om alle mensen naar Medicare te sturen als ze iets mankeerden, nu moet dat ineens het ziekenhuis of, nog beter, Dokter Perides zijn. Waarom? Tja, we hebben een hotel Perides waar we een contract mee hebben, en je raadt het al...de eigenaar is de dokter. Hij wilde wel dat we hem aanprezen bij onze gasten. Dus kreeg Treesje een email van Anhtonis, dat ik de mensen er niet meer heen mag sturen. Nou, laat hij dan ook maar zelf met de gasten naar het ziekenhuis gaan als dat nodig is, dan piept hij wel anders. Hij krijgt vast procenten.

Nu ik dit schrijf klinkt het allemaal heel negatief denk ik, maar dat is het natuurlijk niet allemaal. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds blij dat ik op Kos zit want mijn gasten zijn super en daarvoor ben ik hier. Gisteren, 16 juni, is mijn lieve vriendin Dinie getrouwd met haar Edwin. Ik kon er niet bij zijn maar heb veel aan ze gedacht en haar de avond ervoor nog lekker gesproken. Toch fijn om weer een vertrouwde stem te horen. Dit mooie stel gun ik alle liefde en geluk, ze hebben het verdiend.

Nog 8 nachtjes dan komen Anneke, Dirk, Kiara en Boaz en daar kijk ik erg naar uit. Ik moet wel werken maar zal zeker
"quality time" met ze gaan doorbrengen. Ik heb al geprobeerd om mijn vrije dag voor die week op maandag te zetten ipv zaterdag. Of dat lukt moet ik nog afwachten.

Vandaag, zaterdag 17 juni, vrij geweest en weer prachtige plekken ontdekt, met dank aan Xavier de fietsen man bij Apollon Hotel. Bij Protokaravos in Mastichari een prachtig strand gespot met hele hoge wanden waar het water langzaam op verschillende plaatsen uit de muur komt. Als je dat zand op je lichaam smeert en een uur in de zon blijft liggen, heeft het een liftend effect zei hij. Ik heb het (nog) niet geprobeerd, was bang dat ik dan te strak in mijn vel kwam te zitten :-) Verder nog een berg beklommen in de zinderende hitte, het is hier 33 graden, maar dat was ook zeker de moeite waard. Mijn hoofd in de wolken, afgesloten met een strandje en een bezoekje aan een hotel. Op deze vrije dag toch nog een telefoontje dat gasten naar huis moesten omdat er iemand gestorven is in Nederland en dat regel ik graag voor ze. Hulp en bijstand verlenen en morgen vliegen ze terug, zo blij voor ze. Ik moest dit even van me afschrijven, genoeg nu. Ik ga weer met goede moed verder.