Beleven en Beven...

Eerlijk is eerlijk, heerlijk en gezellig gegeten bij "never on Sunday" in de stad met Marilyn, Mariska en Anniek. Anniek is van GoFun, zij vermaakt de jongeren van Corendon op het eiland.
Naar het strand op zaterdag Om 13 uur me in Mastichari genesteld op een strandbed en in slaap gevallen. Pas om 18.30 wakker, en toen bedacht ik me dat ik maar eens naar Manollis zou gaan. Ik werd daar hartelijk ontvangen met kofiie, Raki en verschillende soorten kaas, dus eten hoefde ik niet meer. Toch fijn zo'n lekkere luie dag...

En dan is het zondag 9 juli, info's en 's avonds naar het vliegveld.
Thuis zie ik gemiste oproepen van Martijn. Ik app dat ik thuis ben en dan belt hij terug met beeld. Samen zitten ze op de bank en komen met groot nieuws.....Martijn heeft Monique ten huwelijk gevraagd en ze heeft JA gezegd :-) Ik kan niet beschrijven wat een geluk gevoel dat gaf. Ik heb er een lieve dochter bij, zo mooi om ze samen zo gelukkig te zien....effe een zakdoekje nodig hoor. Een foto van de ring volgde en, oordeel zelf, smaak heeft hij.

Op dinsdag word ik opgehaald voor een transfer door een chauffeur van vorig jaar, Alies, het is nog vroeg maar hij wil eerst ontbijten bij één van de hotels. Dimitra Beach....ik kom er nooit maar hij wel dus volg ik hem braaf...heb ik keus? Heerlijk gegeten en daarna gasten ophalen. Op de terugweg zit ik weer bij hem en het is lunchtijd. Dus weer gegeten bij Aegean View om daarna naar kantoor te gaan. Toch een handige jongen die Alies. Bij het kantoor aangekomen hoor ik dat Marilyn afgesloten is van electriciteit. Het kantoor heeft een grote betalingsachterstand en dit is het gevolg. Naarstig wordt er een hotel voor haar gezocht waar ze deze nacht kan verblijven, morgen zou alles weer oké zijn....fingers crossed. In de middag mijn auto maar eens laten wassen....voor de eerste keer dit seizoen dus dat was wel nodig. Deze man is doofstom en met handen en voetenwerk kunnen we toch een klein" gesprekje" voeren. Mijn auto mag in ieder geval weer gezien worden.
Ik had in de ochtend 3 fransen op mijn rit zitten die netjes op het vliegveld ingecheckt zijn, ook naar de gate zijn gegaan maar toch het vliegtuig hebben gemist. Hoe krijg je het voor elkaar. Ze zijn nog omgeroepen maar dat hebben ze niet gehoord. 's Avonds met de vlucht staan ze steeds bij Marilyn, die er helemaal gek van wordt en ze zo snel mogelijk weer weg wil hebben. Ze legt nog eens alles uit en eindelijk vertrekt het vliegtuig MET de fransen.

Woensdag...om 6 uur klaarstaan voor de vroege vlucht met Gina. Deze dame noemt zich hostess op facebook maar is transferhulp en dat is ook het juiste woord. Ze staat alleen maar mooi te wezen en verder komt er niks uit handen. Ik kan het dan beter nog alleen doen, het alfabet kent ze nog niet eens.... pfft.
Als ik terug kom...je raadt het al, nog geen stroom. Anthonis zucht alleen maar en daar moet Marilyn het mee doen. We besluiten om in de avond maar weer samen te eten bij Yiamezé en hebben toch om alles kunnen lachen en geroddeld met z'n drieën. Yvonne heeft haar moeder en zusjes op visite en eet met hun. Toch nog een verrassing... ineens komt Yvonne in een erg opvallende blauwe "bling, bling" jurk met haar familie aan, niet te missen hoe ze straalt, letterlijk en figuurlijk. Helaas zijn wij al bijna klaar maar toch leuk om even kennis te hebben gemaakt.

Dan komen op donderdag met de vlucht onze nieuwe blousjes, eindelijk. Meteen passen en.... het is wel een graadmeter voor gewichtstoename, ze zijn getailleerd en bij mijn buik heb ik weinig ruimte over. Dat wordt dus oppassen. Ook zijn ze van een wat dikker materiaal en met die temperaturen hier, nog steeds rond de 40 graden, loopt het zweet in straaltjes van je lichaam. Geen goede keuze dus van Corendon maar we moeten het er maar mee doen.
Marilyn heeft nog steeds geen stroom en wil naar huis. In tranen belt ze haar moeder en Anthonis dat ze dit niet meer wil. Ik kan het me voorstellen. In het hoogseizoen in een hotel wonen is absoluut geen fijne keuze. Al zet je een masker op, gasten herkennen je toch en rust krijg je niet. Na lang praten en regelen beloven ze van kantoor dat het vrijdag geregeld zal zijn (illegaal?) Ik ben ineens weer als gids op de visserstrip ingedeeld, dus bezoek afzeggen in de middag en maar weer met de gasten vissen. Ditmaal zijn het er 23. Gezellig maar wel handig als je dat al weet en niet "overvallen"wordt...weer een lange dag.

De vrijdag, 14 juli, ooit mijn trouwdag en ik krijg een lief berichtje van Gerard. Toch fijn dat na al die jaren we nog zo goed met elkaar overweg kunnen. Ook dankzij Dorien natuurlijk.
Het begint rustig, maar in de middag, rond 17 uur, ineens een telefoontje van Marilyn. Of ik naar een hotel wil komen, mijn eigen bezoeken afzeggen en gaan. Ze is al vanaf 15 uur daar en er zijn problemen. De receptioniste heeft angst voor een Belgische man. Dus wij met 3 man sterk er naar toe :-)
Hij vroeg een extra sleutel voor zijn hotelkamer waarvoor hij borg van
€ 50,- moet betalen.Hij wilde dit absoluut niet en heeft in een kwade bui het pinapparaat van het hotel weggenomen. Diefstal dus en niet handig van hem.
Zijn visie was dat de extra electrokaart dan dienst zou kunnen doen overdag voor de airco. Mariska: Maar meneer, als u thuis bent doet u toch ook de airco of verwarming uit als u weggaat. Ze denken hier "groen" dus daar heeft u zich aan te houden.
Tijdens dit gesprek had hij nog meer klachten en vond dat de receptie niets voor ze deed. (had hij ons dan maar gebeld) Het toiletpapier dat in de prullenbakjes moest.....te gek voor woorden, en Ja mevrouw... ik heb toch naar overal gereisd en dit nog nooit meegemaakt. Hij was helaas nog nooit naar Griekenland geweest en hier moet dat nu eenmaal. De hoteleigenaar is een erg opvliegende man (en dan druk ik me netjes uit) en heeft ze eruit gezet. Niet zelf natuurlijk, dat laat hij ons doen. Hij wil ook absoluut geen excuses aanvaarden dus moet het gezin met 3 kleine kinderen weg. Als we de eigenaar bellen begint die te schreeuwen en gooit de hoorn er op, lekker makkelijk. Een andere locatie zoeken dus maar helaas is het hoogseizoen en het enige dat we kunnen aanbieden na 5 uur bellen etc. kost € 1150,- meer.
Uiteindelijk betaald hij, we denken na aandringen van zijn vrouw, en gaan ze weg. We hopen dat hij toch nog geld terug krijgt in Nederland, hij wilde het tenslotte uitpraten met de eigenaar maar kreeg er de kans niet voor. Ook wel erg dom om zo woedend te worden en dat apparaat mee te nemen, gelukkig is er geen politie bij gehaald anders was de ramp niet te overzien geweest voor dit gezin. De man zei ook steeds dat hij het apparaat toch weer terug had gegeven, maar dat was nadat Mariska hem dat verschillende keren had verteld en het kwaad al was geschiedt.
Om 20.30 uur gaan we eindelijk eten samen bij "Perides" en sluiten onze dag af.

Zaterdag, 15 juli, mijn vrije dag, ik ben er wel aan toe. Ik stap in mijn auto en rij eerst naar Marmari voor mijn "lunch" Koffie met appeltaart om vervolgens naar Limonias, een strand bij Kefalos te rijden.
Als ik al vertelde dat ik een keer het paradijs heb gezien....nou dit is nog mooier. Wat een prachtige plek! Heb me er heerlijk vermaakt.
's Avonds gegeten bij ons mannetje met de "mooie" tanden, wat gedronken bij Ideal Rental en toen lekker slapen. Was weer een heerlijk dagje om te bruinen.

De nieuwe week begint en dat brengt ook weer nieuwe gasten natuurlijk. Er komt een gezin aan waarvan de dame meteen al op oorlogspad gaat. Vanaf het moment dat ze ons zag begon ze te klagen. Marilyn en Mariska werden er helemaal gek van. Mevrouw had "by the way" ook nog een heel oerwoud onder haar oksels, dus haar bijnaam werd: okselhaar, vanaf nu wist iedereen om wie het dus

ging. Het zwembad was gevaarlijk, de acco was te lawaaierig, de wc was te vies, er was geen internet, maar vooral.....gordijnen. Ze had van die "doorschijnende" en ze waren ook nog rood, foto's liet ze ervan zien. Da kan toch nie mevrouw, ik wil toch ook wel eens een keer met mijne man....(sprak ze niet uit) en hij slaapt altijd naakt, da kan toch nie hè. Bij Marilyn klinkt dat Belgische taaltje heel lief maar bij deze dame was dat ver te zoeken. Gordijnen zijn besteld door de receptie maar daar zit een lange levertijd op, ze moeten vanuit Athene komen. Na echt elke dag gezeur hierover, ze bleef 3 weken, heeft Marilyn een laken met wasknijpers gespannen voor het raam, maar nu had ze geen wasknijpers voor haar handdoeken, dus ook niet goed. Op een dag, bijna voor haar vertrek, had ik daar bezoekuur en ja hoor, daar zat ze weer. Weer gordijnen verhaal en een klachtenformulier van hier tot Tokyo, niks deugde en Corendon zou hier wel van horen. Ook over de manier hoe wij haar behandeld hadden....prima, opgelost.

De rest van de week loopt aardig rustig. Foto's gezien op Facebook van de Zwarte Cross, waar Monique een ring aan Martijn's vinger doet en er een "paar" op gedronken worden. Leuk om de neven en nichten zo te zien. Anneke is 30 geworden dus even geskypt en ze heeft een foto gestuurd. Toch vreemd om er weer niet te zijn, die

speciale dagen mis ik wel dan.

En dan de nacht van donderdag op vrijdag.....21 juli 01.30 uur.
Ik schrik wakker van iets. Ik hoor een klap in de keuken en wil opstaan, maar dat gaat niet....alles schudt op zijn grondvesten. Ik dacht eerst nog dat ik droomde maar toen ik eindelijk (lijkt eindeloos) uit mijn bed kon en naar de keuken liep, trapte ik in glas en zag ik, nadat ik een kaarsje had aangestoken, natuurlijk geen elektriciteit, dat de jampot uit de koelkast was gevallen. Kopjes en glazen op de grond en ik dus aan het opruimen. Ineens hoor ik buiten veel lawaai en kijk wat er gaande is. Buren schreeuwen dat ik naar buiten moet en na snel wat spullen gepakt te hebben, doe ik dat. Eenmaal buiten staat iedereen op straat en rijden auto's als gekken door de straten. Een aardbeving op de schaal van 6,8 Als een kip zonder kop sta ik daar en kijk of ik mijn collega's zie. Yvonne komt naar me toe lopen en na een telefoontje van Marilyn en Mariska rijden we samen naar een plein bij Mariska in de buurt. Daar krioelt het van de mensen. Iedereen zoekt een open plek en sommigen vertrekken zelfs de bergen in om de nacht door te brengen. Op de FB pagina van aardbeving Bodrum kun je aangeven of je veilig bent en dat heb ik eerst maar gedaan. Daarna een bericht naar de kinderen en familie met in het kort de gebeurtenis en veilig melden. Na enige tijd besluiten wij met de collega's van GOfun om in onze auto's te gaan liggen. Ik had kussens, dekens en water meegenomen dus heb de auto bij kantoor geparkeerd. Daar is het ook open en geprobeerd te slapen. Maar met 1803 gasten op het eiland en 5 telefoons is dat natuurlijk niet mogelijk. We zijn zelf nog niet van de schrik bekomen en worden overspoeld met telefoontjes. Blij als het eindelijk ochtend is, vertrekken we in ons, in de haast gegrepen kleding, naar de diverse hotels. We zien er niet uit maar de gasten wachten. Daar aangekomen kunnen we de schade opnemen. Gelukkig geen gewonden alleen materiele schade. We proberen zoveel mogelijk gasten te woord te staan maar ook dat is lastig met 63 accommodaties. Opsplitsen dus. 3 hotels zijn echt niet meer bewoonbaar en die gasten moeten dus elders ondergebracht worden. Het eiland is vol dit hoogseizoen dus dat gaat niet lukken. Er willen ook mensen meteen terug naar huis. Sommigen hebben een trauma opgelopen omdat ze in de barstreet waren en daar is een bar "White Corner" echt verwoest hoorden we. Daar zijn ook helaas 2 doden gevallen. De minaret is stuk en de kade is omhoog gekomen en gebarsten. In paniek zijn mensen weggerend van het water, bang voor een tsunami, wat overigens niet kan omdat hier te veel eilanden zijn en de golven gebroken worden, maar dat konden we later pas vertellen. De dag lijkt eindeloos te duren en de naschokken brengen iedereen weer van slag. Overal zitten en slapen mensen buiten en bij diverse hotels, zelfs bij 1 waar de keuken van open lag, worden mensen opgevangen en van eten voorzien. Gedurende de volgende dagen krijgen we de verwijten...we hadden niks gedaan! Je zou ze toch. Omdat wij in normale kleding liepen zijn we blijkbaar niet voldoende opgevallen maar echt we zijn overal geweest. Ook klagen dat er geen water is om te douchen....ja hallo, wees blij dat je het overleefd hebt. Er wordt dan door sommigen totaal geen rekening gehouden met de reisleiding,wij worden er tenslotte voor betaald, durven ze ook nog te zeggen,maar voor ons is dit ook de eerste keer en hopelijk de laatste, en wij zijn ook van slag. Maar we hebben geen tijd om hier over na te denken, we moeten door. Op zondag wordt het oude kantoor van vorig jaar, waar Marilyn en Yvonne boven wonen afgekeurd. Het krijgt een geel kruis, niet veilig dus. Rood is echt onbewoonbaar. Alle bewoners beginnen met het verhuizen van hun spullen om elders onderdak te zoeken. Ik woon 5 meter er vandaan maar mag blijven wonen, instorten zal het gebouw niet, zeggen ze. Mariska kan haar huis ook niet in en trekt een weekje bij mij in, de andere 2 gaan eerst naar een hotel en krijgen later een appartement op een andere plek. De saamhorigheid groeit

tussen ons als team. Er slapen nog enkele dagen mensen buiten, niet zozeer omdat het binnen niet veilig is maar meer omdat het goed is voor de verwerking....samen sterk. Alle info's worden afgezegd en we doen alleen bezoeken en vliegveld. Mensen boeken zelf tickets om naar huis te komen. Sommigen gaan met de boot naar Rhodos om vandaaruit naar huis te vliegen, zelfs met een omweg over Engeland. Het maakt ze allemaal niks meer uit, als ze maar weg zijn. Vluchtlijsten kloppen dus niet meer en ook transfers zijn niet meer te overzien. Kossenaren zijn aan het puin ruimen, winkels zijn een puinhoop en bars en taverna's hebben veel glasschade. Toch valt het achteraf gezien mee, als dit overdag was gebeurd was het doden/gewonden aantal vast groter geweest .

Op dinsdagavond komt iemand van Corendon Nederland, Marloes, die neemt wat transfers van ons over, behandeld wat klachten, maar vertrekt alweer op donderdagavond. Daar heb je dus ook niet echt

steun van.
Nog steeds hebben wij geen tijd voor rust en verwerking en de schokken blijven maar komen. Arm Kos, het heeft al zoveel meegemaakt door de crisis en de vluchtelingen en nu dit weer.
Woensdag zijn we heerlijk uit eten geweest bij "Never on Sunday" als afscheid voor de meiden van GOfun. Anniek is donderdag jarig en we hebben een "oog" gekocht, een beetje bescherming kan ze wel gebruiken....wij allemaal trouwens. Yvonne was er helaas niet bij, die voelde zich niet lekker, was uit geweest dinsdag en nu misselijk.

Dan op vrijdag, alweer een week verder sinds de beving, komt okselhaar weer bij me op bezoekuur...De mensen die dakloos waren geworden, waren overgeplaatst naar haar hotel en het was toch veel te druk daar geworden. (hoezo medeleven?)
De receptie van haar hotel had ons al verteld dat ze op moest houden met klagen anders werd ze alsnog het hotel uitgezet en ze hadden ook een klacht tegen haar. Ze had verstopping van het toilet en ze hadden 15 tampons gevonden. Mevrouw zet zich tegenover mij en begint weer met haar relaas. Dan onderbreek ik haar en vertel over de klacht. Reactie...... Maar mevrouw, wie zegt dat die van mij zijn? waarop ik antwoord: ik denk niet dat ze van uw man zijn, en nu is het klaar....u heeft uw klachtenformulier en regelt u het verder maar met Nederland. Er zijn hier meer gasten die wachten. Ze kijkt me aan met een vernietigende blik, zegt niks en loopt zonder nog wat te zeggen weg. Mooi, opgeruimd staat netjes. Die was er van het begin af aan al op uit om geld terug te krijgen en dat gaat haar niet lukken als het aan ons ligt. Benieuwd wat Nederland er mee doet. Ik was misschien wat bits maar ook ik heb de aardbeving meegemaakt en zit bij elke schok weer te trillen op mijn stoel. Kan even niet zoveel meer hebben.

Deze schokken kunnen nog heel lang aanhouden is ons verteld en

dat is alleen maar goed. De lucht moet ontsnappen om een grote beving te voorkomen, toch schrik je van elke beweging.

Er is een speciale website waar je de schokken kunt volgen www.eqgr.gr en als je dan "kwc" ziet staan is dat Kos.
Wij gaan "gewoon" door en gasten komen en gaan. Op de tv en media is de beving veel erger over gekomen dan het in werkelijkheid is, althans de schade die ze lieten zien. Dat is niet zo, Kos heeft geschud maar is niet verwoest.

Mariska had deze week een oma in de bus zitten die aankwam, ze zegt luid in de bus tegen haar man: Typisch Corendon, ze zwijgen de bevingen dood, ook de laatste. Mariska uitgelegd dat we dat niet doen om geen paniek te zaaien. Bij haar acco aangekomen zegt een man uit de bus: die hebben ze vast een pistool op haar hoofd gezet en gezegd: Je MOET naar Kos. Een kindje zegt daarop iets en zijn moeder: Je lijkt die mevrouw wel waarop hij zegt: nee, hoor ik ben niet zo oud en dik. Heerlijk die kindertaal.

Dan is het zaterdag. Mijn vrije dag en vroeg opgestaan omdat Mariska naar het vliegveld moet (haar laatste nacht bij mij) Yvonne wordt ook verwacht op een bus. Ze heeft zich verslapen omdat ze naar de laatste bucketparty van GOfun is geweest. Die meiden (Amber en Anniek) stoppen er noodgedwongen mee, en gaan naar

huis. Mariska belt me of ik Yvonne wakker wil maken in het hotel. Ik er naar toe en klop op de deur, waarop hij open gaat en een slaperige Yvonne zegt: Doe effe rustig joh. Ik ontplof bijna en zeg alleen maar: je moet naar het vliegveld....nu. Zelf rijd ik dan ook maar met mijn auto die kant op want ik heb er geen vertrouwen in. En dat klopt. Een huilende Yvonne belt met Marilyn dat ze naar huis wil.
Ze heeft genoeg van "alleen maar werken" (en dan te bedenken dat zij de enige is die nog gewoon uitgaat, wij zijn al blij als we eens kunnen eten)
Als ik met Mariska terug kom van het vliegveld horen we dat ze wacht op antwoord van Corendon Nederland. Die gaan haar maandag bellen en dan weten we wat er gaat/kan gebeuren. Als Yvonne ook nog naar huis gaat kunnen we net zo goed allemaal gaan want dan redden we het zeker niet. Iedereen loopt op het tandvlees en is doodmoe.

Gelukkig had ik deze week gezelschap van Mariska als logé en konden we samen lachen en huilen. Maar ze gaat weer naar haar eigen huis dus zijn we allebei weer alleen. Juist in deze nacht krijgen we weer bevingen van 3,7 Ik zit rechtop in bed en pak spullen en ga naar de auto, rij wat rond maar besluit dan toch maar weer terug te gaan. Slapen lukt natuurlijk niet meer....3 schokken binnen een half uur. Dit was weer een lange, bange en eenzame nacht.
We gaan door maar ik merk dat ik het niet zo lang meer trek. Met angst leven is niet te doen en inmiddels voel ik ieder schokje. Zou dat nog goed komen? Ik wacht het nog maar even af.

Op het vliegveld hoorden we van de Grieken dat de eerste beving een 7.4 was maar dat dit niet vermeld werd omdat de regering geen schade kan uitbetalen en dat is verplicht als de bevingsgraad zo hoog is. Hoezo...alles in de doofpot?