ORIENTATION

We waren er helemaal klaar voor! Orientation kon toch niet zó heftig zijn als dat er gezegd werd? Na het laatste telefoontje voor de familie en het inpakken van de laatste dingetjes, gingen we snel slapen, of in ieder geval een poging tot. De kleren en schoenen hadden we zelfs al aan, want we konden zomaar wakker gemaakt worden en in dertig seconden buiten moeten staan. Dat gebeurde dan ook... Rond een uur of drie werden we met weet ik hoe veel potten, pannen en geschreeuw ons bed uitgehaald en kon de eerste PT- sessie buiten beginnen. Het leek wel of we in het leger zaten. Welke idioten rennen er nou om 3 uur 's nachts door de stad? En wie doet er nou een 2 uur lange, zware workout-sessie op het strand in de vroege morgen? Wij dus. En wat was het zwaar. De moed zakte ons gelijk al in de schoenen..en zoveel was er niet meer terug te zien van het vertrouwen van die vorige avond.

Na deze eerste klap kregen we ontbijt: droge "weet-bix" met een beetje melk en een appeltje, daar mochten we het de rest van onze orientation mee doen. De lange tocht naar de mijn

voor onze eerste officiële uitdaging kon beginnen. Na een zware, maar toch motiverende en 'leuke' uitdaging begon ook de hike naar ons kamp. Aan het einde van de dag waren we helemaal kapot. Achteraf hoorde we dat we die dag in totaal vijfentwintig kilometer hebben gelopen, naast het sporten die morgen en de zware uitdaging.

De eerste dag was voor mij niet alleen fysiek zwaar, maar ook mentaal zat ik er later echt doorheen. Hoe moet ik dit in hemelsnaam volhouden voor een weet ik hoe lange tijd? De volgende dag was niet veel beter... naast het normale programma bestaat er ook een "special forces" voor mensen die gewond of geblesseerd zijn geraakt of die de normale activiteiten gewoon fysiek echt niet aankunnen. Door alle activiteiten de eerste dag was ik ook geblesseerd geraakt, dus ik werd ook in de special forces geplaatst. Special forces is fysiek natuurlijk heel relaxt, maar mentaal heel zwaar. We mochten bijvoorbeeld drie uur lang niet met elkaar praten en we moesten de vieze toiletten schoonmaken...ook geen pretje dus. Ik bleef bij de special forces tot het begin van dag 4, toen was ik weer 'sterk' genoeg om terug te gaan naar de normal forces.

Dag 4 was ook al zo'n pretje: Dunes day! vijftig keer een hoge zandduin op en af rennen om een 2 meter lange zak te vullen met zand waar je vervolgens rondjes mee mag rennen...wie wil dat nou niet?! En alsof dat nog niet genoeg was, kon er ook nog wel een drie uur lange workout-sessie op het strand bij. Lekker de zee in rennen en vervolgens in het zand rollen, wat een feest! Ik denk niet dat ik mezelf ooit zo hard gepusht heb, maar wat was ik trots toen ze ons eindelijk vertelden dat fase 1 over was en dat we konden genieten van een warme douche en een paar daagjes rust!

Voor de rustfase gingen we een paar dagen naar Victoria Bay (George). Wat was het genieten om weer te kunnen douchen, fatsoenlijk eten te hebben in plaats van droge rijst met een beetje groenten uit een blikje en natuurlijk normaal wakker worden zonder PT! De tweede avond hadden alle teams een sketch voorbereid over orientation waar we met z'n allen lekker om hebben kunnen lachen. Gelukkig waren die momenten er ook! Na twee dagen gingen we weer terug naar de "orientation farm", wat wel weer een lastig momentje was, terug naar de 'realiteit'. De volgende dag werden we weer vroeg wakker gemaakt voor fase 2...

Gelukkig was die tijd op de orientation farm niet heel lang, want meteen die ochtend konden we onze spullen weer pakken om verder te trekken naar een volgende plek. Die autoritjes waren denk ik wel de favoriete momenten, echt gek dat je zo dankbaar kan zijn voor een normale stoel! Die dag hadden we verschillende zware, maar wel leuke activiteiten op het strand gedaan. Vervolgens waren we naar de "game farm", een landgoed met 'wilde' dieren gelopen waar we twee dagen zouden verblijven (wat we op dat moment natuurlijk niet wisten). Een supermooie plek langs een rivier, maar wel een beetje primitief (geen wc's, geen douches...)

De volgende dag hadden we op het strand een vlot gebouwd, waar we de rivier mee af moesten reizen, terug naar het kamp. 's Nachts werden we wakker gemaakt voor een van de zwaarste workouts tijdens orientation...wat gelukkig wel het einde was van fase 2! Het feest duurde niet lang, want we trokken

weer terug naar de orientation farm (een plek die ik de rest van mijn leven liever niet meer wil zien :)

Dag 10, (nou ja, nacht) begonnen we met een 20 kilometer lange nachthike met onze backpacks! Het was prachtig weer gelukkig, dus de hike op zich was eigenlijk best mooi en niet al te zwaar, maar het gebrek aan slaap de volgende ochtend was wat minder fijn. Dat was namelijk ook weer een van de zwaarste dagen. Er stond namelijk een 'leuke' treasure hunt gepland, waar we alle spullen voor het bouwen van een raft mochten verzamelen. Uren lang rondlopen met 6 zware boomstammen en 6 tonnen is niet zo'n pretje... Toen we eenmaal al onze spullen verzameld hadden, kon het echte feest beginnen: alles weer meesjouwen naar de rivier, 3 keer verkeerd lopen, daar het vlot weer in elkaar zetten en vervolgens met het vlot, over de rivier afreizen naar "Aston Bay", ongeveer 8 kilometer verder op. Om op tijd aan te komen werd dat natuurlijk zwemmen en het vlot vooruit duwen...
Eindelijk aangekomen in Aston Bay en we mochten onze tenten weer opzetten voor een "heerlijke nachtrust"... niet dus! De nacht werd doorgebracht op het vlot! 8 mensen op een oppervlak van ongeveer 6 vierkante meter, midden op het water.. dit was denk ik wel de ergste nacht van mijn leven! Het was zo ontzettend koud, we hadden bijna niks gegeten en slapen ging ook niet echt. Gelukkig konden we uiteindelijk nog 2 uurtjes in onze tent slapen omdat het zo ontzettend koud was. Daarna kon de workout op het strand weer beginnen..

Ook dag 11 zat boordevol met fysieke activiteiten en toen we eenmaal uitgeput waren van alles stond er nog een tochtje over het strand gepland om vervolgens in de duinen te overnachten..die tocht hebben ze uiteindelijk maar korter gemaakt omdat iedereen in elkaar stortte :)
Op dit moment zat ik er mentaal echt helemaal doorheen. Ik had geen idee wanneer het zou eindigen en ik begreep niet waarom we al deze belachelijke dingen moesten doen. Aan de andere kant van de duinen zag ik op een gegeven moment de townships, wat me deed denken aan al die mensen die dagelijks in een uitzichtloze, lastige situatie zitten. Het enige wat mij nog op de been hield, was de gedachte dat het hopelijk snel zou eindigen, maar deze mensen hebben helemaal geen hoop op iets beters. Voor hen is dat leven realiteit, zonder hoop op een betere toekomst. Dat besef was voor mij heel heftig. Het zet je zo aan het denken en het maakt je echt dankbaar voor de dingen die je hebt en de situatie waarin je leeft. Dit gaf me gelukkig weer een beetje moed om door te gaan.

Die nacht hadden we eigenlijk vijf keer wakker gemaakt moeten worden, maar gelukkig voor ons hadden de leiders zich verslapen! 's ochtends konden we dus 'fit' beginnen aan de PT-sessie. Dit was echt een bijzonder moment! Het was nog steeds niet makkelijk, maar we waren zo'n sterk en hecht team! We zagen de zon opkomen terwijl we met z'n allen doorgingen met 100 squads.. dit was het doel van orientation: ons 'breken' om ons vervolgens weer op te kunnen bouwen, de wat minder mooie kanten van elkaar en van jezelf tegenkomen om daar vervolgens aan te werken en vooral

teambuilding! Dat was zeker gelukt. De zwaarste dag kon beginnen...

Na een tocht terug over het strand, kregen we te horen dat we met z'n allen moesten rennen naar de mijn waar we de eerste dag ook waren, met onze backpacks! Als mensen niet snel genoeg waren, zouden we stoppen voor push-ups..Op dat moment ben ik begonnen met huilen, samen met heel veel anderen, wat ook niet meer stopte tot het einde van de dag! In mijn team was ik als enige overgebleven met 2 sterke jongens, de rest zat allemaal in de special forces.. Uiteindelijk hebben we alsnog een groot gedeelte gelopen aangezien we het gewoon echt niet aankonden.
Ook in de mijn zouden we een hele zware workout-sessie moeten doen met een zware steen, maar uiteindelijk hebben ze die ook maar ingekort aangezien we echt niet meer konden geven. Ze vertelden ons dat we de berg op moesten rennen voor de volgende uitdaging... We zaten er zo doorheen dat we op een gegeven moment op de grond zijn gaan zitten en met z'n allen weigerden om nog iets te doen!! Uiteindelijk zijn we verder gelopen en kregen we instructies voor de volgende uitdaging, wat ook zeker geen makkie zou worden. Met "volle moed" begonnen we, maar we werden al snel weer terug geroepen voor het verlossende nieuws...

ORIENTATION WAS VOORBIJ!

De ontlading die er toen uitkwam was overweldigend. Eindelijk was het voorbij, 12 dagen lang hebben we met elkaar gelachen, gehuild, gestreden en niet opgegeven! Het was tijd om terug te gaan naar de bewoonde wereld: familie en vrienden eindelijk weer iets laten weten en 's avonds genieten van een heerlijk diner! Eindelijk mochten we alle vragen stellen, maar het maakte ons allemaal niet meer zoveel uit. We hebben het gedaan! Het is voorbij en we zijn er sterker uitgekomen.
Ik zou het NOOIT weer overdoen, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ik begrijp nog steeds niet waarom we alles op deze manier hebben gedaan, maar het heeft me laten realiseren dat ik veel, maar dan ook veel meer kan dan ik zelf denk. Ik geef soms nogal snel op, maar dat was geen optie hier en dat was ook niet nodig! Ik was sterk genoeg om hier doorheen te komen. Het maakt je dankbaar voor alle dingen die je hebt en ik realiseerde me dat het allemaal echt niet vanzelfsprekend is.
Bovenal heeft het ons geholpen om echt een team te vormen, wat ontzettend belangrijk is van de rest van het jaar. Dit is iets wat je voor altijd met elkaar gemeen hebt, waar je nooit over uitgepraat raakt en wat je nooit meer vergeet.
We hebben dit met elkaar gedaan en we zijn er allemaal sterker uitgekomen!!
Victory gap year kan nu officieel beginnen! Daar snel meer over :)

Heel veel liefs,

Abigail

Next chapter: VGY term 1