De Salento

De Salento is dus het meest zuidelijk gedeelte in de hak van Italië. Voor ons was het een zonovergoten, winderige plek vol zee, rots en strand, stenen, cactussen, dorre olijfbomen, oude steden en dorpen en zeevruchten + vis. In het totaal hebben we er 4 nachten geslapen en er 4 volle dagen in rondgetoerd.
Ik ga mijn verhaal hier opsplitsen in enkele hoofdstukken.... Grote historische steden, kust, kleinere dorpen, en enkele weetjes.

Grote historische steden
De grote historische steden die we bezochten in de Salento, en die

het bezoeken waard zijn, waren Lecce, Otranto en Gallipoli. Elk van deze steden hebben hun eigen historiek, hun eigen kenmerken en hun eigen sfeer.
Lecce ligt in het noorden van de Salento, slechts op enkele kilometers van de oostkust. Otranto, dat zich iets zuidelijker bevindt, ligt echt aan de oostkust of de Adriatische kust, terwijl Gallipoli zich aan de westkust bevindt of wat we de Ionische kust noemen.

LECCE
Lecce is een behoorlijk grote stad en is vooral bekend voor zijn witte kalksteen. In de streek rond Lecce zijn er veel steengroeven van de witte kalksteen waarvan heel veel huizen zijn vervaardigd... zowel historische gebouwen, oude graanschuren (zoals onze B-en-B in Maglie), palazzo’s en herenhuizen, als kerken. De steen is zo overvloedig aanwezig en gemakkelijk te bewerken, dat de mensen in het verleden total löss zijn gegaan in het gebruik ervan. In Lecce vindt je namelijk enorm veel uitbundige facades van huizen, met prachtige balkons, en kerken die zelfs de architecturale naam ‘Leccese barok’ meegekregen hebben. Heel indrukwekkend om te zien, en alles samen toch de moeite.

Ook zijn er in Lecce heel wat overblijfselen terug gevonden van Romeinse heirbanen, een oud Romeins amfitheater en een Colosseum zoals in Rome (maar dan een iets kleinere versie). In de meeste gevallen is de rest van de stad over de eeuwen heen erover gebouwd. Van het Colosseum is ongeveer de helft nog te zien. De heirbaan is voor het overgrote deel gesneuveld In verdere constructies en stadsopbouw.

OTRANTO
Otranto is minder groot dan Lecce en ligt dus aan de Adriatische kust. Het is een echte havenstad. Het oude stadsgedeelte ligt op een heuvel en bevat vele kronkelende kleine straatjes. De huizen zijn kleiner dan in Lecce en zijn minder imposant, maar doen inderdaad meer denken aan de typische havensteden zoals je er in Frankrijk ook vindt in Bretagne of Normandië. Er zijn overblijfselen van oude stadsmuren, een imposant fort van de tijd van Karel V en de zee ziet er zo turkoois uit, dat het lijkt of je naar een foto van een reismagazine kijkt... maar dan in real-life. Het was er aangenaam vertoeven. Uiteraard staan er ook enkele bezienswaardige kerken, waaronder een heel oud kerkje uit de 7de eeuw, en een Basiliek die de moeite schijnt te zijn. Spijtig genoeg kan je in deze streek vaak geen kerken bezoeken tussen 12h30 en 16h30, omdat het dan siësta tijd is... en dat was nu net het geval wanneer wij de stad bezochten.

GALLIPOLI
Gallipoli is zoals Otranto een echte havenstad, maar dan aan de Ionische kust. Het is best een grote stad, met veel winkels, maar het oude stadsgedeelte ligt eigenlijk op een eiland, een beetje vergelijkbaar met de Mont St-Michel in Frankrijk, maar dan dichter bij de kust en het heeft niets met een bedevaartsoord te maken. Ook hier vinden we kleine kronkelende straatjes terug. Het blijkt enkele Beenhouwersstraatjes te bevatten waar de toeristen mekaar over de kop lopen, maar eens je daarvan afwijkt, kan je er eenzaam verdwalen in het labyrint. We waren er ‘s avonds, dus konden we ook nog eens van de sfeervolle straatverlichting genieten. Leuk om gezien te hebben, maar ik denk dat we toch meer van Lecce en Otranto hebben genoten.

Kust
De hak van Italië is aan alle kanten omgeven door zee, in het oosten de Adriatische kust, met aan de overkant Kroatië en Albanië en Korfoe.... aan de westkant de Ionische kust. En de Salento bevat het meest zuidelijke punt van Italië, Capo Santa Maria di Leuca, waar de Adriatische zee en de Ionische zee in mekaar overgaan.

Ter hoogte van Lecce, tot aan Otranto, vinden we nog zandstranden, maar vanaf Otranto tot aan het zuidelijke Santa Maria di Leuca verandert de kustlijn in een grillige rotsrijke massa, die lava-achtig aandoet, en waar de zee vrij spel in heeft. Het geeft aanleiding tot vele natuurlijke grotten en inhammen, waar je kan zwemmen of gewoon kan genieten van dit prachtig effect van de natuur.
Van Santa Maria di Leuca tot Gallipoli bevinden zich hoofdzakelijk ook zandstranden, en ergens daartussen zegt men zelfs dat daar de ‘Malediven van Italië‘ zich bevinden, omdat het water er zo helder, transparant en turkoois uitziet. Voor zonnekloppers is het een paradijs. Voor niet-zonnekloppers, goed om eens gezien te hebben en eens een uurtje op je gat te zitten om te genieten van een dalende zon.
De foto’s in bijlage geven je een impressie van de kustervaring die de

Salento ons geboden heeft in deze 4 dagen van exploratie.

Kleinere dorpen
Het spreekt voor zich dat we tijdens onze verkenningstochten niet enkel de grote steden bezochten, maar dat we ook heel wat kleinere steden en dorpen doorkruisten, waarvan sommigen toch ook de moeite zijn om te vermelden...

ACAIA
Een dorp tussen Lecce en Otranto, per toeval ontdekt.
Het is gelegen binnen de stadsmuren van een fort/burcht en het was echt prachtig! We passeerden erlangs op doorrit, zagen de ingangspoort van het dorp en het fort ernaast, en hebben dan maar snel rechtsomkeer gemaakt om ons te parkeren en dit plekje te verkennen. Wat een goed idee was dat! Het was er erg rustig, en het was enorm pitoresk.

GALATINA
Een stadje ergens tussen Gallipoli en Lecce in, mooi, met opnieuw kronkelende straatjes en vooral een kerk van de 15de eeuw, waar een volledige frescocyclus bewaard/gerestaureerd is, die in 150 schilderingen de Apocalyps, het scheppingsverhaal, het leven van Jezus, Maria en de heilige Catharina verbeelden.
Naast de kerk bevindt zich een oud klooster, waar ook weer verschillende muurschilderingen te zien zijn, dit keer ook over de geschiedenis van de christelijke geestelijken in de streek. Ooit kwamen de Ottomanen er de plak zwaaien en werden vele christenen vermoord omdat ze hun geloof niet wilden afvallen. Sommige van de muurschilderingen waren redelijk expliciet...

SPECCHIA
Het dorp Specchia zou één van de mooiste dorpen zijn van Italië volgens onze gids, en ook onze gastvrouw in de B-en-B was er vol lof over. Dus, dat moesten we toch wel even uitzoeken! We zijn er op een ochtend naartoe gegaan, en hebben er rondgedwaald in een labyrint van kleine straatjes. Op zich was de plek niet zo groot, maar het was er zo rustig en pitoresk.
Op het centrale plein vonden we een lokale beenhouwer die tafeltjes had buiten staan, waar we als lunch een assortiment van de lokale charcuterie hebben genuttigd... een variatie van kazen en vleesjes...

met een lokaal biertje. Ja ja, ook de Italianen kunnen ondertussen bier brouwen!

Enkele weetjes
Natuurlijk hebben we tijdens deze 1ste 4 dagen in Puglia, in de Salentostreek, een aantal eerste observaties kunnen doen. Altijd zijn er van die dingen die je opvallen, omdat het anders is dan thuis, of omdat het nieuw is, of speciaal...

Eén van de 1ste dingen die ons onderweg tijdens het rijden opviel, dat is dat de Italianen de gewoonte lijken te hebben om erg veel afval door hun venster van de auto weg te smijten, onder het rijden. De kanten van de wegen liggen er bezaaid met resten van blikjes, plastic, glas, en andere rommel... wij ergeren er ons soms aan als we dit eens zien in België, maar we kunnen jullie verzekeren: het kan veel erger!

Een tweede ding dat ons opviel, en waar we nog steeds geen echte uitleg voor hebben, dat is dat er in het landschap enorm veel onafgewerkte nieuwbouw-constructies staan, maar die ondertussen er al misschien jaren staan, overwoekerd met onkruid enzo... het trekt op niet veel. Soms geeft het het landschap een mistroostige aanblik. En als je er de talloze ruïnes van verlaten oude woningen bij telt, dan kom je toch wel aan een grote hoop stenen en verlaten

gebouwen.

Over stenen gesproken... we hadden het eerder al over de typische kalksteen van Lecce, waarmee veel gebouwd wordt in de streek, maar er is meer dan dat... overal liggen stenen, overal waar je kijkt in het landschap. Daarom zijn er overal ook zoveel muurtjes. De boeren verwijderen de stenen van hun velden en maken er muurtjes mee, of stallen voor de dieren of om zaken in op te slaan. Nergens heb je dus quasi een voor ons ‘normale’ ondergrond.

En dan de olijfbomen... In de Salento staan er dus ook heel veel olijfbomen, maar ze blijken ziek te zijn. We hebben er km’s en km’s olijfgaarden gezien met kapotte bomen. Ik wil niet weten wat een financieel probleem dat geweest is voor de olijfboeren in de streek, maar het zal de moeite geweest zijn. Hier en daar zie je nu nieuwe aanplantingen verschijnen van kleine boompjes. Deze zijn naar het

schijnt van een andere soort, omdat de originele soort dus blijkbaar aangevallen wordt door een insect/virus en die nieuwe soort beter resistent is. Natuurlijk zal het nog een hele tijd duren vooraleer die kleine boompjes de productie kunnen evenaren van de dode oude bomen.

Tenslotte heb vooral ik ervaren dat de Salento vol gemene muggen zit. Ze zijn niet groot, maar ze zijn venijnig! Sinds de 1ste 2 dagen sta ik al vol beten, op mijn benen en mijn armen... massa’s. Ik moet speciaal bloed hebben, want ik zie hier zoveel mensen met korte shorts rondlopen en bij niemand anders zie ik zoveel muggebeten. Je gaat me niet vertellen dat zij allemaal wondermiddelen hebben... Xavier blijkt er ook veel minder last van te hebben. Het gevolg is, dat ik waarschijnlijk met even witte benen naar huis zal gaan, als ik gekomen ben. Mijn benen zijn nl. niet om aan te zien. En sinds dag 2 spuit ik serieuze porties muggenspul... ik denk dat we eindelijk dat flesje eens gaan opgebruiken (we hebben het nog van toen we naar Colombia gingen). Ik zal jullie bijgaande foto’s besparen. :-)