Helemaal verliefd

Day 22
Vandaag leerden we de rest van ons liedje aan in de klas. Dit was minder leuk, omdat er veel minder leerlingen waren. Bijna de helft van de leerlingen was tijdens de vorige les naar huis gestuurd. ‘Take your bag and go home’, kregen ze te horen. Hun ouders hadden het schoolgeld voor deze termijn nog niet betaald, waardoor de leerlingen dus niet langer aanwezig mochten zijn totdat dit in orde was. Ik vind het wat jammer dat de kinderen hier de dupe van zijn.

Na het lesgeven maakten Noa en ik examens voor wiskunde en Engels. De examenperiode vindt pas over een paar weken plaats, maar de examens moeten helemaal in Uliwa overgetypt en afgedrukt worden. Dit is steeds weer een grote hap uit het schoolbudget.

Het was Valentijn, de dag van de liefde. Daarom besloten we om in de avond onze liefde voor kaaskrokketten te vieren in La Rondavelle, het restaurant van Patrick en zijn vrouw Francoise. De wandeling naar het restaurant was pittig doordat het ’s avonds nog zo warm was. We moesten goed uitkijken waar we liepen want er kropen overal reuzeslakken. De vermoeiende tocht waren we snel vergeten toen we onze eerste hapjes namen. Patrick zelf was niet van de partij, hij is voor 6 weken naar België vertrokken. Gelukkig kwamen we niets te kort en zorgde Francoise goed voor ons.

Day 23
Tijdens de wandeling naar school zagen we geen gefileerde geit, maar waren we getuigen van een geitje dat net gedood werd. Onze magen keerden even en het was best zielig om dat eens met je eigen ogen te zien. Eenmaal aangekomen op school, werd het ons al snel duidelijk dat vele kinderen hun schoolgeld nog niet in orde was. Ook vandaag werden er velen naar huis gestuurd.

Bij expressive arts kwam het thema ‘volksdansen’ aan bod. Wij kennen natuurlijk geen typische dansen van hier, maar eerlijk gezegd ook niet echt van België. Daarom namen we de klas mee naar het grote veld en leerden we hen ‘‘t Smidje’ aan. De kinderen waren heel enthousiast en waren er goed mee weg. Het is fijn om te zien hoe de kinderen van sommige activiteiten genieten. Ook ikzelf genoot van iedere seconde. We hebben ondertussen al een hechte band opgebouwd en dat is een fijn gevoel!

Day 24
Nadat Noa en ik onze lessen gegeven hadden, nam Treesje de klas mee voor atletiek. De kinderen zijn altijd blij als Treesje hen komt halen, want ze doen niets liever dan bewegen. Treesje leerde hen een sprong aan en hier oefenden ze dan voor een half uur op. Ik vond het opvallend dat de leerlingen niet veel aan sport doen, want bepaalde technieken zijn hen totaal onbekend. Dit komt omdat er geen turnleerkracht aanwezig is op de Happy School. Enkel de sportnamiddag op woensdag is een concept dat de LO-lessen zou moeten vervangen, maar meer dan wat vrij voetballen wordt er eigenlijk niet gedaan. Desalniettemin zijn ze wel gek op sporten!

Tijdens de speeltijd werden alle weeskinderen vanuit de hele school buiten verzameld. De board members hadden een doek met uniformen uitgestald. Deze werden op een heel chaotische manier uitgedeeld. De leerlingen hadden zelf hun maten moeten opgeven, met als resultaat te grote uniformen en te kleine schoenen. Door onderling wat te ruilen, kwam alles uiteindelijk wel goed.

’s Middags kleedden we ons om voor de sportnamiddag. Ik ging wederom met de oudere kinderen mee naar het grote veld om daar wat spelletjes en sportactiviteiten op te starten en te begeleiden. Mijn spelletjeskennis als scoutsleidster kwam goed van pas. Ook deed ik een poging tot voetballen, maar ik had er op voorhand niet goed over nagedacht dat sleffers niet het ideale schoeisel zouden zijn voor deze sport. Daarom werd ik al snel een supporter in plaats van een speler (ook de warmte en mijn gebrek aan een goede conditie speelden een rol).

Na afloop gingen Margot en ik met enkele kinderen naar het meer. We hadden ballonnen bij en deelden deze uit. De kinderen amuseerden zich rot en bedachten er allerlei spelletjes mee. Het scherpe geluid van de lucht uit de ballon te laten, was niet mijn favoriet. Het kapsalon werd ook geopend. Ik denk dat er op een gegeven moment meer dan 5 kinderen tegelijk bezig waren in mijn haar. Toen het wat begon te schemeren ging ik met een dreadlock-kapsel terug naar de lodge om me op te frissen.

Helemaal ingezeept stond ik onder de douche, toen het water ineens stopte met stromen. Met een handdoek rond ging ik horen wat er aan de hand was. Het water was op en moest bijgekocht worden. Ik had de pech dat ik net buiten wandelde toen er een boardmeeting bezig was… Heel gênant. Gelukkig zag ik hen sneller dan zij mij. Atupele kon aan de hand van een apparaatje water regelen. Zij was die dag mijn reddende engel. Het was Margot haar laatste avond en daarom had Atupele heel uitgebreid gekookt. We smulden van samosa’s en aten een soort van smoutebollen als dessert. Atupele, jij was vandaag dus tot 2 keer toe een engel!

Day 25
Deze ochtend gingen we met ons vijven naar school. Normaal gaan enkel Noa en ik zo vroeg, dus het was fijn om nog eens samen te ontbijten en aan te komen. Er werd een ochtendbijeenkomst gehouden door de gehele school speciaal voor Margot. Er werd gezongen en gespeecht. Ook werden er enkele tranen gelaten. Ik vond het moeilijke om te zien hoeveel verdriet sommige kinderen hadden en besefte dat dit mij over 2 maanden ook te wachten stond. Het lesgeven verliep heel rustig, omdat velen waren aangedaan van het afscheid.

Toen we terug in de lodge aankwamen, verhuisden Noa en ik onze spullen terug naar de kamer waar we oorspronkelijk lagen. We hadden nu de ruimte om onze spullen volledig te installeren en echt een eigen plekje te creëren. Dit voelde ergens wel wat dubbel, omdat Margot haar spullen allemaal weg waren.

Om de 2 weken is het op donderdag onze wasdag. We begonnen eraan en werden al snel uitgelachen door Atupele. Ik werd nog net niet opzij geduwd, want ze kon het niet meer aanzien zei ze. Ze nam het over en ik moest toekijken hoe ze mijn onderbroeken waste. Een gevoel van schaamte overheerste toch wel op dat moment. Gelukkig zei ze herhaaldelijk dat ze het niet erg vond om te wassen, omdat ze zich anders verveelde. Ze houdt niet echt van stilzitten en had alles wat ze die dag moest doen, al gedaan. Toch wil ik het de volgende keer liever zelf weer proberen, ik heb nu goed gezien hoe het moet. De rest van de dag verliep heel rustig. Ik ging nog even naar de winkel en we kookten samen een eenvoudig gerechtje.

Day 26
Chimbaya bracht ons al vroeg naar Karonga om ons visum te laten vernieuwen. Dit ging deze keer gelukkig vlekkeloos. Nadien gingen we naar de markt. Er was een overdekt gedeelte met allemaal kleine winkeltjes en een open gedeelte waar je vooral groenten kon vinden. We gaven onze ogen goed de kost en kochten enkele doeken. Ook namen we wat zoete aardappelen mee. We hadden enkele leuke babbels met de mensen daar en gingen dan terug naar de auto.

Chimbaya bracht ons naar een restaurant. We bekeken de menukaart, maar er was voornamelijk vlees. Om verschillende redenen eten we dat hier niet, dus gingen we voor de pizza. Er werd ons gezegd dat deze niet geserveerd werd voor 14u, terwijl er 2 andere mensen wél pizza aan het eten waren??? Please explain this to me? Daarom besloten we naar een ander restaurant te gaan. Dit was een meer lokaal tentje waar we frietjes met Chinese groenten aten.

Nadien gingen we naar de winkel. Het was terug tijd om grotere inkopen te doen voor 6 weken. Helaas was de winkel niet wat we verwacht en gehoopt hadden. Er was niet veel te vinden. Daarom stuurden we Davies een berichtje met de vraag of hij inkopen voor ons wou doen wanneer hij de volgende dag langs Mzuzu passeerde. (Davies had Margot naar de luchthaven gebracht, dus hij was in de buurt.) Hij vond het geen probleem, dus wij waren al wat geruster.

Tenslotte gingen we naar de bank. We moesten geld afhalen voor onze rondreis die de laatste 2 weken van ons verblijf zou plaatsvinden. Het was een moeilijke bevalling, want sommige kaarten werden niet geaccepteerd. Na wat gevloek en gezucht, is het uiteindelijk gelukt! Ik ben wel enorm verschoten van hoeveel we moeten betalen om geld af te halen. Er is meer dan 50 euro extra van mijn rekening afgegaan doordat dit geen Europees land is. In mijn ogen is dat wel heel veel.

Op de terugweg reden we langs hele hoge baobabbomen. Ik kon het niet laten en vroeg Chimbaya om even te stoppen. Ik moest hier echt een foto naast nemen! We begonnen het weekend die avond met onze tweede filmavond. Een romcom, theetje en een lolly. Wat heb je nog meer nodig na een lange dag?

Day 27
Het was een zaterdag, dus normaal gezien kunnen we dan altijd iets langer slapen. Toch dacht Wyat (één van de nachtwakers) hier anders over. Al van 5u ’s ochtends stond hij met een machete het gras af te doen. Op zich geen probleem, totdat er rond 6u ineens een steen door de ruit vloog. Noa en ik schrokken wakker van een hels lawaai. Onze ruit lag aan diggelen op de vloer. Veel geslapen werd er nadien niet meer. Ook deze zaterdag namen we deel aan de Happy Day. De zon was gelukkig van de partij. We amuseerden ons weer goed en maakten mooie herinneringen met de kindjes.

We kregen een bericht van Davies dat zijn gezin geen eten had, doordat hij al enkele dagen weg was met Margot. Er werd ons gevraagd om hen wat eten te brengen. Ikzelf vond dit heel moeilijk. Langs de ene kant wil je heel graag helpen, maar langs de andere kant kan je dit niet voor iedereen doen. Wanneer anderen zien dat je dit doet, dan kan je diezelfde dag nog heel veel bezoekers verwachten. Daarom namen we onszelf voor dat we dit subtiel gingen doen. Eén keer en dan niet meer. Marlies en ik gingen dit afgeven en werden nadien door de buurvrouw binnengevraagd. Het was de mama van Neria, een meisje uit standard 5, de klas waar ik nu al eventjes lesgeef. We kregen en rondleiding en een maaltijd aangeboden. Helaas moesten we deze beleefd afwijzen, omdat er in de lodge op dat moment al door Noa en Treesje voor ons gekookt werd. Ze vertelde ons dat de uitnodiging bleef gelden. Misschien ga ik nog wel eens terug, want het was heel gezellig.

In de namiddag hadden we in de lodge afgesproken met Obvious (de kunstenaar die allemaal beeldjes etc. maakt). Hij had een rugzak vol spullen bij. We deden een hele bestelling en kregen wat van de prijs af, omdat het duidelijk was dat hij wel te veel vroeg. Mzungu-price wordt dat hier ook wel eens genoemd, met andere woorden: een hogere prijs voor toeristen. Hij leerde ons een typisch Malawisch bordspel spelen, namelijk bao bao. Echt een heel leuke activiteit die we nog vaker gaan doen.

In de avond gingen we met Atupele naar de Lake View bar. Dit lag op de weg naar Uliwa en dat gegeven schrok Marlies en Treesje wat af. Daarom gingen enkel Noa en ik mee. Chimbaya bracht ons en bleef ook hangen. Het was een heel gezellige bar met een nog gezelliger terras. We amuseerden ons enorm! Er kwamen volgens mij niet heel vaak toeristen langs, want we stonden wel echt in de kijker. Er werden ons ieder half uur pintjes gebracht door omstaanders, deze gaf ik al snel door aan Atupele, want ik was er niet zo een fan van. Kuche kuche is niet echt mijn ding, dus daarvoor ga ik niet terug, maar voor de gezelligheid wel!

Day 28
’s Ochtends gingen we naar één van de kerken hier in Chilumba. We kozen ervoor om de misviering in het Chitumbuka te volgen in de plaats van in het Engels, omdat dit blijkbaar leuker zou zijn. Gelukkig werd er voornamelijk gezongen en gedanst, want van de preken snapte ik geen sikkepit. De kerk zat echt bomvol. Wel 2 uur lang werd er gezongen. Een non die naast mij zat, gaf me haar liedboek, zodat ik kon deelnemen aan de liederen. Ik vond het echt een heel aangename ervaring! Nadien gingen we naar de markt, maar deze stelde niet zo veel voor in vergelijking met die uit Karonga.

Davies was de boodschappen heel laat de vorige avond komen brengen, dus deze bekeken we na de markt. We kwamen tot de conclusie dat meer dan de helft niet aanwezig was… Blijkbaar was er heel veel niet aanwezig in de winkel zelf. We moeten het de komende 6 weken dus met wat minder doen en wat meer eten uit Chilumba zelf eten, zoals: tomaten, ajuinen, rijst en aardappelen.

De rest van de zondag nam ik best letterlijk. Ik lag wat in de zon en dacht na over welke projecten we hier nog konden realiseren. We willen met een deel van ons ingezamelde geld een speeltuin bouwen op de Happy School. Daarom kwam er vandaag een houtbewerker langs om de plannen te bespreken. Hij ging voor ons een document opmaken met alle gegevens over de kostprijs. Ik denk echt dat dit project een groot succes kan worden!

We kregen te horen dat de prijzen die Obvious voor zijn werk vroeg veel te hoog waren, dus stuurden we hem met de vraag of hij maandag kon langskomen. Diezelfde avond stond hij ineens onverwacht op ons terras. We discussieerden over de prijs en hij deed er wat vanaf. Toch realiseerden we ons dat we áltijd een mzungu-price zullen moeten betalen hier in Malawi.