First week of teaching

Day 8
Vandaag was het onze eerste lesdag hier in Malawi. Noa en ik startten de dag met een leesles van Engels. Als speelse verwerking lieten we ze een toneeltje maken van de gelezen tekst. Wat een succes! Ook bij ‘expressive arts’ kozen we ervoor om ons eigen ding met de leerstof te doen. Geometrische vormen tekenen zonder het nodige materiaal? Geen probleem! Waarom niet eerst even met iedereen naar buiten en deze in het zand met onze ellenbogen, neus, voeten… tekenen? Veel leuker! De betrokkenheid was hoog en dit zorgde ervoor dat de rest van de les in de klas zeer goed verliep.

Later maakten we de lessen van de dag erna. Er schoot nog wat tijd over om een boek in het zonnetje te lezen. Over het algemeen een vrij rustige dag. Of toch niet… ’s Avonds moest er weer op kolen gekookt worden doordat de elektriciteit weg was. Tijdens het eten vertelde Noa al lachend dat haar hart nogal snel klopte. Ik voelde aan haar hart, maar vond dit toch niet zo grappig. Haar hart racete tegen meer dan 180 slagen per minuut. Al snel voelde ze zich draaierig en begonnen haar vingers te tintelen. Na wat telefoontjes naar mensen hier en verpleegkundigen en artsen in België, besloten we om toch naar het lokale ziekenhuis te gaan.

Enkele board members gaven ons een lift. Eenmaal aangekomen moesten we nog zeker 20 minuten wachten op de dokter. Het was natuurlijk avond, dus hij had al even gedaan met werken. Op een gegeven moment kwam er een man in de wachtkamer zitten en staarde hij ons wat aan. Na een tijdje vroeg Margot hem of hij de dokter was. Hierop antwoordde hij ‘yes’ gevolgd door een diepe zucht. Hij stelde Noa enkele vragen en begon aan de hand van zijn GSM haar hartslag te tellen. Na 5 keer opnieuw te moeten beginnen (doordat hij de tel verloor), wist hij volgens hem genoeg. Hij sloot af met de befaamde woorden ‘I think it will be fine’ en ‘maybe drink some water’. Dat gezegd hebbende, wandelde hij weg. Er zat dus niets anders op dan terug te keren. Wij denken dat ze last had van een zonnesteek. Gelukkig gaat alles nu terug beter.

Day 9
Noa bleef in haar bed liggen, want ze had nog wat tijd nodig om uit te rusten. Ik stond er dus op dag 2 al alleen voor. Spannend! De lessen verliepen goed en de leerlingen waren wederom enthousiast. In de namiddag gingen we met Grace naar het ziekenhuis. Haar brandwonde moest een paar keer per week verzorgd worden, dus volgden we dit mee op. De wonde zag er al iets beter uit. Nadien brachten we haar terug naar huis. Grace gaat niet naar school. De Happy School is een betalende school en niet iedereen kan dit betalen. In overleg besloten we dat we dit kindje doodgraag naar school zouden zien gaan (zoals alle kinderen uiteraard) en dat we haar hiervoor wilden sponsoren. Voor 200 euro in een jaar kan een kindje genieten van onderwijs. Ik was enorm benieuwd of ik de 4-jarige Grace de volgende dag op school zou tegenkomen.

Nog later die dag gingen we naar Davies. We hadden vervoer nodig naar Uliwa om materiaal kopen voor in de klas. Onderweg naar zijn huis, kwamen we langs de buurvrouwen. We herinnerden hen eraan dat ze de dag nadien bij ons verwacht werden om te eten. We verschoten even toen het 7-jarige buurmeisje de blaffende hond met een riem sloeg om hem te kalmeren. Vervolgens wandelden we langs de kliniek waar vrouwen bevallen. Sommige vrouwen wandelen hoogzwanger maar liefst 2 dagen om op een ‘hygiënische’ en ondersteunde manier hun kindje op de wereld te kunnen zetten. Eén van de vrouwen zat in de planten. Ze was aan het overgeven en zag er niet goed uit, dus ik vroeg of ik haar kon helpen. Ik hielp haar recht en er kwam een verpleegster. Blijkbaar had de vrouw malaria en zag ze al enkele dagen serieus af. Zeer moeilijk om te zien. Eenmaal in Uliwa kochten we papier en veel te dure lamineerhoezen. In de avond gingen we hiermee aan de slag. We maakten maaltafelkaartjes. Op deze manier hopen we dat we de basis van de leerlingen wat kunnen versterken aan de hand van duurzamer materiaal.
Day 10
Het gevoel dat ik kreeg toen ik Grace op school zag, was echt fantastisch! Heel hartverwarmend om haar te zien opfleuren. We stonden terug met 2 voor de klas, want Noa voelde zich terug veel beter. We gingen tijdens de les wiskunde aan de slag met de maaltafelkaartjes. Dit was wederom een enorm succes! De leerlingen konden op zelfstandige basis in groepjes aan de slag en wij konden ons bij de groepjes plaatsen die extra ondersteuning nodig hadden. Fantastisch om te zien! Iedere woensdagnamiddag is het sportdag, dus ook vandaag. Na even naar de lodge gegaan te zijn om te eten, stonden we in de namiddag al terug op school in onze sportoutfit. De kleuters en de jongere leerlingen deden activiteiten op school. De oudere leerlingen (10 – 14 jaar) gingen naar het grote grasveld dat naast de school gelegen is. Ik sloot me aan bij hen. Ik leidde een groep die bestond uit allemaal meisjes van verschillende leeftijden. Treesje had als sportleerkracht enkele activiteiten voorbereid die we dan in onze groepen konden uitvoeren. Zowel de meisjes als ikzelf hebben ons ontzettend hard geamuseerd.

’s Avonds kwamen de buurvrouwen met hun kinderen langs. Super schattig om te zien dat iedereen hun netste kleren had aangetrokken. We voorzagen wat chips, frisdrank en muziek. Een volledige kom chipjes werd al meteen opgeëist door de 2-jarige Conguan. Heel grappig. Wanneer de muziek wat luider werd gezet, begon het feest pas echt! Wat konden die mensen dansen. Zelfs het kleine buurmeisje haar heupen is losser dan die van ons. Een goed gevoel voor ritme is toch iets wat bij hen zeker niet ontbreekt (stiekem een beetje jaloers). De sfeer zat goed. Tijdens het eten zelf was dit iets anders, omdat de pasta niet bij iedereen in de smaak viel. Dit was nogal duidelijk aan hun blikken te merken. Ook het leeggieten van het halve zoutvaatje verraadde dit. Ach ja, volgende keer zullen we nsima proberen maken, het nationale gerecht.

Day 11
We begonnen de lesdag met een maaltafelbingo. Iedereen kreeg een kaartje met uitkomsten en wij schreven oefeningen op het bord. Mr. Pieter Kenson deed ook mee en had gewonnen. Hij sloeg een vreugdekreetje uit en riep ‘bingo’. Uiteraard wist hij niet dat dit opgezet spel was. Noa en ik moesten onze lach wat onderdrukken. We speelden nog even verder, totdat er ook één van de leerlingen won. Na de lesdag bespraken Noa en ik enkele zaken met de directeur voor de 2 toetsen die we tegen de dag erna moesten opstellen. We gingen thuis meteen aan de slag. Kleine sidenote: lijfstraffen komen regelmatig voor. Bijvoorbeeld: Wanneer enkele kleuters niet luisteren, knijpt de kleuterjuf in hun ballen. Het is niet altijd gemakkelijk om dit te plaatsen als je zulke taferelen niet gewoon bent.

Zoals ik eerder al zei is zondag onze rustdag. Sinds vandaag is er een nieuw concept: donderdag is wasdag. Met waspoeder; 2 badjes water; muziek en mijn vuile waszak, ging ik aan de slag. WAT EEN KARWEI… Met de hand alles wassen is een serieuze inspanning, zeker als je dit in de volle zon doet. Na voldoende geduld, hingen al mijn kleren te drogen aan de wasdraad. Directeur Stanley kwam naar de lodge, dus we maakten van deze gelegenheid gebruik om hen de toetsen te laten zien. Hij was fan!

In de latere namiddag maakten Treesje, Marlies, Noa en ik een strandwandeling. We genoten van de rust en van een gezellige babbel. Op de terugweg verschoten we even. We kwamen een leguaan (denk ik) tegen, pas na enkele seconden hadden we door dat deze aangespoeld en dus niet meer in leven was. Na een kleine omweg, vanwege een losgebroken stier, kwamen we thuis aan. We aten zelfgemaakte FRIETEN, heerlijk.

Day 12
Vandaag namen we de testen af. We schreven alles op het bord en de leerlingen moesten dit dan overschrijven in hun aparte testboek. Een optie om te kopiëren is er niet. We begonnen dus vroeg genoeg, zodat de leerlingen voldoende tijd hadden om eerst de opgaven over te schrijven. De testboeken namen we bij afloop mee naar huis om te verbeteren. Ook toen werd het enorme niveauverschil binnen de klasgroep nogmaals duidelijk. De totaalcijfers varieerden tussen de 0% en de 90%. Dit zagen we doordat we een lijst moesten maken van alle totaalpercentages van de leerlingen. Tijdens de volgende ochtendbijeenkomst zouden dan alle leerlingen die in totaal geslaagd waren, vermeld worden.

Atupele zei rond 13u dat ze naar de kapper ging, maar pas tegen 18u30 was ze terug. Dit vonden we natuurlijk niet zo leuk, omdat we dan verplicht werden om in de lodge te blijven (er moet steeds minstens 1 iemand aanwezig zijn). Een kleine troost: haar haren zagen er wel bangelijk uit! Al heeft ze er wel veel hoofpijn door gekregen… Overdag kregen we bezoek van Obvious. Hij is een kunstenaar en maakt allerlei mooie dingen uit hout (sleutelhangers, maskers, beeldjes, bordspellen…). We hadden wel interesse in zijn werk, dus we gaven onze nummer zodat hij ons van zijn werk op de hoogte kon blijven houden. Het was een niet al te bewogen dag, maar op vrijdag mag dat wel eens.

Day 13
Het weekend begon al goed… stortregen. Happy Day ging dus niet door. Heel spijtig, want ik had er wel naar uitgekeken om weer een middag ‘scoutsleiding’ te zijn. Treesje en ik gingen terug met Grace naar het ziekenhuis voor een check-up. De wonde begin te genezen. Wel had ze nog veel pijn. Ze trappelde met haar been, schreeuwde en huilde. Ocharme het kind! Ik hoop dat ze snel weer de oude is. Het was best koud vandaag en doordat het zo hard regende, werden we wat beperkt in onze mogelijkheden.

Treesje en ik gingen naar een winkeltje om wat inkopen te doen. Raad eens wat we vonden? Mango’s en avocado’s! JACKPOT! Margot was er de volledige dag niet. Doordat zij maar tot midden februari blijft, wou ze graag een uitstap doen die bij ons wat later op het programma staat. Heel vroeg in de ochtend was ze vertrokken met Meza naar Livingstonia. Hier vertel ik ongetwijfeld nog meer over wanneer ik hier zelf geweest ben. Gelukkig waren we niet al te eenzaam door het nieuwe gezelschap dat we van Chimbaya kregen, 4 vissen die we Chilli, Willie, Lumba en Abu noemden. Heel attent! Een bokaal zouden we de dag erna krijgen.

Noa en ik wilden het huis verlaten wanneer het terug droog was. We namen onze boeken en wandelden langs het strand naar een hoop rotsen om rustig te kunnen lezen. Dat was toch wel echt even genieten. Totdat de regen terug begon! Harriet kwam ’s avonds langs voor een ‘girlsnight’. Dit was dan toch niet echt geslaagd, want om 19u lag ze al in haar bed. Spijtig.

Day 14
Ook vandaag was het slecht weer. Buiten wat lezen en standaardbezigheden, deed ik niet heel veel. De volgende dag was het geen school, dus we moesten ook geen lessen voorbereiden. De avocado’s werden verwerkt tot heerlijke guacamole. We stelden samen een planning voor ons volledige verblijf op. Doorheen de dag merkten we dat onze vissen aan het sterven waren. De bokaal van Chimbaya bleek een kleine emmer te zijn, dus dit was niet echt ideaal. Daarom besloot ik dat we ze beter vrij konden laten. De rest ging akkoord en als gevolg stond ik 5 minuten later tot mijn knieën in het meer.

’s Avonds stond er ineens een onbekende ‘mazungu’ op het terras. De Nederlandse Loes trekt in haar eentje rond en doet vrijwilligerswerk. Ze vroeg of ze een nachtje in de lodge kon blijven. Het was heel fijn om naar haar verhalen te luisteren.