Bicycle citytrip

In verband met de vroege ochtend spits rijden we om kwart voor zeven al richting het centrum van Yogyakarta. Om een 4 uur duurde fietstocht te maken over het Javaanse buitengebied.
Samen met nog 3 toeristen en onze gids Joanne gaan we op weg. Het is nog spits tijd en het eerste stuk moeten we door het drukke centrum fietsen. Let op, er zijn hier geen aparte fietspaden, ze rijden aan de linker kant en de meeste gemotoriseerde voertuigen houden zich niet aan de regels. We hebben het eerste stuk goed door staan, en al gauw fietsen we door het authentieke buiten gebied van Yogyakarta.
Onze eerste stop is een klein familie bedrijf waar ze kroepoek maken. Met 4 mannen werken ze 7 dagen per week om de lokale bevolking te voorzien van kroepoek. Dit wordt veel als snack bij een maaltijd gegeten. Kroepoek is plat als het ongebakken is en wordt krokant gefrituurd. Het wordt gemaakt van tapioca meel en garnalen siroop. Er worden dunnen plakjes (2-3 mm) gemaakt op een hete plaat en vervolgens wordt het buiten te drogen gelegd. Hierna kan het enkele maanden worden bewaard, gefrituurd moet het binnen een paar dagen gegeten worden. Ze verkopen de kroepoek op de lokale markt of aan huis. We fietsen weer verder en onderweg wordt er flink naar ons gezwaaid en geroepen door de kinderen langs de weg. En wij kunnen onze geleerde woordjes meteen oefenen.
De volgende stop is bij een Javaanse bank. Niet een gewone bank zo als wij die kennen. Nee, het is een stuk grond met stalletjes en daarin koeien. De mensen willen hun spaargeld zien en kopen dus een koe of als ze wat rijker zijn meerdere koeien. In aanschaf zijn deze beesten vrij goedkoop, en de huur van zo' n stal kost ongeveer 2 euro per jaar. Na 5 a 6 jaar verkopen ze de beesten weer en dan brengen ze ongeveer 20 milj rupiah op. Het voer wat de koeien eten kun je gratis bij de rijstvelden ophalen. Dit zijn de halmen die over zijn nadat de rijst er uit geslagen is. Wanneer dit niet wordt opgehaald van het land wordt het verbrand. Op een groot bord bij de ingang staat geschreven welke koe van wie is en hoe oud het beest is. Verder wordt er door middel van een rouleer systeem bijgehouden wie er s avonds moet wacht lopen bij de koeien. Het wachtershuisje heeft ook een sociale functie er wordt gezamenlijke voetbalwedstrijden gekeken en de laatste nieuwtjes uitgewisseld.
De volgende stop is bij een veld waar er nog met de hand de rijstkorrels uit de halmen wordt geslagen. Zeer zwaar werk in de brandende zon. Met een door trapbeweging aangedreven apparaat kun je de rijst ook uit de halmen draaien. Dit is niet zonder gevaar, aan een rad zitten pinnen, je hand mag er dus niet te dichtbij komen. En de halmen moeten met een draai beweging over het rad worden

bewogen. De meeste boeren moeten dit apparaat huren, wat voorn hun best wat geld kost. Er zijn verschillende stadia's van de rijstkorrel. Rijstkorrels met het kaf er aan noemen ze, padie. Gepelde rijst wordt beras genoemd. Gekookte rijst wordt nasi genoemd en gebakken rijst is nasi goreng.
Op een veld wat we later tegenkomen zij ze druk de jongen rijst plantjes aan het verpoten. Ze worden in nette rijen over het veld verdeeld. Dit wordt vooral door de vrouwen gedaan en ze krijgen per veld een vast bedrag van de landeigenaar.
En we fietsen weer verder en komen op een stuk land waar ze stenen maken. Vaak wordt er eerst jaren rijst verbouwd, daarna gaan ze over op verschillende soorten groentes. Hierna moet het veld weer helemaal worden uitgegraven. Deze grond gebruiken ze weer voor het maken van stenen. Samen met wat water wordt er een klei achtige modder gemaakt. Er worden mallen gevuld en de stenen moeten eerst 7 dagen drogen in de zon. Als er ongeveer 50.000 stenen gedroogd zijn kunnen ze gebakken worden. Ze worden bij elkaar opgestapeld en wordt er hout tussen gelegd. Dit wordt afgedekt met hooi en modder en dan kan de brand er in. Zo 'n stapel moet ongeveer 3 dagen branden, en als de stenen dan rood van kleur zijn zijn ze goed. De stenen worden naast het veld opgestapeld, en als iemand stenen nodig heeft moet hij ze zelf ophalen.
We fietsen weer een stukje en komen bij een bedrijfje waar ze tempe maken. Dit wordt gemaakt van soja bonen en is een goedkope vleesvervanger, maar wordt ook als snack gegeten. De bonen worden eerst een dag in water gelegd, hierna worden ze gekookt. Daarna worden ze stampt en weer een dag in het water gelegd. Hierna worden ze nog een maal goed gestampt en kan het drogen. Op een grote schaal soja bonen gaat nog een schepje gist. Het wordt verpakt in bananenblad en een stuk krant er omheen. Nu moet het nog een dag liggen en de volgende dag kun je het zo eten, gebakken of gefrituurd.
Hierna fietste we via allerlei kleine steegjes weer terug naar het vertrekpunt.
Na de lunch zijn we met een gemotoriseerde becak taxi naar Fort Vredeburg gereden. Een fort van de VOC uit 1765. Het vierkante bouwwerk is gerestaureerd volgens het originele ontwerp.
Hierna liepen we via allerlei straatjes naar het punt waar we opgehaald zouden worden.