Het eiland leven! (visjes vangen, boze mensen, leven in een bubbel)

Daar loop ik dan, als een soort schildpad, met mijn leven/backpack op mijn rug, waarbij ik de gemiddelde snelheid van een schildpad meestal aanmeet, en me altijd mezelf afvraag HOE KAN HET NOU ZO ZWAAR ZIJN? IK HEB ER BIJNA NIKS INZITTEN??? Alhoewel 5 verschillende bikini`s in verschillende kleurtjes wellicht ook een overbodige luxe is..
Maargoed daar loop ik dan, samen met de ijscoman, en een ijsje in mijn mond, want wat moet je anders met 30 graden eten toch??? juist IJS! elke dag! Terwijl ik in mijn beste spaans, waar ik steeds trotser op begin te worden, het `gesprekje` maar weer voer. (Waar kom ik vandaan, hoe lang blijf ik in hier, en dan meestal de vrij snel gestelde vraag of ik een vriendje heb, zo niet, word me meestal gelijk aangeboden dat de persoon in kwestie wel mijn vriendje kan worden, waarbij ik altijd maar weer lief bedank en vertel dat ik er geen nodig heb/lesbish ben/mijn man zo zal komen en profesioneel bokser is, en

nee trouwen hoeft ook nog niet...)
Na dat gehad te hebben kunnen we het eindelijk over andere dingen in het leven hebben.
Terwijl we verder lopen, razen de auto`s en geluiden om me heen en weet ik plots niet meer zo goed hoe ik met verkeer om me heen moet omgaan.
De ijscoman, freddie mag ik hem noemen, wat zijn echte naam blijft me nog een beetje een raadsel met zijn rare uitspraak, loopt rustig met zijn karretje tussen de drukte, terwijl ik me weer om alles verbaas, auto`s, mensen! Zoveel mensen!en auto`s! en mensen! EN AUTO`S!! EN ELECTRICITEIT???
Ja dit doet twee maanden leven op een eiland zonder dit alles, je word een soort debiel zodra je eerste auto weer ziet en zodra je een kraan opent er komt gewoon water uit! WATER! STROMEND WATER!! word je helemaal een soort holbewoner die voor eerst een douche ziet. En dan hebben we het nog niet over de televisie en alle werkende lampen gehad. Je drukt op een knop en er is gewoon LLICHT! Maargoed.
Freddie de ijscoman gaat verder met zijn vragenlijstje, waar ik hiervoor was, terwijl hij dit vraagt droom ik terug naar Isla Grande, (eiland in de Caribean) waar ik de afgelopen twee maanden heb mogen verblijven. Ik heb hier een maand bij een eco-hotel gewerkt bij lieve Viviane, die me altijd thuis liet voelen, en waarbij ik met van alles hielp en elke dag engelse les mocht geven aan Nicolas, een

zeer levenslustig, energiek, kind. En dit is nog maar zacht uitgedrukt.., want meneer zat liever op of onder de tafel, al springend, terwijl hij de tafel alvast inkleurt in plaats van het papier of in een keer al hinnekend wegrent om `paard` te spelen.
Daarnaast hielp ik bij Casa Cultura met mijn eergewaarde vriendin Fernanda (psychologe van beroep) en deden we allerlei activiteiten met de kinderen van het eiland en daarnaast nog meer engels geven aan nog meer kinderen op het eiland en zelfs op de school, waar ik als een volgeleerde lerares werd ontvangen, puur het feit dat ik engels spreekt maakt een mens natuurlijk geen profesionele lerares, maar hier werd daar anders over gedacht! Dus werd ik officieel ingeroosterd als Miss Sabine Bor.

Twee maanden: geen electriceit, mezelf wassen met mijn emmertje en bekertje, handwasjes doen, vissen vangen, snijden en eten, snachts leren lopen in het donker, sochtends een frisse duik in de zee, dansen op salsa, rumba allus, HEERLIJKE rijst met coco, en de zelfgeplukte papaya eten.
En eerlijk gezegd vond ik het heerlijk allemaal. Je bent veel bewuster bezig met dingen die je normaal `snel` even doet. De was bijvoorbeeld, mocht ik nu met een borsteltje en wat water doen, en

de bijbehorende spaanse muziek om het leven leuker te maken!

Daarnaast op dit eiland heb je weinig invloeden van buitenaf dus leef je echt even in een soort `bubbel`, waar mensen vooral in het hier en nu leven, en niet zo met andere dingen bezig zijn. Het viel me vooral op dat de mensen een goede balans hadden tussen werk, plezier en familie/vrienden. In de ochtend werd er vroeg opgestaan en hard gewerkt door iedereen, maar tussendoor maken mensen echt tijd voor elkaar, en zijn ze veel minder druk bezig met de tijd, en wat vandaag niet afkomt kan morgen altijd!

En dat dan ook nog eens allemaal zonder mobiel, die na een week op het eiland al bij de vissen aan het zwemmen was.
Nou denk je vast, ah typisch Sabine, Die zal hem vast al struikelend over een mini steentje, in het water laten vallen. Maar dit keer was het niet mijn eigen onhandigheid maar een ervaring met een boze latino vrouw\meisje. Lang verhaal, maar de korte versie is dat ze boos was, en besloot een dag naar mijn huisje te gaan, om me daar aan te vallen. Helaas voor mij besloot ze met een mes naar me toe te gaan. Zodra ze haar mes tevoorschijn toverde heb ik nog nooit zoveel angst gevoelt als toen. Vervolgens heeft ze mijn mobiel uit het raam in het water gegooit, en bleef ze met haar mes zwaaien en in haar onverstaanbaar spaans tegen me te schreeuwen en

vervolgens me aanviel. Gelukkig kwamen wat dappere jongens van het eiland mij snel redden! Nog nooit van mijn leven zo bang geweest, twee schrammen op mijn gezicht van het mes, en het heeft zeker even geduurd voor ik alleen me weer veilig voelde en niet tachtig uitwegen alvast aan het bedenken was, me hart oversloeg als ik alleen was en een geluidje hoorde of dacht dat er iemand aankwam.
Twijfelend of ik dit verhaal wel in mijn verslag ga zetten, zijn deze ervaringen juist ook onderdeel van het reizen/leven. En denk ik dat ook daar over geschreven mag worden.

Maar goed het gaat super weer met me, ben over mijn angst heen, en op dit moment aan het werk in San Andres, eilandje, beetje werken, snorkelen, chillen en zwemmen en nog geen boze latino vrouw. dus oprecht NIKS te klagen!

Adios, en heel veel liefs,

Sabine