Om tien uur moesten we het appartement uit, het werd half elf. Geen haan die ernaar kraaide. Ik wilde namelijk eerst nog even de kaarten posten bij een poskantoor in de buurt. Daarna liepen we naar 'ons' station Temma om via Kyōbashi een trein te nemen die rechtstreeks naar ons eindstation Demachiyanagi reed, we kwamen hierdoor niet langs het hoofdstation van Kyōto dus moesten we op een ander moment de Starbucks beker kopen voor de collectie. (En ohja, omdat de beker van Osaka voor het inpakken van de koffer stukviel uit het schuifdoosje, moeten we op een ander moment daar nog een vervanger voor kopen.)
Thuis had ik de pdf van de airbnb-eigenaar uitgeprint, die een routebeschrijving als foto-zoektocht had gemaakt. Supermakkelijk maar helemaal leuk voor de jongens. Dus vanaf het station liep Tristan trots voorop met de a4'tjes in zijn hand, op zoek naar onze nieuwe verblijfplaats. En ja hoor, we liepen in één keer goed. Wat een modern huisje is dit. Schoon, ruim, een heerlijke badkamer en als verrassing voor de jongens: hier hebben we een gameroom. In die kamer staan vijf klassieke spelcomputers, zoals een gamecube en een sega Saturn en een paar zitzakken om op te chillen. Helemaal in de roos. De airco's werken ook prima, dat is geen overbodige luxe in deze hete, vochtige Japanse zomer (ik kan niet vaak genoeg benadrukken hoe verschrikkelijk heet het hier is: je zet een stap buiten de deur en het zweet breekt je uit).
We wilden geen tijd verspillen, dus we namen direct een taxi naar de Gouden Tempel: Kinkakuji. Het ligt in een uithoek van west-Kyōto dus die taxi was de €17,50 zeker waard. Eenmaal uit de taxi was het direct weer klam. De jongens hadden het na 100 meter al gehad, maar we moesten toch echt even doorzetten en bij de tempel op de foto. Ze vonden hem wel heel mooi, en het ijsje aan het eind van de wandeling maakte alweer wat goed. Ik had me voorgenomen om vanaf nu een klein handdoekje in de rugzak te stoppen, zodat Hugo die in zijn nek kan leggen. Wat kan die kleine man toch zweten zeg. Al z'n haren plakken aan zijn gezicht en het vocht gutst van zijn hoofd langs zijn nek en wangen naar benee. Zo sneu, gelukkig heeft hij van het zweet zelf weinig last zegt hij. Maar die handdoek gaat voortaan dus mee.
Met de bus wilden we verder naar kasteel Nijo, midden in de stad. Dus wij wachten op de bus, toen in de bus, betalen en uitstappen, toen we erachter kwamen dat de entree van het kasteel tot 16:00 open was en het was inmiddels een half uur later. Dus na wat verbale uittingen van onze teleurstelling gingen we te voet verder naar de overblijfselen van het oude paleis Heijo: ook dicht. Gelukkig zijn er op elke straathoek in Japan convenience stores zoals Seven Eleven en Family Mart te vinden, dus we sloegen wat te eten en drinken in en in het park rondom het oude paleis konden we even bijkomen op een bankje. Wat zijn die uurtjes tussen vijf en zeven toch heerlijk om buiten te zijn, het licht is zachter, de zon gaat onder, het voelt minder gehaast allemaal. Het is misschien een graad koeler dan daarvoor. In het park speelden de jongens met de kiezels op de weidse paden en de waterkraantjes die hier en daar in het gras te vinden zijn. Er staan hier prachtige bomen en zeker met de ondergaande zon erop lijkt het een magische plek om te zijn. Hier wilden we wel langer blijven, maar we moesten nog boodschappen doen en teruglopen naar huis.
Via grote rotsen in het water konden we de rivier oversteken, veel leuker dan gewoon over de brug. De jongens vonden het geweldig! Het water in de rivier staat nu laag en ze hadden hun sandalen aan dus Tristan durfde het wel aan om af en toe het water in te stappen. Hugo wilde er een wedstrijd van maken en was al aan de overkant voordat wij het doorhadden. Wel wat (onzichtbare?!) muggen bij het water, dus allemaal (behalve papa) flinke rode bulten op onze onderbenen bij thuiskomst, die uiteindelijk wel een aantal dagen jeukten en bleven zitten. Bij de supermarkt had ik verschillende Japanse hapjes gehaald die ik alleen hoefde op te warmen. Nadat iedereen het badritueel voltooid had, aten we van alles en nog wat, maakten we de bedden op en gingen we naar bed. In dit huis slapen we op futons: dunne matjes op de tatamivloer. Wat een hel. Ik houd van harde matrassen, maar dit matje is veel te dun voor volwassenen (de jongens slapen er trouwens wel prima op). Thijs heeft een vierdubbeldikke gemaakt en slaapt evengoed nog slecht. Ik lig op een dubbele en doe bijna geen oog dicht, op mijn buik zonder kussen is nog de beste optie... Het heeft iets weg van boetedoening.

Afgelegde wandelafstand van vandaag: 11 km.