Dreams do come true...

Don’t cry because it’s over, smile because it happened.

Zoveel gedachten maar ondertussen weet ik eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Ik ben weer in Nederland. Zo dat is eruit haha. En het voelt heel gek, alsof je nooit bent geweest en ondertussen koester ik alle mooie herinneringen, toffe avonturen en waardevolle vriendschappen die ik in het afgelopen jaar heb gemaakt. De laatste dagen stroomden de tranen vaak over mijn wangen maar ik denk met een gigantische glimlach terug aan mijn avontuur in NZ.

Nadat ik afscheid had genomen van Marlou was het voor mij tijd voor mijn ‘laatste’ vakantie voordat ik terug zou vliegen: Fiji! Naast het ideaal beeld van witte stranden, helderblauw water en veel kokosnoten kreeg deze vakantie net een extra (ongevraagde) dimensie: cycloon Keni! De eerste dagen was het wennen om na een maand samen reizen alleen op pad te zijn maar ik vond gelukkig al snel travelmaatjes. Erika en Anders zaten in hetzelfde hostel als ik en we hadden in ieder geval het eerste eiland, of zelfs de hele trip

samen. Echt super gezellig!

De eerste stop: South Sea Island. Stereotype tropisch eiland: klein hoopje zand in de oceaan met een paar palmbomen en waar je binnen 3 minuten het hele eiland rondgelopen bent. Vanuit hier stond een boottocht gepland naar Mondriki island, of voor de Tom Hanks fans onder ons: het eiland waar ‘Castaway’ is opgenomen. De blikken die ik kreeg als ik zei dat ik überhaupt nog nooit van die film gehoord had…haha! Het eiland was echt een toffe plek om te stoppen en een tijdje te snorkelen. Op een Fiji-time tempo vaarden we lang allemaal kleine eilandjes terwijl de crew voor entertainment zorgde in de vorm van het zingen van liedjes en na de lunch stopten we op een andere eiland voor een wandeling door een dorp. Voordat we het eiland op liepen zei ik tegen Anders dat ik had gehoord dat je op een gegeven moment gek wordt van elke keer ‘Bula!’ roepen, maar dat ik dat nog niet had gemerkt. Daar kwam ik na deze

wandeling op terug. Vanuit elk huis werd er keihard ‘Bula’ oftewel ‘Hoi’ geroepen. Anders en ik kwamen tot de conclusie dat we het alleen nog maar gingen terugroepen als een kindje het riep om de plezier erin te houden haha. In het dorpje zaten een paar mannen uit het dorp klaar voor een Kava-ceremonie. Kava is een soort kruiden wat ze met water mengen en dan de hele avond drinken. Knettergek haha want het is echt niet te drinken en je mond raakt er verdoofd van.

De volgende stop was Wayalailai eiland. Hier bleven we in een soort resort wat hoorde bij een dorp. Aangezien er op de eilanden niet extreem veel te doen is, bestonden de dagen vooral uit op het strand of in een hangmat liggen, opnieuw leren mijzelf te vervelen en therapeutisch kleuren. Prima vakantie! In de avond was er vaak entertainment door de staff en bij Wayalailai kregen we een speciale

‘Fiji-avond’. We begonnen met een uitgebreide Kava-ceremonie waarbij iedereen moest proeven. Na twee keer een ‘low-tide’ (een heel klein beetje) had ik meer dan genoeg, al gingen er geruchten dat een paar jongens bijna 16 ‘tsunami’s (vol kopje) hadden gedronken…die kwamen de dagen daarna hun kamer niet meer uit haha. Na de Kava ceremonie volgde het dansen, een hele groep toeristen die proberen op de maat van de zang van het hele dorp te dansen. Sowieso een mooi gezicht maar het mooiste was dat iedereen er zichtbaar plezier uit haalde. We sloten de avond af met een typische maaltijd uit Fiji. Wayalailai is bekend vanwege het snorkelen met haaien…niet meteen een activiteit waar ik voor sta te springen maar wauw wat was het tof!! In een klein bootje werden we ergens midden op zee gebracht ‘nou ze zitten hieronder, spring er maar in’. Niet nadenken was de beste optie dus daar ging ik…en toen zaten er zeven haaien onder mij! In alle keren dat ik heb gesnorkeld had ik nog nooit een haai gezien, laat staan zo dichtbij. We konden ze zelfs aanraken, wat leuk was totdat ze hem loslieten op 10 cm naast mij terwijl ik vrolijk met mijn armen aan het zwaaien was maar ach, dat zijn de details haha.

De volgende, en uiteindelijk laatste, stop was White Sandy Beach. Van andere reizigers hadden we vooral gehoord ‘the staff is amazing but the food is terrible’. Helaas was dit 100% waar. Natuurlijk was ik mij ervan bewust dat het eten in Fiji anders is dan wat ik gewend

ben…maar als wij tijdens het ontbijt letterlijk moeten rennen om één stukje brood op ons bord te hebben is het wel erg. Daarna deelde iedereen dan het eten op zijn bord met mensen die iets minder gelukkig waren…zorgde wel voor een goede onderlinge band zullen we maar zeggen. De staff zorgde daarentegen elke avond voor supertoffe entertainment, van complete warrior dances, tot de Bula song waarbij iedereen de pasjes leerde en een vuurshow. Ook heb ik hier een van mijn allermooiste snorkels gemaakt. De kerel van de boot zei voordat we er in doken dat het mooier was dan het Great Barrier Reef. Iedereen lachte vriendelijk maar geloofde er weinig van…totdat we het met onze eigen ogen zagen. Het koraal was echt 10x mooier dan wat ik op het Great Barrier Reef heb gezien en er waren superveel vissen. Inclusief Nemo (en de afgrond, voor de échte kenners haha)

Terwijl langzaam de berichten binnen kwamen over een cyclone die Fiji op zijn koers had liggen kreeg ik nog een nacht te maken met bedbugs. Het waren weliswaar de eerste op al mn reizen maar mijn god wat vies. Nadat ik bij andere dorms had aangeklopt of ze alsjeblieft een bed vrij hadden kon ik eindelijk gaan slapen op wat uiteindelijk mn laatste nacht op de eilanden zou zijn. De volgende ochtend bleek dat er extra boten werden ingezet om iedereen naar het mainland te halen. De dagen daarna bestonden vooral uit het spelen van veel kaartspelen, ramen die dichtgetimmerd werden (wat ik toch wel een beetje een eng idee vond) en uren in mijn kamer doorbrengen toen de cycloon overtrok. Het personeel in mijn hostel was echt geweldig in deze dagen. Iedereen kreeg een eigen kamer, zij bleven snachts ook aanwezig voor als er iets gebeurde en zodra er een nieuwe update bekend was lieten ze dat aan iedereen weten. Tot op het laatste moment was het wel spannend of mijn vlucht naar Auckland zou vertrekken en ik had volgens mij echt de grootste glimlach ever op mijn gezicht toen ik mijn vliegtuig zag landen. De vakantie kreeg dus een extra dimensie en ik heb helaas lang niet alles kunnen doen wat ik wilde doen, maar ach, weer een excuus om terug te gaan en een extra verhaal om in Nederland te kunnen vertellen haha.

Daarna volgde vijf dagen van de laatste dingen regelen (lees een van mijn spullen per post naar huis) met vrienden afspreken en afscheid nemen. Mijn allerlaatste middag ben ik bij Cecil, James, Henry en Eliza geweest. We zijn met zn vijven nog naar Cornwall Park gegaan en hebben met zn allen gegeten. Eerder die week had Eliza moeite om mij te herkennen maar op zondag was ze weer helemaal aan mij gewend en kreeg ik super veel dikke knuffels. Henry wilde graag dat ik hem naar bed bracht dus het allerlaatste verhaal was het boekje van dat ik vertrek…met tranen over mijn wangen maar een beter afscheid had ik niet kunnen krijgen.
Na een lange vlucht (met amper slaap) was mijn aankomst in Amsterdam heel fijn, om allemaal mensen te zien om wie je geeft.

Ik kan niet méér blijven benadrukken hoeveel ik geloof in het volgen van je dromen en vooral in het doen van dingen die jou gelukkig maken. En mijn jaar in NZ heeft dat voor mij weer extra bewezen. Ondanks de tegenslagen aan het begin ben ik mijn hart blijven volgen en heb ik zoveel mooie dingen gezien en meegemaakt terwijl ik ondertussen ook veel over mijzelf heb geleerd. Ik had erg veel moeite met afscheid nemen en als iemand vroeg of ik blij was om naar huis te gaan zei ik vooral in de laatste weken ‘nee’. De band die ik met het gezin heb gekregen is bijzonder, en ook andere familieleden houden nog contact. Op dit moment ga ik vooral verder om mijn dromen in Nederland verder vorm te geven maar een ding is zeker: waar ik eerst zei dat ik vast een keer terug zou komen, als ik 40 was ofzo zeg ik nu ‘It’s not a goodbye, but a see you soon...in 5 years’

Liefs, xx

English version

Don’t cry because it’s over, smile because it happened.

So many thoughts but I don’t know where to start. I am back in the Netherlands. Well, said that. And it feels really weird, like I have never left. In the meantime, I cherish all the beautiful memories, awesome adventures and valuable friendships I have made in the past year. During my last days the tears were rolling down my face but when I think back about my Kiwi adventure I do it with a big smile.

After saying goodbye to Marlou it was time for my ‘last’ holiday before I would come back: Fiji! During the first few days I had to get used to travelling on my own again, but fortunately I quickly found some new travelbuddies. Erika and Anders stayed in the same hostel as me and we were staying together at the first island, or even did the whole trip together. Along the way, we met more and more people who travelled exactly the same way or sometimes one day behind us so we slowly formed a group, which was awesome!

First stop: South Sea Island. A stereotypical tropical island with palmtrees and where you could walk around the whole island in less than 3 minutes. From this island we left for a boattrip to Mondriki Island, or for the Tom Hanks fans: the island where ‘Castaway’ was being shot. The faces I got when I said I had never even heard of this movie…haha! The island was an amazing place to have a break and go for a snorkel. After that we sailed on Fiji-time speed past many more small islands while the crew entertained us with their live performances before having lunch and visiting a Fijan village. Before we walked to the village, I told Anders that I had heard that at one point you would get sick of saying ‘Bula!’ or ‘hey’ the whole time, but that I didn’t have that feeling yet. After the walk, I changed my opinion. From every house someone would yell Bula as soon as we were passing, Anders and I decided halfway through the walk that we would only respond if a child would say it, just to keep it fun. In the village, some men had gathered for a Kava-ceremony. Kava is some kind of herbmixture which they dissolve in water and drink the whole night. Crazy haha because it’s definitely not a nice taste and your mouth gets numb.

The next stop was Wayalailai island. Since there wasn’t much to do on the islands, my days mainly consisted of laying on a beach or in a hammock, learning to be bored and colouring in. Perfect vacation! In the evening, many of the staff provided us with entertainment which on Wayalailai was a special Fiji-themed evening. It started with a comprehensive Kava ceremony where everyone had to try the Kava. After getting a ‘low-tide’ (or small cup) twice I thought it was enough, however, there are rumours about two guys who drank sixteen ‘tsunami’s’ (or full cups)…they didn’t leave their room in the days after haha. The Kava-ceremony was followed by a lot of dancing (by the travellers) and singing (by the village people) and a Fijian meal. Wayalailai is famous for swimming with sharks…not an activity I got super excited about but wów, it was amazing!! They took us in a small boat to a spot somewhere in the middle of the ocean: ‘well, they are right down here. Just jump in’. Not thinking about it was the only option, so there I went…and then there were suddenly seven sharks swimming beneath me! All the times that I have been snorkelling I never saw a shark, let alone being so close to them. We could even touch them, which wasn’t that much fun when they let him go 10 cm away from me but okay, those are just the details haha.

The next, and in the end the last, stop was White Sandy Beach. From different travellers we had heard ‘the staff is amazing but the food is terrible’. This couldn’t be more true. Ofcourse I was aware that the food in Fiji would be different than what I’m used to…but if we need to run to get at least some breakfast on our plate, that’s kind of crazy. Afterwards, everyone shared their food with the ones who weren’t as lucky to get some. Let’s say it resulted in some good group bonding. The staff did provide cool entertainment, from warrior dances and the Bula song (where they made everyone dance) to a fireshow. Also, I made one of the most beautiful snorkels. The guy from the boat said that it would be prettier than the Great Barrier Reef, we all replied with a laugh but didn’t believe him…until we got into the water. The coral was amazing and 10x more beautiful than what I had ever seen on the Great Barrier Reef and there were soo many fish. Including Nemo (and the edge, for the real fans haha)

That night, the messages about a cyclone on its way to hit Fiji slowly started to reach us. First I had to deal with a bedbug situation, resulting in me knocking on other dormroom doors begging for a bed in the middle of the night. At least it was the first time on all my travels, but definitely one time too much haha. The next morning we heard that the company was sending extra boats to get everyone off the islands and back to the mainland. The following days were mainly filled with playing cards, windows covered by wood (which I found a little scary) and hours in my room while the cyclone passed Fiji. The staff in my hostel was amazing though. Everyone got an own room, the staff stayed overnight just in case something happened and everytime they got a new update they would inform us. Until the very last moment, it was a surprise whether or not my plane back to Auckland would be able to leave, but I think I had the biggest smile possible on my face when I saw it arriving at Nadi airport.

The following five days were filled with arranging all the last things (like sending a massive box with all my stuff home), meeting up with friends and a lot of goodbye’s. On my last day I spend a lot of time with Cecil, James, Henry and Eliza. Together we went to Cornwall park and had dinner back home. Earlier that week, Eliza had a little trouble recognizing me (already) but on Sunday she was all over me giving me loads of smiles and cuddles. Henry wanted me to bring him to bed so the last story I read to him was the one about me leaving…with tears in my eyes but I couldn’t have wished for a better goodbye. After a long flight (and hardly any sleep) I arrived back in Amsterdam, which was such a nice comeback to see the people you love and care about.

I can’t stress more how much I believe in following your dreams and especially doing things that make you happy. My year in NZ has definitely proven that to me. Besides the setbacks in the beginning I kept following my heart and stayed true to the things I find important. I have seen and done so many things and in the meantime I have learned so much about myself. I had a hard time saying goodbye and if people asked me if I was happy to go home I usually replied with a ‘no’, especially during my last weeks. The bond I have with my hostfamily is really special and also other familymembers are still staying in touch. For now, I’m trying to shape my dreams back in the Netherlands but one thing is for sure: at the beginning of my trip I said I would come back to NZ when I would be 40, but now I say: ‘It’s not a goodbye, but a see you soon…in 5 years’

Lots of love, xx