De laatste weken zijn aangebroken!

Helaas is ons avontuur weer voorbij en zijn we alweer een tijdje terug in Nederland! We hebben zelfs al twee tentamenweken achter de rug en hebben we intussen al zomervakantie. Maar ondanks dat we alweer even thuis zijn, moeten we nog steeds wel een beetje wennen en zitten we nog met ons hoofd in Suriname! Suriname vergeten zullen we nooit en wij kijken terug op een geweldige tijd samen.

De laatste weken kwamen in zicht, dus dit was een extra reden om de weken goed in te plannen. Op deze manier wisten wij zeker dat wij alles hadden gedaan wat we wilden doen in Suriname. Bij deze onze laatste hoofdstuk, waarin iedereen nog de mogelijkheid krijgt om nog even te genieten van onze belevenissen!

Naast dat de tijd in Suriname er bijna op zat betekende dit ook dat de stageperiode aan zijn eind kwam. Dit zorgde voor de nodige druk. We hadden namelijk een deadline voor onze stageportfolio.

Donderdag 2 juni wilden Lisette en Sascha na de stage op basisschool St. Elisabeth door naar de markt en geld wisselen. Jammer genoeg had de fiets van Lisette wat anders in gedachten… haar fietsketting brak tijdens het fietsen af. Op dat moment waren we net bij ‘t Vat, want Lisette had nog een aantal kaarten die ze daar in de brievenbus wilde stoppen. Daar stonden we dan met onze fietsen aan de hand en niet echt wetende wat we moesten doen. Binnen vijf minuten stond er een man naast ons die vertelde dat er in de buurt een fietsverhuur was dat ook fietsen repareert. We vervolgden onze reis en gingen daar naartoe om te informeren. Helaas kon de mevrouw niks voor ons betekenen betreft de fiets van Lisette. De meneer die normaal gesproken de fietsen repareert was niet aanwezig. Wij vroegen aan haar of het mogelijk was dat ze contact opnam met onze verhuurder. Zo gezegd en zo gedaan. Hij kwam met een busje ons en de fietsen oppikken. De fietsen werden achterin gezet en hij reed gelijk door naar een oude bekende fietsenmaker. Daar aangekomen had de meneer direct tijd om er een nieuwe ketting op te laten zetten.
Door alle vriendelijke en behulpzame mensen hebben wij toch nog alles kunnen doen wat wij wilden doen! Die avond hadden we weer eens geen zin om te koken. Dit kwam eigenlijk steeds vaker voor, oeps! Haha. We zijn toen lekker uiteten geweest bij ’t Vat. Dat was weer smullen…hmm. Maar na de gezellige maaltijd was het toch nog even tijd om te bikkelen. Lisette en Sascha moesten zich nog voorbereiden voor de volgende dag. Ze hadden namelijk een presentatie voor 28 leerkrachten op de planning staan. Die avond is er nog even kortgesloten wie wat zou gaan vertellen en vervolgens hebben zij dit zelfstandig voorbereid.

De volgende dag was het zover. Voor 28 leerkrachten zouden Lisette en Sascha een presentatie gaan geven op basisschool St. Elisabeth. De wekker ging vroeg af, zodat ze nog de laatste puntjes op de i konden zetten. Tijdens de presentatie hebben ze uitgebreid uitgelegd wat logopedie inhoud, welke problematieken er worden behandelt en op welke manier de leerkrachten een bijdrage kunnen leveren. Maar ook hoe zij kinderen met logopedische problemen signaleren en hoe werkt het doorverwijzen? De presentatie duurde maar liefst twee uur. Het was een gave en leerzame ervaring! Het gaf een voldaan gevoel. Door de leerkrachten tips en adviezen/handvatten te geven, hadden wij echt het gevoel dat de school er wat aan heeft gehad. Na de presentatie zijn Lisette en Sascha boodschappen gaan doen voor die avond. Er stond namelijk een leuke avond op ons te wachten. We hadden voor die avond afgesproken om te koken met de twee tourguides die we tijdens onze trip naar Brownsberg hadden leren kennen. Ze heten Gregory (Greg) en Mid. Ze namen ook een vriend mee, genaamd Bonito. Greg is kok, dus er stond een lekkere maaltijd op ons te wachten. We werden door Greg allemaal aan het werk gezet. Er moesten aardappelen worden geschild en groenten moest gesneden worden. Het bereiden was de taak van Greg. Onze huisgenootjes aten lekker mee en wij hebben onze buiken goed kunnen vullen. Op het menu stond een Hollands gerecht bestaande uit: aardappelpuree, doperwten, kip met ui en paprika. Ook zaten er nog wat geheime specerijen in, wat het verrukkelijk maakte. Die avond hebben wij met Greg, Mid en Bonito gezellig gekletst en hebben wij het kaartspel ezelen gespeeld. Na het eten zijn we met z’n allen gaan stappen. Ook onze huisgenootjes Joys en Jonathan gingen mee. Eerst zijn we langs café loco gegaan om te kijken of het leuk was. Hier waren we nog niet eerder geweest, maar hadden op Facebook gezien dat er een themafeestje was namelijk: ‘proud to be fout’. Daar aangekomen vielen wij midden in een showtje waar drie meiden een lapdance kregen hahaha. Gelukkig waren wij nét te laat. We zagen mannen die elk hun mooiste jurk hadden aangetrokken, maar verder was het niet zo erg boeiend. Hierdoor zijn we na een tijdje doorgegaan naar dansclub Tequila. Hier kwamen we nog iemand anders tegen die we al eerder hadden ontmoet, namelijk Sawant. Hem hadden we leren kennen op de party boat. Zo waren we ineens met een grote groep mensen. Het was een geslaagde avond/nacht! Iets te laat zijn wij ons bed ingedoken, want de volgende dag stond er weer een nieuwe stagedag voor Lisette en Sascha op te wachten.

Zaterdag hebben Lisette en Sascha de hele dag stage gelopen. Op de stage zien wij veel verschillende problematieken en leren wij elke dag wel iets nieuws. Aan het eind van de dag merkten we dat de vermoeidheid zijn tol eiste van de nacht daarvoor. Na de stage gingen we alle drie opzoek naar leuke stageplekken voor in het afstudeerjaar. We hadden van school een lijst gekregen en hiervan mochten we drie opties opgeven. Het was apart om na te denken over je volgende stage, terwijl we onze stage in Suriname nog niet eens hadden gehaald.
Ondanks dat we nog uitgeteld waren, zijn we in de avond nog naar een huisfeest gegaan. Eerst hadden we zelfs nog het idee om weer uit te gaan. Maar eenmaal aangekomen bij het huisfeest zagen we het eigenlijk niet meer zitten om ook nog uit te gaan. Nog wat gekletst, hapjes genuttigd en daarna weer richting huis gegaan.

We wilden die zondag eigenlijk op quadtour gaan, maar op de één of andere manier was dit niet mogelijk. De zondag, onze enige dag dat we alle drie vrij zijn wilden we niet zomaar voorbij laten gaan. We hadden hierdoor besloten om die dag naar plantage Peperpot te gaan. We hadden er al meerdere malen wat over gelezen en het leek ons hierdoor wel bijzonder om dit ook te zien. Peperpot is een voormalige koffieplantage. Het is een van de oudste plantages uit de Surinaamse geschiedenis. De afgelopen jaren is hard gewerkt aan de restauratie van de gebouwen. De koffieloods uit ongeveer 1795 en de directeurswoning zijn geheel gerestaureerd. Dit is dan ook één van de laatste plantages die nog in een deels oorspronkelijke staat te bezichtigen zijn. Wij hadden met volle moed een taxi geregeld via de taxi 1660 app en daar gingen we! Maar de chauffeur wist eigenlijk niet precies waar het was en begreep niet waarom we dit wilden zien. Eindelijk kwamen we aan op plantage Peperpot, maar toen hoorden we van een meneer dat we voorafgaand hadden moeten reserveren om een rondleiding te kunnen krijgen. Die meneer was eigenlijk met pensioen, maar in ruil voor geld wilde hij wel een uitzondering maken. Eerst twijfelden we wel even. Daarnaast gaf hij aan dat we een stukje terug moesten rijden om entreekaartjes te kopen. Dit gingen we dus maar eerst doen! Wij terug.. bleek het dat we helemaal geen entreekaartjes hoefde te kopen. We wisten hierdoor niet of we die man eigenlijk wel konden vertrouwen, maar uiteindelijk besloten we toch weer terug te rijden naar de plantage en die meneer de rondleiding te laten geven. Wat een vreselijke weg was het! Hobbel, hobbel, hobbel en nog veel

meer hobbels. Het was een zandweg en door de vele regen was het een vreselijke weg geworden. De rondleiding was erg leerzaam en wij waren achteraf blij dat we het hadden gedaan. Na alles te hebben gezien en gehoord, zijn we doorgegaan naar de naar de hermitage mall. We wilden die avond namelijk nog naar de film: ‘Angry Birds’. De film was wel geinig maar niet geweldig! Het was niet een film die je perse in de bioscoop gezien moet hebben. Ondanks dat het vandaag omgerekend in euro’s niet zo’n vreselijk dure dag was, hadden we wel meer uitgegeven dan we hadden verwacht. We hadden dus niet zoveel geld meer. Met het geld wat we nog overhadden, konden we nog net een dagmenu betalen bij Popeyes. Kip met friet en wat te drinken. Het was lekker voor een keertje. Na deze gezellige dag was het weer tijd om terug te keren naar ons huis. Maar man man man, het had ons nooit eerder zoveel moeite gekost om een taxi te regelen. Eerst via de app van 1660 geprobeerd, maar hier kregen we maar geen taxi toegewezen. Daarna een aantal taxicentrales gebeld. Er was geen enkele taxi is in de buurt. Uiteindelijk kregen we een taxi toegewezen via de 1660 app, gelukkig! En daar was de taxi! Maar toen we in de richting van de taxi liepen, stapte er ineens iemand anders in en reed de taxi voor onze neus weg. Daar stonden we dan.. Gelukkig was Sawant zo aardig en heeft hij ons uiteindelijk naar huis gebracht.

Er was weer een nieuwe week aangebroken. Maandag 6 juni kreeg Lisette te horen dat haar laptop niet gemaakt kon worden. Haar laptop gaat niet meer aan, wat een ramp! Lisette heeft gelijk actie ondernomen en is bij iedereen gaan informeren of ze mogelijk van iemand een laptop kon lenen. Joyce (huisgenoot) was zo lief om haar laptop uit te lenen. Maar Lisette kent via een kennis, een meneer van een bedrijf die bereid was een laptop uit te lenen. Maar dit zou dan een aantal dagen duren voordat hij ‘ready’ was. Uiteindelijke duurde dit langer als gehoopt, maar heeft Lisette met die laptop haar portfolio af kunnen maken! Wat een opluchting was dat. Ondanks de nodige stress i.v.m. het maken van het stageportfolio probeerden wij toch te genieten. Diezelfde dag was het weer eens lekker weer, dus besloten Lisette en Sascha te gaan zwemmen bij Parima. Lisa hoefde niet, dus haar hadden we lekker achtergelaten. Wat was het zwemmen heerlijk! Lekker in de zon een aantal baantjes getrokken. Ineens zagen we Mid aan de kant zitten. Wat een verrassing! Mid kan eigenlijk helemaal niet zwemmen.. toch dook hij in het water. We hebben hem zwemles gegeven, maar één lesje was niet genoeg. De tijd tikte door en het was alweer tijd om eruit te gaan. We nodigde Mid ook gelijk uit voor de kickboksles van die avond en om vervolgens met z’n drieën bij Roopram (roti zaak) te eten. Het kickboksen was leuk, maar zwaar! Bewegen en warmte betekent veeeel zweten.

Thuis zijn we eerst gaan douchen om daarna lekker te gaan eten. Het was dus weer een topdag!

Dinsdagavond gingen we weer iets makkelijks eten.. Burger King stond op het menu. Kwamen we terug van de Burger King, deed de stroom het niet. De hele wijk zat zonder stroom, dus we zaten in een donker huis. Lisa had uit Nederland kaarsjes meegenomen, dus deze hebben wij romantisch aangedaan. Maar gelukkig deed de stroom het al snel weer! In de avond had Sascha nog afgesproken met Sawant. Ze gingen een cocktail drinken bij Zanzibar. Lisa en Lisette zijn aan hun stageportfolio gaan werken.

Donderdag 9 juni waren we voor we uitgingen lekker gaan eten bij waterkant! Daar hebben ze zulke lekkere bami en nasi voor heel weinig! In de avond gingen we naar Havanna! We kwamen allemaal bekende tegen, dus hebben gezellig met verschillende mensen gedanst. Na het avondje dansen had Sascha wel erg pijn in haar voet, door de wond op haar scheenbeen. Haar voet was helemaal opgezwollen en de wond zag er niet goed uit.

Vrijdag zijn we met z’n allen wat gaan drinken bij ’t Vat. We waren met een groep bestaande uit 6 mensen. Onze huisgenoten, Joys en Jonathan, een collega van Joys en Sawant. Lisette deed het rustig aan en was achtergebleven met Greg te relaxen. Nadat we wat hadden gedronken met z’n allen zijn Lisa, Sascha en Sawant boven bij ’t Vat gaan dansen. Niet zomaar wat rond gesprongen, maar salsadansen! Daarnaast ook nog wat andere soorten dansen zoals merengue en bachata. Daar hebben we wat basisstapjes geleerd. Dit was net genoeg om mee te kunnen dansen met de andere mensen. Lisa en Sascha werden ook door vreemden ten dans gevraagd. Wat was het leuk!
Zaterdagochtend deed de voet van Sascha zo’n pijn, dus het was verstandig om zo snel mogelijk naar een huisarts te gaan. In de buurt van de logopediepraktijk zat toevallig een huisartsenpost die op de zaterdag geopend is. Van Gracia kreeg Sascha de mogelijkheid om onder stagetijd langs te gaan. De huisarts gaf aan dat het wondje op haar been ontstoken was en had daarom een recept voor antibiotica gekregen. Daarnaast ook een zalfje tegen de bacteriën en pilletjes tegen de jeuk. Deze spulletjes heeft ze een stukje verderop bij de apotheek opgehaald.
Lisa en Sascha waren zo enthousiast geworden van het dansen, dat ze nog meer danspasjes wilden leren! Hierdoor gingen ze die zaterdagavond naar salsales. Lisa en Sascha hadden dus de smaak te pakken. Nu Lisette nog! Lisette moest dus gewoon mee om het te ervaren! Wel eerst gedoe, want wat moet je aantrekken naar zo’n les? Gaat iedereen netjes in een jurkje of moet je je sportkleding aan of gewoon je normale kleding. Uiteindelijk hebben we maar wat aangetrokken en het was goed! Na de salsales zijn we gezellig met z’n allen wat gaan eten bij restaurant Pannenkoeken en poffertjes. Daarna zijn we nog een beetje overal en nergens geweest. Beetje rondhangen in Paramaribo.

Zondag 12 juni gingen we op quadtour! De groep bestond uit vijf personen, namelijk wij drie en onze huisgenoten. Voordat we konden gaan crossen met de quad, moesten we eerst nog een stuk rijden. Eindelijk daar aangekomen moesten we allereerst iets ondertekenen en kregen daarna uitleg hoe de quads werkten. We waren er al snel over uit. Lisa ging met Joys, Sascha met Lisette en Jonathan ging alleen op de quad. Eerst reed iedereen een aantal proefrondjes om aan de quad te wennen. Toen iedereen zich zeker genoeg voelden, gingen we ervandoor. Lekker crossen door de grote plassen! Het crossen voelde net alsof we het spelletje Mario kart speelden, alleen speelde zich dit in het echt af. De afwisseling was erg leuk. Dan reden we tussen de bomen, dan weer op grote lege vlaktes. Soms rechte stukken en soms weer stukken met veel bochten.

Maandag 13 juni, dat betekent dat we nog maar 11 dagen in Suriname zijn…en we wilden nog zoveel doen! Dit was een spannende week waarin wij hoorden of we onze stage hadden

gehaald. Vanmorgen vroeg bonsde Lisa hard op de deur bij Sascha omdat de boel weer was ondergelopen. Die nacht had het zo hard geregend en de T-buis zat niet in het doucheputje bij Lisa. Het was nog erger dan de vorige keer…. Lisette sliep boven en had dus niet meegekregen dat de twee beneden al een ochtend work out gedaan hadden. Want toen ze beneden kwam, was alles al gedweild. Die ochtend bleef het keihard regenen. De school was ondergelopen en de cliënten van Sascha en Lisette hadden afgemeld. Dit werd een dagje thuis werken. In de middag was het opgehouden met regenen en konden we nog wat boodschapjes doen.
Woensdag 15 juni, een spannende en belangrijke dag voor ons alle drie! We kregen vandaag te horen of wij onze stage hadden gehaald. Die ochtend had iedereen eerst stage. Het gesprek van Sascha en Lisette was begin van de middag gepland met alle drie de stagebegeleiders. Lisa had in de ochtend het gesprek met Jody ingepland. De gesprekken zorgden toch voor enige spanning.. maar wat waren wij blij toen we hoorden dat wij het gehaald hadden!!!! Van tevoren zeiden we tegen elkaar dat als we het gehaald zouden hebben, dat we het dan hard gingen vieren met een lekkere lunch...En nog geen half uur later zaten we in Pannenkoeken & Poffertjes (zeker een aanrader!). Zoals de naam al zegt, namen Lisette en Sascha een grote Smokey monkey pannenkoek met banaan en chocolade en Lisa poffertjes de luxe. Dat hadden we wel verdiend! We hebben er lekker van gesmuld. Om de feestelijke dag door te komen zijn Lisette en Sascha in de avond naar een burgertent genaamd: ‘Smokey Blue’ om daar één van de grotere burgers te eten. En ja hoor, na die burger zaten we bomvol en was er geen plek mee voor een toetje. Lisa had al gegeten met onze huisgenoten en ging met hun daarna kickboksen.

Donderdag 16 juni, was de laatste donderdag van onze stage en dat betekende dat L & S afscheid namen van kinderen van de basisschool. Er stonden leuke spelletjes op het programma en er was een kleine fotoshoot. De kindjes hadden niet helemaal door dat dit de laatste keer was denken we, maar we hadden het zo leuk mogelijk voor hun gemaakt. Die dag was ook het afsluitende gesprek met het schoolhoofd waarbij ze een leuke beker aan ons gaf van I love Suriname. Het grappige was dat de Sint Petrus en Pauluskathedraal er ook op stond en dat is waar de school naar uit kijkt. Als wij erop terugkijken vonden wij het een hele fijne school. We zagen hoe fijn de leerkrachten met de kinderen omgingen. Leerkrachten kwamen naar ons toe om dingen te vragen over observaties die ze hadden gedaan bij leerlingen en dat vonden wij heel goed. Het was een hele prettige samenwerking en wij gingen er met een goed gevoel weg.

Die avond zijn Lisette en Lisa met hun huisgenootjes Jonathan en Joyce en vriendin Roos uit eten bij Mirosso. Dit gezellige restaurant ligt in het gedeelte blauwgrond. De avond was in het teken van Jonathans afscheid. Als je hier iets bestelt betekent het dat je bijna altijd twee borden krijgt vol met eten. Joyce en

Roos kregen het niet op…. maaaar de vreetzakjes L & L wel hoor… alsof het niets was. De kaarten werden nog tevoorschijn gehaald en het was een leuke avond. Die avond had Sascha met Sawant afgesproken om wat te chillen, dus die was niet mee met de vreetzakjes.

Vrijdag 17 juni, onze laatste stagedag op zowel de Kennedyschool als de logopediepraktijk.
Lisette en Sascha gingen in de ochtend met één van de logopedisten mee naar huisbezoeken. Hier bezochten zij mensen met afasie. Tijdens de stageperiode hebben zij verschillende stadia van afasie meegemaakt en dit was zeer interessant. L en S hebben een intake gedaan met een familielid van een afasiecliënt en ze hebben behandelingen gegeven. Ze vonden het fijn om de huisbezoeken mee te mogen maken en hebben hier veel van opgestoken. In de ochtend waren de huisbezoeken en mochten even naar huis om vervolgens in de middag weer op de praktijk te komen. Thuis aangekomen had Lisette een Facebookbericht gekregen van een meisje die wel één van onze fietsen wilde kopen. Jahoor, graag! Dus even snel afgesproken en binnen 10 minuten was Liset haar fiets verkocht. Dus dat werd lopen naar onze stage, het kan allemaal! Gelukkig was het mooi weer.
Lisa en haar drie medestudenten hadden ook een leuk afscheidsspel

georganiseerd in de gymzaal. Ze hadden drie activiteiten bedacht die in de hoekjes plaatsvonden. Er was een fotohokje, de kinderen konden snoephappen en nog iets leuks. Wat hadden de kinderen plezier!! Het was een groot succes.
Die avond stond nog een afscheidsetentje op de planning. Sascha en Lisette hadden wisseling van de wacht, want dit keer bleef Lisette achter. We hadden te horen gekregen van Jonathan, dat je daar spareribs kon eten in het restaurant.. Lisa en Sascha besloten dit dus die avond te nemen. Vol verwachting wachtten ze af. Hé hé, daar kwam het! Lisa en Sascha moesten twee keer knipperen met hun ogen om goed te kunnen bewonderen wat op hun bord lag. De sparerib was namelijk zo klein! Tenminste niet wat we zouden verwachten. Gelukkig hetgeen wat we hadden gekregen, was wel lekker.

Nadat wij onze stage hadden afgerond, hadden wij nog een klein weekje om ons stageportfolio in te leveren en…. een laatste trip te doen!! Wij hoefden hier niet lang bij na te denken. Onze wens was om back to basic de jungle in te gaan en in een hangmat te slapen. Als je in Suriname bent moet je toch echt in een hangmat geslapen hebben ;). Achteraf hebben we toch wel spijt dat we er geen één hebben gekocht, ze liggen best lekker.
We hadden besloten om met pretbek Fred (van onze eerste trip naar Apiapaati) onze laatste avontuur aan te gaan naar …..de FREDBERG !! De naam zegt het al. Het is een berg die vernoemd is naar Fred omdat hij hem ontdekt heeft. Kort uitgelegd vertelde Fred dat hij in een klein vliegtuigje terugvloog van Apiapaati. Tijdens zijn vlucht zag hij enorm veel bossen en opeens een berg. Zonder twijfel legde hij het voor aan Suforyou en heeft hij er meteen werk van gemaakt. De Fredberg ligt 380 meter boven de zeespiegel. Fred is de avontuurlijkste man van de jungle die wij hier kennen en keken uit naar deze driedaagse trip! Doordat de tour erg actief en primitief zou zijn, plus dat we met onze eigen bepakking moesten gaan sjouwen op de berg, besloten we om het minimale mee te nemen. Zaterdagochtend verzamelden wij om 07.00 uur bij het Suforyou kantoor. Daar aangekomen zagen we de tassen van de andere meiden en keken elkaar bedenkelijk aan. Toen we hoorden dat we toch wel echt slippers mee moesten nemen besloten we om toch nog maar even naar huis te gaan (dit hadden we pas besloten toen we hoorden dat de jongens die mee gingen, pas later zouden komen). Naast Fred die al bij de Fredberg was, gingen twee bekenden mee. De zoals wij hem kennen, zieke Lionel en onze kok Greg. Dat was een leuke verrassing. Eén uur later dan gepland vertrokken wij met twee jeeps en 10 studenten naar de Fredberg. Onze chauffeur was Greg en wij zaten opgescheept met de twee verlate jongens, maar ze hadden het al snel goed gemaakt en wij hadden de grootste lol in de auto. Oldschool muziek werd gedraaid en er werden promotiefilmpjes gemaakt voor de lekkerste banaan. Een klein detail, de jongens haalden bij go 2 (benzinestation) de lekkerste ijskoffies die we tot nu toe hadden geproefd. Wij gingen niet mee omdat we dachten dat het niet zoveel voorstelde maar hoe dan ook, we zouden op de terugweg daar weer even moeten stoppen.
Na ongeveer 3 uur reizen, kwamen wij aan op de eerste locatie. De jeeps stopten om vervolgens ongeveer 10 minuten te lopen over planken en in de modder. Wij kwamen aan op het basiskamp dat gelegen ligt aan de kleine Saramacca rivier. Er stonden open hutten waar ieder zijn/haar hangmat op kon hangen. De zon scheen fel op ons en wij besloten meteen de rivier in te slingeren. Letterlijk slingeren van een touw, dat was gaaf. In het water geplonsd zaten we lekker op de rotsen en konden wij een beetje zwemmen. We genoten van de mooie natuur en waren lekker aan het chillen. Naast de twee open houten hutten waren er ook twee kanten met ‘toiletten’. De linkerkant was voor het ‘plassen’. Dit deed je letterlijk achter een groot blauw zeil op een houten plankje met een ring van takjes. De rechterkant was de poepkant waarin een gat was gegraven en je na je behoefte een schep aarde op gooide om de stank te dempen. Stiekem vonden wij dit eigenlijk helemaal niet erg..maar voor de mensen die gaan komen, er zijn mannen houten huisjes aan het bouwen waar douches en toiletten in komen te staan.
Die namiddag zijn we met de groep gaan wandelen op de weg tussen de bomen, op zoek naar mooie vogels tot het donker werd. Fred had zijn telescoop meegebracht zodat wij verschillende vogels konden spotten. Fred heeft echt zulke goede oren en ziet van veraf al die mooie beestjes. Tussendoor

kwam er nog een vrachtwagen langs met allemaal boomstammen. Wij konden het niet laten om ze te laten stoppen en klommen er op. En klik zegt de camera, weer wat foto’s gemaakt! Halverwege kwam ook een andere groep die de dag daarvoor op de Fredberg was geweest. We kruisten elkaar en zo gingen wij met z’n allen op pad. Door de bossen. Onderweg kwamen wij kikkers tegen en vuurvliegjes.
Na een lange tijd weggeweest te zijn, kwamen we terug en stond het eten al op tafel. Friet met frikandellen en kipnuggets stonden op het menu! Genoeg voor iedereen, heerlijk onder een afdakje want het regende hard. Wat een timing.
Sascha en Lisette konden hun ogen niet meer open houden en sliepen al vroeg in de hangmat.
Later die avond hebben Fred en Lionel nog een kaaiman gevangen, die wij hebben vastgehouden.
Dat was een drukke maar eerste indrukwekkende dag! Screbi switi (slaap lekker).

Op de vroege morgen, maakten Fred en Lionel ons voorzichtig wakker. Dag twee was aangebroken en wie zin had om in de ochtend op avontuur te gaan, mocht mee. Lisa en Lisette waren wel in voor wat avontuurlijks en samen met de boys sjokten ze achter Fred aan, de rest van de groep bleef op de locatie. Sascha wilde niet mee, want haar camera deed raar dus deze wilde ze eerst in orde maken. Fred nam zijn zogenoemde ‘kindje’ mee waar hij weer op zoek ging naar aapjes, vogels en mooie dieren. Het is zo lastig om alle namen te onthouden, daarom waren de kleuren van de snuitjes of de felle lichaampjes al voldoende voor ons haha! Na een ochtendwandeling te hebben gehad, kwamen wij terug op de basis waar er een lekker ontbijt werd geserveerd. We deden alles rustig aan en konden nog even lekker zwemmen in het water. Een paar keer als Jane het water in geslingerd en tegen de stroming ingezwommen. Ook de warme maaltijd in de middag was welkom, voordat de klim naar de Fredberg ging beginnen. Na het middageten richtten iedereen zijn en haar tas in met de hoognodige spullen voor het ééndaagse avontuur op de Fredberg. Noodzakelijk was om een hangmat mee te nemen

om hier in te kunnen gaan slapen. Wij drie hadden weer eens geluk. Onze hangmat die wij hadden geleend van Fred hoefden wij niet mee te nemen, want er zouden nog een aantal hangmatten boven op de Fredberg zijn. Wat een service toch weer en het is voor ons minder sjouwen hihi.
Toen iedereen bepakt en bezakt was en met 1L fles water aan de hand klaar stond, zijn we met de auto’s ongeveer 10 min van plek 1 naar het begin van de berg gebracht. Onderweg was er nog een dingetje, want door de regen was de weg modderig geworden en één van de auto’s bleef vast zitten in de modder. Het gevolg daarvan was dat iedereen zijn spierballen moest gebruiken om de auto uit de shit te halen, haha. Daar aangekomen, zag je dat het dus echt een primair bos was. Fred heeft zelf de weg naar de berg gemaakt. Dat betekent over boomstammen heen lopen, door kleine heldere riviertjes, op en van rotsen klimmen. Er was zelfs een leuning van touw gemaakt. Lisette en Sascha liepen vlak achter Fred om zijn tempo bij te houden. Lisa liep achter een beetje te kletsen. We dachten dat het uren zou duren, maar toen hij voor de grap zei dat het nog een half uur zou duren, waren we er al! Wat een coole plek is dat zeg!! We waren gewoon boven op de berg en wat een uitzicht!!!! Zoals Greg zei: ‘Broccoli in de ijskast’, allemaal regenwoud en mooie laaggelegen wolken. Dat beloofde wat voor de zonsondergang en zonsopkomst.
Ook hier was het redelijk primitief. Maar er is al veel verandert sinds Fred te plek heeft ontdekt. Naar zijn verhalen te horen, hadden de mensen de afgelopen jaren veel minder faciliteiten. Zij hadden bijvoorbeeld geen douche. Terwijl iedereen zijn en haar eigen hangmat ophing, kregen wij er weer 3 in onze hand geduwd. Zelf ophangen dit keer, ohh…tja de vraag is of we

onszelf wel vertrouwen. Maar eerst zijn we op ons eigen houtje naar een andere plek gelopen waar we ook het andere uitzicht konden bewonderen. Ook dat was prachtig, alleen wel een beetje gevaarlijk, want als je van de rots gleed zou je zo naar beneden vallen…dus we hielden gepaste afstand. Na de fotoshootjes was het tijd om te eten. En wat is een mooiere plek om te eten dan op de rots en tegelijkertijd te genieten van het uitzicht. Toen het stilletjes aan donker werd, zijn wij nog even gaan kletsen op het kamp in de hut, maar toen waren Sascha en Lisette toch wel benieuwd of de hangmat wel lekker zou liggen. Lisette liet Greg hem voor de zekerheid opnieuw vastbinden, maar Sascha niet. Sascha wilde een gokje wagen. Aan de ene kant vertrouwde ze het niet, maar aan de andere kant wilde ze het graag geloven dat zij zelf ook wel een hangmat stevig kon vastmaken. Ze had gezien hoe het moest dus ja.. Voorzichtig klom ze in haar hangmat. En.. boem daar lag Sascha op de grond. De hangmat viel wel minstens van een meter hoogte naar beneden. Iedereen kwam bezorgd naar Sascha toe, maar door de pijn kon ze niet veel uitbrengen. Nadat ze wat was bekomen van de schrik en het iets minder pijn was gaan doen, kwam ze weer rustig omhoog. Intussen was de hangmat van Sascha opnieuw opgehangen en hadden alle andere voor de zekerheid hun hangmat opnieuw oplaten hangen door Greg of Fred. Later kwam Fred met een één of ander goedje wat zou helpen tegen de pijn. Aangezien vooral haar stuitje en billen pijn deden, droeg hij de taak over aan Lisette om het bij haar op de pijnlijke plekken te smeren. Wat brandde dat erg! Dus naast dat het pijn deed, brandde het nu ook erg.. Na deze hele toestand is iedereen zich klaar gaan maken om richting zijn/haar hangmat te gaan. De volgende morgen ging de wekker al vroeg af. We wilden namelijk allemaal getuigen zijn van de mooie zonsopgang. Wat was het prachtig. Aan de linkerkant zagen we alleen maar wolken, maar wanneer we naar rechts keken, zagen we tussen de wolken, bomen en in de verte zagen we de zon steeds wat meer opkomen. Na de schitterende zonsopkomst kregen we de mogelijkheid om ons rustig klaar te maken. Later stond een lekker ontbijtje op ons te wachten. Op zo’n toplocatie hadden we nog nooit eerder ontbeten! Na het ontbijt kregen we nog tijd om onze spullen in te pakken en daarna was het helaas weer tijd om richting het basiskamp te gaan. De terugweg duurde een stuk langer dan de heenweg, doordat we een omweg maakten. We gingen namelijk nog naar twee grotten. De loop duurde ongeveer 6 uren. Eenmaal aangekomen in het

basiskamp, ploften we neer. Een aantal besloten nog een duik te nemen in de rivier, maar wij niet. Wij zaten hongerig te wachten op de lunch. Aan het van de middag vertrokken wij weer huiswaarts en stopten tussendoor nog bij de Go 2! Een lekkere ijskoffie om de trip gezellig te eindigen.

Dinsdag 21 juni, startte de dag vroeg, want we moesten hard aan de slag om ons portfolio in orde te maken. Hier hadden wij de ochtend en begin van de middag aan gewerkt. Maar na uurtjes achter de laptop te hebben gezeten, waren wij toe aan ontspanning. Voor de laatste keer naar de film. Tijdens het uitgaan hadden we nog wat Surinamers ontmoet en via Facebook contact gehouden. Het meeste contact lijkt wel via Facebook te gaan. Niet zoals wij gewend zijn informatie op een website of contact opnemen via de mail (die ze niet hebben..), maar alles via Facebook. Dus hadden wij gevraagd of Leon en ‘Happy Face’ zin hadden om mee te gaan en dat was zo geregeld. In Suriname is het normaal om iemand spontaan mee te vragen.

Twee uur voordat de film begon stonden wij bij de kassa om kaartjes te scoren voor Finding Dory…maar NOOOOOO, hij was uitverkocht. Maar niet getreurd, de Ninja Turtles (out of the Shadow) kwamen op ons pad. Er was nog tijd om te shoppen. De zes handen op één buik hadden nog een gezamenlijke outfit nodig. We waren geslaagd met drie broeken met bladeren erop. We ontmoeten de guys: Leon en ‘Happy face’ en Ryan en vetrokken naar de filmzaal. De film was vet, we zagen onszelf ook als een ninja Turtle. Daarna besloten wij om nog wat te drinken en Sascha verliet ons al snel. Ze werd opgehaald door Sawant. L en L gingen met de gasten naar waterkant en namen een ‘vieze patat’ (dat noemen zij zo in SU). Iedereen had een gezellige avond gehad en sloten de oogjes toe.

Woensdag 22 juni, de laatste volle dag in Suriname. We wilden nog van alles doen, maar eerst moesten we het stageportfolio inleveren. Die ochtend alles afgerond en toen was het eindelijk af! Wat waren we opgelucht dat we het op tijd af hadden gekregen. Hierna zijn we op souvenirtjesjacht gegaan. We konden natuurlijk niet met legen handen thuis aankomen. We zagen zoveel leuke souvenirtjes! Een schort met Surinaamse recepten, armbandjes, magneetjes, tassen et cetera.
We gingen huiswaarts om onze aanwinsten te dumpen en onszelf op te frissen. Ook werden de fietsen van Lisa en Sascha opgehaald. Een collega van Sawant had de fietsen gekocht. Onze laatste avondmaaltijd gingen wij nuttigen bij ’t Vat. Hier wilden wij graag eten omdat dit echt de place to be is. Vervolgens gingen wij naar de Burger King om een Oreo milkshake op de slurpen. Om daarna onze weg te vervolgen naar Bar Zuid, waar wij onze medestudenten ontmoetten. Hier hebben wij nog even gekletst en daarna onze weg vervolgd weer terug naar ’t Vat. Hier hadden wij met onze Surinaamse matties afgesproken. We dronken onze laatste cocktails en gingen later door naar het poolcafé in Tequila. Rond 2 uur gingen we naar huis om onze koffers in te pakken. Lekker op tijd kuch kuch..

Donderdag 23 juni, de dag van vertrek. Na een paar uurtjes slaap zijn we nog naar de supermarkt en naar Souposo geweest om wat souvenirs te kopen. Een flesje Borgoe hier, een kokosolietje daar. Eén uur voordat de ophaalservice ons zou komen ophalen, zaten we al klaar om te gaan. Nog wel kwam de huisbaas even langs om alles te checken. Gelukkig was alles in orde! En toen was het echt tijd om de deur achter ons dicht te doen. Daar gingen we dan.. Met onze bepakking gingen we op weg naar het vliegveld. Daar aangekomen hadden we nog een lekkere Surinaamse maaltijd naar binnen geschoven en toen was het tijd om door douane te gaan. En wie zagen we daar ineens.. Brace (een Nederlandse zanger)! We wilden wel met hem op de foto, maar durfde dit niet te vragen. Uiteindelijk mochten we het vliegtuig instappen. Gelukkig verliep de vlucht voorspoedig en kregen we weer heerlijk te

eten en te drinken. Vrijdagochtend toen we het vliegtuig uitstapten liepen we door de slurf en liepen wij Brace tegen het lijf en vroegen wij hem om een fotootje met ons. Nadat we de koffers weer hadden, gingen we naar onze families die ons stonden op te wachten. Wat een warm welkom!