Donkere grotten, roze flamingo's en zeeschilpadden

De wekker gaat al vroeg vanochtend. Zo stil mogelijk klim ik uit mijn stapelbed. De kamer is bijna volgeboekt en de meeste meiden liggen nog lekker te slapen. Meestal zou ik ook niet wakker zijn om 6 uur s’ochtends maar ik heb vandaag een groot avontuur gepland. Stilletjes poets ik mijn tanden en trek ik een jurkje aan. Met mijn rugtas op mijn rug en mijn camera in de aanslag verlaat ik de hotelkamer. Buiten zitten er al een paar mensen aan het ontbijd. Ik zwaai even en loop dan verder naar de banken bij de ingang van het hotel. Het hotel zit op een verhoging waardoor je vanaf de bank over de weg en de zee uitkijkt. Een mooie plek om even wakker te worden en de taxi in de gaten te houden. Een buurvrouw komt naast me zitten. Zij en haar man zijn ook vroeg op want ze gaan

vandaag zwemmen met dolfijnen. Ik ben een beetje jalours maar gelukkig heb ik voor vandaag net zo leuke plannen. Om 7 uur zou de bus er zijn maar hij laat op zich wachten. Maar net nadat ik bij de receptie informeer of ik wel op de goede plek sta stopt er een wit busje voor de deur. Noah? Dat ben ik. De man is even in de war, hij had een jongen verwacht. Maar nadat ik heb verzeker dat ik ik ben mag ik achterin de bus gaan zitten. Er zijn nog maar twee andere mensen ingestapt. Een vrouw, die nadat ik me voor heb gesteld verteld uit Brazillie te komen maar in Nederland woont en haar 15 jarige zoon. We rijden verder naar de volgende pickup locaties. Na een korte stop bij 2 hotels en een bliksembezoek aan de Starbucks voor een broodje gaan we opweg. We rijden vanaf Willemstad richting de Westkust. Onderweg komen we langs de Universiteit en de Christoffel berg. Na een ritje van een half uur komen we aan bij onze eerste stop: De Hato grotten. De grotten zijn meer dan 30.000 jaar oud en vandaag mogen wij naar beneden om ze te ontdekken. Een enthousiaste gids leid ons eerst een trap omhoog naar de ingang van de grotten. Curaçao is gevormy in lagen, terrassen genoemt. De andere grotten op het eiland liggen in de 2de laag; ‘de begane grond’. Maar de Hato grotten liggen op de 3de laag waardoor we eerst naar boven moeten voordat we kunnen afdalen. Het is binnen meteen erg donker.

De eerste kamer zit meteen aan het begin. Aan het plafond hangen tientallen stalactieten. Sommige piepklein en andere heel groot. Onze gids verteld ons dat het steen dat we nu zien ‘coral limestone’ is. Dat betekend dat deze grot ooit onderwater lag! De grot heeft zich in een tijd van milljoenen jaren onderwater gevormt tot wat we nu zien. Om bij de volgende kamer te komen moeten we door een smalle gang heen. Midden in het pad stopt onze gids. Hij wijst zijn lampje omhoog, naar het plafond. ‘Weet iemand waarom het plafond zwart is?’ Het blijft stil. ‘Omdat hier vroeger slaven woonde’. Curaçao is lang eigendom geweest van de VOC. In die tijd moesten mensen hard werken onder erbarmelijke omstandigheden zonder geld en met gevaar voor eigen leven. Een verleden dat je nog steeds kan zien op het huidige Curaçao. Van de taal die de mensen spreken, de plantagehuizen langs de weg tot deze grotten waar slaven hoopte te ontsnappen van hun meesters. Met fakkels probeerde mensen hun weg te vinden in dit labyrint onder de grond. En die rook kleurt de plafonds pikzwart. Maar door het lage zuurstofgehalte gaat een fakkel niet lang mee. We volgens onze gids naar beneden, via het pad dat de gevluchte slaven ook hebben gevolgd te zien aan de zwarte strepen op het plafond, langs een ondergronds meertje naar de eerste kamer waar geen licht door kan dringen.

Gelukkig staan er lampen aan dus we kunnen de grot in al zijn glorie bewonderen. Maar onze gids zal ons laten zien hoe het was voor de slaven die hier zaten zonder zaklampen en zonder vuur. Hij zet het licht uit… Ik voel me onmiddellijk gedesoriënteerd. Voorzichtig probeer ik te voelen waar de muur is. Ik zie geen uitgang meer. Ik zie zelfs mijn eigen hand niet als ik hem recht voor mijn ogen hou. Na zo’n 5 minuutjes zet onze gids het licht weer aan. In deze paar minuten wist ik al niet wat ik zou moeten laat staan dat je leven er vanaf hangt. We volgen de gids verder de diepte in. ‘Dit is een plek die alle Hollanders hier gaan herkennen!’ roept onze gids. Ik moet laggen, hebben ze hier stiekem Madurodam verstopt. Nee, vleermuizen! Ik ben even in de war maar dan snap ik opeens wat hij bedoelt. Een ontzettend sterke wietlucht vult de kamer. In deze kamer slapen de vleermuizen overdag. Legt de gids uit. Maar hun poep ruikt sterk naar wiet. Het zijn tot nu toe altijd de Hollands die heimwee krijgen. Zegt hij lachtend. En ja, het klopt. Alle andere Nederlanders in de groep herkennen de geur meteen. We lopen door vanuit de donkere kamer naar een kamer gevuld met licht. Boven ons is het enige gat van de grot. Het zonlicht verlicht de kamer en zijn groene algen. Na een korte stop om wat foto’s te maken, wat hiervoor niet mocht aangezien de lichten van onze telefoons de

natuurlijke fauna kon beschadigen dalen we af naar de laatste kamer in de grot; ‘The Fantasy Room’. De stenen in deze kamer lijken net een een sprookje te komen. We vinden een heks, een slapende reus, een piraat en Vrouwe Maria. Na alle figuren in de grot te hebben gezien beginnen we aan de terugweg naar boven. We hebben nog een hoop te doen vandaag.

Eenmaal buiten staat de tour-guide al te wachten. Ik stap weer in de bus, klaar voor de volgende locatie: Porto Grandi. Porto Grandi is een vissersplek. Als je het niet zou rij je er zo langs.