Vliegen naar Curacao en een warm welkom

S’ochtends vroeg gaat de wekker al. Ik ga pas om 15.20 vliegen maar ik moet toch 3 uur van tevoren aanwezig zijn om in te checken en ik wil de eerste dag van mijn vakantie niet al met haast beginnen! Ik gooi nog snel de laatste spulletjes in mijn koffertje en check neem mijn inpaklijst nog een keer door. Alles zit erin! Voordat we de deur uit gaan nemen mama en ik nog een kopje thee. Ze zegt dat ze een cadedeautje voor me heeft. Uit een tas haalt ze een wit t-shirt. Ze heeft er zelf een olifantje op getekend en allemaal lieve woordjes opgezet. Als pyama voor als ik heimwee heb zegt ze erbij. Ontroerd door dit lieve gebaar geef ik haar een knuffel. Mijn koffer gaat nog voor een laatste keer open maar dan moeten we toch echt de bus pakken. Ik word steeds nerveuzer. Zo gek dat ik

deze plek pas in de winter weer zal zien! Het voelt allemaal zo surrealistisch. Twee weken geleden, toen ik mijn diploma kreeg, maakte we er nog grapjes over. Noah als reality-ster in Amerika. Jaa hoor... Maar nu gaat het toch echt gebeuren. Ik laat zo mijn vertrouwde leventje achter om compleet opnieuw te beginnen bij mensen die ik nog nooit heb gezien! Wat nou als ze mij niet aardig vinden? Of ik hun? Wat nou als er geen klik is? Het is ook zo ver weg. Een korte stop in Curacao stelt me eigenlijk wel heel erg gerust. Eerst eens kijken hoe ik het daar doe en dan in Miami me gewoon volledig laten meeslepen in

dit avontuur. Marnix appt me. ''Laat even weten hoelaat de bus aankomt''. Ik geef antwoord en leg daarna mijn telefoon weg. Nog een laatste keer ga ik in gedachte over mijn inpaklijst heen. Vijf minuten later staan we al op Schiphol Plaza.

Zodra ik uitstap is er meteen een camera in mijn gezicht. Een beetje ongemakkelijk lopen mijn moeder en ik naar de ingang toe. We hebben als regel dat we moeten doen alsof we niet gefilmd worden maar dat is toch een stuk lastiger dan verwacht! Mijn vrienden Milo, Caro, Jason en Renee komen me uitzwaaien. Een kwariertje later zijn we allemaal verzameld. Er is nog een snel interview en dan gaan we op zoek naar de gate. Ik loop ontzettend te klooien want ik kan dat ongemakkelijke gevoel door die camera maar niet schudden. Hoe doen beroemde mensen dit? Eenmaal bij de roltrappen neem ik afscheid van mijn vrienden. Ik kreeg nog cadeautjes en een hele lieve kaart voordat ik en mijn moeder naar de douane toe gaan. Ik voel zo veel emoties. Mijn moeder moet huilen maar ik kan eigenlijk nog steeds niet geloven dat ik hier echt sta. Na een emotioneel afscheid moet ik toch echt alleen verder. Pas nadat mijn koffers zijn ingecheckd en ik rustig ben

gaan zitten bij het raam komen te tranen op. Ik ga het hier zo missen! Ik twijfel toch nog even of ik niet gewoon terug wil gaan. Veilig met mijn moeder mee naar huis. Maar ik moet dit doen. Dit avontuur gaat mij zoveel brengen. Ik hoop echt mezelf beter te leren kennen en avonturen mee te maken die ik nooit meer zal vergeten. Ik kan niet terug. Met een gemixt gevoel van gemis en geluk loop ik naar mijn gate. Here we go!

Eenmaal aangekomen op Curacao voel ik de warmte als een deken over me heen vallen. Gelukkig kan ik bij de doane meteen doorlopen en al een uurtje naar mijn landing zit ik achterin de auto bij Joke en Jeroen, de makers van Au Pairs. Ze zijn zo vriendelijk geweest me op te halen vanaf de luchthaven en me naar mijn hotel te brengen: Het Bed & Bike Hostel in Jan Thiel. Na een ritje van 40 minuten komen we aan op onze bestemming. Ik check snel in en volg een rondleiding door het hotel voordat me mijn kamer word gewezen. Ik lig op een slaapzaal waar nog 5 andere meiden kunnen slapen maar voor vanacht is er maar een ander meisje aanwezig: Ashton. We raken aan de praat. Ze is hier al wat langer dan ik en kan me een hoop goeie tips geven. Ze gaat vanavond naar een BBQ en vraagt of ik mee wil. Ondanks dat ik nogal moe ben, het is in Nederland al 2 uur s’nachts, zeg ik ja. Ik kan natuurlijk geen nee zeggen tegen mijn eerste vriendin op het eiland. Ik kleed me snel om en even later zitten we in de taxi richting het huis van haar vrienden.

Voor een blauw hek stappen we uit de taxi en worden we begroet door een vriendelijk meisje met bruin haar, een vriendin van Ashton. Eenmaal in de achtertuin aan het zwembad zitten nog meer mensen. Ik stel me voor en krijg een stuk kip aangeboden. Hij is nog een beetje heet maar erg lekker. Het blijft toch een gek idee dat ik vanmorgen nog in mijn eigen bed lag en nu aan het BBQEN ben met nieuwe mensen onder het Carribische maanlicht. Maar opeens werd ik geïntroduceerd aan een wat minder leuke kant van het eiland… Een kakkerlak zo groot als mijn hNd rent onder de tafel door. Mijn hartje lijkt even stil te staan maar niemand anders lijkt het echt erg te vinden. Daar wen je heel snel aan hoor, zegt Ashton gerustgesteld. Ik hoop dat ze gelijk heeft!

Een paar uur later plof ik doodmoe op mijn bed. Ik probeer nog wat te schrijven in mijn dagboekje maar ik val eigenlijk meteen in slaap. Misschien ook maar beter want het is echt niet niks zo'n reis. Ik gun mezelf even een beetje rust met mooie dromen over tropische oorden. Maar voor het eerste in mijn leven zal mijn droom niet ophouden als ik zo wakker word.