Christoffelberg beklimmen en BBQ'en

Dana, een meisje uit het hostel, en ik hebben vandaag een groot plan. We willen de Chhristoffelberg beklimmen! Nu moet ik zeggen dat ik een hoop dingen kan maar sporten is niet mijn specialiteit. Waar voor sommige mensen de adrenailne door hun bloed gaat stromen als ze een uitdaging krijgen heb ik meer de neiging om om te draaien en de eerste de beste bios op zoeken. Maar in twee weken feesten en relaxen op het starnd moet ik thuis toch iets vertellen dat misshcien een beetje indrukwekkend is. Om

5 uur zitten we al in de auto. Tijdens het rijden zien we de hemel langzaam van zwart naar oranje/roze naar blauw gaan. Tegen de tijd dat het licht is staan we bij de ingang van het natuurpark. Binnen, in het kantoor van de ranger, kopen we kaartjes om het park te bezoeken. Terwijl Dana even is gaan plassen ga ik nog snel even kijken bij de ezels (die ze hier buriku noemen) die achter het gebouwtje wonen. In de auto checken we de route nog even. Gelukkig kan je maar een kant op, namelijk naar boven. We zijn wel gewaarchuwd. Het laatste stuk gaat nog een uitdaging zijn! We rijden een weg af die meer krokels heeft dan mijn dikke darm. Als een expert rijdt Dana riching de voet van de berg. Eenmaal daar wachten we nog even op de rest. Ashton en haar vrienden gaan vandaag ook mee! Vol goede moed beginnen we aan onze tocht. Het valt gelukkig reuze mee. Ik ben nog helemaal niet moe! Maar misschien heb ik te vroeg gejuigd. Na een half uur lopen

word de weg naar boven toch een stuk steiler. Met steeds meer moeite lukt het me om de groep boj te houden. Misschien had ik toch eens mee moeten gaan hardlopen in Amsterdam. Maarja, daar is het nu te laat voor. Na een barre tocht van ruim een uur zijn we dan toch bijna bij de top. Maar huh! Het pad is weg! Het enige wat we zien is en steile wand van 90 graden met daaronder een immens diepe afgrond. Dappere wandelaars klimmen voetje voor voetje omhoog. Wij besluiten hetzelfde te doen. Mijn hartje klopt, als ik nu val weet ik niet waar ik uit ga komen. Zonder om te kijken zet ik voorzichtig mijn voet op de steile rots. In een langzaam tempo kom ik steeds een beetje hoger. Ik klamp me vast aan het uitstekend stuk rots bovenaan de berg. Ik heb het gered! Het uitzicht is adembenemend. Een panorama-view over het hele eiland maakt elke stap het waard. Ik spring van de ene kei naar de andere. Ik moet alleen niet om me heen kijken want er is geen vangnet of niks en nu is niet het moment voor hoogtevrees. Een aardig meisje maakt een foto voor me voordat ik weer terug naar beneden ga. Opeens voel ik de grond onder mijn voeten wegzakken. Het is even stil. Het bloed trekt weg uit mijn gezicht. Een van de stenen waar ik op ben gaan staan is onder mijn voeten weggerold en ik lig nu precies tussen twee stenen en de afgrond. Iedereen kijkt me aan. Iemand helpt me overeind en ik ga snel door naar de rand van de berg om naar benden te klimmen. Dat was veels te dichtbij! Gelukkig kom ik er met de schrik vanaf en sta ik binnen een kwartiertje weer veilig aan de grond. Hier zijn tenminste bomen die een catastrofe kunnen voorkomen door me op te vangen. Ik ga dit thuis maar niet vertellen. Dan laat mijn moeder me nooit meer gaan! S'avonds ga ik met een paar mensen uit het hotel lekker BBQ'en. Een perfecte afsluiting van een vermoeiende maar spannende dag!