Lieve Jillebil,

Jouw grote avontuur is bijna hier. Al heel lang weet ik dat dit moment eraan zat te komen, maar nu het eindelijk zo ver is, valt het mij toch zwaar. Ik vind dat ik als grote broer best mag toegeven dat ik hier emotioneel van wordt. Je blijft ten slotte te allen tijde mijn kleine zusje.

Van heel dichtbij heb ik je uit zien groeien van een lief, klein lachzakje vol onschuldige ondeugd, naar een liefdevolle, eigenwijze maar o zo sterke powergirl. Lief, zorgzaam, bijdehand en eigenwijs (van wie zou ze dat nou hebben?), licht ontvlambaar, onhandig, grappig ( bedoeld en onbedoeld), soms onzeker maar toch zo vasthoudend aan je eigen mening, eigengereid en uniek. Maar altijd en eeuwig mijn kleine Jillebillie.

Het is moeilijk te beschrijven hoe ongelooflijk trots ik op je ben. Waar ik je vroeger regelmatig moest helpen met je huiswerk, je handje vast moest houden, niet kon slapen als je uit was, ga je straks een jaar helemaal alleen naar jouw geliefde Japan. Daar heb je keihard voor gewerkt, gestudeerd, lange nachten gemaakt, bibberende avonden gehad en meer kluizenaars-uren op je kamer gezeten dan je iemand toewenst. Op eigen houtje. Uiteraard zijn er mensen die geholpen hebben, maar onder aan de streep heb je het helemaal zelf afgedwongen. Mede daarom is het ook meer dan verdiend en moet je er ook met volle teugen van gaan genieten.

Dit betekent dus ook dat ik je een jaar moet missen. Een jaar lang niet pesten, niet laten schrikken, niet om je of met je janken van de lach. Een jaar lang geen dikke knuffels, high fives, aaitjes over mijn pas geschoren bolletje of oma-slaps tegen m'n arm. Kan ik niet meer ff langs de Pleinweg gaan om slap te ouwehoeren, of te geeken over die ene nieuwe trailer van die ene nieuwe film. Want straks ben je 9.271,69 kilometer (ja, ik heb het geGoogled) van je thuishaven Rotterdam, van je grote broer vandaan dus, en zal je het allemaal alleen moeten doen. En waarschijnlijk vind ik dat een stuk spannender dan dat je dat zelf vindt.

Eerlijk gezegd vond ik het altijd wel fijn om te weten dat je in de buurt was, dat ik je kon helpen met wat dan ook, je kon redden als dat nodig was. Volgens je schoonzus heb ik namelijk nogal last van het grote-broer-syndroom. En daar moet ik haar gelijk in geven. Maar dat is alleen maar omdat ik onwijs van je hou en vind dat je dat verdiend. Soms kan je best als een bitch uit de hoek komen, maar er zit werkelijk geen kwade vezel in je lijf en zal je eerder je laatste bezitting weggeven dan dat je het voor jezelf houdt.

Maar misschien is dit juist daarom wel de uitdaging die jij nodig hebt. Helemaal alleen (soort van) in een vreemd land, jouw droomland, zonder iemand om op terug te vallen. Natuurlijk zullen we veel contact hebben (misschien zelfs wel meer als nu), maar we zijn niet meer zo bij je. Daarom ben ik er zeker van dat de Jill die vertrekt naar Japan, niet dezelfde Jill zal zijn als die terugkomt uit Japan. Ouder, sterker, meer volwassen, met een tas vol mooie (en ongetwijfeld een aantal lelijke) ervaringen en verhalen om nooit meer te vergeten.
Stiekem ben ik een klein beetje jaloers, maar meer nog dan dat ben ik ongelooflijk trots. En wat er ook gebeurt, niets, maar dan ook helemaal niets zal dat ooit kunnen veranderen.

Ik hou van je en ga je missen


Je grote broer.