Walvissen spotten in de pacific

Vandaag was het dan eindelijk zover: walvissen opzoeken. Vanaf het moment dat we deze tour geboekt hadden kon ik geen moment stoppen met erover na te denken. Zouden wij dan eindelijk walvissen en misschien wel orka's zien?

Gister werd ons verteld dat onze tour van 8 uur niet door kon gaan vanwege te weinig aanmeldingen, maar dat we wel die van 4 uur mochten doen (en dus de helft minder hoefde te betalen) en 's middags dan gratis weer 4 uur mee konden. Dat hebben we dan uiteindelijk ook maar gedaan. De dag begon al vroeg want de boot vertrok om 8 uur: ruim 1 uur eerder dan alle andere boten in de haven van Monterey Bay. Ook hadden wij echte zeebiologen aan boord die ons alles konden vertellen over de walvissen. Ingepakt in truien, jassen en regenjassen waren we er helemaal klaar voor. Het zou op zee zo ongeveer 10-15 graden kouder worden dan op land, en daar was het 15 graden, maar dit maakte mij niks uit want wij zouden vandaag eindelijk walvissen zien. Direct

nadat we waren vertrokken met de seawolf-2 zagen we weer zeehonden, zeeleeuwen en zee-otters die vrolijk door de haven aan het zwemmen waren. Na ongeveer een uur varen op zee zagen we de eerste dolfijnen. Het waren er een stuk of 5 en je herkende ze duidelijk aan de rugvin. Nog geen half uur later zagen we de eerste bultruggen. Ook deze waren in een groepje van ongeveer 3 en ook deze herkende je duidelijk aan de rugvin. Je zag ze eerst ademen waar bij er allemaal water de lucht in gespoten werd en daarna zag je het enorme lichaam met de bekende 'bult' op de rug boven het water uitkomen. Eerst doen ze dit dan een stuk of 5 keer achter elkaar en daarna nemen ze een grotere duik boven het water uit en komt de staart helemaal boven water, waarbij ze dus heel diep naar onder duiken op zoek naar eten. Aan de binnenkant van de staart kunnen de biologen aan de soort 'tekening' zien welke soort bultrug het is, eigenlijk is het te vergelijken met de vingerafdruk.
Een bultrug kwam omhoog met zijn staart, maar in plaats van naar onder te duiken gooide deze zijn staart de lucht in en precies op dat moment maakte Marco een foto. Precies op tijd! Op zo'n moment weet je echt niet wat je ziet: zo'n enorm beest van wel tientallen meters lang wat de lucht in probeert te springen. Het geluid van de klap op het water en het water wat opspat. Kippenvel.

Toen we eigenlijk alweer op de terugweg waren, want die 4 uur vliegen voorbij voordat je het weet ook

al is het ijskoud op het water, hadden we weer geluk. Een natuurfotograaf bij ons op de boot schreeuwde direct tegen de kapitein te stoppen. Hij zag een gewone vinvis: de op één na grootste walvis ter wereld, op de blauwe vinvis na. En hij zwom vlak bij de boot. Ik gok dat deze walvis zo 20-30 meter lang was en omdat hij zo dichtbij zwom kon je echt pas goed zien wat een enorm beest het was. Ze worden ook wel de greyhounds van de zee genoemd, en na drie keer boven te zijn geweest was hij ook weer verdwenen uit zicht zo snel zwom die. Helaas was het ook weer tijd om terug naar de haven te gaan, maar voor ons maakte dat niks uit. Wij hadden dit alvast in de pocket en mochten vanmiddag weer mee! Onze dag kon alvast niet meer stuk.

In de haven hebben we lekker calamari en clam chowder gegeten: een soort ragout van kokkels/vongolé in een broodje. Om 14 uur vertrok de boot en dit keer zaten we op de blackfin, een catamaran. In de haven zagen we weer zeeleeuwen, en deze keer zelfs 1 met allemaal wonden bij zijn achterpootjes. De kapitein zei dat hij waarschijnlijk door een haai of een orka gepakt is. De zon kwam af en toe door wat het minder koud maakte, maar het waaide wel harder dus de golven waren enorm groot. Helaas voelde ik me daardoor ook niet zo lekker toen we weer voor het eerst dolfijnen tegen kwamen. Na de dolfijnen waren we voor ongeveer 1,5 uur op zee zonder ook maar iets te zien. Daar ging onze kans om een orka te zien.

Maar toen ineens, verschenen er weer bultruggen in zicht. En deze keer niet zomaar alleen maar bultruggen. Voor ongeveer een kwartier lang sprong de een na de andere bultrug uit zee en kwam er een dier van 20 meter omhoog springen. Ook sloeg hij met zijn pectoraal-vinnen op het water. Waarschijnlijk doen ze dit om of een partner te vinden of om parasieten die ze op zich dragen dood te maken door hard op het water de slaan en te springen. Dit is een uniek gedrag voor deze diersoort. Biologen weten het gewoon nog niet zeker. Weer stonden we met kippenvel te kijken, want een dier van zo'n formaat dat zo'n eind uit het water komt is echt geweldig om te zien. Met open ogen hebben we een kwartier staan kijken terwijl de zon weer doorbrak. Toen de bultrug weer met zijn staart naar boven kwam wisten we dat hij de diepte in dook en zijn we teruggegaan naar de haven. Onze dag was compleet!